Samotność

Vett, trafiłaś w 10 tak samo jest w przyjaźni jaki i w miłości, nie można zmienić siebie

lub kogoś na zupełnie innego człowieka, trzeba go lub ją poprostu zaakceptować takim jakim jest

ladywind, beti19, Bo ja wiem... jak trochę czasu, zabrało mi, by w swojej ocenie stać się śmieciem, tak prędko nie uzyskam poczucia wartości.

Wcześniej nie myślałem o tym nawet.

Vett, z tym się zgadzam... nie można się zmienić w 100%,częściowo... tak.

arhol, dobrze zauważyłeś - "tak prędko..........." nic nie zmienia się od razu , błyskawicznie

czasem trzeba popracować nad sobą a i poczucie wartości wzrośnie z czasem

beti19, "tak prędko... albo w ogóle. ".

arhol, jak widzę Ty na razie jesteś na etapie: "wogóle" a ja staram się od 1,4 roku aby poczucie mojej wartości odbudować po przebojach życiowych, też tak kiedyś myślałam

beti19, Być może... gdzieś w sobie czuję, że nawet jeśli się zmienie, i stane się bardziej "zdatny" do życia w społeczeństwie, poczucia wartości i tak nigdy nie uzyskam.

Zresztą, nie wiem, czy nie przekrocze granicy samoakceptacja/egoizm, a tego 2 nie chce.

Samotność jest jak "Moda na sukces"- nikt nie wie kiedy się skończy

Samotność jest jak "Moda na sukces"- nikt nie wie kiedy się skończy

Głębokie przemyślenie, muszę przyznać

Staram się trzymać poziom :) (z Cytadeli) :)

Staram się trzymać poziom :) (z Cytadeli) :)

Tej no, pamiętam przecież Stary jestem ale sklerozy jeszcze nie mam

Cóż chyba znalazłem powód mojej samotności.....Uwielbiam być w centrum uwagi,muszę być w centrum uwagi,czuję się odrzucony gdy nie jestem na świeczniku.Dodatkowo jeśli osoby na których uwadze mi zależy nie zwracają na mnie tak dużej uwagi jak bym chciał,czuje się zraniony i odsuwam się od tych osób,jednocześnie marząc o tym żeby zwróciły na mnie uwagę,może po to się wycofuje,by powiedzieć zobacznie mnie bo odejde.To plus moja tendencja do ciągłego zajmowania się sobą,myślenie tylko o sobie i swoim emocjonalnym bólu,sprawiły że jestem tu gdzie jestem.

Tak mi się wydaję.To chyba ważny krok w moim rozwoju bo odkąd to zrozumiałem przeżera się to przez cała moją psychike,nie mogę zapomnieć o tym co zrozumiałem,wszystkie moje bóle,lęki związane z ludzmi wydają mi się teraz śmieszne,absurdalne.Czuję jakbym coś z siebie zrzucił.Widzę że sam byłem winien swoich problemów,chyba.

Fajnie że poruszyłeś tą strunę. Też mi bardzo zależało na tym żeby być w centrum uwagi, żeby być wyjątkowy. Nawet teraz kiedy praktycznie nie mam przyjaciół dalej zdarza mi się rozmarzać żeby błyszczeć, żeby wszyscy zobaczyli jaki to ja nie jestem. A że nikt nie widzi...

A potem ta nerwica i wypadłem z wyścigu. A tyle rzeczy chciałem osiągnąć, a teraz niewiele z tego zostało. I co ja teraz pokażę innym ludziom? Ile będę wart dla innych bez tego skoro jestem kaleką społecznym? Nie mam o czym rozmawiać, nie mam czym zabłysnąć. Nie chcę być normalny, taki zwykły. To brzmi prawie jak wyrok śmierci. Chociaż może tak da się żyć. To czy już nie lepiej być sam niż normalnieć na siłę? Z resztą nawet jak bym chciał coś zmienić to nie wiem czy wiele by z tego wyszło. Mam znaleźć jakąś rolę którą można odegrać żeby dostać w zamian trochę ciepła? Po co mi te rozważania?

Samotność jest jak "Moda na sukces"

Świetne porównanie.

Tak ostatnio zastanawiałam się nad swoją samotnością. Jeszcze pół roku temu bym narzekała, płakała, zamartwiała się. A teraz? Przyzwyczaiłam się do niej. Nie jest mi źle, że jestem sama, wręcz przeciwnie - wreszcie mam czas dla siebie, mogę robić to co chcę. Nie mam zmartwień związanych z ciągłą obawą przed odrzuceniem. Czasem bywają momenty, że jest mi głupio z tego powodu, ale tak najwidoczniej musi być.

Nic nie jest na zawsze i na pewno :)

Od jakiegoś czasu mam jakieś takie depresyjne jazdy. Że za jakiś czas mojej dziewczynie nie będzie się chciało już słuchać moich narzekań czy opowieści o moim samopoczuciu i po prostu któregoś dnia powie mi, że to koniec. Że te wszystkie fantastyczne wspólne przeżycia, które przez tyle lat się nazbierały zostaną tylko wspomnieniami. W ogóle za każdym razem kiedy myślę, o tym jak było pięknie jeszcze kilka miesięcy temu, chce mi się po prostu płakać.

Samotność... jest to jeden z pewnością, najbardziej dobijających mnie czynników, zwłaszcza po zrezygnowaniu z szkoły średniej (tj z LO dziennego, na zaoczne),zaczęła mi doskwierać, i regularnie dobijać.

Kiedyś myślałem że to fajna rzecz, obecnie zaś... czasem doprowadza mnie do szału, i uważam iż długotrwała samotność, to jedna z gorszych rzeczy dla człowieka...

Od jakiegoś czasu mam jakieś takie depresyjne jazdy. Że za jakiś czas mojej dziewczynie nie będzie się chciało już słuchać moich narzekań czy opowieści o moim samopoczuciu i po prostu któregoś dnia powie mi, że to koniec. Że te wszystkie fantastyczne wspólne przeżycia, które przez tyle lat się nazbierały zostaną tylko wspomnieniami. W ogóle za każdym razem kiedy myślę, o tym jak było pięknie jeszcze kilka miesięcy temu, chce mi się po prostu płakać.

Nie chcę zajechać teraz pesymizmem ale u mnie się tak skończyło właśnie...

Od jakiegoś czasu mam jakieś takie depresyjne jazdy. Że za jakiś czas mojej dziewczynie nie będzie się chciało już słuchać moich narzekań czy opowieści o moim samopoczuciu i po prostu któregoś dnia powie mi, że to koniec. Że te wszystkie fantastyczne wspólne przeżycia, które przez tyle lat się nazbierały zostaną tylko wspomnieniami. W ogóle za każdym razem kiedy myślę, o tym jak było pięknie jeszcze kilka miesięcy temu, chce mi się po prostu płakać.

Nie chcę zajechać teraz pesymizmem ale u mnie się tak skończyło właśnie...

Przykro mi, to musiał być dla Ciebie cios który trudno mi sobie wyobrazić. Nie wiem czy bym się po tym podniósł. Póki co ona jest moją motywacją do walki.

Ja tam siebie, nie widzę w jakimkolwiek związku, na dzień dzisiejszy, a czy już tak będzie zawsze, to się zobaczy...

arhol, czemu nie?

L.E., Beznadziejny charakter, brak mi jakiejś takiej? zaradności, czy kij wie jak to tam zwać.

arhol, nie sądzę, żeby było aż tak źle. Mi się wydajesz strasznie sympatyczny. Nie trzeba być jakimś supermanem czy innym Jamesem Bondem, żeby zdobyć kobietę

Nie chcę zajechać teraz pesymizmem ale u mnie się tak skończyło właśnie...

Nie tylko u Ciebie tak się to skończyło.

L.E., Bo ja wiem... sama empatia to raczej za mało ^^.

Zresztą ględzę, jak menda, ciągle przygaszony...

Ale to być może przez samotność, diabli wiedzą...

arhol, empatia to na prawdę baaaaaardzo dużo. Mało ludzi się teraz przejmuje tym, co czują inni. Masz tym samym niesamowity plus. Ale tak na prawdę to nie mam żadnych pomysłów, jak możesz znaleźć osobę, z którą będziesz chciał spędzić życie.

Ja wiem tyle, że u mnie zawsze było tak, że jak nikogo nie miałam to byłam sama jak palec, a jak wchodziłam w związek to zaraz się zbiegało stado adoratorów

L.E., To tak nie do końca, że przejmuje się każdym, próbuję zrozumieć... zazwyczaj.

Co do bycia samemu... zazwyczaj też się trzymałem na uboczu, z ludźmi jakoś się dogadywałem, ale jakieś poważniejsze przyjaźnie, itp, nie zdarzyły mi się, może jestem inny od reszty rówieśników .