Taki piękny zmierzch...

Moja ulubiona pora dnia - wszystko jest ciemnoniebieskie - i światła w oknach.

Witajcie :)

Krótko o tej, którą się stałam:

nerwica, depresja, myśli S, czasem mam ochotę zabić dwuletniego człowieczka.

Xanax doraźnie (kilka tabletek przez trzy lata), teraz czekam, aż Sertahexal zadziała.

Siedzę w domu z dzieckiem - wyjść do pracy nie muszę, bo pracuję w domu. Niby dobrze, ale nie mam chwili wytchnienia - nooo, czasem włażę do wanny, płaczę i śpiewam "Oddaj mi samotność mą"...

Wsparcie mam - rodzice i przyjaciele. Tylko mi głupio, kiedyś to ja ich wszystkich wspierałam, a teraz taki strzęp.

Facet nie wiedzał, co mi jest i jak w sobotę dostałam ataku poklepał mnie po plecach i powiedział, że wychodzi. Mój jęk "idź i nie wracaj" potraktował poważnie - do dziś go nie ma. A ja wylądowałam na Wielkanoc w psychiatryku...

Nie chcę żyć z człowiekiem, który olał moją chorobę.

A samej jeszcze ciężej.

Tojużnieja

Witaj Tojużnieja. Nie powinno Ci być głupio, że teraz Ty potrzebujesz wsparcia. Takie jest życie raz Ty pomagasz a innym razem ktoś pomaga Tobie. Jak to dobrze że masz wsparcie. To jest bardzo ważne żeby nie zostać samemu z problemem. A facet - no cóż on tego nie rozumie. Nie zna tej choroby, nie rozumie jej i dlatego może tak zareagował. Myśle że on przemyśli i wróci do Ciebie i wtedy porozmawiaj z nim. Wytłumacz mu co się z Tobą dzieje. Daj mu szansę. Napewno wszystko się ułoży. Zdrówka. Pozdrawiam

Tylko, wiesz, tych szans już było kilka - kiedyś np siedziałam pół nocy i mnie telepało, tylko bełkotałam, że naprawdę coś mi jest, a on się obraził, bo sama nie mogę spać i jemu złośliwie nie daję.

W tym wypadku miłość przegrywa z egoizmem, a ja już nie nie mam siły tłumaczyć.

Jedyne, co mam ochotę zobić, to jak wróci i znów go wrzody dopadną, zamiast nieść go na rękach do szpitala - ryknąć, żeby nie histeryzował, a ja wychodzę i wrócę jak mu minie zły humor.

Ooo, ta wizja jadowita poprawiła mój nastrój

Pozdrawiam z ciemnej już W-wy.

Joanna

Musisz być chociaż trochę egoistką. A facet widocznie nie zasługuje na Ciebie. Pozdrawiam

Tojużnieja- facet nigdy tego nie zrozumie!

No chyba,że sam się zmaga z chorobą.

Mój patrzy na mnie jakbym była z kosmosu,gdy mówię o tym co się ze mną w danej chwili dzieje!

pozdrawiam! musimy się jakoś trzymać!

Trzymam się - pudełka z Xanaxem, hiehiheieee.

I teraz dopiero rozumiem, ile warci są niektórzy ludzie, to będzie moja nauka z choroby - nie dawać się ciągnąć w bagno byle komu.

Czuj duch!

Nareszcie myślisz pozytywnie. Oby tak dalej