Skocz do zawartości
Nerwica.com

Ataki (jak wyglądają, jak sobie radzimy)


cicha woda

Rekomendowane odpowiedzi

u mnie ataki związane z bulimią wyglądały, tak: w sekundę byłam tak głodna, że nie mogłam się skupić, słabo mi się robiło, i jadłam wtedy wszystko co napotkałam(surowe, mrożone, zepsute, itd...) jadłam to w ubikacji i wymiotowałam i tak kilkanaście razy w ciągu 3-4 godz.

Jeśli chodzi teraz o nerwicę lękową, to tzw gula w gardle nie pozwala mi połykać śliny, nie moge tego popić, nie umiem oddychać, słabo mi się robi, chcę umrzeć, ręce mi się trzęsą, pocę się , i narazie nie wiem jak sobie z tym radzić, więc mam pojutrze wizytę u psychiatry i mam nadzieję, że mi pomoże.

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Ojjj nie patrzałam na forum kilka dni i myslalam ze jak wejde bede miala mase czytania a tu pustki.... :roll:

 

te kilka dni byly w miare dobre, ale dzisiaj praktycznie caly dzien tak jakby rwie mnie w glowie, kreci mi sie i mam wrazenie ze zaraz zemdleje.... i przy tym strasznie sie poce pod pachami i dlonie mi sie poca....

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

jasaw z bulimii "sama" się wyleczyłam przez nerwicę, bo teraz nie mogę jeść, a tym bardziej wymiotować...

na szczęście jutro mam wizytę, bo tak to każdy dzień żeby przeżyć do wieczora jest okropny.

narazie byłam u psychologa który zlecił mi terapię, więc będę na zmianę chodzić.

 

mam nadzieję, że poprawa będzie jak najszybciej bo zbliżają się walentynki i zawsze z mężem planujemy wyjście a teraz mnie to przeraża...

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

gemma89, jeśli bardzo na czymś Ci zależy,to z pewnością uda się. My nie zdajemy sobie sprawy, jak bardzo możemy wpływać na zmianę naszych negatywnych myśli. Pomyśl sobie...po to chodzę na terapię, po to idę do psychiatry, bo wierzę, że to wszystko mi pomoże...

A na Walentynki na pewno będę w formie..bo chcę tego!!!!

 

Powodzenia w pracy nad sobą ... :!::!:

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Dzisiejszy dzien jest jeszcze gorszy od wczorajszego... watpie ze to nerwica jest przyczyna moich zachowan... dzisiaj rano bylo w porzadku, pozniej bylam jakas otępiona czulam sie dziwnie nawet nie wiem jak mam to opisac, mialam wrazenie ze zemdleje ze cos sie wydarzy.... poszlam z mezem na cmentarz zapalic znicze synkowi bo dzisiaj mijaja 2 lata od jego smierci, no i zaczela mnie bolec glowa, wzielam juz ibuprom ale wmawiam sobie ze mam guza mozgu albo jakiegos tetniaka.....pomooocy

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Gwiazdko, wydaje mi się, że to stres związany z konkretnie dzisiejszym dniem! Bardzo przykro mi z powodu Synka :(( chociaż wiem, że to nie wiele pomoże, ale wiem jak to jest stracić bliską osobę. może nie aż tak bliską, ale jednak... Nerwica może mieć tutaj wpływ, stres i smutek związany z tęsknota, bóle głowy.. wszystko by się zgadzało. nie masz żadnego guza kochana, napij się melissy, spróbuj odpocząć, chociaż wiem, że to trudne! przytul męża i wycisz się.. wszystko będzie dobrze!

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

gwiazdka0911, to stres sytuacyjny, a ból głowy to jego następstwo...nic więcej!!!! Nie zamartwiaj się...Twój Synek zawsze będzie w Twoim i Męża sercu i zawsze będzie to bolesne wspomnienie i tęsknota....dobrze, że jesteście razem .......

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Najgorsze jest to ze ja nie potrafie na ten temat z nikim rozmawiac.... ciagle dusze w to sobie i ciagle sie o to obwiniam ze gdybym poszla do lekarza wczesniej i powiedziala ze czuje sie dziwnie to zbadali by mnie i nie urodzilabym wczesniej.... watpie ze zdecyduje sie na kolejne dziecko mimo ze mija 2 lata ja nadal sie boje, a tak pragne miec dziecko.... i do tego zle sie czuje, sciska mnie w glowie, zatyka uszy,rwie, poca sie rece i zaczełam obgryzac paznokcie.... ;/

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

gwiazdka0911, wierzę, że z czasem uczucia macierzyńskie pokonają smutek i ból...i zapragniesz zmiany - powiększenia rodziny.

Nie obwiniaj się, nie bądź dla siebie tak sroga...nie na wszystko mamy wpływ, nie wszystkiemu można zapobiec....to jest życie właśnie :!::!:

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Gwiazdko, życia układa się tak a nie inaczej, bo coś/ktoś ma wobec nas jakiś plan, wszystko to co się dzieje nie dzieje się bez powodu. Może taka sytuacja musiała się zdarzyć, żebyś dochodząc do wniosku, że chcesz kolejne dziecko, pamiętała o pewnych sprawach, żebyś bardziej czuwała nad tym dzieckiem, żebyś czuwała bardziej przede wszystkim nad sobą! nie możemy się poddawać! życie jest strasznie trudne, ale skoro mamy na tyle siły by wytrwać w tych trudnych chwilach, to pozwólmy sobie też na trochę szczęścia! a może właśnie kolejne dziecko będzie lekarstwem dla Ciebie? pomoże Ci poradzić sobie z tymi lękami i nerwicą? nie poddawaj się ! :)

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Nie wierze w to choc lekarze tez tak mowili.... wczesniej az tak zle sie nie czulam bo mialam zajecie, uczylam sie, do pozna bylam w szkole pozniej tylko dom i do spania i tak w kolo, teraz siedze w domu i chyba sama sobie urajam to wszystko, bo teraz to czuje sie tak jakbym miala umrzec na prawde... nie potrafie wygonic z siebie mysli ze mam cos w glowie albo w brzuchu i ze zaraz mi to peknie i umre... to jest silniejsze odemnie... boje sie ze drugiej ciazy nie doniose albo nie przezyje... ja chyba zwariowalam ze tak mysle...panikuje ze cos mi sie stanie ze wybuchnie mi glowa choc mnie juz nie boli tylko doslownie dziwnie mi cholernie .....

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

ale zdajesz sobie mam nadzieję sprawę, że to wszystko to tylko Twoje wyobrażenie? że co wszystko jest w Twojej głowie? że nic Ci się nie stanie? nie myślałaś może o leczeniu stacjonarnym? może to by Ci pomogło :< mówi się, że czas leczy rany, ale mimo to coś/ktoś powinno pomóc by czas zagoił rany dobrze i trwale. wiadomo, że jest to sytuacja o której nigdy nie zapomnisz, ale musisz nauczyć się chociaż trochę z nią żyć. :*

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

pisanka co to jest leczenie stacjonarne??? chcialabym w koncu normalnie funkcjonować... noc byla straszna, co chwila sie budzilam, bylam zlana potem chociaz bylo mi strasznie zimno... i ciagle towarzyszyla mi mysl czy wstac budzic meza i jechac na pogotowie ale zasypialam, teraz jest tez mi tak dziwnie ale juz lepiej niz w nocy... nie wiem co sie dzieje ze mna :(

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Gwiazdko leczenie stacjonarne polega na tym, że jedziesz do szpitala/ośrodka na leczenie, które trwa od 6 do 8 tygodni przeważnie. jesteś cały czas pod okiem specjalistów, masz terapie grupowe, indywidualne, artoterapie, farmakologiczne etc. ale ogólnie jesteś tam przez te kilka tygodni (wychodzisz na przepustki oczywiście), po ukończeniu takiej terapii stacjonarnej, możesz zacząć leczenie niestacjonarne, czyli codziennie przychodzisz na kilka godzin na terapie, i wracasz potem do domu. potem przychodzisz kilka razy w tygodniu, i stopniowo zmniejszasz ilość terapii.. myślę, że w Twoim przypadku byłoby to skuteczne! z jakiego miasta jesteś?

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

z Elblaga a w sumie z za Elblaga, do miasta mam kawałek... nie wiem czy dałabym rade na takim leczeniu na rozlace z mezem bo co dzien tylko odliczma godziny do jego powrotu z pracy... chce jeszcze zrobic tomografie glowy i isc do dermatologa bo zauwazylam ze na ciele wychodzą mi plamy ktore czasami mnie bola np jak mam luzne spodnie i ocieraja sie o ta plame...

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

czesc gemma89

 

najwazniejsze,ze zdajesz sobie sprawe ze swojego problemu,a to juz pierwszy krok do sukcesu

przez wiele lat zmagalam sie z anoreksja,ale tak naprawde bylo mi z nia wygodnie,stanowilam punkt zainteresowania otoczenia a przede wszystkim bylam chuda,przerazliwie chuda.Fortuna wydana przez mojego na leczenie,wszelkiego rodzaju terapie(poczawszy od psychologow a skonczywszy na bioenergoterapetach),wyjazdy do sanatorium ,nie przyniosly zadnego rezultatu

Teraz takze zmagam sie z ED,tyle ze z ta istotna roznica,iz mam swiadomosci,ze "cos "jest ze mna nie tak i mam coraz wieksze poczucie,ze sama sobie z tym nie poradze,stadmiedzy innymi moja obecnosc na tymze forum.

Musimy sie wspierac!

pozdrawiam

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Witam wszystkich

 

właśnie wróciłam od psychiatry, poszłam prywatnie ze względu na terminy oczekiwania, (potrzebowałam na już bo nic nie jadłam tylko piłam wodę z kranu i słabłam) liczyłam na coś więcej...miałam nadzieję, na rozmowę na jakieś pomysły na radzenie sobię z atakami lęku i przetrwanie jak się nie da oddychac za strachu... zadała kilka pytań i tylko coś pisała, nie pytając się w ogóle o źródło lęku... sama musiałam jej przerywać i mówić, zaczęłam płakać soczewka mi wyleciała i nie widziałam na jedno oko... po 20 min przepisała mi 2 psychotropy i jak chcę to mam przyjść za miesiąc... a mówiła, że i tak te leki zaczynają działać po miesiącu wiec trochę nie halo;/ wiem, że psychiatra przepisuje leki i tego też chciałam, ale myśałam, że to trochę jak psycholog, posłucha doradzi podbuduje. Na szczęscie mam wizytę u psychologa 15 llutego, z nią mogę pogadać...tylko teraz to akurat sama rozmowa mi nie wystarczała.

angel_of_sorrow ja odrazu wiedziałam, że już ciężko będzie się wycofać jak się zacznie... mąż też wie, ale nic z tym nie robił chociaż prosiłam go o pomoc bo sama nie chciałam nigdzie zadzwonić itd. kilka ludzi wiedziało i "ooo współczuję Ci" i tyle , później zero pytań jakby nic sę nie stało, i zadręczanie swoimi problemami typu "nie wiem którą sukienkę wybrać mam taki problem" bo ja im fajnie pomagam... jakbym ja nie miała większego problemu do rozwiązania.. tylko po jakimś czasie fajnie mi się żyło z bulimią, do psychologa poszłam bo się o dziecko staramy, i mówiłam, że jak będę w ciąży to nie będę wymiotować ale od roku ciąży nie ma więc poszłam się leczyć bo myślę że to jakaś kara za wymioty.

 

Też się tu właśnie zapisałam, że ktoś mnei wysłucha i pomoże i ja będę mogła komuś pomóc więc mam nadzieję, że obie osiągniemy swój cel :)

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Ostatnio w pracy nagle silny lęk mnie dopadł i atak paniki którego nie dałem rady opanować, po chwili przeszło wydawało mi się, że jest ok i po 2h nagle nogi mi się zrobiły jak z waty za chwilę cały się tak czułem nie mogłem normalnie ustać, nawet wyraźnie powiedzieć słowa nie szło, jakbym pijany był, Przeszło po kilku minutach, takie osłabienia już mi się zdarzały wcześniej w odstępach przeważnie kilkumiesięcznych. Ale teraz cały czas mam uczucie niestabilności i sobie wkręcam co chwilę, że mi słabną nogi i znowu się zaczyna, przez to nakręcanie oczywiście nachodzi lęk i błędne koło się zamyka i jak tu nie zwariować? Ma ktoś podobnie?

 

Kurde ta nerwica od kilku miesięcy daje mi nieźle popalić, w poprzednich latach dało się z tym jakoś normalnie funkcjonować ale teraz jest mega ciężko. Od 2 miesięcy przerabiam terapię Dr. Richardsa a pod koniec lutego zaczynam psychoterapię u psychologa. Musi być w końcu dobrze!

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Witam wszystkich na forum mam na imię Tomek mam 26 lat mieszkam w Zamościu. Szukam nie wiem jakiejś pomocy rozwiązania a mianowicie, od bardzo dawna trzęsą mi się ręce a jak się zdenerwuję to cały się telepie jak galareta a do tego przychodzi takie zimno jak by było z minus piętnaście stopni. Od niedawna doszły takie ataki dziwne, co prawda nie częste, jak mam atak to bolą mnie mięśnie tak jak by mi się ponaciągały, taki dziwny żal płytki oddech, zimny pot mnie oblewa sam nie wiem, a do tego dochodzi taki dziwny strach przed ludźmi a szczególnie przed dziewczynami. Byłem u neurologów, leżałem na oddziele neurologicznym ale niby nic nie stwierdzili, dostałem jakieś leki, propanolol i memotropil ale to nic nie pomagało więc udałem się do psychiatry powiem że na początku jak brałem lek parogen czułem się troszkę lepiej, ale potem tak jak by przestało działać. I tu właśnie na forum chciałem zasięgnąć jakiejś porady może podpowiedzi co robić bo powoli się wykańczam ręce mi się trzęsą jak bym był alkoholikiem, więc proszę o jakieś podpowiedzi, i pozdrawiam wszystkich :D:D:D

Edytowane przez Gość

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

gemma89

 

Ciesze ,sie ze udalas sie do psychiatry.Musisz uzbroic sie w troche cierpliwosci,niestety leki psychotropowe i przeciwdepresyjne zaczynaja dzialac dopiero po okresie 3 tyg ,czasami nawet dluzej.Sama wiem,ze efekty uboczne juz w ciagu pierwszych dnich staja sie tak uciazliwe,az brakuje sil aby dotrwac do tego czasu:(

 

p.s jesli masz ochote porozmawiac,nie wahaj sie pisac na pw

 

pozdrawiam

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
×