Ahoj!

Nazywam się Kinga, mam 17 lat i jestem świrem. Uważam się za świra, gdy spoglądam w lustro widzę świra, czuję się świrem i wszystko co mnie otacza, nawet najgorsze bagno nie jest tak popsute jak ja. Od około dwóch lat obżeram się i wymiotuję, bulimia moja kochana. Tak przypuszczam. Nigdy nie byłam u lekarza i nikt nigdy mi tego oficjalnie nie stwierdził. Moje obsesje na punkcie odchudzania nie dają mi żyć normalnie. Ważę ok 54 kg przy wzroście 170 cm, a w lustrze i tak widzę siebie jako wielki, tłusty salceson. Często myślę o tym, żeby się zabić, ale nie jestem na tyle odważna, by to zrobić. Niedawno zaczęły fascynować mnie narkotyki. Łykam tabletkę, cośtam biorę i po kłopocie. Kulturalnie fruwam sobie w mojej własnej, gąbczastej przestrzeni. Uważam, że nie ma przede mną nic dobrego, każdego dnia czuję coraz mocniej, że przemijam, że wystarczy pstryknąć palcami bym zniknęła. Samookaleczam się, zanoszę się histerycznym płaczem nie raz bez powodu, mam okropne wahania nastroju, bywam agresywna. Chciałabym stąd tylko uciec i mieć święty spokój o tych wszystkich popaprańców.

To tak w "skrócie".

Chcę zrobić coś, by moje życie się zmieniło, żebym zaczęła żyć jak normalny, młody człowiek, a nie ciachać ręce po nocach i wymiotować po zjedzeniu czegokolwiek.

Mam nadzieję, że jakoś dam radę, bądź Wy jakoś pomożecie mi się ogarnąć.

Ściskam Was wszystkich moimi obolałymi rękami.

Cześc my mozemy Cie wspierać, ale pomóc i udzielić fachowej pomocy powinien lekarz, porozmawiaj z rodzicami i do psychologa/psychiatry marsz, powodzenia.

Nazywam się Kinga, mam 17 lat i jestem świrem. Uważam się za świra, gdy spoglądam w lustro widzę świra, czuję się świrem i wszystko co mnie otacza, nawet najgorsze bagno nie jest tak popsute jak ja.

Wszyscy jesteśmy wariatami.. Witaj. :)

Do psychopatologa marsz !

witaj mamy podobne problemy