Cześć.

Witam wszystkich. Nie wiem od czego zacząć ... Mam 23 lata i życie nie ma dla mnie żadnego sensu. Moje problemy z nerwami zaczęły się jakieś 3-4 lata temu. Przez ten czas nie szukałam żadnej pomocy specjalistycznej. Mam napady lęku i panicznego strachu, którym towarzyszą duszności, uczucie ściśniętego żołądka, nudności, kołatanie serca, przyspieszone tętno i oddech. Utrudnia, a wręcz uniemożliwia mi to życie codzienne. Studiuję. Jestem na 5-tym roku i muszę dojeżdżać ponad godzinę do uczelni, bo studiuję w innym mieście niż mieszkam. Dojeżdżam autobusem, bo nie stać mnie na codzienne podróże samochodem. W październiku nie byłam ani raz na uczelni. Chodziłam do lekarza po zwolnienia lekarskie z symulowanymi dolegliwościami. Wszystko przez to, że największe nasilenie objawów mam właśnie w autobusie. W ogóle przeraża mnie perspektywa wszelkich wyjazdów. W miarę dobrze czuję się tylko w domu. W listopadzie jeździłam na uczelnie samochodem. Albo sama albo z kimś "przy okazji" się zabierałam. Kiedy prowadzę samochód nie mam żadnych dolegliwości. Wiem, że muszę być skupiona na jeździe i wtedy jest OK. W momencie, gdy wsiadam do autobusu zaczyna się koszmar ... Czuję się przez to strasznie ograniczona. Nie mogę niczego zaplanować. Kiedyś miałąm w planach studia doktoranckie (baaaardzo daleko od mojego miejsca zmieszkania), ale teraz kiedy problemem dla mnie jest godzinna podróż autobusem wszystkie te plany szlag trafił :/ Martwię się czy w ogóle uda mi się skończyć ten 5-ty rok i obronić mgr ... Męczę się tak już 3-4 lata. Miesiąc temu postanowiłam spróbować coś z tym zrobić i zaczęłam chodzić do psychologa. O niczym nie powiedziałąm najbliższym. Nie chcę nikogo martwić swoimi problemami. Nie wiem czego oczekuję pisząc to. Może tylko tego, że mogłam się trochę wygadać. Może akurat odezwie się osoba, która miała chociaż trochę podobny problem. Jestem coraz bardziej załamana i zdaję sobie z tego sprawę, bo jeszcze do niedawna nie mialam zamiaru ani ochoty nikomu o tym mówić (już nie mówiąc i wizycie u psychologa ... ). Boję się, że to już skraj mojej wytrzymałości i martwię się, bo czasami mam takie straszne myśli ...

nie ukrywaj tego przed najbliższymi!

napisz skad jesteś może ktoś podeśle ci dobrego specjaliste

lepiej zaczac wczesnie leczenie

masz objawy jak moja mam w pewnej fazie swojej choroby z odpowiednimi lekami to ustąpi ! po co sie meczyc?

Jestem z podkarpackiego, okolice Rzeszowa.

niestety ja z okolic torunia, poszukaj opinii uzytkownikow o lekarzach z Twojej okolicy i nie duś w sobie tego napewno masz kogoś komu możesz się zwierzyć, rodzina albo przyjaciel, a jak nie to jest jeszcze o forum :)

pozdrawiam

Nie duś w sobie tego bo zamkniesz to w sobie i nawet będziesz bała się wyjść z domu. Ja też tak mam. Wole jeździć w kimś niż autobusem. Pociągiem. Czy czymkolwiek. Jest to dla mnie takie straszne że jak pomyśle sobie autobus to mam nogi jak z waty. No ale nie mam prawka i tylko autobus mi pozostaje. I ciągle się z tym męczę. A jeśli nie chcesz kogoś martwić z rodziny czy przyjaciół, wygadaj się nam. Każda z nas ci coś podpowie. A jeśli będziesz mieć jakieś pytania, to pytaj mnie bo mam w rodzinie psychologa , więc nawet mogę o to zapytać.

Moja Pani Psycholog zadała mi zadanie domowe - mam napisać swój życiorys, a ja kompletnie nie wiem jak się do tego zabrać :/ Chciałabym pisać tylko istotne informacje, wydarzenia żeby nie zanudzać psycholog czytaniem jakiś bzdur. Czy ktoś jest w stanie mi pomóc ? Tzn. chodzi mi o to czy ktoś z Was pisał coś takiego i podpowie mi "jak to ugryźć" i "z czym to się je" ?

Prevail, Życiorysem dla Ciebie będzie to, co jest dla Ciebie ważne.

To nie jest życiorys do szkoły, czy pracy.

Napisz to, co wg Ciebie jest ważne w Twoim życiu, przeszłości. Istotne wydarzenie z odniesieniem do emocji, które czułaś. O to chodzi.

To ważne w terapii, bardzo istotne.

Napisz o sobie, co przeżywałaś w tych sytuacjach, o rodzicach....to co Ci przyjdzie na myśl.

Nawet te najskrytsze sprawy dla Ciebie.

Ale jak zacząć taki życiorys ? To absurd, bo zawsze uwielbiałam pisać i nigdy nie sprawiało mi to żadnych trudności, a teraz pustka w głowie :/ Myślę o przeszłości i niewiele pamiętam. Myślałam, że teraz zabiorę się za pisanie, bo warunki sprzyjające (wyjątkowo jestem sama w domu, a nieczęsto się to zdarza), ale niestety - pojawił się lęk chyba spowodowany właśnie tym, że jestem sama :/ Nagle cisza i ciemność, które do tej pory uwielbiałam stały się nie do zniesienia Nie lubię być sama ze sobą, bo straszne myśli przychodzą mi do głowy. Za późno już żeby do kogoś zadzwonić i porozmawiać, a tym bardziej pójść w odwiedziny. Zostaje mi tylko komputer i forum ...