Mój dzisiejszy dzień

tahela, i taka zmordowana poszłaś na jazdy?

Sabaidee,

no poszłam i nawet całkiem nieźłe było hihi a teraz mam nadzieję,że zasne w końcu

tahela, no jeśli udało Ci się w takim stanie nikogo nie rozjechać to teraz zasługujesz na zdrowy i długi sen.

Sabaidee,

jakoś się udało na szczeście tym razem ech...

Faktycznie potrzebny był mi ten odpoczynek a zwłaszcza po wczorajszym dniu. Czułem się jakoś dziwnie na wszelki wypadek wziąłem ferwex, niema czasy by chorować. Chwila snu po pracy, wielka poprawa. W pracy jeszcze kryzysem straszą, lekkie postoje nam się szykują ale myślę że sytuacja przejściowa.

męczacy....a jutro terapia...nie lubie....

od rana o tym myslę...

niedobrze...

Domyślam się, że pojawiający się Forumowicze należą do młodego pokolenia....ja mam już za sobą większość życia, chociaż nie mam z tym problemu. Nie przeraża mnie przemijanie, starzenie się, a jedynie pragnę zachować sprawność fizyczną, no i oczywiście opanować, pielęgnowane" przez lata, objawy niepokoju, lęki, fobie.

Wiem, że sama sobie zapracowałam na to. Oczywiście nieświadomie. Praca, wychowywanie dzieci, pranie, sprzątanie do późnej nocy, niedostateczny, niedbały wypoczynek...stresy, stresy, itd...

Kiedy czytam Wasze posty, dosłownie, skóra mi cierpnie, bo widzę siebie sprzed laty wielu....moja prośba wielka..dbajcie o siebie, wysypiajcie się w miarę możliwości, relaksujcie, nie pozwólcie innym ranić się, uwierzcie w siebie - w swoje prawo do życia spokojnego i szczęśliwego. Naprawdę bardzo wiele zależy od nas samych....

A jeśli jest to dość stresująca praca, ale lubię to co robię. Czy na pewno warto?

msauto, jak mozna lubic stres....ja nie potrafię....nawet najmniejszy rozkłada mnie na atomy....

A jeśli jest to dość stresująca praca, ale lubię to co robię. Czy na pewno warto?

Warto dopóki nie będzie to kosztem zdrowia. Zdrowie jest najważniejsze

dune, ja mam to samo. Nawet lekki stresik powoduje u mnie zamęt w głowie, wzrost tętna itp.. Ja już chyba się nie zmienię, ale cały czas pracuję nad opanowaniem tego.

jasaw, ja sie zaczynam panicznie bac...nie wykonam najprostszej czynności....zapominam najprostsze słowa...masakra...nie pracuje nad tym...to mnie przerasta

Praca jak większość w dużych firmach podstawa to szybka reakcja i cyfry, wszystko na nich się opiera. Jeśli jesteś dobry w tym co robisz, radzisz sobie jeszcze ze stresem. Bo jeśli nie dajesz sobie rady stres góruje. Tworzymy z kolegami zgraną paczkę i dzięki temu lubię to pracę.

dune, wiem, to jest trudne. Mnie, jak dotąd, udaje się szybciej uspokoić, po zaistniałej, niefajnej sytuacji. Dawniej, skutki przeżycia stresującego, trwały długo, nie mogłam dojść do siebie. Próbuję różnie...staram się uporządkować myśli, zastanawiam się czy na pewno był powód do zdenerwowania, czy można było tego uniknąć..

Tworzymy z kolegami zgraną paczkę i dzięki temu lubię to pracę.

I myślę że to jest klucz do sukcesu. Mnie sama ilość obowiązków nie przeraża, czy nawet ich trudność - jest to wyzwanie. Najgorzej sobie radzę ze stresem międzyludzkim - są takie chwile w pracy kiedy czuję się zaszczuta. Tak jakby ktoś wyładowywał na mnie swoje skumulowane frustracje. Jest to bardzo przykre ale postanowiłam już stamtąd odejść więc to olewam. Ale złe wrażenie na pewno zostanie. Poza tym nie wiem kiedy mi się uda znaleźć inną pracę - może będę musiała przekiblować tam jeszcze parę miesięcy, a to nie jest ciekawa perspektywa.

jasaw, u mnie jest coraz gorzej...często zaczynam po prostu plakac w czasie wydarzenia i juz po zawodach

To co bym powiedział kiedy ratowaliśmy Sandomierz podczas powodzi. Kidy woda przelewa się po wale na którym stoisz a za nim jest firma w której pracujesz? Nie da się tego opisać dla zdrowego człowieka a co ma powiedzieć człowiek z lękami. W którejś chwili następuję kulminacja tego stresu i odpuszcza czujesz się w tedy naprawdę szczęśliwy. Na zdjęciach satelitarnych można było oglądać ogrom tej wody a co mówiąc na miejscu. Wiele może człowiek wytrzymać i znieść.

msauto, wiesz...w sytuacjach ekstremalnych to jednak zupelnie co innego ...

dune, ja miałam takie objawy od najmłodszych lat mego życia, Teraz, gdy jestem już dojrzałą osobą, wiele się zmieniło, ale większość lęków pozostała.

Postanowiłam z tym powalczyć, bo mnie to bardzo zmęczyło. Z perspektywy upływającego czasu wiem, że bardzo ważne jest wsparcie w domu, od bliskich, kochanych osób. Gdybym wcześniej spotkała mojego obecnego Męża, z pewnością wcześniej wyszłabym z tego "bagienka". Lepiej późno, niż wcale, jak mówi przysłowie. Tego życzę Tobie...poszukuj - odpowiednia terapia / być może???/, odpowiedni ludzie wokół Ciebie, a na to, co nie zależy od nas /choćby otoczenie w pracy/ trzeba znaleźć własny sposób....

Pewnie ,że tak. Ja miałam niedawno okazję się przekonać. Zachowałam zimną krew i bardzo spokojnie zrobiłam co było trzeba,. Tylko potem odchorowywałam przez 3 dni:(

Niewyspałam się i wszyscy mówili, że wyglądam jak trup. Wszystko mnie boli, zaczynam miec problemy z oddychaniem, życie jest piękne..

wiola173, dla mnie najlepsza terapia PO to obłozyc sie mruczącymi kotami...spływa na mnie wtedy błogość....choc i tak musze odchorowac, bo mam takie same mechanizmy, ale w syt naprawde ekstremalnych

jasaw, jak sie człowiek dobrze umosci w bagienku tez da sie przetrzymać,

w pewnym momencie zycia to juz kwestia pokory i rezygnacji...

byleby nie było to bagno ponad nos....

wiola173, znam to doskonale, boli wszystko, od głowy po mięśnie...straszne Aspiryna, leki uspokajające-ziołowe, innych do dzisiaj nie toleruję i to jest mój problem także. Źle się czułam nawet po Pramolanie /???/, nie wspominając różnych antydepresantów. Jakoś jednak przeżyłam....

dune, Kotami tez, ale ja po ostatniej akcji chorowałam 3 dni, spałam, piłam alko tez:(

-- 17 lis 2011, 23:05 --

jasaw, Ja na lekach jestem cały czas:(

wiola173, ja wczoraj wypiłam dwa kieliszki wina (duuuze) i zdraznił mnie poszum w glowie... WTF

wole spanie i koty....ale przecież akcja akcji nierówna ostatnio rozkladaja mnie drobiazgi (obiektywnie) to przerazające....