czy nadal sie wstydzicie ze macie nerwicę?

Ja się wstydzę, strasznie. Znaczy nie wiem czy ją mam, właściwie. Ale wie tylko moja przyjaciółka i bliski kolega. Nawet moja matka nie wie.

Ale muszę pomóc sobie na własną ręke, cóż takie życie. Może kiedyś się to zmieni..

identycznie

kornelia_lilia, no i co robimy?

U mnie wie rodzina i najbliższa przyjaciółka.

nie jestem w stanie powiedzieć innym koleżankom, bo w ten sposób pokazałabym im swoją słabość, może uznałyby mnie za wariatkę - bo nie oszukujmy się, jak ktoś nie ma pojęcia o zaburzeniach lękowych, a ja powiem, ze mam takie coś, to nie wiem, jaka będzie ich reakcja. Po prostu się tego wstydzę, że znów okaże się tą słabą i najgorszą.

Mirabeleee, ja na razie nic. Nie byłam u specjalisty, bo nie mam ub. zdr. Jak będę mieć to pewnie wybiorę się. A tak poza tym jakoś leci, raz lepiej, a raz gorzej, jak dzisiaj np.

A Ty?

kornelia_lilia, dlaczego nie posiadasz ubezpieczenia zdrowotnego??

Ja się czuję fatalnie. Jestem chora od miesiąca, najpierw ospa teraz powikłania. Ciągle kręci mi się w głowie i ogólnie wesoło. Jakby kto co chciał to mam gg 18632552

_wovacuum_, taka dość dziwna sytuacja. Inaczej zaplanowałam,a inaczej wyszło. A do pośredniaka nie pójdę, gdyby ktoś mi tą ewentualność proponował.

-- 12 lis 2011, 22:15 --

Mirabeleee, dlaczego mamie nie powiesz? Nie zrozumie?

kornelia_lilia, próbuje 'badać teren'. Z tego co zauwazyłam to matka powie, ze to dlatego, że się nie modlę, wyśmieje mnie albo zaprowadzi na egzorcyzmy.

była świadkiem mojego ataku, ale dla niej to tylko pojedyńcza reakcja stresowa na krzyk ojca.

-- 12 lis 2011, 21:19 --

kornelia_lilia, próbuje 'badać teren'. Z tego co zauwazyłam to matka powie, ze to dlatego, że się nie modlę, wyśmieje mnie albo zaprowadzi na egzorcyzmy.

była świadkiem mojego ataku, ale dla niej to tylko pojedyńcza reakcja stresowa na krzyk ojca.

Mirabeleee, ja też swoim domownikom nic nie mówię. Udaję, że jest wszystko ok. Cierpię w milczeniu albo siedzę na forum. Kumpela miała do mnie zadzwonić i tak czekam na ten telefon już prawie tydzień, przed nią też maskuje swój ból. Jej przez całe życie było ciężko, ale jakoś się nie poddawała, była silna i wydaje mi się, że mnie i mój stan by nie zrozumiała, dlatego właśnie jestem tutaj

Dla mnie to problem,że ludzie nie rozumieją..uważają dolegliwości nerwicowe za fanaberie..brak mi tego zrozumienia...to mnie smuci..

Dokładnie, ja np. wielokrotnie słyszałam od dzieciństwa z ust rodziców, że jakieś fanaberie mam. A teraz się dziwią, dlaczego nic im nie mówię. Mnie taki stan i smuci i wkurza.

Dla mnie to problem,że ludzie nie rozumieją..uważają dolegliwości nerwicowe za fanaberie..brak mi tego zrozumienia...to mnie smuci..

mnie tak samo...

Dom dziecka był mym domem,nigdy mnie nikt nie rozumiał..teraz jestem stary)jakoś ludzie nie ewułowali w temacie nerwica..

Noopii, ale spotkałeś na swej drodze kogoś kto Cię rozumiał w aspekcie zaburzeń nerwicowych?

Trudno..umre nierozumiany,samotny..a i tylko Pani nerwica mnie nie opuści..do śmierci..moja kochanka,żona-zmora.

Przestaję się wstydzić...

Noopii, masz trzydzieści kilka lat, jeszcze duuużo dobrego Cię może spotkać.

Swoją drogą tyle piszesz o tym jak ważna jest terapia, a w Twoim wypadku przynosi jakieś efekty?

kornelia_lilia,tak gdybym nie spotkał pewnie już bym był sztywniakiem..ale bliskie osoby,najbliższe nie potrafiły tego przeskoczyć..

-- 12 lis 2011, 22:52 --

Rozumieć znaczy kochać..gdybym miał cukrzycę ogół by mnie rozumiał,mam nerwicę jakoś to nie do zrozumienia..ale smędze!wstyd!..

Nie smędzisz, daj spokój. A nawet jeśli to w dobrym miejscu ; )

w telewizji i radiu powinno sie o tym wiecej mowic bo uwazam ze wciaz jest tego zbyt malo w mediach.

tak jakby to bylo cos mniej szkodliwego od chorob somatycznych.

Ja się nie wstydzę... no może na początku nic nikomu nie mówiłem i ściemniałem coś zawsze.

Ale teraz jak z kimś pogadam i znam kogoś dłużej to mówię co myślę i jak wygląda moja choroba.

Zrozumie to zrozumie. Nie to nie. Ogólnie wali mnie to jak to ktoś inny odbierze. Jak się ten ktoś odwróci ode mnie to znaczy ,że nie jest wart starań jako przyjaciel.

Thazek, no właśnie, początki..

ja mam tak wyselekcjonowanych przyjaciół że nikt się ode mnie nie odwrócił

paradoksy, zazdroszczę, ja sama nie wiem kto mnie kiedyś nie pobałamuci..

jest to bardzo wąskie grono, na palcach jednej ręki mogę policzyć.. ale wiem że mnie nie zawiodą i że się ode mnie nie odwrócą