"JĘCZARNIA"-czyli muszę się komuś wyżalić!

wiola173, nawet nie smutam....nawet nie....

wiem....tu wszyscy wszytskich tulą....

a wiesz...jak wszyscy wszystkich...to nikt nikogo...tak naprawde

Proszę, powiedzcie mi, że nie jeste zerem. Że nie jestem ścierwem za jakie się uważam...

Kur..., jedno głupie zdanie, a wszystko wróciło jak jakiś cholerny bumerang. Nienawidzę tego!

klamczucha_88, NIe jesteś zerem. To już lekka przesada. Tak wartościowa osoba jak Ty, żeby miała o sobie takie zdanie?

Monika1974, chciałabym być wartościową osobą, ale nie jestem. Nie zrobiłam niczego dobrego w życiu.

klamczucha_88, Masz przed sobą całe życie maleńka.

Ten pesymizm jest wstrętny, wiesz o tym?

Masz dużo czasu, a ja trzymam kciuki za Ciebie i Ci dopinguję!

Dzięki. Dobijac się trzeba.

Pisałam o swoim kolejnym niepowodzeniu z kolejnym facetem. Nie panuje nad soba i wygarniam jak facet ma mnie za taką naiwną. Kiedyż jeden powiedział, że duma kosztuje i że przez to już na zawsze bede sama.

Nie rozumiem z czego wynikać ma ta duma. Masz pójść na jakiś kompromis?

Monika, nie chcę ciagnąć. Nie umiem sobie poradzić z pustka jaka pozostała, sto razy na minutę zerkam na telefon. A dobija mnie, ze kolejny raz podobny scenariusz. To chyba coś ze mna jest nie tak. Z tego powodu wpadam w pracoholizm. Pracuję już 7 dni w tygidniu w 3 róznych miejscach. Padam na pysk i mam pretensje do siebie, że niby gdzie mam kogoś spotkac skoro ciągle pracuję. I koło się zamyka.

Słuchaj, bardzo możliwe, że możesz mieć jakiś niewiadomy mechanizm postępowania.

A zastanawiałaś się nad psychoterapią?

Dużo ludzi z niej korzysta.

Laima, ja Cię podziwiam, że wytrzymujesz jakoś ciągłe napięcia w domu.

Nie możesz dopuszczać do siebie myśli, że nie masz prawa żyć, że nie zasługujesz na to czy tamto, bo nie pracujesz. Najlepiej by było choć na chwilę odciąć się od tego wszystkiego.

Wyrzuty sumienia są zrozumiałe, chciałabyś, aby było inaczej, lepiej.

Ja mam wyrzuty sumienia, nie pracuję, czuję się przez to gorsza od innych, bolą mnie komentarze rodziny czy znajomych. Chciałabym uciec, gdzieś daleko. Czasami mam wrażenie, jakbym nie miała prawa głosu w domu, czuję się jak śmieć kiedy słyszę, że inni sobie jakoś radzą, a ja ?- dno.

Nie pracuje,ale mam rente.

Do kitu, do k i t u, do KITU!

Wczoraj usłyszałam od koleżanki, że "siedzę w domu i się opi*rdalam". Chorobę fizyczną da się zrozumieć, psychicznych barier - niekoniecznie. Przykro mi z tego powodu...

A dziś humor do bani, nic mnie nie cieszy, nie sprawia radości.

Siasia, Nie jest fajnie gdy od znajomej osoby usłyszymy takie przykre słowa... Też mam z tym problemy, że byle opinia, niekoniecznie prawdziwa potrafi zepsuć mi nastój, a do tego dochodzą nerwy i stres...

Nie rozumiem z czego wynikać ma ta duma. Masz pójść na jakiś kompromis?

Duma.

Opiszę sytuację (krótko) - ja dużo pracuję, on jest na emeryturze (młody chłop), ma dużo czasu więc z nudów rejestruje się na portalu randkowym i spędza tam dużo czasu rozmawiając z kobietami, rozmowy przenoszą się na telefon, nawet na spotkania - według niego nic nie znaczące. A moja DUMA - bo ja robię mu awanturę o to, a powinnam zrozumiec go, że on się nudzi.

Słuchaj, bardzo możliwe, że możesz mieć jakiś niewiadomy mechanizm postępowania.

A zastanawiałaś się nad psychoterapią?

Dużo ludzi z niej korzysta.

Nie bardzo wierzę w taką terapię. Musiałabym się otworzyć, dużo opowiedziec z mojego życia a nie potrafię przed nieznajomym. A terapeuta jest nieznajomym. Poza tym nie bardzo mnie stać na wizyty prywatne.

Mechanizmm jest wciąż podobny - chodzimy, spotykamy się, kochamy się a z czasem pojawiają się inne kontakty, bo (mieszkamy daleko od siebie) on lubi rozmawiac z ludźmi, spotykać się na kawie, piwie, pogaduchach a ja tego nie rozumiem, że on ma takie potrzeby - te spotkania to z paniami poznanymi znów na portalu randkowym. No widzisz? Mechanizm wciąż ten sam - alergia na okłamywanie mnie. A może to naprawdę nic złego, ze poznaje nowe osoby i spędza kilka godzin dziennie na randkach w sieci??

To teraz ja. Wiem, ze jestescie totalnie obcy i generalnie moje problemu was g interesuja:) Ale musze je wyrzucic z siebie. Ogolnie o moim problemie,calosciowo wie tylko moj maz. Rodzinie nie przyznalam sie do depresji, mysli samobojczych. A moj ukochany maz? Coz...wczoraj lezalam w pokoju na kanapie. Ryczalam od ok 22, bylo juz po 2 w nocy. Moj maz przyszedl z sypialni. Zaczelismy "rozmawiac". Mowilam mu, ze potyrzebuje milosci, ciepla, czulosci. Jecze mu od 2 lat co najmniej. Juz nienawidze siebie za to, ze jestem taka monotematyczna. I ze ciagle zebrze o troche milosci. On twierdzi, ze mnie kocha, ale jakos nie okazuje tego. Potrzebuja, zeby mnie wsparl, wysluchal z uwaga, wzial za reke. Czy to tak duzo? Wiec wczoraj rycze sobie na kanapie w duzym pokoju. Moj maz naklania mnie, zebym poszla spac do sypialni. Mowie mu, ze nie mam woli zycia, ze mysle jak tu ze soba skonczyc. Wyobrazam sobie, ze wsiadam do auta i wjezdzam na drzewo. Nie chce nikogo innego rani. Ale od razu przychodzi do glowy moje dziecko i ten hamulec. I wczoraj blagam mojego meza o pomoc, o cieplo, a on zaczal mnie palcem pukac w czol i mowic podniesionym glosem, ze jestem nienormalna, ze "pierd^^^ glupoty". Moze rzeczywiscie jestem tylko histeryczka? Prawie 13 miesiecy temu on powiedzial mi tuz po urodzeniu dziecka, ze mnie nie kocha od 2 lat. Pozniej stwierdzil, ze sam sie zalamal. Ze za duzo na niego spadlo: dom, szkola, dziecko, praca, wczesniej moja ciaza i jakas tam niepewnosc. 6 tyg po urodzeniu dziecka wyniosl sie z sypialni. Pozniej wracala nad ranem, przespac sie w innym lozku, wykapac i znowu wychodzil. Wszystko bylo na mojej glowie. Prosilam go o wsparcie, czulosc, cieplo, powiedzial mi "mam cie przytulac bez uczucia"? Powiedzial mi, ze jak mam takie potrzeby to mam isc do lekarza. Jak prosilam o wsparcie w obowiazkach domowych, przy dziecku powiedzial mi, ze mam poprosic mame. Pozniej jakos zaczelismy rozmawiac, on chcial zaczac od nowa. Od tamtego czasu siedzi to we mnie. On twierdzi, ze to byly tylko slowa i mam to olac. Ale w kryzysowej sytuacji zebralam o pomoc, a on mnie dobijal. Teraz tez, wczoraj prosze o czulosc, a on stwierdzil, ze jest pozno, ze idzie spac, bo rano wstaje do pracy. Jak powiedzialam usiadz, obejmij mnie powiedzial, ze mu w tylek zimno, ze nie ma mnie jak objac bo leze zwinieta w klebek. Powiedzcie czy tacy sa naprawde ludzie? Czy cos go usprawiedliwia? Mam meganiskie poczucie wartosci. Maz unika ze mna seksu. Czuje sie oblesna, obrzydliwa, niekochana. 5 lat temu on byl wesolym facetem, zabiegal o mnie, zostawial karteczki. Teraz nawet nie smieje sie z moich zartow. Wstydzi sie dotykac w miejscach publicznych, kiedys mial to gdzies. Moze rzeczywiscie rok temu odwazyl sie powiedziec prawde i serio mnie nie kocha? Ja nie rozumiem jak mozna nie pomoc drugiej osobie, a zwlaszcza zonie, kobiecie, ktora blaga o pomoc. Ja mu mowie i tak powaznej sprawie jak smierc, a on popukal mnie swoim palcem w czolo...Nie mam juz slow, nie mam juz sily. Powaznie rozwazam rozwod. On byl kiedys cudownym czlowiekiem, cudownym facetem. Twierdzi, ze sie nie zmienil. Zachowuje sie zupelnie inaczej. Czy moze to ja histeryzuje? Wymagam za duzo? Wymagam niemozliwego? Do cholery chce tylko czulosci, ciepla, dotyku od mojego meza, od mojego mezczyzny. Chyba, ze nie zasluguje na milosc. Moze rzeczywiscie jestem taka odpychajaca, ze nie potrafi sie przelamac i nawet w tak kryzysowej sytuacji uwaza, ze przesadzam, ze znowu narzekam, ze znowu wymyslam, ze znowu "pierdo## glupoty". Jestem na skraju zalamania, nic mnie nie cieszy, nienawidze siebie i czuje olbrzymi zal i bol, ze moj maz mnie nie rozumie. PRzeciez nie mozna byc takim okrytnym. Jak mozna nie pomoc drugiemu czlowiekowi? Zonie. Czy ja naprawde tak duzo wymagam? Najgorsze, ze jest mi wstyd porozmawiac o tym z rodzina, kims bliskim. Nie chce, zeby ludzie wiedzieli, bo mi po prostu wstyd. Na codzien usmiechnieta na pokaz, w sercu strach, lek, obawa i zwykly zal, olbrzymi za do czlowieka, ktorego kochalam nad zycie, z ktorym chcialam sie na emeryturze za rece trzymac. Myslalam, ze wskoczymy za soba w ogien. A ten ogien zgasl chyba u niego i nie ma w co wskakiwac. Tyle moich wypocin. Gdyby chciala tu opisac wszystko zajelabym cale forum. Cierpie na depresje, zabuzenie odzywiania a jedyna osoba, ktora o tym wie jest zimna..Co mam zrobic? Jak meza rozumiec? Czy w ogole powinnam go zrozumiec czy skonczyc zwiazek? Na razie tkwie, mamy malenka coreczke, nie chce jej fundowac zycia w rozbitej rodzinie. Myslalam, ze bedziemy najwspanialszymi rodzicami dla niej. Ale jak mam jej dac wzor do nasladowania jak sama chodze smutna, sfrustrowana, zakompelksiona, z niska samoocena. Na kogo ja wychowam?Ona zasluguje na wszystko co najlepsze. Nie mam juz sily udawac przed wlasnym dzieckiem, ze jest dobrze. Ona coraz wiecej rozumie. Mam metlik w glowie, nie wiem co mam zrobic z mezem. Myslalam, ze przetrwamy wszystko, a on sie po prostu nie sprawdzil jako czlowiek...Teraz drugi ram

Nie pracuje,ale mam rente.

Wiem. To skąd pretensje rodziny, przecież to Twoje pieniądze.

kornelia_lilia, duże wydatki na mnie idą,ale chyba trochę mama przesadza,żeby brat bez pracy nie siedział pół roku było by więcej,a nie mnie się ciągle czepia.

Witam może to co napiszę trochę odbiega od tematu ale spróbuję...

Od trzech miesięcy cierpię na depresję z natrętnymi myślami dotyczą one możliwości zrobienia krzywdy innym ludziom a przede wszystkim mojej mamie którą najbardziej na świecie kocham jak by tego wszystkiego było mało to jestem jeszcze w ciąży w 37 tyg. bywały lepsze i gorsze dni jednak teraz są te gorszę jest tak zle jak nigdy może to spowodowane stresem przed porodem sama już nie wiem i tracę siły...

Niech ktoś mi powie czy jeśli faktycznie była bym zdolna do zrobienia czegoś złego mamie czy komuś innemu to miała bym wyrzuty sumienia czy płakała bym całymi dniami tak jak teraz czy bała bym się tych myśli czy analizowała bym to wszystko a przede wszystkim czy tak bardzo by mnie to bolało i dręczyło.Na zdrowy rozum umiem sobie wytłumaczyć że osoba która chce zrobić komuś krzywdę nie zastanawia się nad tym nie analizuje tylko po prostu działa a juz na pewno nie płacze z tego powodu...Niby to takie proste ale nie przynosi zbyt dużej ulgi i pocieszenia dlatego chciała bym żeby ktoś z was napisał na ten temat swoją opinie jak to jest czy to tylko myśli spowodowane chorobą...

malnow1990, To są tylko natrętne myśli , nic nikomu nie jesteś w stanie zrobić, poczytaj o nerwicy natręctw.

Witam może to co napiszę trochę odbiega od tematu ale spróbuję...

Od trzech miesięcy cierpię na depresję z natrętnymi myślami dotyczą one możliwości zrobienia krzywdy innym ludziom a przede wszystkim mojej mamie którą najbardziej na świecie kocham jak by tego wszystkiego było mało to jestem jeszcze w ciąży w 37 tyg. bywały lepsze i gorsze dni jednak teraz są te gorszę jest tak zle jak nigdy może to spowodowane stresem przed porodem sama już nie wiem i tracę siły...

Niby to takie proste ale nie przynosi zbyt dużej ulgi i pocieszenia dlatego chciała bym żeby ktoś z was napisał na ten temat swoją opinie jak to jest czy to tylko myśli spowodowane chorobą...

Ach te myśli...przeróżne i zastanawianie się...choroba? szaleństwo? ja wciąż zastanawiam się nad tym czy byłabym wstanie zrobić sobie krzywdę i mam takie same przemyślenia, że gdybym chciała to bym to zrobiła a nie myślała o tym...Mam nadzieję, że obie damy sobie radę...

Witam może to co napiszę trochę odbiega od tematu ale spróbuję...

Od trzech miesięcy cierpię na depresję z natrętnymi myślami dotyczą one możliwości zrobienia krzywdy innym ludziom a przede wszystkim mojej mamie którą najbardziej na świecie kocham jak by tego wszystkiego było mało to jestem jeszcze w ciąży w 37 tyg. bywały lepsze i gorsze dni jednak teraz są te gorszę jest tak zle jak nigdy może to spowodowane stresem przed porodem sama już nie wiem i tracę siły...

Niby to takie proste ale nie przynosi zbyt dużej ulgi i pocieszenia dlatego chciała bym żeby ktoś z was napisał na ten temat swoją opinie jak to jest czy to tylko myśli spowodowane chorobą...

 

Ach te myśli...przeróżne i zastanawianie się...choroba? szaleństwo? ja wciąż zastanawiam się nad tym czy byłabym wstanie zrobić sobie krzywdę i mam takie same przemyślenia, że gdybym chciała to bym to zrobiła a nie myślała o tym...Mam nadzieję, że obie damy sobie radę...

Też mam taką nadzieję wszyscy wokół zapewniają że te myśli nie prowadzą do czynu i że nikt jeszcze nigdy nie spełnił tych myśli.Życzę powodzenia i powrotu do normalności:)

pierdolę wszystko

Wściekła, czy sfrustrowana?

Popijawa u mnie w domu.Mam ochotę się otruć.

Laima tak mi przykro dzielna dziewczyno...:*

Jestem na siebie taka zła!

Nie potrafię się zmobilizować.

autsajder ciężko jest się zmotywować. Ale trzeba wziąć się w garść w końcu, bo nic nam nie da ciągłe odkładanie 'na jutro'. Niestety, tak banalnie jest to powiedzieć, a tak trudno zrealizować.

Aria, mam to samo - każdego wieczora zapewniam, że jutro to już zrobię to czy tamto, a wychodzi jak zwykle..

Czasami piszę sobie na karteczce, co mam zrobić danego dnia - troche motywuje do działania.

Siasia, ja też tak mam, mam taki plan na kompie, i jak on wisi na lodówce to jakoś mi łatwiej robić te rzeczy i skreślać sobie..i potem jakoś idzie. tylko najpierw trzeba się zmobilizować by wydrukować bądź te rzeczy spisać