Czy to depresja?

Witam pogodnie wszystkich forumowiczów!

Mam 29 lat i mieszkam w Poznaniu. Nie wiem czy tak na początek warto opowiedzieć o sobie ale czuję, że muszę to z siebie wyrzucić. Jeśli to niewłaściwy dział to naprawdę wszystkich przepraszam.

Najprawdopodobniej mam depresję. Już ponad 6 lat temu chodziłem do psychologa. Miałem problem z rozmowami o pracę, więc ich unikałem. Nie byłem zadowolony z wyników. Zrezygnowałem z dalszej terapii słownej. Wiedziałem jednak, że nadal mam problem. Ryczałem przy wszystkim: przy smutnych piosenkach, przy wzruszających scenach na filmach. Ale chciałem zmienić swoje życie. Od października 2005 roku miałem iść na studia. Tamto lato, pomimo moich trudności ze sobą, było najpiękniejsze ze wszystkich. W lipcu tamtego roku poznałem JĄ. Najpierw rozmawialiśmy przez internet, potem spotkaliśmy się kilka razy. Łączyło nas naprawdę wiele: problemy, smutki, poczucie humoru. Czułem że znalazłem bratnią duszę na całe życie. Pod koniec sierpnia zaczęliśmy być ze sobą, potem zaczęły się studia w październiku i... tak po wielu przyjemnych i nieprzyjemnych latach/miesiącach/tygodniach/dniach dotrwaliśmy do teraz. Wiem, że nie byłem zbyt zaradny, nadal miałem problemy z rozmowami o pracę, ale jak przyjaciel załatwił mi jedną z nich to przyjąłem ją z przyjemnością. Pracowałem krótko: niecałe pół roku. W międzyczasie skończyłem 26 lat i utraciłem status studenta, co nie było na rękę dyrektorowi firmy. Współpraca się zakończyła a ja żyłem nadzieją, że skończę studia i potem zacznę martwić się o pracę. Pod koniec roku 2010 obroniłem swoją pracę magisterską. Potem było już tylko gorzej i dawne problemy powróciły. Odwlekałem chodzenie na rozmowy o pracę. Bałem się ich, tak jak przedtem. Na pierwszą z nich miałem iść w marcu 2011 roku ale się rozchorowałem. Przez ponad tydzień miałem z niewiadomych przyczyn bardzo wysoką gorączkę i nie poszedłem na rozmowę. Potem bywało różnie. Przyzwyczaiłem się do tych wszystkich rozmów i chętnie, choć nadal z niepokojem, chodziłem na nie. Na początku maja dostałem pracę jako telemarketer. Pracowałem tam zaledwie 3 dni, ponieważ praca nie sprawiała mi ani trochę przyjemności a firma od początku oszukiwała z naliczaniem godzinowym. Zrezygnowałem i szukałem dalej. Byłem na mnóstwie rozmów w sprawie akwizytorów (nazywanych dumnie przedstawicielami handlowymi), telemarketerów i innych, co najmniej niepasujących mi zawodów. Wybrzydzałem w ofertach chociaż nadal nie miałem pracy (problem z dojazdem - nie mam samochodu ani prawa jazdy, krytyczne opinie o firmie w internecie itd.). Chciałem pracować ale miałem poczucie, że do niczego się nie nadaję, że to nie dla mnie. Moje uśpione problemy wybudziły się z letargu. Nastał okres depresyjny w samym środku lata. Doszły do tego kłótnie z dziewczyną, że wybrzydzam, że to wina moich rodziców i mojego braku zaradności, że zmarnowałem sobie życie. Sam zgadzam się w tymi słowami. Zawsze po takich rozmowach dochodziliśmy jednak do pewnych wniosków. Ona była przy mnie, wspierała mnie i pocieszała. Wiem, że wiele też ze mną wycierpiała. Chcieliśmy zamieszkać razem, dążyliśmy do tego i postanowiliśmy, że stanie się to jak będziemy oboje pracować. W lipcu Ona dostała pracę na zastępstwo w bardzo fajnym miejscu. Ja nadal szukałem pracy. We wrześniu byłem już tak zdesperowany, że przyjąłem pracę, do której sam nie byłem i wciąż nie jestem przekonany. Praca fizyczna, brudna, słabo opłacana. "Zawsze to jakiś start" -myślałem, "Wreszcie będziemy mogli realizować nasze wspólne plany zamieszkania"...

W dniu dzisiejszym Ona zrywa ze mną kontakt. Wcześniejsze rozmowy nic nie dają. W rozmowach naśmiewa się ze mnie i wywyższa się, że ma lepszą i lepiej płatną pracę. Jeszcze w zeszłym tygodniu spałem u niej po dwóch popołudniówkach. Rozmawialiśmy trochę wieczorem, o wszystkim i o niczym. Myślałem, że się coś układa. Od wczoraj wieczora nie odpisuje na moje sms-y i nie odbiera telefonów ode mnie. Ostatni telefon odebrała dzisiaj. Z rozmowy wynika, ze definitywnie chce ze mną zerwać kontakt, sama czuje się dobrze i nie chce tego zmieniać. Jutro mamy się spotkać ostatni raz żeby oddać sobie swoje rzeczy i raz na zawsze się pożegnać. Mój świat się załamał. Jedyna osoba dla której chciałem to wszystko zmienić odrzuca mnie. Nazwijcie mnie idiotą ale pójście do tej pracy było dla mnie poświęceniem. Poświęceniem się dla wspólnego, lepszego jutra. Może po prostu to zwyczajne i normalne ale z moimi problemami urasta do rangi poświęcenia, jakkolwiek by to nie zabrzmiało. Wielokrotnie się już wcześniej rozstawaliśmy ale zawsze godziliśmy się i wracaliśmy. Teraz jest inaczej. Ona nie ma już dla mnie szacunku, mówi że jestem małym chłopcem a potrzebuje mężczyzny, szydzi ze mnie. Wiedziała, że chciałem jeszcze chodzić do psychologa i leczyć się. Wielokrotnie zwierzałem się jej a podczas tych trudnych dla mnie rozmów - oczyszczałem się i poznawałem lepiej źródła swych lęków (tak to przynajmniej widzę). Wiedziała też, że była jedyną osobą której o wszystkim mówiłem i z którą byłem zawsze szczery. Ale wszystko się zmieniło i wydaje się, że nie ma już powrotu. Teraz kiedy miałem jakieś nowe nadzieje...

Na dzień dzisiejszy nie daję rady. Mam pracę, której nienawidzę, dziewczyna mnie porzuca - mój świat się wali. Wiem, że muszę iść z moimi problemami do psychologa. Nadal mam niską samoocenę, nie wierzę w swoje możliwości, mam problemy z koncentracją, chodzę przygnębiony. Czuję, że naprawdę przegrałem życie i nic już nie jest w stanie mnie podnieść. Tak wierzyłem w wieczność związku z nią (a przeszliśmy już niejedno, czasem naprawdę trudne chwile, ale wspieraliśmy się), że olewałem kumpli. Teraz zostałem sam bo nie mam nawet śmiałości iść do któregoś z moich kolegów i pogadać o tym co mnie trapi. Nie potrafię. Nasłuchałem się wiele złego o moich rodzicach i teraz sam myślę o nich w ten sposób. A tylko oni mi pozostali, tylko oni całe życie chronili mnie (pewnie za bardzo) przed wszystkim złym. Tylko oni mnie dzisiaj wspierają i mam chociaż tą pewność, że nie wyrzucą mnie z domu. Zostałem tylko ja, moje problemy i ekran, w który się teraz wpatruję, pisząc te słowa. Na dzisiejszy wieczór to cały mój świat. Czuję się jak śmieć, mam samobójcze myśli.

Proszę doradźcie mi coś i błagam, potraktujcie mój problem poważnie, bo aktualnie nie mam wiele sił. Przede wszystkim mam też pytanie do ludzi z Poznania: Czy znacie dobrego specjalistę, psychologa, który przyjmuje na NFZ osoby z takimi problemami jak moje? Możecie podać jakieś nazwiska czy adresy, byłbym bardzo wdzięczny bo nie wiem od czego zacząć. Myślałem o dobrowolnym zgłoszeniu się do szpitala na obserwację, może to byłoby najlepsze wyjście. Jeśli macie jakieś doświadczenia tego typu to proszę, napiszcie.

Pozdrawiam i mam nadzieję na jakikolwiek konstruktywny odzew.

bez błagania traktuję Cię całkiem serio, jak etyka zawodu psychologa mi nakazuje. Z tego co napisałeś wynika, że problem jest, ale z diagnozowaniem depresji jestem bardzo ostrożny. Za mało wyczytałem symptomów, a gorączka nie należy do symptomów depresji, bardziej bym ją połączył z obroną Twojego organizmu na stres związany z rozmową kwalifikacyjna. Tolerancji na stres związany z tym wydarzeniem można się nauczyć, musisz mieć wiedzę co robić, a czego nie robić, a będzie lepiej. Bardzo mi przykro z powodu dziewczyny, zresztą sam ostatnio zostałem perfidnie zostawiony więc możemy sobie podać rękę. Nie wiem czy rozstanie jest trwałe, ale miej na uwadze, że ktoś kto kocha ma obowiązek wspierać cały czas a nie zostawiać gdy Ty masz problem i potrzebujesz pomocy. Smutek po stracie minie, prędzej czy później, ale nie powinien trwać więcej jak trzy miesiące. Praca jaka jest, taka jest ale trzymaj się jej bo teraz pozwoli Ci zapomnieć chociaż na chwilę o problemach. Co do rodziców, pamiętaj, że dali Ci życie, wychowali i poświęcali się dla Twojego dobra. Koniecznie powinieneś spotkać się z jakimś przyjacielem i pogadać i wyrzucić to z siebie. Na razie nie poddawaj się, nie pozwól sobą pomiatać, głowa do góry, żeby było lepiej, niestety wcześniej musi być gorzej. Żałuję, że na odległość i przez internet nie mogę zrobić dla Ciebie zbyt wiele, ale służę zawsze wiedzą. Pozdrawiam.

No właśnie jeśli chodzi o wspomnianą przeze mnie gorączkę, to moja dziewczyna zarzuciła mi, że "jakoś dziwnie choruję zawsze jak są stresujące sytuacje". Powiem tak: od zawsze miałem problem z szybkim łapaniem wirusów, teraz też zdarzyło mi się w nowej pracy zachorować, ale zdaję sobie sprawę, że mogło mieć na to wpływ wiele czynników: stres, wysiłek fizyczny oraz liczne zmiany temperatur (praca w budynku, poza nim, przy zamrażarkach). Może mieć to jednak jakieś podłoże psychologiczne. Przez moment uważałem siebie nawet za lekkiego hipochondryka, bo świadomość łykania tabletek na "coś" też mi dużo dawała. Do rozmów kwalifikacyjnych jakoś przywykłem ale wciąż stresują mnie i blokują nowe sytuacje, czasami wręcz wpadam w stany lękowe. Do tego dochodzi niska samoocena i brak wiary w swoje możliwości. Dotychczas siłę dawał mi związek ale teraz... Sam nie wiem. Rozstanie wygląda na trwałe. Ona jest wobec mnie zimna, wyrachowana, traktuje mnie z góry i z pogardą, nie potrafi też, bo zapewne nie chce, okazać mi żadnych uczuć. Mówi, że już nic do mnie nie czuje i mnie nie kocha, nie tęskni za mną. Nigdy taka nie była. Może to dziwnie zabrzmi ale ta praca ją zmieniła. Pogadałem dzisiaj o moich planach z rodzicami (terapia, szukanie pomocy itd.), mam nadzieję że jakoś z tego wyjdę. Mój największy kumpel wyjechał z miasta i nie mieszka już w Poznaniu ale postaram się przemóc i pogadać z jakimkolwiek kolegą przy piwie.

Przykro mi słyszeć, że innych też spotykają podobne sytuacje z dziewczynami. To szczególnie boli bo zawsze mogliśmy na sobie polegać a teraz poznałem ją z innej strony, o której nic nie wiedziałem. Mam nadzieję, że już się Tobie ułożyło. Wielkie dzięki za słowa otuchy i odrobinę, tak potrzebnego mi teraz, zrozumienia.

Pozdrawiam.

Stawaj do boju, bo ktoś kto tak Cie potraktował nie jest Ciebie wart. Hipochondrykiem nie jesteś, gdybyś brał tabletki i wymyślał, że nic nie pomagają, ze nadal jesteś chory, cierpisz, lekarze to konowały, nie potrafią Cie zdiagnozować, wtedy już tak. No widzę, że troszeczkę jest pracy przed Tobą, musisz rozbudować zaufanie do siebie i do ludzi, przestać bać się tego co może dać Ci korzyści. i zapanować nad stanami lękowymi. Jeśli mogę wiedzieć, z czego wynikają stany lękowe, kiedy się pojawiaj? Połowę pracy masz za sobą, bo przyznałeś przed samym sobą, że problem istnieje i trzeba bo zlikwidować.

Stany lękowe czy wręcz ataki paniki pojawiają się przy trudnych dla mnie sytuacjach, przy których nie czuję się dobrze i uważam, że sobie z nimi nie poradzę. Strasznie się pocę i zimno mi zarazem, mam ochotę uciec. W obecnej pracy bardzo boję się siedzenia przy kasie fiskalnej, bo widziałem jak niektórzy klienci kombinują z pieniędzmi, widziałem już łzy u pracowników, którzy mieli saldo i z własnych, niewielkich pieniędzy będą płacić za te błędy. Boję się tego, zwłaszcza że mistrzem rachunkowości to ja nie jestem. Ukończyłem studia typowo humanistyczne i po prostu boję się czy sprostam na kasie i nie poniosę żadnych strat własnych przy tym. Jak dotąd nie przeszedłem szkolenia w tym zakresie ale nawet tego się boję: czy będę wystarczająco skrupulatny, szybki, dokładny i przezorny.

-- 02 paź 2011, 12:22 --

EDIT:

No i stało się. Rozstaliśmy się i oddaliśmy sobie wszystkie rzeczy. Nie kocha mnie, nic do mnie nie czuje, nie widzi sensu powrotu choć twierdzi, że nawet jak będzie tęsknić to nie da mi o tym znać...

A ja martwię się o nią. Jest chora na pewną chorobę i nawet nie będę mógł dowiedzieć się czy jej stan się poprawia...

Czuję pustkę połączoną z obojętnością bo to jeszcze do mnie nie dotarło i dlatego że nałykałem się wczoraj jakiś tabletek uspokajających, podkradzionych mamie.

Nie umiem się odnaleźć i dać sobie rady z tą sytuacją...

-- 02 paź 2011, 17:47 --

EDIT2:

Gadaliśmy długo przez telefon a wcześniej sms-owaliśmy dość długo. Wiem, że muszę się poprawić, odnalazłem nawet trochę ciepła z jej strony, dała mi też kilka dobrych rad. Boję się jednak, że skończę jako "kolega". Chcę wszystko naprawić jako jej chłopak, ale mam nadzieję, że nie jest za późno. Chcę jej to udowodnić.

Nadal jednak potrzebny mi psycholog. Już wiem gdzie się zgłoszę po poradę ale jeśli ktoś ma jakieś sugestie w tym względzie to jestem na nie otwarty.

ja też pracowałem na kasie więc wiem jak to jest, dasz sobie radę, musisz być skupiony, robić to co do Ciebie należy i nie wdawać się w zbytnie dyskusje z kentami, najwięcej motają Ci którzy Cie zagadują, albo przy płaceniu nagle pojawia się jakaś osoba i ma 100 pytań typu "dlaczego niebo jest niebieskie?". Nad stanami lękowymi musisz pracować z psychologiem, bo jeżeli to zbagatelizujesz wpadniesz w błędne koło, pojawi się depresją, z domu nie wyjdziesz bo będziesz się bał nowych sytuacji, depresja będzie sie pogłębiać siedząc w 4 kątach przeniesiesz się do łóżka, a ani Ty, ani ja nie chcemy żeby tak było. Co do dziewczyny bardzo mi przykro, zrobisz co będziesz uważał za słuszne, ja miałem identyczną sytuację, ale tylko jedną noc walczyłem, a później pomyślałem, że się maralem. Nie mam zamiaru zadawać się z kimś kto mnie traktuje jak zabawkę. Znudziłeś mi się-wypad. Nie na tym polega dorosłość. Nie znam waszej historii, więc nie wiem jak było, jak jest, jaki ona ma charakter. Idź za głosem rozumu, bo serce to teraz kłamie. Psychologów w Poznaniu niestety nie znam, a koniecznie powinieneś trafić do dobrego specjalisty, który się Tobą zajmie i po jakimś czasie wyjdziesz z tego jako silny człowiek. Uważaj z tabletkami, życie jest najcenniejsze.

Mam nadzieję, że potrafię się wystarczająco skupić i dam radę bez strat dla mnie...

Co do dziewczyny: zarzuca mi, że nie myślę o przyszłości i nie mam żadnych planów. Jak jej powiedziałem, że za zarobione niedługo pieniądze chciałem jej kupić pierścionek zaręczynowy to zaczęła się śmiać i stwierdziła, że to nie jest zabawne. A ja nie żartowałem. Powiedziałem jej, że ona sama nie ma planów, za chwilę może stracić pracę (umowa na zastępstwo) i też zostanie na lodzie. Dzisiaj często młodzi ludzie walczą od miesiąca do miesiąca i dalej szukają nowej, lepszej pracy. To smutna prawda ale dotyczy nas obojga.

Powiedziała mi jeszcze, że mnie nie kocha i jestem teraz dla niej jedynie "przyjacielem" ale stwierdziłem, że chcę odzyskać jej miłość i zaufanie, za błędy i głupstwa które zrobiłem. Wydaje mi się, że mam teraz z nią trochę lepszy kontakt. Przez cały tydzień nie będziemy się widywać bo mam grafik rozpisany na popołudniówki (aż do piątku) a ona pracuje rano. Może odpoczniemy troszkę od siebie, zatęsknimy i wszystko wróci do normy...

Czuję się winny całej tej sytuacji i muszę ją naprawić z pomocą mojej dziewczyny i dobrego psychologa.

Dziękuję za cenne rady, w najbliższym czasie postaram się więcej udzielać na forum w innych wątkach. Widzę tutaj samych przyjaznych ludzi. Dziękuję wszystkim którzy mi wysyłają wiadomości na priva i Tobie Follow.

Pozdrawiam serdecznie.

-- 03 paź 2011, 11:47 --

EDIT:

Znowu czuję irracjonalny strach przed pracą, sam nie wiem dlaczego. Boję się, że czegoś nie będę potrafił tam zrobić albo spotka mnie szkolenie na kasie, którego się obawiam. To jak chwilowe ataki paniki. Wiem, że muszę się wybrać do lekarza.

Rozmawiałem dzisiaj chwilę z moją dziewczyną i miałem z nią krótki spacer. Chyba nadal coś do mnie czuje, po spacerze zrobiło mi się trochę lepiej ale sam nie wiem na czym stoję. To też mnie dobija. Nie lubię sytuacji, w których nie mam panowania nad tym co się dzieje. Tęsknię za nią ale nie mogę się do niej nawet zbliżyć.

Dobra, nie smęcę już i nie przynudzam.

Życzę wszystkim miłego, udanego i spokojnego dnia :)