"JĘCZARNIA"-czyli muszę się komuś wyżalić!

Tacy ludzie tylko zatruwaja nasu i niestety czasami sami sobie na to pozwalamy przez to ze ich sluchamy albo ze zadajemy sie z nimi. A owszem czasem ciezko jest powiedziec cos na spokojnie bo to wymaga asertywnosci...a to najdalej jest w glowie gdy nerwy sie gotuja.

Staramy się np. nie słuchać, ale jakieś słowa i tak zostają w naszych głowach, nie chcą wyjść, a my je przerabiamy w kółko, co do zadawania, czasem nie ma możliwości uwolnić się od takich ludzi - ja miałam tak z apodyktycznym ojcem i jego rodziną, od rodziny się uwolniłam kosztem mieszkania na wsi u dziadków (ale warto było, bo wiem, jakby to wyglądało, to całe mieszkanie).

No z tym spokojem mówić, wiem że jest ciężko. Właśnie ze wspomnianą rodziną ojca - języka w gębie zapominałam by bronić siebie i moich poglądów (a nie są jakieś głupie czy powszechne), a z ojcem czy siostrą - tak mi niszczyli psychikę, jaka to ja jestem zła i winna złu całego świata (ech..), że nie byłam w stanie być spokojna i racjonalnie myśleć i mówić, ale trzeba próbować. Finał, finałów, z siostrą nie rozmawiam już chyba od roku (a powinnam wcześniej po tym co mi zrobiła) z tatą lada dzień urwę kontakt, jak wyprowadzimy się z domu mojego rodzinnego.

Jakie to życie jest do du** by rodzina taką krzywdę robiła ?..

samara22, do lekarza! bo jak się nie wyleczysz może być tylko gorzej...

Tacy ludzie tylko zatruwaja nasu i niestety czasami sami sobie na to pozwalamy przez to ze ich sluchamy albo ze zadajemy sie z nimi. A owszem czasem ciezko jest powiedziec cos na spokojnie bo to wymaga asertywnosci...a to najdalej jest w glowie gdy nerwy sie gotuja.

Staramy się np. nie słuchać, ale jakieś słowa i tak zostają w naszych głowach, nie chcą wyjść, a my je przerabiamy w kółko, co do zadawania, czasem nie ma możliwości uwolnić się od takich ludzi - ja miałam tak z apodyktycznym ojcem i jego rodziną, od rodziny się uwolniłam kosztem mieszkania na wsi u dziadków (ale warto było, bo wiem, jakby to wyglądało, to całe mieszkanie).

No z tym spokojem mówić, wiem że jest ciężko. Właśnie ze wspomnianą rodziną ojca - języka w gębie zapominałam by bronić siebie i moich poglądów (a nie są jakieś głupie czy powszechne), a z ojcem czy siostrą - tak mi niszczyli psychikę, jaka to ja jestem zła i winna złu całego świata (ech..), że nie byłam w stanie być spokojna i racjonalnie myśleć i mówić, ale trzeba próbować. Finał, finałów, z siostrą nie rozmawiam już chyba od roku (a powinnam wcześniej po tym co mi zrobiła) z tatą lada dzień urwę kontakt, jak wyprowadzimy się z domu mojego rodzinnego.

Jakie to życie jest do du** by rodzina taką krzywdę robiła ?..

Doskonale to rozumiem bo moj ojciec codziennie mnie krzywdzi slowami i czasami nie swiadomie a czasami specjialnie. Jest to cos co niszczy i przeszkadza w procesie terapi szczegolnie kiedy wsparcie od najblizszych jest potrzebne. I taka prawda ze sa sytuacjie kiedy jestesmy skazani jakby by sluchac cos czego nie chcemy, i nawet zamykajac sie w pokoju z muzyka nie wyelyminuje problemu. Czasami mowiono mi o metodach takich by sie odlaczyc , udawac ze nie slysze, jakby nie partycypowac w konwersacji ale slowa i tak maja moc. Unikac mozna jedynie znajomych ktorzy zatruwaja..bo od nich latwiej tak mi sie wydaje.

U mnie to mama tak mi truje. A nic nie rozumie. Liczy się tylko jej zdanie.

A ja pojęczę dzisiaj o tym, że dołuje mnie sama myśl o potrzebie pogodzenia się z niepełnosprawnością, którą los mnie obdarzył bagatela pół roku temu. Wrodzony wąski kanał kręgowy, ból jak nie wiem co, codziennie, bez wyjątku, silny lub bardzo silny. Od prochów p. bólowych boli żołądek, od bólu kręgosłupa boli dusza... Zaczynam widzieć każdy dzień na szaro, a najgorsze, że nic się z tym nie da zrobić! Operacja - nie, rehabilitacja - nie... Na domiar złego jeszcze natręctwa się rozhulały od zaległości w szkole i wiecznego siedzenia w domu. Boże, ja chcę znów chodzić na długie spacery...

A ja pojęczę dzisiaj o tym, że dołuje mnie sama myśl o potrzebie pogodzenia się z niepełnosprawnością, którą los mnie obdarzył bagatela pół roku temu. Wrodzony wąski kanał kręgowy, ból jak nie wiem co, codziennie, bez wyjątku, silny lub bardzo silny. Od prochów p. bólowych boli żołądek, od bólu kręgosłupa boli dusza... Zaczynam widzieć każdy dzień na szaro, a najgorsze, że nic się z tym nie da zrobić! Operacja - nie, rehabilitacja - nie... Na domiar złego jeszcze natręctwa się rozhulały od zaległości w szkole i wiecznego siedzenia w domu. Boże, ja chcę znów chodzić na długie spacery...

Nie wiem jak tj. być w takiej sytuacji. Mogę się tylko domyślać, że czujesz się fatalnie. Ale na pewno jest ktoś koło Ciebie kto jest z Tobą niezależnie od tego jaka jesteś. Tutaj na forum też są ludzie, którzy mimo tego, że Cię nie znają życzą Ci jak najlepiej i ja również do nich należę. Trzymaj się Słonko.

A ja źle spałam. Cholerne zatoki dały o sobie znać. Głowa mnie bolała całą noc. Budziłam się ciągle nie wiedzieć czemu z myślą-muszę se zrobić makijaż nowo zakupionym podkładem. Skąd mi się to uroiło?

Dzisiaj mam urodziny. Ale się nie cieszę. Ciężko jest świętować jak większość znajomych powyjeżdżała, częśc się potraciło a szczęście się oddala. Dzisiaj żyję jutrzejszymi urodzinami córki. (chociaż i tak dziadkowie nie przyjdą-bo nie mogą, cioctki zajęte...ehhh te życie).

mam ochote nacpac sie jakimis lekami zeby nie czuc

Taka piękna pogoda, a ja nie mam z kim pójść na spacer...

To ja sobie przyszłam pobeczeć, jak można. Cały dzień byłam nakręcona adrenaliną, energia i humor mnie rozpierały, szykowałam się do wyjścia na imprezę i jak nagle wpadłam w histerię, to nie mogę się uspokoić

to i ja sobie pojęczę i popłaczę, chyba tego potrzebuję .

nie mam sily, znowu jestem sama ze wszystkim, nie mam sily. nie pociagne juz dluzej

Pamietaj ze slowa sa magiczne i jesli ty bedziesz mowila je i pisala ze nie dasz rady to w nie bardziej uwierzysz. Pomimo swych zlych uczuc staraj sie mowic ze dasz rade , ze wkoncu to minie, daj sobie wiary nawet jesli inni ci ja zabieraja.

Nie wiem co się ze mną dzieje wszystko ułożyło mi się idealnie tak jak chciałem a ja czuję się bardzo smutny dziś.

dominika92, dasz rade, dasz tylko za mało wierzysz w swoje siły. Masz ich na pewno tyle by dać sobie radę

NewYork,

Musimy dać rade chociaz niektóre rzeczy bolą całe życie.

tahela, tak czasem są rzeczy, które moga bolec, ale da się też żyć jakoś z tym bólem. Z czasem może on być mniejszy i już tak nie zawadzac

NewYork,

Kazdy ma własną wrażliwośc i inaczej przeżywa to co dla jednych jest spokojnie do przejścia dla kogos innego moze byc bardzo bolesne , każdy inaczej troche odczuwa , ja np. chyba duzo mocniej niż inni i to sie potwierdza w róznych sytuacjach u mnie . Jak sie jest zbyt wrażliwym bo też jest przekichane i tyle.

tahela, no tak nik nie jest taki sam. Ja też jestem wrażliwa. Ja za bardzo nie lubię okazywać emucji np płakać przy kimś nie mogę, ale sa wyjatki

NewYork,

Ja też sie powoli otwieram, włąsnie przez to ,że czuję bardzo mocno.

No to pomaga bardzo. Jak ja się komuś wygaduje to mi zawsze jest lepiej. A na co chorujesz?

Ślicznotka, co?

Ślicznotka, nie znikaj, zostań. Nie możesz sama zostać z problemami. Moze pomozemy Ci, wesprzemy

Ślicznotka, cóż..rozumiem,że masz dosyć forum.Twój wybór.Będzie mi Ciebie bardzo brakowało

samara22, tulę

samara22, Pewnie się boisz, bo to pierwsze dni na uczelni, jestem pewna ,że będzie lepiej:*