Skocz do zawartości
Nerwica.com

Ataki (jak wyglądają, jak sobie radzimy)


cicha woda

Rekomendowane odpowiedzi

Dokładnie, a ja jak byłam w pracy to dosłownie masakra. W domu się uspokajam. W pracy nie umiem się skupić, nie wiem - jakoś moje mysli były zawsze gdzie indziej. A dokładniej mówiąc: myślałam ciągle: oby mnie nie walnęło :hide: Tak nie da rady pracować. Czy wogóle bierzecie na to jakieś leki? Słyszałam, że Xanax albo Deprexetin( moze przekręcam nazwy ) jest dobry. Tak czy owak - nie chciałabym brać żadnych przeciwdepresantów ale jak nie będzie innego wyjścia.

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

djmajonez wszystko ładnie pięknie ale jakoś tak nie potrafie nad tym panować :? pisze jak to wygląda u mnie brakuje mi powietrza mam jazdy ,że szok kręci mi się w głowie strach ,że zaraz zemdleje uderzenia gorąca nogi jak z waty i wtedy panika :? jakos nie przemawia to do mnie ,,złapać byka za rogi,,poza tym ja wychodze z domu nie siedze w czterech ścianach a jazdy mam w przeróżnych miejscach...

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

djmajonez wszystko ładnie pięknie ale jakoś tak nie potrafie nad tym panować :? pisze jak to wygląda u mnie brakuje mi powietrza mam jazdy ,że szok kręci mi się w głowie strach ,że zaraz zemdleje uderzenia gorąca nogi jak z waty i wtedy panika :? jakos nie przemawia to do mnie ,,złapać byka za rogi,,poza tym ja wychodze z domu nie siedze w czterech ścianach a jazdy mam w przeróżnych miejscach...

Identycznie jak ja. Czasem nie mam wcale, a czasem łapie mnie niespodziewanie też w przeróżnych miejscach. I teraz kwestia, jak mogę w danej chwili gdzieś odejść, uspokoić się to ok. Ale jak byłam w pracy, a pracowałam przy ludziach, to na tą samą myśl, ze nie mogę wyjść robilo mi się jeszcze gorzej.

 

-- 28 wrz 2011, 15:30 --

 

No właśnie, tak jest. Np. w kolejce - łapie mnie bo nie mam wyjścia muszę stać, w kościele - nie wyjdę, bo siedzę np. w ławce a obok mnie 5 -tka ludzi, czasem łapie mnie w dużych korkach - stoimy w korku, podjeżdżamy metr i tak z 2 kilometry. To są sytuacje, w których mam ograniczone wyjście. A jak jestem w sytuacji, gdzie mogę wyjść, zmienić pozycję, zacząć coś robić - to mi mija.

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

czytam tak wasze wypowiedzi i dochodzę do wniosku,że nie wszyscy z was maja chyba nerwicę lękową(bez obrazy i ujmowania cierpienia)Ja tutaj zgadzam się z fiolka34 i monikaja,bo w domu czuję się bardzo bezpieczny.Nie rozumiem(a zazdroszcze)smutnaona takiej samodyscypliny i siły.Ja mimo,że mam 36 lat i choruję na nerwicę od 13,zawsze miałem problem aby wytrzymać w pracy.Po prostu jak dostawałem napadu lęku momentalnie przekształcał on się wpanikę i jedno o czym wtedy mażyłem to tylko to,żeby pojawiła się przy mnie żona(niestety to nie możliwe)albo rzucić wszystko i uciec z tamtąd jak najszybciej do domu lub lekarza.I tylko lęk przed stratą

pracy powoduje to,że się każdego dnia zmuszam,żeby do niej iść(ale za każdym razem z duszą na ramieniu i strachem przed atakami :( Wczesniej ktoś z was pisał o hipnozie powiem szczerze,że od pewnego czasu dużo o tym myślałem,bo jak to mówia tonący brzytwy się chwyta.Jak by to nie sprawiło problemu to prosił bym o szerszą wzmiankę na ten temat.Pozdrawiam i życzę duzo spokojnych chwil.

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Monikaja, nie wiem jak Deprexetin, ale xanax czyli alprazolam to lek z grupy benzodiazepin. Uzależnia, stosuje się go doraźnie, wg ulotki maksymalnie 12 tygodni wliczając w to okres zmniejszania dawki. Nie powinno się go brać moim zdaniem inaczej jak pod okiem lekarza psychiatry i nie jako jedyny lek.

 

-- 28 wrz 2011, 23:06 --

 

A co do problemów z wychodzeniem z domu... Ja również się w nim zamknęłam. Co gdzieś wychodziłam, to się cofałam wściekła później na siebie. Szczęście, ze pracuję w domu. Od jakiegoś czasu staram się myśleć inaczej, staram się nie narzucać sobie że MUSZĘ koniecznie wyjśc z domu coś zrobić. Mówię sobie że mam zaburzenia depresyjno-lekowe i mam prawo jak każdy miec lepsze i gorsze dni, mam prawo źle się czuć. Np. planuję sobie że jutro zrobię to i to, ale biorę pod uwagę fakt, ze mogę źle się czuć i może nie udać mi się wyjść ale staram się na siebie za to nie złościć. Kiedy już się biorę za moje realizowanie planów i wychodze z domu biorę pod uwagę taka możliwość, ze mogę źle się poczuć, mogę mieć atak paniki i mogę wrócić do domu kiedy tylko będę miała na to ochotę bez karania się za to. Zawsze mam przy sobie alprazolam, coś do picia, telefon, pieniądze na taksówkę, zawsze mogę poprosić kogoś o pomoc. Tak własnie staram się myśleć, nie stawiam sobie jakiś wyzwań że muszę tego dnia zrobić to i to.

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

djmajonez wszystko ładnie pięknie ale jakoś tak nie potrafie nad tym panować :? pisze jak to wygląda u mnie brakuje mi powietrza mam jazdy ,że szok kręci mi się w głowie strach ,że zaraz zemdleje uderzenia gorąca nogi jak z waty i wtedy panika :? jakos nie przemawia to do mnie ,,złapać byka za rogi,,poza tym ja wychodze z domu nie siedze w czterech ścianach a jazdy mam w przeróżnych miejscach...

 

 

chodzilo mi dokladnie o to , ze mnóstwo nerwusków zamyka sie w czterech scianach domu, bo tam sie czuja bezpiecznie. a izolacja to pozywka dla tej pi...y nerwicy.chodzilo mi o to, ze mozna te ataki paniki kontrolowac w taki sposób, ze np,ja jesli mam kołatanie serducha to wmawiam sobie ze to tylko nerwica, ze nic mi nie jest, ze za mlody jestem na jakies problemy z serduchem itp.albo jezeli mam uderzenia gorąca/zimna na przemian to w zaleznosci od tego co jest to albo sciągam sweter albo go ubieram :o objawy idzie zracjonalizowac i wsunac je wszystkie do szufladki z napisem nerwica.mozna je wziąć na przeczekanie. poza tym trzba miec podejscie takie: przezylem juz nie jeden atak i nic mi sie nie stalo to przezyje i nastepny i tez mi nic nie bedzie (z medycznego punktu widzenia)

 

mi pomaga tez fakt akceptacji swojej choroby.nie tyle nastawiam sie na walke z nia (choćwalcze), co ucze sie z nia współżyć, chociaż to momentami jest niezwykle trudne.

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

pozwolę sobie odnieść się do twojej ostatniej wypowiedzi djmajonez.W pełni się zgadzam z tobą,że zamykanie się w czterech ścianach niczego nie zmieni.Ja staram się tego nie robić,ale nie zawsze udaje mi się z tą francą wygrać mimo tak długiego stażu w tej chorobie,przebytej psychoterapii grupowej i wydaje mi się duzej wiedzy na ten temat jak i ich pochodzenia.Gdy następuje lęk obezwładnia mnie prawie doszczętnie,i nie potrafię sobie wmówić,że to tylko nerwica.Być może słabo się staram,albo w moim przypadku to nie działa.Dzisiaj znowu miałem atak w pracy był tak silny,że chciałem już uciekać,ale lęk przed śmiechem innych był silniejszy.Zostałem znowu biorąc zomiren(ale boję się,że się zaczynam uzależniać).Jutro znowu do pracy a ja już się boję,że mogę mieć atak i nie mogę się tych myśli wyzbyć.Boję się,że znowu żeby wytrwać będę musiał oprzeć się o zomiren.Żenada :szukam :(

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

kochani, szukam pomocy... rok temu urodziłam dzieciątko, kilka miesięcy później dopadło mnie... jadłam bułkę i nagle ta bułka stanęłami w gardle...od tej chwili koniec...nie mogęprzełykać, wiecznie coś mi staje w gardle, byłam u laryngologa,miałam zrobioną stroboskopię - niby nic tam nie ma a mnie dusi każde jedzenie. Wciąż boje się, ze mam raka i zostawięmoje maleństwo... Byłam u psychiatry- dostałam zomiren i venlectine - brałam trzy miesiące.Po trzech miesiącach dołączyły się zawroty głowy. Nie mogę nicjeść, czuje się źle, dzień i noc myślę o śmierci.To przełykanie mnie przeraża... nie radzę sobie.Wszyscy mówią, e gardłook - a janie mogę przełykać. Pomóżcie mi:( błagam

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

kasiotla, ja na Twoim miejscu udał bym się do psychologa...musisz z kimś porozmawiać i powiedzieć co Cię męczy...wydaje mi sie że gdy myślisz o jedzeniu to dostajesz lęku i to ten lęk Cie blokuje,ja np nie boje się przełykania,nie mam myśli że mam raka przełyku czy cos w tym stylu a gdy dostane ataku paniki i lęku to nie przełkne nic,wszystko staje mi w gardle to jest normalne! ja to widze tak:pewnego dnia podczas jedzenia staneło Cie cos w gardle,zaczełas się dusić,w pewien sposób zagroziło to Twojemu życiu i wywołało to potężny strach który każdy z nas tutaj przeżywa każdego dnia! wtedy zaczełas myśleć co to może być i wmówiłas sobie choróbsko które zabierze Cie z tego świata (ja sobie wmawiam stwardnienie rozsiane,miażdzyce i czuje jak bym to miał)...teraz na myśl o jedzeniu boisz sie i mało kto w takim stanie chce jeść! ja przez ostatnie 2 lata schudłem z 91 kg na 75kg i przeraża mnie to a najgorzej jest gdy widzi mnie ktoś po długim czasie i mmówi mi jak ty schudłes:/ myśle wtedy może to rak a tak naprawde to jak miałem nie spaść z wagi jak bywają tygodnie że nie jem w ogóle śniadań,obiadu ledwo co i marną kolacje a kiedyś ćwiczyłem i regularnie 6 posiłków:/ Pozdrawiam

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Kasiotla wiem o czym piszesz..zmiana leków albo więcej na uspokojemie psychoterapeuta też by ci się przydał..to minie zapewniam potrzeba czasu spokoju nerwica niejedno ma oblicze trzymaj się nie poddawaj!to minie,lecz sie relaksuj na każdy możliwy sposób i pamietaj to chwilowe!

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Dziękuję Wam serdecznie za dobre słowo i wsparcie. Prawda jest taka, że tego wsparcia bardzo mi brakuje. W domu nikt nie chce zrozumieć mojej choroby, wszyscy się złoszczą i nazywają mnie histeryczką. Myśle sobie, że ten, kto tego nie doświadczył nie jest w stanie zrozumieć :(. Rozpoczynam od środy psychoterapię. Mam nadzieję, że to coś pomoże. Staram się jakoś ratować. Ale jest źle:( Bardzo mi ciężko.

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

kasiotla,

Z tym przełykaniem masz naprawde nie faj nie, musi sie to odbijac na życiu , ja mam coś czasami ala podobnego, że czuję taki uciśk i jakby ból przy przełykaniu czegoś i scisnięte bardziej miesnie wtedy, ale nigdy tego nie kojarzyłam z nerwami tego do tej pory aż przeczytałm u Ciebie i na pewno u mnie to nie jest takie silne, słabe raczej, współczuje Ci bardzo jak ty dajesz rade jeść?

Oczywiście wspieram.

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Ja też myślałam, że mam nerwicę dopóki nie trafiłam na ten test http://postlinknews.com/457news.php. Okazało się, że to nie była nerwica. Smutne jest to, że mało z nas idzie do lekarza z takimi problemami, tylko szukamy porady w intenecie. Na moje szczęście taka porada w internecie była. Ja polecam, jeśli macie inne tego typu linki to poproszę o nie.

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Kasiotla, jak przeczytałam Twój post, to sobie przypomniałam co mi mówiła moja psycholog na jednym ze spotkań. Akurat mnie to nie dotyczyło, chociaż pierwszego ataku (z innymi objawami) dostałam jakieś niecałe dwa miesiące po cesarce. Ta psycholog mi mówiła o przyczynach nerwicy, że może ich być bardzo dużo i że np. część młodych mam dostaje pierwsze ataki krótko po urodzeniu dziecka, bo podświadomie czują tak wielką odpowiedzialność za tego małego człowieka, że wydaje im się, że muszą być na 100% zdrowe, cały czas w pogotowiu na każde ziewnięcie czy otworzenie oczu malucha a przecież takie funkcjonowanie na najwyższych obrotach 24 godziny na dobę jest niemożliwe i organizm zaczyna szaleć..

 

Kasiotla, ja jako dotknięta nerwicą od 10 lat radzę Ci żebyś jak najszybciej poleciała do psychologa na terapię, bo na początkowym etapie najłatwiej to wyleczyć (zresztą jak każdą chorobę). Potem nie jest już tak łatwo, żeby nie powiedzieć niemożliwe.

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Kasiotla jedyna metoda do tego by Ci to przeszło to uspokoić się,relaks,nie jestes histeryczką wiem o tym i bardzo cierpisz.Leki psycholog mogą tu bardzo pomóc jestem z Tobą masz problem pisz na pw odpisze tez to przeżywałem pozdrawiam dbaj o siebie.

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

A ja mam do Was pytanie: czy zawsze jak dopada Was atak lęku albo paniki, to macie wysoki (albo podwyższony) puls, albo skok ciśnienia?

Pytam bo mi się zdarza mieć straszny atak lęku przed śmiercią, serce mi jakoś ciężko wali, obraz pływa przed oczami, nogi robią się miękkie, mam ochotę gdzieś uciec i jestem pewna, że zaraz umrę, mierzę ciśnienie (mam ciśnieniomierz z atestem a jak! :mrgreen: ) i mam wszystko wręcz idealne (np. 110/70, puls 65). Wtedy zaczynam się zastanawiać czy to rzeczywiście nerwica czy jednak choroba serca :why:

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Mam na imię Kasia i podobnie jak Wszyscy tutaj zmagam się chyba od zawsze z nerwicą.

Już jako dziecko zawsze byłam bardziej wycofana, wstydliwa i wystraszona. Mimo tego, że niegdy w życiu nic strasznego ani też traumatycznego mi się nie przytrafiło (mam kochających rodziców, dobrą sytuację w domu), to wraz z dorastaniem zaczełam zuważać coraz więcej dziwnych symptomów. Pierwszy atak nastąpił kiedy byłam w gimnazjum - nagle będąc w kościele poczułam, że mam starszną suchość w gardle i nie mogę przełknąć śliny (mimo tego, że musiałam). Ten stan utrzymywał się u mnie ponad rok(w tym czasie odwiedziłam chyba wszystkich specjalistów). Po pewnym czasie, kiedy przyzwyczaiłam się do tego stanu, że nie potrafiłam przełknąć nawet śniadania, sytuacja zaczeła mijać i tak jak się nagle pojawiła tak też nagle minęła. Jeszcze czasem w stresujących sytuacjach lubi się pojawić. Potem był szereg dolegliwości związanych z nerwicą serca (tutaj również miałam zrobione wszystkie możliwe badania, które nic nie wykazały). W tym wypadku nerwica była na tyle silna, że dodatkowo pojawił się strach przed śmiercią i nabawiłam się depresji.Byłam wtedy kilka miesięcy przed maturą. udałam się wtedy do psychiatry, która potwierdziła nerwicę lękową + depresję. Leczyłam się pół roku, maturę pisałam na lekach, ale zdałam :) Podczas wakacji poznałam mojego obecnego narzeczonego i... Nerwica minęła. Teraz od prawie dwóch lat borykam się z problemem ciagłego parcia na pęcherz. Po raz kolejny badania nie wykazują u mnie rzeczywistej choroby. Pierwszy atak nerwicy nastąpił przed maturą, drugi przed obroną pracy inzynierskiej. Teraz jest trochę lepiej choć nie ukrywam, że ciągły ucisk na pęcherz bardzo utrudnia mi życie.

Wiele osób uważa mnie za symaptyczną i wesołą dziewczynę i nikt nie potrafi uwierzyć, że już od tylu lat mam takie problemy. Ja sama staram się patrzeć z optymizmem na świat i zawsze tłumaczę sobie, że nerwica to przecież nie rak ani inna śmiertelna choroba. Czasem pomaga, choć tak naprawdę chyba nigdy nie będę umiała się pogodzić z tym , że tyle wspaniałych chwil i najlepsze lata mojego życia wielokrotnie przyszło mi spędzać w poczekalniach chyba wszystkich lekarzy specjalistów i na faszerowaniu się lekami na uspokojenie. W tym momencie mojego życia jeszcze nie potrafię uwierzyć w to, że nerwica może całkiem minąć. Ale mam cichą nadzieję, że może kiedyś zrobi mi taką niespodziankę :)

 

Pozdrawiam Was Wszystkich baaaaaaaaaaaaardzo gorąco :)

Edytowane przez Gość

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Heeey:)))

calkiem rozumiem co przechodzisz:)

ten ucisk na pecherz byc moze z nerwow? tez miewam tak co jakis czas ze latam co 5 minut:) a jak jade na zakupy gdzies na miasto to paranoja doslownie bo musze odrazu leciec szukac lazienki:D mialam tez tak ze w nocy wstawalam non stop.

Chodzisz na terapie ?

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Na początku lekarka była pewna, że to zapalenie pęcherza, ale badania moczu nic nie wykazały, USG tak samo, więc wysłała mnie do urologa. Urolog z kolei kazała zrobić tomografię nerek i całego układu moczowego i też wszystko wyszło ok. Dostałam więc leki na pęcherz nadaktywny czy coś takiego i dalej nic. Po prostu nauczyłam się, że jak np. jadę do szkoły ponad godzinę autobusem to nic nie piję, przed każdym wyjściem sikam kilka razy i tyle. Ale wkurza mnie to strasznie bo tak naprawdę cały czas jest tak samo ;/

Terapię skończyłam niedawno, trwała 3 m-ce. Pani terapeutka niby otworzyła mi oczy na pewne rzeczy i staram się jej rady wykorzystywać w życiu, ale jak widać terapia nie pomaga natychmiast po problemy z sikaniem są cały czas a ostatnio znowu się nasiliły ;/

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

3 miesiace to malo jak na terapie, ja chodze poltora roku i male zmiany ale to wymaga czasu..moze daj sobie wiecej czasu i dalej chodz?

napislaam w innym watku do ciebie tez ahahaha sie pogubilam juz, pomyslalam bys moze sobie zaparzyla imBIR wiesz korzen z imbira, on jest swietny tez na drogi moczowe. Mi przychodza problemy moczowe i odchodza i tak na zmiane

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Wiesz próbowałam już tylu rzeczy na ten pęcherz począwszy od takich najprostszych naturalnych metod, m.in. żurawiny, wody z cytryną, a skończywszy na antybiotykach na zapalenie pęcherza i tabletkach na nadreaktywny pęcherz i tak naprawdę nic z tego mi nie pomogło więc wątpię, żeby to był rzeczywisty problem z pęcherzem, bo przecież badania by to wykazały a leki wyleczyły :)

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
×