Co trzyma was przy życiu?

zemsta

mnie trzyma przy życiu tylko to, że moja mama już straciła kiedyś dziecko. myślę, że nie zniosła by psychicznie śmierci drugiego.

Marzenia..do spełnienia,.

Dzieci i strach przed śmiercią... na spełnienie marzeń już nie liczę, bo jest coraz gorzej

Margolka, mnie podobnie, strach przed śmiercią. Marzeń nie mam. Nie marzę, nie myślę. Przy życiu trzyma mnie jakiś pierwotny przykaz jedzenia, spania, wydalania.

shinobi, ja też już dawno przestałam marzyć a kiedyś była to jedna z przyjemniejszych czynności. Niestety plany i marzenia rozbiły się o twardą skałę rzeczywistości... ale humor mi dalej pozostał - czasami głupawy, kąśliwy, szydzący z życia ... i on mnie też trochę trzyma

Margolka, kąśliwy, szydzący z życia humor to podstawa. :) Możliwe, że prócz jakiejś pierwotnej siły, również i on trzyma mnie przy życiu.

Margolciu podobno człowiek bez marzeń jest jak martwy mimo wszystko staram się realizować swoje marzenia krok po kroku..mam skromne:)

Noopii, potwierdzam, od kiedy przestałam marzyć poczułam się jak automat, jakbym już nie żyła. Dlatego kiedy przed snem pojawiały się zajawki marzeń, brałam to za dobry znak Myślę, że utrata marzeń to także mocny objaw depresji właśnie...

Masz racje trudno jest żyć w depresji a co dopiero marzyć..jednak staram się i chyba to mnie trzyma.

mnie przy życiu trzyma moja córka i przebłyski normalnego zdrowego życia

w tej chwili tylko terapia

Moja rodzina...

Rodzina, kilka marzeń i permanentna gonitwa za wszystkim, czego mi brak..

lęk przed karą bożą, chęć jednak walki do końca (mam taki charakter,że nie odpuszczam).

A ja kce dożyć momentu kiedy hmm osoby które lubie z tego forum napiszą,że są totalnie szczęśliwe a po zaburzeniach nie ma już śladu;)I wspólnie z tymi osobami chciałbym się iceszyć w jakimś temacie;)

Ciekawość i żarełko.

Sama się trzymam przy życiu

Wszystko przez nastawienie. I brak wiary.

Jestem ateistką - znam opinie typu "nie mogłabym/nie mógłbym tak żyć - nie wierzyć, że śmierć nie jest końcem". A mnie to właśnie napędza. Perspektywa końca. To, że życie nie jest wstępem do niczego, żadnym testem - jest po prostu życiem.

I lubię chodzić. Lubię patrzeć. Dotykać, smakować, słuchać.

Lubię to co jest teraz - to, że jestem na tyle "udanym egzemplarzem" człowieka, że mogę (póki co) tego wszystkiego doświadczyć.

Oczywiście, że wcześniej w to wszystko wątpiłam.

Ale dziś - nawet gdy jest ciężko, gdy boli - ciągle, za wszelką cenę uciekam przed GAME OVER w moim życiu.

muzyka. udowodnione naukowo i potwierdzone przez mnie. tyle razy, ile ratowała mi życie - niezliczona niezliczoność. i.. krew pulsująca w moich żyłach i tętnicach, tlen po tychże krążący, potencjały czynnościowe w mózgu i na obwodzie - wszystko to co składa się na to, że żyję, funkcjonuję. lubię żyć. zwłaszcza, że to życie, to jedyne co mam. jest parszywe, oj strasznie, ale cholera.. nawet mając przekonanie, że nigdy nie będzie takie jakbym chciał. jak kiedyś chciałem. planowałem. marzyłem. nawet mając takie przekonanie chcę go więcej. myślę, że do końca będę, mniej lub więcej, pokrzywiony, ale skończyłem z wycofywaniem się, rozkładaniem rąk, ciągłą ucieczką. mam pakt o nie-nic-nierobieniu. z samym sobą. wiecie co? to strasznie dziwne, ale mimo, że choroba zabiera mi połowę myśli i czasu, potrafię być szczęśliwy. to jakiś cholerny bonus genetyczny. albo wpływ leków, które brałem. albo lsd zmutowało mi mózg. nie wiem. podoba mi się to. trzyma mnie przy życiu fakt, że często jest fajne, mimo iż spierdolone niezliczoną ilość razy. karma. nie wierzę w nią. yin i yang. my i oni. podłoga i sufit. a wszystko i tak zamknięte w czterech ścianach mojej głowy. równowaga. nie dlatego, że "musi być". że jest w przyrodzie. zaczynam ją dostrzegać i chyba się zaraz rozpłaczę czuję spokój, mimo niezliczonej liczby spierdoloności dnia jutrzejszego. i już nie chciałbym chcieć. teraz chcę. teraz. od zaraz. już.

trzyma mnie przy życiu fakt, że często jest fajne, mimo iż spierdolone niezliczoną ilość razy.

Spodobało mi się to zdanie. Bo tak samo bym sformułował odpowiedź na pytanie zadane w tym temacie.

Żyję, bo jak umrę to nie doznam już tych wszystkich, pięknych chwil, które mogę przeżyć za życia. I to jest takie proste, a zarazem takie głębokie, że aż chce się żyć.

I muzyka i filmy i fotografia i każdy rodzaj sztuki, który mi się podoba i ludzie, którzy ją tworzą i dają mi nadzieję, że w trudnych chwilach zawsze mogę liczyć na ich twórczość.

przyjaciółka i hobby - fotografia, chociaż w to też cora bardziej wątpię.

moje psiaki

nadzieja, że dobrych ludzi w w końcu spotykają dobre rzeczy

Świadomość ,że może być naprawdę dobrze. Przecież przez parę miesięcy czułem się jak nowo narodzony.Po latach ciężkiej depresji to był dla mnie stan zaskakujący ,całkiem nowy,nowe uczucia i emocje,świat postrzegany zupełnie inaczej,potrzeba bliskości.A byłem przekonany,że u mnie to niemożliwe...Od kilku tygodni jednak znowu jest gorzej.Teraz znów są lęki przed ludźmi i brak sił ,ale skoro mój mózg raz pokazał że potrafi ,to jeszcze odżyje.Tą wiarę wciskam na siłę między czarne wizje,których puki co nie mogę się pozbyć jak natręctw.Czekam. No cóż,trzeba pracować nad cierpliwością.Dopamino - ja tam jeszcze wrócę.

Mnie przy życiu trzymają inni ludzie... Nie żyje się dla siebie, życie jest po to aby dawać coś z siebie innym ludziom...