Samotność

Z zaburzeniami depresyjno-nerwicowymi walczę już kilka lat. Leki (ostatnio velafax) i terapia. Kończę teraz studium, nauka nie przychodzi mi łatwo. Ciężko się zmobilizować, brak mi motywacji do tego by siąść nad książkami.

I wogóle nic się nie chce. Nie chce się wyjść. Nie ma siły rano wstać. Każda czynność- choćby umycie się, jest jak wspinaczka górska. Nogi i ręce ważą tony.Grawitacja działa x6.

Wiem, wiem. To typowo depresyjne.

Zastanawia mnie jednak to, że są momenty kiedy chce mi się żyć. Chce mi się uczyć,zdobywać świat, poznawać ludzi, i mam wrażenie że jeszcze moge nadrobić stracone lata. To krótkie chwile.I kiedy te chwile się pojawiają? Zazwyczaj po rozmowie z osobą, która ma jakiś cel, do czegoś dąży. Lub po obejrzeniu filmu czy programu, który mnie pozytywnie nakręci do życia. Lub kiedy nagle wstępuje nadzieja że jakiś krok przeze mnie zrobiony może dać ukojenie.

np ostatnio po takiej rozmowie z dawno nie widzianą koleżanką szłam spowrotem niepamietając całkiem o tym że nie mam siły. W głowie były plany, co zrobić i jakie działanie podjąć by żyć podobnie jak ona ( fajne studia, praca), i było ok. Wystarczy że doszłam do mojej stancji, wszystko prysło.Znowu dół. I spać. To moja ucieczka.

Na stancji mieszkam z 4 dziewczynami. Dogaduje się z nimi dobrze, ale każda ma swoje życie, razem nigdzie nie wychodzimy, każda studiuje na innej uczelni, rozmowy są tylko przy przypadkowych spotkaniach w kuchni czy korytarzu.

Dobija mnie to. Czy ja nie potrafię żyć sama? W sumie niby człowiek jest stworzeniem stadnym...

Usłyszałam ostatnio że lekarstwem dla mnie była by miłość. Być może wtedy miałabym motywację by wstawać rano , dążyć do czegoś, chciałoby mi się ładnie ubrać , umalować, może świat by zakwitł, ale chyba ciężko było by znalesć kogoś kto zaakceptował by to że dwa razy leżałam w szpitalu na nerwicę, i to że musze byc na lekach bo bez nich to wogole nie da sie funkcjonować.

NAjgorsze jest to że nie jestem raczej osobą zamkniętą i smutną. Jeśli komuś ufam to naprawde potrafię sie otworzyć. Ale wszyscy jakoś mają swoje życie a ja cały czas zostaję sama. Rodzice ciągle kibicują mi żeby mi się udało, hmm może to jest dla mnie taka poprzeczka nie do przeskoczenia i tym sie przejmuje?

Chciałabym mieć grupkę przyjacioł. To jest to czego teraz najbardziej potrzebuje. TYlko jakoś tak sie nie uklada cały czas. Moze sobie jeszcze nie zapracowalam na przyjaźń.

Chciałam iść po studium na studia, chociaz mam 24 lata. Ale z moją siłą psychiczną i fizyczną, nie wiem nawet czy skoncze studium.

Czuję się samotna. Mimo miłości rodziców (którzy tak na marginesie sami się nienawidzą).

Uhhh.. Ulżyło mi jak to wszystko napisałam. Pozdrawiam.

Skoro już się zarejestrowałam:)

Wiecie, za mną samotność podobnie jak u was chodzi od dzieciństwa - jedynaczka trzymana pod kloszem... Najgorsze jest to, że zawsze żyłam nadzieją, jakimiś marzeniami..."gimnazjum - no tutaj wszystko się zmieni, "zawsze" się zmienia! Będe miała pierwszego faceta i prawdziwe przyjaciółki, pierwsze wypady na imprezy bla bla bla". Liceum - no teraz to już na pewno, na studiówke nikt nie idzie sam, ma się grupę już na 100% prawdziwych przyjaciół i tą wolność od rodzicielskich zakazów i nakazów. Teraz idę na studia i też mam jakieś "wymagania", ale strasznie się boje, że znowu nic nie wyjdzie, będzie tak samo...

Ech niby wszystko zawsze było w porządku i otaczała mnie grupa "koleżanek" - stwierdzam, że nie ma nic gorszego niż takie "instytucje". Najpierw uwielbienie, później zaczynają się kwasy - obgadywanie i pozorna zgoda. A o ważnych dla nas sprawach nie ma z kim rozmawiać bo przyjaźń nie istnieje...

no niestety,kiedy jestes gnojony w szkole ,wysmiewany to w dorosłym zyciu sie to bardzo odbija.Tez zawsze myslałęm ze..teraz to juz bedzie ok..

pamietam tez ze zawsze marzyłem zeby sie szkoła skończyła i zebym juz był 'dorosły' ;/

do dzisiaj miewam koszmary ze szkoły

momo2Ja też żyłem nadziejami że zmiana szkoły, miejsca zamieszkania, ba nawet kraju coś zmieni. Niestety po chwilowej euforii wszystko wraca do normy, kolejne zawiedzenie się na tzw przyjaciołach, problemy z nawiązywaniem relacji, osamotnienie, nienawiść wobec siebie i innych. Nasza psychikę zabieramy zawsze z sobą gdziekolwiek nie jesteśmy.

no niestety,kiedy jestes gnojony w szkole ,wysmiewany to w dorosłym zyciu sie to bardzo odbija.Tez zawsze myslałęm ze..teraz to juz bedzie ok..

pamietam tez ze zawsze marzyłem zeby sie szkoła skończyła i zebym juz był 'dorosły' ;/

do dzisiaj miewam koszmary ze szkoły

Też tak miałem. Może nie było hardkorowo, ale wystarczyło. Najlepsze że koledzy z którymi niby się przyjaźniłem potrafili się potem nade mną znęcać. A kiedy to wszystko się skończyło, to było już chyba za późno. Skończyło się całą masą syfów w głowie które dzisiaj utrudniają życie, albo zrujnowały to i owo.

dzis w£asnie czuje sie wyjatkowo samotnie...porzucona,odrzucona,niewazna,nieistotna,niechciana. Pojde w dzien dzisiejszy z tym nieznosnie przykrym uczuciem...

dune, Dlaczego Monisiu? Co się stało? Jakieś przykre wydarzenie masz za sobą?

Jestem samotna, całe życie byłam, ale są takie dni (jak dziś) kiedy zupełnie mi to nie przeszkadza. Do samotności można się przyzwyczaić, można ją polubić. Oczywiście czasem jak sobie o tym pomyślę to czuję się żałosna i wybucham płaczem, ale staram się to odrzucić i przekonać samą siebie że samej jest mi dobrze, że nie potrzebuję nikogo do rozmowy. Dzisiaj w to wierzę!

Ja swojej samotności nigdy nie polubiłem. Owszem czasem prawie każdy lubi pobyć w samotności ale co za dużo to nie zdrowo, przynajmniej dla mnie. Nurja jakbyś naprawdę lubiła samotność to byś nie pisała na tym forum tak mi się przynajmniej wydaje

Monika1974, nic, zycie...czasami budze sie bez skory i kazde s£owo,kazdy gest...lub ic h brak boli duzo bardziej...ostatnio czesto sie tak budze,znaczy coraz rzadziej budze sie inaczej

Nurja, czyli obudzi£as sie dzis ze skorà...to dobrze zycie mniej boli

Hmm... wiesz nie zaglądam tu zbyt często, nie szczególnie mnie tu ciągnie, wiec chyba naprawdę samotność aż tak mi nie przeszkadza. 26 lat praktyki w byciu niewidzialną robi swoje.

Pomyślcie sobie że inni mażą o chwili samotności i nie mogą jej dostać, a wy macie jej mnóstwo!

dune Dzisiaj obudziłam się ze skórą jak na słoniu! Nic mnie nie rusza :) Oby jak najwięcej takich dni, życzę tego wam wszystkim.

Ja jakoś nigdy o samotności nie marzyłem może z wyjątkiem okresu niekończących się pijackich imprez gdy ciągle ktoś z flaszką przychodził. Teraz to nawet bym się z chęcią napił z kimś a nawet nie mam z kim.

samotność można polubić nawet jest potrzebna.by nabrać dystansu do samego siebie.Nie pisze tu o domu na drzewie i jedzeniu jagódek w samotności tylko o takiej potrzebnej izolacji czasami ,a każdy czuje sie czasem samotny.

bo wszystko w zyciu powinno byc w odpowiednich proporcjach...i w odpowiednim czasie...

dune,

Jakkie to niby proste a w zyciu to juz róznie bywa

tahela, nie tyle roznie co przewaznie z£osliwie na odwrot

dune,

Bo to na pewno krasnoludki i skrzaty lesne z ta złosliwoscia przesadzaja gdyby nie one to zycie było by prostsze

i jaki z tego morał?

Michuj, Ciśnie mi się na język, ale mi nie wypada

Michuj, ze zycie jest do dupy?

samotność można polubić nawet jest potrzebna.by nabrać dystansu do samego siebie.Nie pisze tu o domu na drzewie i jedzeniu jagódek w samotności tylko o takiej potrzebnej izolacji czasami ,a każdy czuje sie czasem samotny.

No ale bycie samotnym non stop to już przesada .

detektywmonk jak zwykle minimalistyczne komentarze. Chyba nie napisałeś nigdy więcej niż linijkę tekstu, ja to mam tendencje do rozwlekania ale tylko na piśmie bo naprawdę małomówny jestem.

carlosbueno, Jakoś nie zauważyłam tego rozwlekania u Ciebie, chyba ,że w tajemnicy jakąś powieść tworzysz

w porównaniu do tego ile mówie to dużo pisze

carlosbueno, To sobie pogadamy na zlocie , widzę