A może pogodzić się z losem?

Mam dość zawzięty charakter. Nie odpuszczam,walczę do końca nie potrafię przegrywać ani godzić się z porażką. Dla mnie pogodzenie się/ odpuszczenie = brak męskości.

Może do wyzdrowienia z perfekcjonizmu wystarczy jedynie umiejętność godzenia się z rzeczywistością taką jaka jest? Ma ktoś pomysł jak to wykonać i jak to prowadzi do wyzdrowienia?

Napewno nie zaszkodzi odpuścić,a to niełatwe,ale możliwe.

-- 10 sie 2011, 19:39 --

Napewno nie zaszkodzi odpuścić,a to niełatwe,ale możliwe.

Los ludzi takich jak my = samotnych jest do dupy

...ja skończę na dworcu niedługo...szybciej niż się spodziewam...

Niekoniecznie...

A czemu , nie mam się godzić .Może tak być musi. hm .

Uważam, że nawet należy się pogodzić z samym sobą. Nie można żyć ze świadomością iż jest się gorszym, tudzież ułomnym i jednocześnie wypierając tę część siebie..

Dopiero pogodzenie się z pełnią swojego charakteru pozwala rozpocząć procedurę zmian w sobie, ku lepszej przyszłości..

Pogodzić się z losem a zaakceptować siebie to chyba dwie różne kwestie

Pogodzić się z losem a zaakceptować siebie to chyba dwie różne kwestie

I know, dlatego napisałem o akceptacji, a nie o godzeniu się oraz spoczęciu na laurach..

Jaka różnica jest ?

Noopi no racja niekoniecznie,w końcu mogę jeszcze zdechnąć na wątrobę.

Noopi no racja niekoniecznie,w końcu mogę jeszcze zdechnąć na wątrobę.

Życie jest zbyt trudne aby ciągle wygrywać. Porażki i niepowodzenia są wpisane w życie człowieka. Każdy chciałby osiągać same sukcesy nie mieć problemów i zawsze być szczęśliwym. Jest to zwyczajnie niemożliwe.Dlatego umiejętność przegrywania jest trudna, ale możliwa.

Prawdziwy mężczyzna powinien być gotowy na wszystko, walczyć dopóki się da, ale kiedy nic już nie będzie możliwe, pogodzić się z tym i wyciągnąć wnioski na przyszłość.

To że jesteś tego świadomy to już połowa sukcesu! Teraz myśl o tym, kontroluj swoje zachowania i poczynania.

Pozdrawiam i powodzenia.

Madziorex.

leon21,

zakceptuj sibie po prostu, to ze nie zawsze musisz byc najlepszy we wszystkim, to nie oznacza ze nie powinienes sie rozwijac i walczyc jesli masz tak potrzeba. Jedno nie przeczy drugiemu.

Akceptacja siebie nie gwarantuje "dobrego losu". Problemy nie kończą się bo akceptuję siebie. Zaakceptować siebie chorego jest trudno ale to możliwe. Tylko nie zmienia to faktu, że popełniam ciągle głupie błędy - akceptuje je bo wiem, że są wynikiem mojej choroby, nie obwiniam się. Ale błędy te doprowadzają do mojej destrukcji. A z tym trudno się pogodzić nawet nie akceptując siebie.

leon21,

zakceptuj sibie po prostu, to ze nie zawsze musisz byc najlepszy we wszystkim, to nie oznacza ze nie powinienes sie rozwijac i walczyc jesli masz tak potrzeba. Jedno nie przeczy drugiemu.

To piękne słowa .

Ja to w sumie akceptuje siebie.......no ale moja nerwica,sytuacja zdrowotna,domowa...no i brak pracy i jakiejkolwiek szansy na dobrą przyszlość sprawiają,że...myślę o dworcu;/

Może pytanie powinno być KIEDY POGODZIĆ SIĘ Z LOSEM

detektywmonk, masz rację, gdzie jest ta granica?

Każdy to sam wie , każdy jest inny .Ja już tą granicę znalazłem .

detektywmonk, kurna, ja chyba też. Tyle, że ja takie granice przekładam i przekładam, tylko przez to forum mi gorzej, ale chyba się uzależniłam.

E, ja Forum kocham a chyba już nie zmądrzeję .

Powoli postarać się odpuszczać. Chociaż dla perfekcjonisty to lada wyzwanie trzeba się przełamać. Innej opcji nie widzę.

Ja się kiedyś starałem, teraz jest jak jest .

Jeśli brak zwycięstwa nazwiesz porażką to rzeczywiście nie brzmi dobrze, ale jeśli to tylko informacja, że trzeba popracować bardziej lub zmienić cel, to brzmi lepiej