Dzień dobry, jestem Świeżynką :)

Witam wszystkich,

jak się zapewne domyślacie, jestem nowa. Cierpięna bezsenność, jak sądz, na tle nerwicowym. Do tego dochodzi paniczny strach i blokada w sytuacjach stresowych. Leczona jestem wyłącznie farmakologicznie (1/3 trittico przed snem) ale po zapoznaniu się z waszymi problemami postanowiłam udać się do psychoterapeuty. Nie mam pojęcia gdzie i do kogo się zgłosić. Uważam, że jest niezwykle ważne, żeby to był dobty specjalista. Sądzę, że moje problemy wynikają z zaburzeńosobowości. Od dziecka byłam bardzo wrażliwa na cudzą krzywdę oraz na niesprawiedliwość wobec własnej osoby. Rodzinę miałam bardzo nerwową - ojciec agresywny, brat wnieludzko wyżywający sięna mnie i wmawiający mi, że jestem szmatą, ja od urodzenia chora, mama nadopiekuńcz a ja jeszcze miałam wyrzuty sumienia, że w ogóle żyję i mam się przeze mnie denerwuje. Efektów nie będę tutaj opisywać, bo to będzie nudne. Proszę, polećcie mi kogoś na prawdę dobrego od psychoterapii z Warszawy. I mam pytanie: nieraz słyszałam, że osobowośćkształtuje się do 19 roku życia i nie ma szans później na zmianę... To siękłóci z tym, co cytałam w artykule znalezionym na tym forum. Co jest prawdą?

Witam na forum,

czuj się jak u siebie.

Czesc,Ylfko

Witaj,tu znajdziesz pomoc

witaj sloneczko

Cześć

witaj

Hello Ylfka

O kurczę, ale tutaj miło :)

Witaj :DPowiedz jak to jest mieć nadopiekuńczą mamę?

Cześć Ylfko!

Witaj

Mama ograniczała mi kontakty z innymi dziećmi, bo byłam chorowita, zatem moje kontakty z innymi dziećmi ograniczały się do mojego brata, który wyżywał się na mnie za gniew ojca i zazdrość o mamę. Nie chodziłam do przedszkola, nie mogłam być samodzielna, nie miałam koleżanek i kolegów. Nie mogłam robić wielu rzeczy, które inne dzieci swobodnie, mogły robić. Czułam się gorsza, upośledzona. Z biegiem lat stosunki z mamą się unormowały, jest teraz moją najlepszą przyjaciółką. Szkód nigdy nie odzyskam, ale nie rozczulam się nad sobą. Gorzej było z agresją ojca, która wcale nie była „fizyczna” ale boję się go do tej pory. Brat wyrósł na takiego „drugiego ojca”. Teraz mieszkam z chłopakiem, którego też się boję. Nie wiem czy ten związek przetrwa, aktualnie mam kryzys.

Cholender,to przerąbane mieć taką mamę(przepraszam jeśli cię uraziłam).Rzeczywiście w sumie tkwiłaś między młotem a kowadłem.Ale najważniejsze,że w jakiś sposób poradziłas sobie z tym,ale dlaczego boisz się swojego chłopaka?To musi być okropne.Trzymaj się cieplutko.