Samotność

tez jestem samotna...ostatnio bardzo...teraz mniej...bo siedze tutaj...żalosne nieco

nie mam siły na ludzi w realu...

tez jestem samotna...ostatnio bardzo...teraz mniej...bo siedze tutaj...żalosne nieco

nie mam siły na ludzi w realu...

może to chore, ale w pewnym sensie cieszę się...że nie jestem sam w samotności. Że jest gdzieś ktoś przeżywający to co ja... marna pociecha ale zawsze...

Gelo, marna.... fakt.....siec pełna jest ludzi samotnych...

trzymaj sie cieplutko ....

nie mam siły na ludzi w realu...

ja mam, ale oni do mnie nie mają.

Ja całe życie czuje się samotny, czułem się tak nawet gdy miałem kiedyś wielu znajomych. Często wychodzę na zewnątrz w sensie z domu ale nikogo nie spotykam bo za nieśmiały jestem by nawiązać relacje.

Niekoniecznie tego samego.

Racja. Nie dokładnie tego samego, ale wydaję mi się, że jak ludzie są w bliższej relacji to chcą swego rodzaju wzajemności. Oczywiście nie mówię tu o relacjach toksycznych.

Wiem, że jest ciężko i sama nie raz czuję się samotna. Jak już zawieram to właśnie dosyć powierzchowne znajomości. Bardzo się zamknęłam na ludzi po śmierci bliskiej mi osoby. Wszyscy do szkoły średniej szli z kimś, grupkami. Ja do liceum poszłam zupełnie sama, nie znałam nikogo. Później trafiłam do kliniki co jeszcze bardziej utrudniło mój pobyt w szkole. Na wakacje zapisałam się na obóz też nie znałam praktycznie nikogo, poznałam ludzi w moim wieku, szkoda tylko, że większość mieszka tak daleko.

Z kursem tańca było tak samo.

Nie mam na to żadnej dobrej rady prócz tego, że trzeba próbować samemu, nie zawsze wychodzi, ale jakie jest inne wyjście?

Jak to mój ojciec mawiał 'w domu ludzi nie spotkasz' i w sumie chociaż w tym ma jakąś rację.

Ja mam co fakt kilku znajomych w realu , lecz to za mało .

A ja od 3 lat siedzę w domu z dzieckiem. Ponakładało mi się wiele czynników. I już mam dosyć. Mąż całymi dniami siedzi w pracy, a do dziecka gadam jak do ściany, bo mała i tak nie chce nic mówić. Wychodzę do sklepu, czasem do siostry lub ciotki i to wsio. Tak to nikt nie ma czasu na pogawędki. Mają czas na picie i imprezy. A mi przy dziecku nie w głowie balangi. Na hobby mnie nie stać, zresztą jak tylko chcę się za coś wziąć to mam rodzinny nacisk w stylu: jesteś matką i powinnaś tylko w domu siedzieć. Wrrrrrr.

muraszka, Po co słuchasz kogoś? Realizuj się. Dziecko nie jest przeszkodą,żeby rozwijać swoje pasje i zainteresowania. Żyj ,żeby uszczęśliwić siebie, a nie innych.

Już próbowałam. Ale nie wytrzymywałam presji otoczenia. Ciągle słyszę po co, na co, a to kosztuje, a kto to jest, a co to za towarzystwo. Najczęściej słyszę hasło: pieniądze. A póki dziecko nie pójdzie do przedszkola to i ja nie pójdę do pracy. Bo nie dość, że nie mam z kim dziecka zostawić, to w żłobkach jest 6000 dzieci w kolejce, a do przedszkoli połowa dzieci sie nie dostała w tym moja córka. I jestem uzależniona od męża, który ma marną pracę a sam ze sobą nic nie zrobi-bo "przecież to są ciężkie czasy". I tak ciągle. :/

muraszka, W przyszlym roku 2012/2013 będą miejsca w przedszkolach dla 3,4- latków bo 6 latki idą o rok wcześniej do szkoły (ustawa). Rozglądnij się już za czymś. I się nie martw.

Ja znam osoby co mają dzieci i są aktywne .

A ja nie znam nikogo. Nie mam przyjaciół, nie mam znajomych zostały mi tylko pluszaki. Tak bardzo chcę mieć kogoś przy sobie że je szyję

Nurja, pzrytulam cie mocno....ja mam wokoł siebie mnostwo ludzi...i bardzo mnie to męczy...i mimo to czuje sie samotna...jakies paradoksy....pragnę towarzystwa ludzi, mam je, nie potrafię korzystać, męczą mnie, draznią, nie mam siły mowić, usmiechać sie, męczy mnie sluchanie ich....moge pisać...mam dziesiątki nieodebranych polączeń...keidy dzwoni telefon wpadam w poploch ze ktos bedzie mnie chcial gdzies wyciągnąć albo gorzej...przyjsc do mnie....to nie odbieram.... tej jednej osoby mi brak....ale juz coraz mniej dotkliwie

Mój telefon nie dzwonił od miesięcy, gdyby teraz to zrobił pewnie dostałabym zawału. Czasem mam omamy słuchowe i słyszę tę jego melodyjkę jak gra w kółko i w kółko.

Nurja, kochana, dobrze ze tu trafilaś, tu cie zawsze ktos przytuli, pocieszy, wyslucha, wiem....ze tylko wirtualnie....ale przeciez lepiej tak niz wcale, prawda?....sa zloty, są spotkania...jakos sie probujemy ratowac...

Ja przez kilka lat tkwiłem w zupełnej izolacji społecznej. Zero kontaktów z ludźmi. To były stracone lata. Teraz dzięki forum powoli wychodzę. Jeszcze nie wszystkie dni potrafię wypełnić, jeszcze nie ma się do kogo przytulić, są lepsze dni i gorsze, ale nie ma tej cholernej pustki.

Aż mi się wierzyć nie chce, że są inne osoby tak podobnie odizolowane od świata jak ja :|

Samotni rodzimy się,jesteśmy w cierpieniu,chorobie,śmierci,nauczmy się cieszyć samotnością zanim będziemy nią skazani.Człowiek nigdy nie czuje się samotny jeśli jest przyjacielem samego siebie.

Ja to telefonu używam prawie wyłącznie jako zegarek jak odbieram 1-2 telefony miesięcznie to już dużo.

Aż mi się wierzyć nie chce, że są inne osoby tak podobnie odizolowane od świata jak ja

Są tylko nie widać tych osób i trudno spotkać bo się izolują.

kiwreP, Bo to jest tak jak z kotami i psami... :) nie masz pojęcia jak duzo ludzi ma koty bo ich nie widzisz...tylko ci z psami wychodza na dwor i ich widac....

Sabaidee, Jak Ci się udało wejść na obroty po kilku straconych latach? To nawet z ludźmi nie ma o czym gadać... U mnie mija rok, z kontaktami ograniczonymi do minimum i mam wrażenie, że dziczeje z dnia na dzień...

U mnie największy dramat to podtrzymanie rozmowy ... juz po 7 sekundach .... a potem ta cisza jak neon....i czuje ze znowu ...

dune, Chyba wszyscy tak mają podczas deprechy. Jeśli nie wszyscy, to napewno większość

Wiesz Dune znam takich co potrafią mówić do mnie przez pół godziny a ja w tym czasie słowa nie wypowiem także nawet trudno to rozmową nazwać- typowy przekaz jednokierunkowy.