Nierealistyczne oczekiwania

Moja nerwica opiera się na tym, że mam strasznie nierealistyczne oczekiwania od życia. Chciałbym żeby wszystko mi się udawało, bo skoro innym się udaje to czemu mi nie? Zazdroszczę innym wszystkiego choć mam duży potencjał no i somatczne objawy nerwicy - kołatanie serca, ścisk głowy, napięcie plus trudności z koncentracją.

Psychiatra upiera się że na to tylko terapia bo w moim przypadku leki już nic nie dadzą z czym się zgodzę, ale za cholere moje wewnętrzne głosy o chęci bycia idealnym, najlepszym, najsilniejszym, najodważniejszym, zamożnym itp. są tak silne że trudno mi je odsunąć i wprowadzają mnie w doła...

No i mój obraz idealnego faceta - zawsze zaradny, niezawodny, silny, bez słabości, wspaniał, szlachetny dobry itp. Czasem wydaje mi się że podłam temu wyzwaniu ale ciągle jest lęk że nie utrzymam takiej pozycji.

Zdecydowanie terapia. Na terapii dowiesz się, dlaczego chcesz być taki doskonały i dlaczego nie akceptujesz siebie takim, jakim jesteś (nie napisałeś tego wprost, ale myślę, że nie jesteś zadowolony z siebie).

To bardzo frustrujące uczucie i przede wszystkim niszczące, ponieważ z takim sposobem myślenia nigdy sam siebie nie usatysfakcjonujesz. Jeżeli osiągniesz jeden cel, to zapewne postawisz sobie kolejny, jeszcze trudniejszy do osiągnięcia, a dopiero co odniesiony sukces będziesz deprecjonował.

Ja mam bardzo nie realne marzenia , to są intymne spotkania z koleżankami .A nawet seks z moją psycholog , do tego podróże na koniec świata , to,że mnie zaproszą do TVN24 , oraz trzymajcie się bo teraz będzie durno :lot w kosmosie z prędkością światła .

hahah detektywmonk jest najlepszy;p leon ze mną jest identycznie jak z tobą ciągłe dążenie do doskonałości. wszystko co robie musi być idealne, a to czysty BEZSENS!!!! ale powiem Ci, że cięzko się z tym uporać, niestety:( u mnie jest już lepiej, ale teraz dopiero widzę, że im bardziej się spinałam i im wiecej chciałam tym czasem było jeszcze gorzej, porażka oznaczała koniec świata:( po czym wszystko zaczynało sie od nowa....teraz wiem, że nie chce poświęcić życia dla ideologi 'bycia doskonałym'- ideały są nudne i przeżyte. po za tym zmień obraz idealnego faceta: bo nie musi być zawsze wspaniały, zaradny i super, bo ma prawo schować się w kącie i popłakać, ma prawo stracić pracę i liczyć na bliskich....niestety albo stety jesteśmy tylko ludźmi:) trzymaj się:)

kobieta28, u mnie to samo co piszesz. tylko ze nie jest lepiej.

mi pomogła i nadal pomaga psychoterapia:) więc polecam:) ja miałam jeszcze taki problem, że to dążenie do doskonałości doprowadziło u mnie do tego, że przestałam podejmować różne działania, chciałam w oczach wszystkich być doskonała, a jest to niemożliwe więc z chęci uniknięcia już tych 'bolesnych' porażek przestałam robić cokolwiek dążenie do doskonałości prowadzi w ślepy zaułek....wszystko musiało być idealne: ciuchy, włosy, makijaż, praca; a jak coś było nie tak to już cały czas skupiałam się tylko na tym!!! czysta masakra!!!! dlatego zmieniam to powoli, choć to jest jedna z tych najtrudniejszych rzeczy:(

Ludzie , lot w kosmosie z prędkością światła ,Jezu

kobieta28, ja mam dokładnie tak samo...nie zaczynam niczego, bo nie jestem w stanie wykonać tego tak jak bym chciała..

to mnie chyba najbardziej męczy ostatnio bo tak wiele chciałabymk zrobić, a czuję się jakbym była uwięziona....a najbardziej wkurza mnie to jak widze u innych ludzi jak sto razy gorzej niż ja robią różne rzeczy i się tym nie przejmują....żyją po swojemu....eh szkoda gadać....mam nadzieję, że w końcu się uda z tego wyjść, bo zdaje sobie sprawę z tego, że dla innych nie jesteśmy doskonali a 'dziwni' czy 'śmieszni'- niestety moja podświadomość skutecznie to odrzuca

To jest właśnie najgorsze. Wieczne nienasycenie. Obiektywnie rzecz biorąc mam sporo osiągnięć, jestem zdolny i utalentowany, koleżanki twierdzą same od siebie że przystojny, interesujący i zabawny, ale wiem, że choćbym był Prezydentem to i tak będę nienasycony...I ten brak akceptacji jest najgorszy...Uporczywe porównywanie się do innych.

Też chcę podobać się wszystkim i nie wiem, czy mam zaniżone poczucie swojej wartości.

leon dobrze, że dostrzegasz chociaż swoje osiągnięcia;p to już chyba postęp, bo ja od siebie tylko wymagam i najlepsze, ze jak mi się coś uda to chce sięgać wyżej i wyżej...jestem już taka zmęczona;/

Cześć.

Też mam te nierealne oczekiwania w stosunku do siebie. I kurcze wiem że to nie ma sensu ale nic nie da się zrobić. Wiesz że twoje myślenie jest złe, że twoje reakcje są nieadekwatne do sytuacji ale mimo tego pogrążasz się coraz bardziej i bardziej...

A to jeszcze bardziej mnie wkurza...

Najlepiej mają Ci co mają wszystko w dolnej partii kręgosłupa. Ich życie wydaje mi się o wiele łatwiejsze...

Najlepiej mają Ci co mają wszystko w dolnej partii kręgosłupa. Ich życie wydaje mi się o wiele łatwiejsze...

Są nieświadomi. Ale tak naprawdę nie wiemy co siedzi w ich głowach bo nimi nie jesteśmy. Każdy ma problemy. Tylko nie każdy sobie potrafi z nimi radzić.

Znasz powiedzenie "Wszędzie dobrze, gzie nas nie ma"?

Spidi84, chodzisz na psychoterapię?

A ja chodzę na psychoterapię 3 lata i nie mogę się od tego myślenia uwolnić(chociaż jest lepiej). Po prostu nie mogę...Nagle mnie to na studiach dopadło, zrobiłem się lękliwy, a z drugiej strony niezwykle odważny(permamentne udowadnianie sobie że jestem zajebisty), jakby lęk przed dorosłym życiem, a z drugiej strony czuje się gorszy od innych gdy widzę gdy sobie radzą usamodzielniają się itp. UPORCZYWA CHĘĆ GÓROWANIA NAD INNYMI.

Mam wiele zainteresowań, ale ciągły lęk że to bez sensu, że i tak jestem za głupi, że nie dam rady.

Lęk przed pracą...boje się że sobie nie poradzę. A gdziekolwiek pracowałem to otrzymałem dobre noty.

Jestem odpowiedzialny, uczciwy, naprawdę można na mnie polegać, zaradny, choć może manualnie mniej. Mam wiele pomysłów, realizuje je.

Ale mam makabryczny lęk przed porażką. Boje się, że przegrywając nie będę miał żadnej partnerki a jak będę miał TO NA PEWNO odejdzie do lepszego i zostanę sam, załamie się itp. (pewnie dlatego, że ojciec wartościował mnie z uwagi na osiągnięcia, ale przerabiałem to nie raz na terapii i wiem, że tak nie jest - na poziomie racjonalnym wszystko wiem. Jednak emocje mnie nadal rozwalają.)

I mam pytanie: jak w gimnazjum i LO nie interesowałem się kobietami to teraz stało się dokładnie odwrotnie.Poznaje jakąś co ok. 4-6 miesięcy i wydaje mi się, że jestem uzależniony od "miłości", bo dość szybko się zauraczam.

Ja też szybko się zauraczam i to mój błąd bo zakochuję się tam gdzie nie trzeba .

leon mam wrażenie jakbym pisała o sobie, wszystko to samo, też paniczny lęk przed porażką i z partnerami było u mnie dokładnie jak u Ciebie. też dopiero pod koniec liceum zaczęłam się interesować płcią przeciwną, ale jak już zaczęłam to też co jakieś pół roku inny facet. tylko u mnie wynikało to z tego, że każdy był za mało doskonały....albo coś w wyglądzie było nie tak, albo jego praca mnie odstraszała, albo jakieś cechy charakteru i też szybko popadałam w zauroczenie...wszyscy znajomi się ze mnie nabijali;p ale w końcu przyszedł czas, że spotkałam mężczyznę, któremu daleko do ideału, ale pokochałam go jak nigdy nikogo, bywało ciężko, zwłaszcza z moją NL, ale on jest wyrozumiały i zawsze uparcie trwał przy mnie....jesteśmy razem ponad 5 lat i chcemy spędzić razem resztę życia:) więc myślę, że w końcu spotkasz kobietę, którą pokochasz naprawde i będziesz szczęśliwy, a póki co nie martw się krótkotrwałymi zauroczeniami, ahhh i zobaczysz, że miłość przysłoni Ci chęć do posiadania idealnego partnera

No może się jakoś z tego wyleczę. Ale to wieczne niezadowolenie i stawianie sobie i innym poprzeczki wyjątkowo wysoko jest dla mnie strasznie męczące, a mimo to nadal tak działam...Straszne.

no własnie wymaganie od innych to jest też masakra....bleeeeee....