Czy ludzie widzą Wasze cierpienie?

Ostatnio dowiedziałem się, że jestem powszechnie uważany za "luzaka" O_o .

Zastanawiam się czy nie mam coś nie tak z mimiką twarzy.

Też tak miałam bardzo długo. Dusza towarzystwa. Ale jak padłam na gębę to już się nie pozbierałam do tej pory. Myślę że ludzie to widzą od dawna... ale dopiero niedawno zaczęli mnie pytać co się dzieje...

Ludzie raczej nie chcą wiedzieć że komuś coś jest bo boją się że będą się czuli zobowiązani pomóc...

Standard bardzo często.. ja z kolei słyszę że jestem dobrym psychologiem i doskonale poprawiam nastrój w każdych okolicznościach.. jassne.. Mało kto daje po sobie poznać że dostrzega, bo tak jak napisała @Lady_Beznadzieja czują że będą zobowiązani do pomocy.. a jak nie pomogą że zostaną odtrąceni np..

Raffuss, o kolega z 3City

Sorrow, Myślę,że mimika twarzy niewiele ma wspólnego z tzw. luzakiem. Bardziej sposób bycia.

ja zajebiscie maskowalem swoja depresje i stany lękowe ale chyba sobie tym szkodzilem tak naprawde

haha wlasnie przed chwilą napisalam to co sebastian... ale mnie wyprzedził i moj post nie wszedl:)

ja równiez mysle ze osoby z nerwica swietnie sie maskuja i doskonale odgrywaja przypisane im role.

tak bylo w moim przypadku.

mówiłam tylko bliskim osobom jak sie czuje, ale nie chcialam ich obciążać. moj mąż uważał moje złe samopoczucie za fanaberie.

Raffuss, o kolega z 3City

W rzeczy samej.. aktualnie przebywający "przymusowo" w Gdyni na ul Powstania Styczniowego

//Generalnie bywamy bardziej pogodni z racji takiego a nie innego odbioru bodźców zewnętrznych.. częśc także się maskuje, bo uważa takie postępowanie za słuszne..

sadzilem ze poprzez maskowanie mojego stanu unikam klopotów ze strony znajomych i czesci rodziny

a ja mysle ze przez maskowanie udajemy tez sami przed soba, stwarzamy sobie jakąś rownoleglą rzeczywistość w ktorej moemntami nawet udaje nam się zstracić.

tak jakbyśmy sami chceli trochę "nie widzieć" ze jest z nami zle. że sami siebie krzywdzimy

betty_boo, no tak , jest to pewna forma oszukiwania siebie , stwarzania pozoru normalnosci , nie dowierzam czasem ze taka swietna role gralem mimo ze w srodku bylo zniszczenie i pustka

a dlaczego w koncu przestałes ja grac?

myslę ze to jest inteesujace. co i dlaczego skłania nas do porzucenia tych "nie-naszych" ról?

a dlaczego w koncu przestałes ja grac?

myslę ze to jest inteesujace. co i dlaczego skłania nas do porzucenia tych "nie-naszych" ról?

gralem nadal tylko ze potem mniej jakby , oczywiscie mialo to swoje konsekwencje , no i trudno potem bylo niektorych przekonac ze przechodzilem taki koszmar

malibu zgadzam sie z Tobą. a gdzie są nasze granice? fizyczne i psychiczne?

Ja gram wśród ogółu ludzi, a przynajmniej się staram. Otwieram się przed osobami bliskimi więc one widzą co się ze mną dzieje. Szczególnie,że mam ciągłe górki i depresje.

u mnie granica psychiczna byla daleka natomiast fizycznie zle to znosilem , cialo reagowalo nieciekawie na te aktorstwo

czy myslicie ze kazdy ma jakąs ograniczoną wytrzymałość fizyczną i psychiczną poza ktorą jest...trrrrach...i już dalej sie nie da tego ciągnąć?

i czy jest niebezpieczenstwo że wrócimy do tych "starych" rol? czy jak juz raz z niech zrezygnujemy to do nich nei wrócimy ??

a dlaczego w koncu przestałes ja grac?

myslę ze to jest inteesujace. co i dlaczego skłania nas do porzucenia tych "nie-naszych" ról?

wydaje mi sie że "grać" można do pewnego momentu, do tzw. "zmęczenia materiału" ...potem wszystko buuuuch i nie mamy poprostu juz siły ani fizycznej ani psychicznej , ba nawet nie chce nam się udawać

dokładnie tak było u mnie...

a co sie działo z Twoim ciałem?

-- Wt maja 31, 2011 10:32 pm --

co tracimy a co zyskujemy przestając grac?

z moim cialem dzialy sie cuda , niesamowicie trzesly mi sie wszystkie miesnie i bolala bardzo glowa , do tego kiepsko oddychalem

o szok... mi tez sie zle oddychało , mialam kłopoty ze snem, natretne mysli...

ja oczywiscie tez zle spalem i natrectwa mialem ruchowe i myslowe takze byl to horror z ktorego nie widzialem wyjscia wtedy

i jak ci sie znalazło to wyjscie w koncu?

-- Wt maja 31, 2011 10:43 pm --

i jak ci sie znalazło to wyjscie w koncu?

a co sie działo z Twoim ciałem?

co tracimy a co zyskujemy przestając grac?

Przestająć, odkrywasz swoje wszystkie wrażliwe punkty, powody do wymówek itp.. Często wielu z Nas nie potrafi zaakceptować swojego prawdziwego oblicza, albo co gorsza ich najbliższe otoczenie tego nie potrafi..

Kłopoty z oddychaniem to pikuś, lek rozkurczowy i po sprawie. Ale co zrobicie w przypadku bloku serca? Albo wytrzyma albo zdechnie, a Wy wraz z nim.