Infoe wita Was.

Witam serdecznie.

Sam nie wiem jak zacząć...trochę czasu zajęło mi przełamanie się, by wyciągnąć rękę po pomoc...ale chyba odosobniony w tym przypadku nie jestem. Znalazłem to forum, aby pogadać z ludźmi o tym, co mi jest. W końcu wytłumaczyłem sam sobie, że źródło niepokojących mnie objawów może znajdować się w czymś co nie zależy od mojego charakteru. Przyznam szczerze, że ciężko jest mi to pisać bez obwiniania się o rozczulanie nad własną osobą...no nic, to chyba normalne, a już zdecydowałem się na ten krok. To może coś napiszę o sobie na poczatęk.

Na imię mam Piotrek, mam szesnaście lat, mieszkam w małej wsi pomiędzy Jasłem i Krosnem - województwo podkarpackie. Mam starszego brata aktualnie studiującego - cztery dni w Rzeszowie, trzy dni w domu. Na codzień mieszkam z rodzicami.

Nie oczekuję, że dzięki Wam znajdę jakiś złoty środek na to co mi jest, że dowiem się o jakiejś chorobie i będę mógł robić z siebie męczennika, że wszyscy zainteresują się tym co mnie niepokoi. Chcę po prostu zasięgnąć pomocy. Wygadać się. Zresztą...chyba to normalne. Sami swoi tutaj...;-))

Jestem okropnym bałaganiarzem, ale jeśli chodzi o komputery to lubię porządek. Toteż może żeby uniknąć chaosu postaram się nie przeplatać "wątków" zbytnio.

Jestem osobą raczej raczej rozsądną, nie lubię przemocy, staram się być kulturalny choć jednocześnie jestem "pozytywnie zakręcony".

Kiedy byłem małym dzieckiem, brat przyjaźnił się ze starszym sąsiedem młodszym od niego o rok. Nie spędzaliśmy razem czasu, więc jedyną moją towarzyszką była siostra sąsiada, młodsza ode mnie o trzy lata. A skoro jedyną koleżanką młodego chłopca była dziewczynka, łatwo się domyślić jak to szło...zamiast w wojny i komandosów, bawiłem się lalkami. Oczywiście, najbardziej lubiłem walki między Cindy i Barbie..;-)) Ale fakt faktem, że chciałem być bardzo dziewczyną. Za każdym razem gdy bawiliśmy się w dom tak właśnie było.

Problemy te ustąpiły z czasem, jednak zawsze byłem wyzywany od "pedałów" i "bab". Do poniżania fizycznego dochodziło rzadko i w lekkim stopniu - jakieś tam popchnięcie, zepchnięcie, podwadzona noga. Byłem raczej lubiany przez chłopaków z klasy, którzy znali mnie lepiej niż ci wszyscy oceniający mnie powierzchownie, jednak zawsze preferowałem towarzystwo dziewczyn. Bardziej byłem podobny do nich, nie pociągało mnie zbytnio towarzystwo typowych chłopaków.

Nigdy nie byłem asertywny. Zawsze dawałem sobą pomiatać i wykorzystywać się. Moje "przyjaciółki", kiedy chciały, mogły złapać mnie za nogi i ręce i ku swojej wielkiej uciesze nosić po szkole mimo mojej szarpaniny. Nigdy nie potrafiłem się na kogoś gniewać - wystarczył głupi uśmieszek i mimo gniewu na siebie ustępowałem chcąc nie chcąc. Że jestem wykorzystywany i nie traktowany poważnie, zacząłem sobie zdawać sprawę dopiero długo, długo potem.

Większość czasu spędzałem sam. Rzadko mnie ktoś odwiedzał, częściej ja odwiedzałem, ale tylko te dwie czy trzy osoby. Przez trzy lata wspólnego chodzenia ze sobą do klasy, przed podziałem na dwie w 4 klasie podstawówki, nie nawiązałem żadnego kontaktu z większośćią dziewczyn. Jakieś stosunki utrzymywałem z tymi, którzy sami wyciągnęłi do mnie rękę. "Przyjaźniłem" się z dwoma, trzema dziewczynami. Dziś patrzę na to z innej perspektywy - świetnie nam było razem, do tej pory mam dobre stosunki z nimi, lecz zawsze miały jakieś swoje tajemnice, traktowały mnie trochę jak zabawkę. Nie mam tego za złe, w końcu byliśmy dziećmi. Fakt jednak jest taki, że już jako dziecko siedział we mnie ukryty wstręt do samego siebie.

W gimnazjum zacząłem przejrzewać na oczy ( mieszkam na wsi, toteż gimnazjum i podstawówka znajdują się w jednym budynku, a więc i twarze te same od zerówki do końca gimnazjum ). Oddalałem się z biegem czasu od tamtych dziewczyn, zacząłem być w lepszej komitywie z chłopakami, "zaprzyjaźniłem" się z nową dziewczyną. Tak naprawdę jednak byłem ciągle sam. Ową dziewczynę jeszcze do niedawna uważałem za jedyną przyjaciółkę. Teraz jednak wiem, że tak naprawdę nigdy między nami nie było przyjaźni. Bo opierałaby się na tym, że ja jej gadałem o tym o czym nikt inny nie chciał słuchać ( zresztą ona też niezbyt ), a ona mi o swoich rzeczach tego typu ( to znaczy o nich też nikt nie chciał słuchać ). Dziś bardzo mnie denerwuje, staram się podchodzić do niej z dystansem. Cieszę się z kłótni między nami, unikam jej i olewam. I jednocześnie, oficjalnie przyznaję się przed innymi i sobą, że nie mam przyjaciół.

Jestem w I klasie liceum. Nowa szkoła, nowa klasa...wiadomo. Sam pracuję na swój wizerunek. Koniec z wizerunkiem zniewieściałego dziwaka. Obecnie uchodzę za osobę dośc pozytywnie zakręconą, ale całkiem sympatyczną, choć trochę wyalienowaną. Lubię swoją klasę, siedzę z chłopakiem. Mam ze wszystkimi dość dobre kontakty. Są dwie dziewczyny, z którymi rozmawiam na poważniejsze tematy. W sumie to rozmawiając z nimi zdałem sobie sprawę z tego, że jednak ze mną może być coś nie w porządku.

No dobra...to mniej więcej moja historia. Mam nadzieję że dzięki temu lepiej można spojrzeć na to co teraz jest. No to jedziemy z "objawami"...;-))

1. Sen - zaburzenia snu odczuwam od dawna, myślę że to będzie jakieś półtora roku, może trochę więcej. Często budzę się w nocy, nawet kilka razy. Rano jestem zmęczony, wszystko mnie boli, odczuwam wielkie zmęczenie. Nieważne czy śpię pięć godzin, czy jedenaście. Po prostu nie potrafię się wyspać. Od pewnego czasu nie pamiętam też zbyt dużo snów. Co najwyżej jeden na kilka dni. Jeśli chodzi o problemy z zasypianiem, często leżę w łóżku ze dwie godziny, zanim zasnę.

2. Apetyt - głód odczuwam tak samo jak dawniej, jednak wszystko mi jakby zbrzydło. Dawniej uwielbiałem słodycze, od jakichś dwóch miesięcy, zaledwie kilka rzeczy mi smakuje. Gdy jestem głodny, wcale nie spieszy mi sie do jedzenia. Nie lubię jeść, bo jak piszę jest tylko kilka rzeczy które mi smakują, a i na nie nie zawsze mam ochotę. Często chce mi się pić.

3. Energia - mniej więcej od takiego okresu jak problemy ze snem odczuwam ciągłe zmęczenie. Nie mam na nic sił i nic mi się nie chce. Ranne wstawanie jest dla mnie prawdziwą katorgą, często staram się wymyślić jakiś powód by nie iść do szkoły. Często odczuwam bóle brzucha i głowy ( zwłaszcza przy hałasie lub gwałtownych dźwiękach, co zdarza mi się od mniej więcej miesiąca ). Ponadto dość często mam nagłe bóle, przypominające wbicie jakiegoś szpikulca między kości, zwłaszcza w klatce piersiowej. Nie mogę wtedy chwilkę oddychać i kurczę się lekko.

4. Samopoczucie - potrafię się śmiać i cieszyć. Kiedy jestem w szkole i jestem " w grupie" naprawdę potrafię się świetnie bawić. Jednak gdy jestem sam ( i to nawet na przerwie, nie mówiąc już o całych godzinach od powrotu autobusem do pójścia do łóżka ), dopada mnie raczej melancholijny nastrój. Potrafię płynnie przejść z niego do śmiechu, jednak sam fakt występowania takiego nastroju jest dość nowy, występuje ode mnie od jakiegoś miesiąca. A więc gdy jestem sam, dużo myślę, milczę, nudzę się. Najwięcej myślę jadąc autobusem, natomiast gdy po przyjściu do domu "siadam na kompie", najczęściej nudzę się godzinami. Włączam muzykę, wyłączam, włączam grę, gram, wyłączam, przeglądam kilka stron, wyłączam, włączam jakiś program, wyłączam, sprawdzam te same strony jeszcze raz, wyłączam...i tak przez większość czasu. Znudziło mi się to, co jeszcze niedawno lubiłem robić. Ciągle szukam sobie jakiejś nowej rozrywki, po czym natychmiast ją porzucam. Nie potrafię znaleźć sobie zajęcia które by mnie naprawdę zajęło. Jeśli już coś zaczynam, najczęściej rzucam to szybko ( np. nauka alfabetu japońskiego, czy choćby gimnastyka ). Po prostu nie robię tego, a nie, że oficjalnie rezygnuję. Mam niskie mniemanie o sobie. Wstyd przyznać...ale moim największym marzeniem, poza nauczeniem się japońskiego, jest bycie ofiarą wypadku...często wyobrażam sobie że mam jakiś wypadek czy chorobę. Koncentruję się wtedy na reakcjach innych na to, co mi się stało.

5. Pozycja towarzyska - nie mam przyjaciół, jak już pisałem. Kontakty poza szkołą utrzymuję z kilkoma osobami przez GG, jednak twarzą w twarz widzę się tylko w szkole. Mam osoby które lubię najbardziej i one też chyba lubią mnie, jednak tak jak dawniej, tak i teraz nie jestem częścią grupy. Wydaje się z boku, że owszem, ja jednak stoję na granicy. Faktycznie, wydaje mi się że często nie jestem traktowany poważnie - moje słowa nikną gdzieś w natłoku innych, a ja sam czuję że to wszystko mnie nie dotyczy. Niby jestem w grupie, ale ona zyje własnym życiem do którego nie mam dostępu i szczerze mówiąc wcale mieć nie chcę. Nigdy nie miałem dziewczyny, nie mam i nie wierzę że kiedyś będę miał, choć chciałbym mieć rodzinę i często to sobie wyobrażam.

6. Koncentracja - mam potworne problemy z koncentracją. Przez całą 3 klasę gimnazjum przebrnąłem prawie bez nauki. Był to jakby cios, bo jeszcze rok wcześniej potrafiłem nauczyć sie tego, czego trzeba. Teraz, w liceum, uczę się nadal 10-30 minut dziennie. Gdy jest jakiś trudniejszy dzień 1 -1,5 godziny. Jestem na profilu językowym, angielski zawsze szedł mi bardzo dobrze, niemiecki trochę gorzej, ale nie znowu źle, natomiast z łaciny mam zagrożenie. Nie potrafię się uczyć. Mój absolutny rekord to 4 godziny nauki na ową łacinę - nie pamiętam nic. Na każdą lekcję uczę się tych samych rzeczy i po każdej lekcji już ich nie pamiętam. Ba, nie pamiętam ich po dwóch godzinach. I to nie jest niestety problem tylko tego jednego przedmiotu. Koncentracja przydaje się oczywiście nie tylko w nauce. Zamiast próbować zasnąć, myślę cały czas, nie przykładam się też do obowiązków bo nie potrafię się na nich skupić. Nawet pisząc tego posta co chwilę zatrzymuję się i myślę.

7. Manie i wstręty - nałogowo obgryzam wnętrze policzków, czasami do krwi. Często wydaje mi się też, że...śmierdzę. Czasami gdy z kimś rozmawiam, odwracam twarz, żeby nie czuł mojego oddechu. Gdy jestem blisko kogoś, boję się że musi udawać, a tak naprawdę czuje że śmierdzę. CZasami boję się, że mam wstręt do ludzi - w autobusie często wolę stać, jeśli nie ma żadnego całkowicie wolnego miejsca. Ponadto dziwnie się czuję w restaracji przy szczękających widelcach i widoku jedzących ludzi...największy jednak wstret mam do samego siebie. Nie mówię tutaj o wstręcie fizycznym, chociaż nie uważam się za osobę atrakcyjną. Mowa tutaj o wstręcie do mojego ja. Jak wynika z historii, to towarzyszyło mi najdłużej, od dzieciństwa. Nie wiedziałem dlaczego jestem inni niż wszyscy, dlaczego nie umiem nic załatwić i dlaczego nie umiem się dogadać z innymi. Zostało mi to do dziś. Jestem na siebie wściekły, że nie umiem czegoś załatwić. Że jako facet chciałbym być silny, a jestem słaby i mam kiepską kondycję ( zwłaszcza że mam niedoczynność krążenia - muszę uważać na wysiłek no i mam słabszą kondycję ). Że nie mam takiego charakteru, jaki chciałbym mieć. Że ta i ta osoba nie zna mnie na tyle, na ile chciałbym by mnie znała. I tego typu sprawy. Nie samookaleczam się. Mam myśli samobójcze, lecz nie wierzę w to żebym kiedyś próbował się zabić.

To chyba tyle...i tak nie wiem czy ktoś to przeczyta. ;-))

Nie oczekuję tego wcale. Jak mówiłem, nie mam zamiaru "delektować się swoim cierpieniem" itp, słuchać jaki to jestem nieszczęśliwy i pokrzywdzony...może to zwykłe objawy okresu adaptacji, może depresja, może to zwykłe problemy zupełnie zdrowego człowieka? Właśnie dlatego to wszystko piszę, żeby się dowiedzieć. Nie chcę zawalić szkoły, nie chcę zawalić sobie życia...i przede wszystkim...chcę w końcu o tym komuś powiedzieć. Bo nie mam komu.

PS: Z tekstu pewnie wynika, że mam 160cm wzrostu, krawacik, jestem piegowaty, rudy, chudziutki i przepraszam że żyję. Otóż nie. Jestem dość wysoki, lubię prowokować, czasami potrafię "przysolić" ( ludzie się zmieniają...;-] ), klnę i uwielbiam ohydne kawały. Pozory mylą ;-)

PS2: Nie wiedziałem gdzie umieścić ten wątek, w końcu jednak zdecydowałem się na ten dział. Mam nadzieję że to był dobry wybór...

Witaj na forum! Chciałam się tylko przywitać z Tobą. Przeczytałam co napisałeś i mam nadzieję że to naprawdę nie żadne choróbsko tylko przejściowe problemy. Nie jestem lekarzem więc nie jestem w stanie tego stwierdzić. pozdrawiam

Witam!!!

Równiez uważam ze to przejsciowe....jak to sie ogólnie mówi dojrzewanie....

Witaj Infoe

hej.

Możliwe, że to przejściowe, ale jakieś 2 lata temu tez u mnie zaczynało się niewinnie i urosło do rangi całkiem poważnego (dla mnie i najbliższego otocznie) problemu. Nie warto wpadać w panikę, ale trzymaj rękę na pulsie.

pozzzdro

Nie wiem czy przejsciowe, ale zaimponowales mi perfekcyjnoscia swojego posta.

Witam i pozdrawiam

Witaj

Dzięki wszystkim za powitanie, ja też Was witam, a co się będę...;-)

Perfekcyjność? Łohoho...dzięki. :-))

Heh, wygląda na to że cały czas jaki spędzę na tym forum rozłoży się na dziękowanie i jęczenie...;-))

Witaj Infoe

Witaj