najadam się, a potem prowokuję wymioty

To już kolejny mój problem, nie jest ze mną dobrze..

Od jakiegoś miesiąca do depresji doszła kolejna sprawa.

Po każdym posiłku, który uznam za zbędny lub zbyt kaloryczny, lecę do ubikacji i prowokuję wymioty. To silniejsze ode mnie. Potrafię też kupić sobie coś słodkiego, zjeść to i historia się powtarza. Dziś kupiłam sobie 2 pszenne bułki, posmarowałam dużą ilością masła i miodu. Zjadłam to mimo, że nie byłam głodna. A potem znów wymioty. Wykańcza mnie to, ale nie mogę tego powstrzymać. Mam wizytę u psychiatry za 2 tygodnie. Jak sobie pomóc do tego czasu???

może ogranicz się do 5 mniejszych posiłków dziennie i staraj się aby nie były zbyt kaloryczne?

bieszczadniczka, ale wiesz, ze to się nazywa BULIMIA ?

kite, spróbuję tak zrobić.. Postaram się też nie wychodzić do sklepu, tylko poproszę narzeczonego o kupienie potrzebnych rzeczy.

Bulimia.... Nie chcę jej

bieszczadniczka, grunt że jesteś świadoma swojej choroby i chcesz się jej pozbyć. Psycholog zapewne ci pomoże. Nie załamuj się - z tego da się wyjść, trzymam kciuki :)

ale przy bulimi je się więcej niż dwei bułki tylko tysiące kcal

mi się wydaje że możesz mieć początki anoreksji bulimicznej

ale to oceni lekarz,my możemy tylko przypuszczać

sama z tego nie wyjdziesz musisz szukać pomocy,ale będzie dobrze i to szybko jeśli to nowość i chcesz z tym walczyć nawet się nie obejrzysz a będzie po kłopocie

bieszczadniczka , naszczęście to dopiero początek i fajnie, że już jesteś umówiona, bo może niedługo już nie będziesz o tym pamiętać! oby;) trzymam kciuki:*

Przebywaj jak najwięcej wśród ludzi. Wtedy nie będziesz miała okazji, żeby wymiotować, nawet jeśli będziesz miała ochotę. Na dodatek zajmiesz się czymś, żeby nie myśleć o wymiotach. A potem czym prędzej do psychiatry i na terapię.

Nic nie pomaga

Dziś zeżarłam (tak, to dobre słowo) 6 kanapek z serem, do tego ciastka, które zostały z ostatniej wizyty rodziców i znów to samo..

Jedzenie sprawia mi niebywałą przyjemność, a potem mam wyrzuty sumienia i muszę wymiotować.

Dziś po obiedzie idziemy od razu na kurs tańca.. Może uda mi się dzięki temu utrzymać obiad w sobie.

Miałam coś takiego w wieku jakiś 12-13 lat. Czasami mam jeszcze nawroty czegoś takiego, niestety teraz coraz większe

Dziś znów nie dałam rady.. Nie zjadłam dużo. Na śniadanie 1 kanapka, na obiad mała porcja, potem jogurt, na kolację płatki z mlekiem. I 2x wymioty. Teraz nie dość, że mam wyrzuty sumienia po jedzeniu, to jeszcze po wymiotowaniu. Porażka.

Witam Jestem 16-letnia dzieczyna. Ost. postanowilam z kumpela z lawki wziasc sie za siebie-jak zawsze- ale tym razem wpadlam w pulapke . Wszystko bylo okey do moemnty gdy cos mnie podkusilo by spr prowokowac wymoty. Udalo sie... po ktoryms razie nabralam wprawy i widzialam jedynie dorbe strony-->chudlam i nie malam wzgetego brzucha. To nie trwa dlugo bo moze z 2 tyg ale codzienne wymiotuje a ost kilka dn tosame napady obzarstwa tak jak np w czoraj o polnocy i dzisiaj po poludniu. Mam wrazenoie jakgdyby moj zoladek nie trwail tylko czekal na wymoty bo zauwazam jedzenie zjedozne o wiele wczesniej.... nie wem co o tym myslec co robic.... czy dalam sie jzu zlapac? jak mozna nazwac to moje zachowanie itd?

Sara

ech.. ja mam podobnie.. tylko nie jem prawie nic ale jak zjem cokolwiek to to zwracam jak tylko to mozliwe....

Tylko ze ja to robie od krotkiego czasu.... ale to prawda... wystarczy ze zjem cokolwiekmi juz mam poczucie winy ze to zjadlam i tylko probuje wymknac sie do lazienki i to zroboc. Przynosi mi to satysfakcje bo wiem ze kcal wyrzuciilam z sb o napewno nie przytyje.

ja też od bardzo krótkiego dlatego próbuje znaleźć coś/kogoś co mi przemówi że to jest cholernie głupie;/

Ja dzisiaj byłam u psychiatry. Powiedziałam jej o tych moich napadach bulimicznych. To kurde nie jest takie łatwe - powiedzieć sobie, że to jest złe i skończyć Wg lekarki robię to, żeby rozładować stres, napięcie. A tego jest w mojej głowie całe mnóstwo. Nie umiem tego poukładać. Ale jak nie poukładam, to nadal będę wymiotować. No i co zrobić? Leki lekami, ale problemy same się nie rozwiążą. Wszystko jest takie pogmatwane, a jednocześnie powiązane ze sobą. Jest jakiś problem -> pojawia się depresja -> nie umiem sobie poradzić z napięciem -> rozładowuję to wymiotami -> mam wyrzuty sumienia -> palę milion papierosów, piję alkohol (mimo brania leków) -> wyniszczam organizm -> ...

Boję się

bieszczadniczka, ja tez niestety zauwazylam u siebie podobne objawy

raczej sie nie najadam, ale jak juz zjem jakas wieksza porcje to mysle tylko o tym zeby zwymiotowac. i doskonale zdaje sobie sprawe ze robie to nie tylko po to zeby nie przytyc, ale glownie zeby rozladowac napiecie "oczyscic sie"

to są początki, ja mam to od 12 lat później nawet nie będziesz czuła smaku jedzenia, zjesz co masz pod ręką aż nie poczujesz , że brzuch Ci pęka, a później... nie pozwólcie żeby te skłonności przerodziły się w to z czego ja nie potrafię wyjść tyle lat.. a ten wstyd kiedy ktoś cie na tym przyłapie

boje sie, ale dzis jade do lekarza. mam nadzieje ze ten okaze sie ok ( z poprzedniego po 1 wizycie zrezygnowalam). boje sie tez ze nie wystarczy mi czasu zeby wszytsko powiedziec ...

podziel się prosze tym co powiedział Ci na ten temat lekarz bo ja nie odważyłam się do tego przyznać nigdy przed żadnym

Zjadłam 2 kromki normalnego chleba z masłem, żółtym serem i wypiłam gorące mleko, wystarczyło pomyśleć tylko o tym ile moje śniadanie miało kalorii i już mam odruchy wymiotne, pewnie i tak długo nie wytrzymam i pozbędę się tego.

mam podobny problem... gdy tylko zostanę sama w domu włączam guzik "nażreć się" i ląduję z głową nad sedesem... ogólnie cierpię na anoreksję, choć ostatnio mam napady obżarstwa w związku ze stresem (studia)... byłam tydzień w szpitalu (3 już hospitalizacja), lecz po tygodniu wypisałam się na żądanie, tak bardzo nie chciałam tracić studiów... a teraz waham się czy dobrze zrobiłam, gdyż tkwię w tym bagnie ciągle tak samo głęboko i nie wiem jak się odbić od dna...

Czasem ludzie nie chorują na "czystą" anoreksję albo czystą "bulimię", a coś pośrodku - anoreksję bulimiczną. Można o tym przeczytać pod poniższym linkiem: http://abcanoreksja.pl/anoreksja-bulimiczna.

u mnie jest tak ze czasem wytrzymuje bardzo dlugi czas na diecie 300kalorii albo pare dni wcale nie jem a potem mam napady objadania sie i zawsze konczy sie to wymiotami. Obiecuje sobie ze juz nigdy wiecej ale to jest silniejsze. Nie mialam jeszcze odwagi powiedziec o tym psychiatrze.

U mnie było tak,że zawsze jadłam bardzo dużo a po rozwodzie rodziców zaczęłam cierpieć na kompulsy. Potem były tygodnie niejedzenia bądź max. 300-500 kcal przetykane kilkudniowymi całodziennymi napadami. Po zmianie liceum na takie z internatem,w innym mieście przestałam jeść prawie całkowicie na dłuższy dystans. Kiedy moa waga dobiła do 43/44 kg postanowiłam się "ratować" i zaczęłam znów jeść bez umiaru. Takim cudem już drugi rok zmagam się z bulimią. Ważę jakieś 49 kg i raczej nie tyję tudzież waga waha się w granicach 2 kg. Ale to co się dzieje w mojej głowie i to kim się przez to stałam... Nie było warto zaczynać. Straciłam jakikolwiek szacunek do życia i resztki szacunku do siebie samej. W takim trybie nie jestem w stanie funkcjonować nawet w tych najbardziej oczywistych sytuacjach. Wszystko jest podporządkowane wymiotom. Nie mogę spotykać się z nikim,bo nie chcę by ten ktoś dowiedział się o tym wszystkim na co składa się moja wegetacja. Jestem kłębkiem nerwów. Często z bezsilności popadam w histerię i ryczę bądź robię sobie krzywdę.

Gdybym miała pewność,że jest coś co by mnie zabiło skutecznie (dotychczas 3 moje próby s zostały udaremnione i zakończyły się pobytami w szpitalach) - nie zawahałabym się ani na chwilę. Byle skończyć tą farsę.