dusze.

Victoria rozumiem ze pisalas do tego co naisalem, ze tylko zle duchy grasuja, to jest jedna z teorii, tak samo jak to co Ty wynioslas z tej ksiazki, ale papier przyjmie wszytsko i nie wiem czego uwazasz ze to jest pewnik, a jak ktos tego nie wie to znaczy ze malo wie

nerwicaman i inni którzy poczuli się w jakimś stopniu urażeni Przepraszam,nie to było moim celem...chciałam z wami tylko podzielić się moją wiedzą(oparta na wielu książkach,własnych doświadczeniach)Zaciekawić,oderwać od codzienności dnia codziennego,byście się na chwile zatrzymali i zastanowili nad istotą życia ale i śmierci.

Każdy ma swoje teorie,przeżycia,problemy....ja chciałam podzielić się tylko moją pasją jaką jest tak naprawdę czytanie książek związanych właśnie z psychologią ale i parapsychologią.

Jeszcze raz przepraszam:) bo co złego to nie ja:)

Pozdrawiam:)

Dziecinna to wydaje mi się wiara w istnienie duszy oraz innych ponadnaturalnych bytów. Cała reszta to dorabianie fabuły do pierwotnej bajki.

A wierzysz w diabła??

on jest ponadnaturalny czy podnaturalny??

ja nie widzę powodu, aby czuć się tu czymkolwiek urażonym

nerwicaman i inni którzy poczuli się w jakimś stopniu urażeni Przepraszam,nie to było moim celem...chciałam z wami tylko podzielić się moją wiedzą(oparta na wielu książkach,własnych doświadczeniach)Zaciekawić,oderwać od codzienności dnia codziennego,byście się na chwile zatrzymali i zastanowili nad istotą życia ale i śmierci.

Każdy ma swoje teorie,przeżycia,problemy....ja chciałam podzielić się tylko moją pasją jaką jest tak naprawdę czytanie książek związanych właśnie z psychologią ale i parapsychologią.

Jeszcze raz przepraszam:) bo co złego to nie ja:)

Pozdrawiam:)

ale ja sie slonce nie poczulem urazony, naprawde musialabys sie postarac, ja tylko musialem sie bronic, mam taki instynkt. rzuce okiem nawet na Twoja ksiazke ... kiedys

Każdy ma swoje teorie,przeżycia,problemy....ja chciałam podzielić się tylko moją pasją jaką jest tak naprawdę czytanie książek związanych właśnie z psychologią ale i parapsychologią.

Jeszcze raz przepraszam:) bo co złego to nie ja:)

Pozdrawiam:)

Też kiedyś czytałem nałogowo książki o ezoteryce, parapsychologii, ale bardziej mnie interesowały takie tematy, jak oobe, świadome sny. Jeśli chcesz coś bardzo ciekawego, to przeczytaj Trylogie Roberta Monroe'a - "Podróże poza ciałem" (to część pierwsza). W takich książkach lubiłem najbardziej to, że nigdy nie miałem pewności, że może to rzeczywiście jest prawda, to działa na wyobraźnie. A LD - świadome sny miałem wielokrotnie, więc te książki jeszcze bardziej na mnie działały.

GreenGo,

Ja takze kocham takie tematy jak swiadomy sen. Odkad biore mianseryne mam prawie co noc kilkuminutowe swiadome sny, moge robic co chce, ostatnio np chodzielm sobie kolo domu, widzialem tate, babcie itp.

Ciekawy wątek... brawa za pomysł

z niecierpliwością czekam na następne wypowiedzi...

...........Hej, nie przejmuj się tak , to tylko forum, nie odbieraj tego co tu piszemy jako ataków, to tylko dyskusja..........

Ależ ja się nie przejmuje,nie odbieram tego jako atak:)Sama przecież narzuciłam temat do dyskusji ,uważam że temat bardzo ciekawy wiec uważam że wszyscy jesteśmy w odpowiednim miejscu w końcu od czego mamy forum....

Nawiązując do tematu polecam film o zbłąkanej duszy... to jest thriller.

"Piąty wymiar"(Triangle) świetny film!

Zaintrygował mnie temat, więc się odezwę ;P

W tym roku pisałam pracę licencjacką pośrednio dotyczącą śmierci. Jeśli chodzi o pytania: dlaczego boimy się śmierci, to odpowiedź jest całkiem oczywista. Wszystko zaczęło się pod koniec XIX wieku, kiedy rozkwit przemysłu doprowadził do tego, że ludzie zaczęli mieć więcej wolnego czasu, nie musieli harować po -naście godzin na dobę, a medycyna zaczęła radzić sobie z chorobami, które wcześniej uznawano za śmiertelne czy niewyleczalne. Po pewnym czasie przestrzeń życiowa ludzi została podzielona na sektory, w innych miejscach się bawiono, w innych miejscach pracowano, w innych miejscach umierano, a dawniej wszystko działo się pod jednym dachem. Ludzie odzwyczaili się od widoku umierającego człowieka, uznając ten proces za nieczysty, za temat tabu. Zamykali chorych w szpitalach zamiast opiekować się nimi w domu, a kiedy członek rodziny umierał, to ciałem zajmowały się firmy do tego przeznaczone - tak dzieje się do dziś, ale dziś to nikogo już nie dziwi, dziś to jest norma.

Dodatkowym czynnikiem, który sprawia, że myśl o śmierci nas paraliżuje jest nie tyle ból, bo ten można środkami farmakologicznymi załagodzić, ale brzydota towarzysząca śmierci. Starość nie jest postrzegana jako zjawisko piękne, a nie oszukujmy się żyjemy wczasach, gdzie dobry wygląd niezależnie od wieku jest bardzo ważny. Operacje plastyczne, diety, zabiegi kosmetyczne, a jak się czegoś nie da poprawić, zawsze można zrobić zdjęcie i photoshop' em dosztukować ;] Gdzie w tym wszystkim jest miejsce na śmierć? Żyjemy z dnia na dzień oddając się błogiej konsumpcji dóbr, nie zastanawiając się co przyniesie następny dzień, aż pewnego dnia po prostu już tego następnego dnia nie ma.

Zaczynacie się oburzać, kiedy mowa jest o duszach, a przecież już sam Platon teorię duszy skonstruował, co prawda później św. Augustyn ją dopasował do religii chrześcijańskiej, ale samo pojęcie duszy jest świeckie i nie oznacza to, że Platon miał nierówno pod sufitem.

To co się dzieje później po śmierci jest ściśle przypisane do konkretnej religii: jeśli jesteś chrześcijaninem to wierzysz w duszę nieśmiertelną, jeśli buddystą wierzysz w reinkarnację, jeśli ateistą nie wierzysz w nic i uważasz, że po śmierci nie ma niczego, także nie ma najmniejszego sensu sprzeczać się, co jest bardziej prawdziwe. Jedyną prawdą dotyczącą śmierci jest to, że umrzemy wszyscy a nasze ciało ulegnie rozkładowi :)

dlaczego boimy się śmierci, to odpowiedź jest całkiem oczywista. Wszystko zaczęło się pod koniec XIX wieku, kiedy rozkwit przemysłu doprowadził do tego, że ludzie zaczęli mieć więcej wolnego czasu, nie musieli harować po -naście godzin na dobę, a medycyna zaczęła radzić sobie z chorobami, które wcześniej uznawano za śmiertelne czy niewyleczalne. Po pewnym czasie przestrzeń życiowa ludzi została podzielona na sektory, w innych miejscach się bawiono, w innych miejscach pracowano, w innych miejscach umierano, a dawniej wszystko działo się pod jednym dachem. Ludzie odzwyczaili się od widoku umierającego człowieka, uznając ten proces za nieczysty, za temat tabu. Zamykali chorych w szpitalach zamiast opiekować się nimi w domu, a kiedy członek rodziny umierał, to ciałem zajmowały się firmy do tego przeznaczone - tak dzieje się do dziś, ale dziś to nikogo już nie dziwi, dziś to jest norma.

Dlatego ludzie często w domach zostawiają rzeczy po zmarłych, nie ruszają ich, robią sobie "sanktuaria".......i nie potrafią pozwolić odejść....

Co się dzieje z duszą......hm.......tu też się zgadzam z Ishtaar, zależy w co wierzymy .....

Ishtaar, ciekawe spojrzenie, od strony antropologii kultorowej, która jest mi bliska chociaż nie zgadzam się ze wszystkim co piszesz, o operacjach plastycznych i konsupcyjnym społeczeństwie to raczej do Ameryki się odnosi No i fakt że przestaliśmy mieszkać na wsi, w jednolitych wspólnotach, gdzie ludzie mają wspólne systemy wartości, wspólnie pracują i odpoczywają, tylko mieszkamy w miastach, każdy sobie i jak chce... a jak umrze to czasem i nikt nie zauważy...

Tak, to zdecydowanie antropologia kulturowa jeśli chodzi o konsumpcjonizm i jego przynależność do Ameryki, to spojrzenie socjologa prof. Baumana, ja je tylko przytaczam a że moja praca dotyczyła i antropologii i socjologii, więc powstało cuś takiego Wydaje mi się mimo wszystko, że przez homogenizację kultury, również i u nas można zaobserwować wpływ amerykański, z pewnością jest bardziej widoczny w dużych miastach niż w tych mniejszych (ja właśnie z takiego pochodzę). Przykładem tego typu zachowań może być na przykład szukanie pracy: jeśli przyjdą na rozmowę kwalifikacyjną jedna piękna lecz nie koniecznie z doświadczeniem lub odpowiednimi kwalifikacjami a druga z doświadczeniem ale nie koniecznie urodziwa, to jeśli szefem jest osobnik płci męskiej wybierze tą ładniejszą z nadzieją na to, że będzie kumata i nie będzie swoją aparycją odstraszać potencjalnych klientów ;P niestety kult urody i powierzchowności przyszedł do nas z zachodu >.

Nie uważam by temat śmierci był przerażający:)Panna_Modliszka czy nawet nawiedzony Miło że się dołączyłaś Temat jak każdy inny....Napisze inna ciekawostkę związaną z nagłą śmiercią....duszami:)Tym w jaki jeszcze inny sposób możemy zatrzymać przy sobie duszę.

Gdy kochająca para została rozdzielona trudno jej się z tym pogodzić.Dlatego normalnym jest fakt,że po pogrzebie z czułością wspominamy naszego ukochanego\ukochaną,często rozmyślając nad wspólnie spędzonymi chwilami.Rozpamiętujemy w myślach każdy pocałunek,czuły dotyk ....Nasza wyobraźnia zaczyna tworzyć coraz to nowe obrazy,a wspomnienia nie mają końca.Takie fantazjowanie daje nam ukojenie,jest nam jakby lżej na sercu.Jest to jednak bardzo krytyczny okres,podczas którego musimy być czujni.Z samego początku bardzo cieszymy się ,że tak intensywnie czujemy obecność ukochanej osoby,ulegamy wrażeniu jakby był.Zaczynamy coraz bardziej namacalnie odczuwać jego dotyk,pieszczoty.Jest nam dobrze.Nie zauważamy,że posuwamy się coraz dalej w tym co robimy.Dochodzi do momentu ,w którym czujemy się ,jakbyśmy kochali się fizycznie( ze zmarłym ukochanym).....Wkrótce staje się to dla nas normalnością i już na dobre zaczynamy mieć seks z duchem.Taki stan może trwać nawet do końca życia,ale gdy tylko zechcemy go przerwać,zaczną się kłopoty.Spytacie jakiej natury??Mijają tygodnie,miesiące,może lata i to co ,dawało nam na początku tyle radości i ukojenia teraz nam już nie wystarcza.My już więcej nie chcemy i nie możemy żyć w samotności ,wśród duchów.Chcemy do ludzi ,do żywych.Poznaliśmy kogoś,z kim jest nam dobrze,chcemy pójść na spacer,do kina.Chcieli byśmy zapomnieć o przeszłości.Zazwyczaj jednak to nam się nie udaje,bo związek z duchem trwa nadal.Bardzo często nie pozwala on nam na kontakty z innymi ludźmi.Przepędzi każdego,kto znajdzie się na naszej drodze lub jest w pobliżu.Doprowadza do tego że wszyscy nagminnie nas unikają.Nawet do głowy nam nie przyjdzie,że każdy kto się do nas zbliży,zostanie najzwyczajniej przez ducha odepchnięty......nasuwa się więc pytanie jak pożegnać się z ukochanym??Czy w ogóle nie przeżywać żałoby??Przeżywać,w sposób jak najbardziej nam odpowiadający ,ale jednocześnie tak by nie zakłócać spokoju duszy( w końcu zależy nam by zaznała spokoju,gdyż nie chcemy doprowadzić do sytuacji gdzie będzie skazana na wieczną tułaczkę)Niech wie że ją kochamy,że już w tej chwili za nią tęsknimy,ale właśnie że tak ją kochamy pozwalamy jej odejść.Jest to bardzo trudny okres i dla nas i dla umierającego.W ciężkich chwilach powinniśmy zdawać sobie sprawę ,że wszyscy należymy do Boga i że w momencie śmierci wracamy do niego.Gdy to zrozumiemy ,lub chociaż zaczniemy w ten sposób myśleć,będzie nam już dużo lżej.Śmierć jest niczym innym jak powrotem ze szkoły,jaką jest ziemskie życie ...aż w końcu powrót w ramiona kochającego Boga.Na ziemię przyszliśmy po to ,żeby się czegoś nauczyć (miłości),a gdyż przerobimy nasze lekcje na ziemi wracamy do domu.Gdy usiłujemy zatrzymać przy sobie odchodzącą duszę to jest to tak,jakbyśmy zatrzymywali w klasie kolegę ze szkoły,nie bacząc na to ,że w domu wkrótce się zobaczymy(dom to nasza wieczność...spokój dla duszy u boku Boga)

Naturalnie że tak,nawet nie wiesz jak bardzo to szanuje......lubię czytać wypowiedzi innych,tych którzy się ze mną zgadzają i tych którzy mają przeciwne zdanie

pozdrawiam Cie:)

Victoria rozpamietujac sutuacje, placzac, zwracajac sie do duszy naszych bliskich wyrzadzamy jej krzywde, nie mozemy jej obarczac nasza rozpacza i problemami, mamy ich zostawic w spokoju. piszesz o Bogu, nie modlisz sie czasem za dusze zmarlch, i nie prosisz wtedy o wieczny odpoczynek dla nich?

powiesz ze to co pisze to tylko teoria... wiem tak samo, jak to co Ty piszesz, ale nie wydaje Ci sie ze jak mielibysmy miec z nimi kontakt to Bog nie zabieralby ich?

victoria26, z całym szacunkiem dla Twoich przemyśleń, ale co z ludźmi niewierzącymi w Boga, jest ich coraz więcej... a jeszcze więcej jest ludzi, którzy właśnie Boga obwiniają za śmierć ukochanej osoby? Skąd wiem, że tak jest? Najlepszy na to dowód znajdziesz w cmentarnych epitafiach. Takim ludziom nie jest łatwo pomyśleć o tym, że śmierć to powrót do domu ze szkoły, owszem fajna alegoria, ale dla osób głęboko wierzących. Myślę, że nawet ci głęboko wierzący mają duży problem ze zrozumieniem zjawiska umierania. A przecież też jest im potrzebna żałoba. Co więcej, jeśli chodzi o uwalnianie duszy zmarłego... z takich ciekawostek antropologicznych mogę przedstawić pewne rytuały, które odprawiała rodzina zmarłego, by dusza mogła jak najswobodniej opuścić domostwo. Co prawda lekki uśmiech drwiny może zagościć na ustach niektórych osób, ale w to wierzyli jeszcze nasi dziadkowie, a dziś praktykowane to jest na wiejskich terenach Litwy, Białorusi itp. Kiedy ktoś umierał, zatrzymywano wszystkie zegarki, bo czas do pogrzebu był niejako momentem zawieszenia miedzy tym co doczesne a tym co wieczne. Zasłaniano ciemnymi materiałami wszelkie lustra, zwierciadła, by dusza zmarłego się w nich nie przeglądała i nie została uwięziona. Nogi zmarłego przewiązywano czerwonym sznurkiem, by nie pozwolić duszy wrócić. Zasłaniano okna, by dusza nie mogła zaglądać w nie. Zapalano świece, zapraszano profesjonalne płaczki pogrzebowe, aby swoim lamentem odstraszały duszę. Ustawiano trumnę tak, aby nogi skierowane były w kierunku drzwi, by dusza mogła spokojnie opuścić dom. Tych zabobonów wiejskich było jeszcze cała masa, w zależności od regionu, w którym zmarła osoba. Wszystkie te czynności miały pomóc nie tyle duszy zmarłego, co żywym, to był moment od którego zaczynali żałobę, i żegnali się ze zmarłym, miało to im pomóc w pogodzeniu się ze stratą i na tym polegać ma proces żałoby. Współcześnie społeczności zachodu negują żałobę, uważając ją za obnoszenie się ze swoim bólem, więc ludzie, których dotyka śmierć najbliższych muszą skrywać swoje prawdziwe uczucia, swój żal i ból. Jeśliby nie musieli tego robić, nie byłoby tych jak to nazwała ładnie linka sanktuariów domowych na cześć osoby zmarłej.

Odnośnie.... placzac, zwracajac sie do duszy naszych bliskich wyrzadzamy jej krzywde.....w momencie śmierci bliskiej osoby, gdy sama dusza nie jest do końca świadoma co się właśnie stało,nie powinniśmy płakać,żalić,błagać o powrót ,bo to właśnie wtedy do duszy dochodzą te głosy i jeżeli stoi przed wyborem ,,nowego życia,,(jednej wielkiej niewiadomej)a powrotem do ukochanych osób (tego co doskonale zna)co wybiera ??powrót naturalnie,wierząc że wracając wróci wszystko do normy.To że dociera do duszy w pewnym momencie że nic już nie będzie tak jak zawsze,jest już za późno to właśnie wtedy zostaje ona skazana na tułaczkę....czy się modle??zawsze...staram się też zachować odpowiednio,pozwalam odejść w spokoju,modle się za zmarłe dusze by odpoczywały w spokoju to oczywiste kto się nie modli??Cały ten mój pogląd na temat śmierć,to co dzieje się po niej,o błąkających się duszach jest dla mnie także czymś nowym tak jak i dla was,ale ta tematyka niezmiernie mnie interesuje....nawet bym napisała fascynuje.Wiem że to wszystko co wiemy na dany temat jest poparte albo przeżyciami,teorią książkową czasem filmami lub opowieściami innych ale czy to nie jest naprawdę ciekawe.....nie wierzę w to że nikt tu z was obecnych choćby na chwilę nie zastanowił co się dzieje z naszymi bliskimi po śmierci(nie piszę tu o świadomości każdego ,że ciało się rozkłada)mówię właśnie o duszy....o tym czym ona tak naprawdę jest...tym co się z nią tak naprawdę dzieje...mówię o tym czy ta nasza nabyta wiedza tu za życia na ziemi ,chociaż częściowo pokryje się z tym co o niej wiemy teraz???jak to naprawdę będzie,często o tym myślę.....odpowiedzi nie znajdę nigdy....Natomiast co do istnienia Boga to zupełnie odrębny temat,tu też bym was zaskoczyła....

jest temat "Bog" tutaj na forum, mozesz sie rozpisac do woli

Wole nie:) zostanę przy tym o którym pisze :)

w momencie śmierci bliskiej osoby, gdy sama dusza nie jest do końca świadoma co się właśnie stało,nie powinniśmy płakać,żalić,błagać o powrót ,bo to właśnie wtedy do duszy dochodzą te głosy i jeżeli stoi przed wyborem ,,nowego życia,,(jednej wielkiej niewiadomej)a powrotem do ukochanych osób (tego co doskonale zna)co wybiera ??

Wiesz, nie negując tego co piszesz... uważam, że nie powinnaś mówić, że nie powinniśmy płakać itd, bo wtedy x i y.... bo tego nie wiesz. Nie jest to udowodnione. To tylko teoria, bądź Twoje odczucia.

To jest teoria...sama w swoim życiu pożegnałam 1 bliską mi osobę.

victoria26, ja też pożegnałam parę bliskich osób.

Niemniej jednak nie wierzę w takie rzeczy, życie po śmierci, duchy itd... To ludzie wymyślili sobie takie teorie żeby stłumić swoją pustkę odczuwaną po utracie bliskiej osoby.

Takie jest moje zdanie.

Oczywiście że tak, z tym się z Tobą zgodzę bo masz rację....to my ludzie wymyślamy sobie wszystko.... tylko po co??by łatwiej nam się żyło ...umierało(chodzi mi tu o wiarę w niebo i piekło)ale czy one tak naprawdę istnieje???Wszystko o czym piszę to tylko teorie... no i naturalnie jakieś własne odczucia :)po przeczytaniu danej książki.