Skocz do zawartości
Nerwica.com

Emetofobia - Lęk przed wymiotowaniem


Dorotaa

Rekomendowane odpowiedzi

Ja mam to od dziecka. Kazde wymioty w dziecinstwie byly dla mnie taka trauma ze pamietam je szczegolowo i nawet teraz slyszac podobna melodie czy widzac cos podobnego co widzialam kiedy wtedy wymiotowalam czuje niepokuj, to jest chore. Nie moge jesc. Ludzie mysla ze mam anoreksje (baaardzo duzo schudlam) ale ja nie chce byc chuda, ja zwyczajnie nie jem roznych rzeczy bo sa np ciezkostrawne, sprawdzam daty waznosci, nie zjem NIC co siedzi w lodowce dluzej niz 2 dni, nie zjem produktow kupionych w nie sprawdzonym sklepie (mialam przypadki gdzie kupowalam stara zywnosc), boje sie kupowac i jesc mieso ze bedzie nie swieze, boje sie jesc jajka, w sumie to przezylabym na samych wazywach i owocach i rzeczach ktore gotuje ja sama. Nawet maka nie moze miec dluzej niz kilka dni bo jak stoi juz otwarta tydzien to swiruje ze a noz mi zaszkodzi. Choc wiem ze to raczej nie mozliwe ale i tak wewnetrznie cos mnie blokuje. Albo Sa sytuacje kiedy owszem, przelamie sie i zjem... cos czego nie jestem w 100% pewna. Bo np mam taka ochote na kremowke ze nie wytrzymam, a kremowka jest z kremem i a noz krem nie swiezy... Potem mam dzien spisany na straty. W podswiadomosci wciaz widze swoj nie pewny posilek i8 sie boje ze mi bedzie niedobrze, mysle o tym tak intensywnie ze w koncu zaczyna mi byc niedobrze albo zaczyna mnie bolec brzuch i wtedy jazda na calego... histeria, placz, powtarzanie ze nie chce wymiotowac, trzese sie, ogolnie sytuacja koszmarna, nie do opisania. Nie daj Panie Boze zebym zlapala jakas chorobe, bol gardla sam to juz dla mnie horror bo wiadomo, czasem powoduje wymioty. Jak panuje grypa zoladkowa to ja sie boje wychodzic z domu. Jesli ja zlapie to maaaatko lepiej nawet nie myslec. Uzaleznilam sie od tik takow, uspakajaja mnie nie wiem czemu. Pewnie dlatego ze jak bylam mala to na mdlosci mama dawala mi miete, miety nienawidze za to tik taki zjadam tonami. Jesli ie mam przy sobie tik takow wpadam w panike. Najgorzej w nocy, ogolnie to nocami rzadko kiedy spie bo caly czas mysle ze jak zasne to mozliwe ze sie obudze i zwymiotuje (w czasach dziecinstwa tak mialam). Boje sie wychodzic gdzies dalej sama, bo a noz.... Boje sie jezdzic samochodem, autobusem itp (choroba lokomocyjna) co najlepsze mam dziecko. Przeszlam przez ciaze (mialam mdlosci bez wymiotow) i prawie niejednokrotnie zeszlam na zawal jak mnie zemdlilo. Sama swiadomosc ze jestem w ciazy mnie stresowal bo jak wiadomo powszechie kobietom w ciazy zdarza sie wymiotowac. A teraz kontynuacja stresow. Dziecko wymiotuje, nie raz na kilka lat, zdarza sie ze przy zwyklym zaziebieniu maluch zwraca. Wiadomo ze jestem jego mama, musze mu pomoc. Uzbrajam sie w cierpliwosc, zaciskam zeby, jestem przy nim, sprzatam, przytulam i pomagam w tym jakze trudnym dla nas obojga czasie. A potem umieram ze strachu, placze z napadami lekowymi i niejednokrotnie mam ochote umrzec. Dodatkowo jestem sama, maz pracuje za granica. Nie tylko boje sie faktu ze ja bede wymiotowac, ze to jest ochydne, nie tylko ze bede musiala sprzatac i patrzec na wymioty, ale tez doszedl strach o to ze jesli mi by tak nie daj Boze bylo niedobrze to nie bede miala sil sie zajac dzieckiem (ma 10 miesiecy). Od kilku dni jeszcze jest mi koszmarnie niedobrze. Nie radze juz sobie kompletnie. Nie wiem co robic. U psychologa leczylam sie raz jako nastolatka. Nie pomogl mi na domiar wszystkiego prawie mnie wysmiala i powiedziala ze musze zwymiotowac i bedzie po strachu. Ot wielka pani psycholog.

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Witam

Dopiero niedawno dowiedziałam się o emetofobii, jednak borykam się z nią od roku, nabawiłam się jej podczas pobytu w szpitalu - to było coś okropnego. Od tamtej pory nie wyjdę na zewnątrz nie mając ''woreczka'' w torebce, przemieszczanie się komunikacją miejską czy studiowanie jest dla mnie koszmarem. Najgorsze jest to, że studiuje pielęgniarstwo, bardzo mi zależy na tym zawodzie jednak nie wyobrażam sobie praktyk w szpitalu, które to niebawem się zaczną. Nie chcę rezygnować, ze studiów tylko ze względu na fobie a boje się, że tak będzie. Przecież codziennie ktoś wymiotuje na oddziale a ja widząc taką osobę od razu robi mi się niedobrze i uciekam. Nikt nie wie o mojej fobii, dla wielu osób jest to śmieszna ''rzecz''.

Może macie jakieś sposoby na przezwyciężenie tego?

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Znowu mi nie dobrze. Ostatnio się rozpisałam Więc teraz się tylko zapytam czy warto jest wgl leczyć się u psychologa czy komuś taka terapia pomogła. Zaczynam wariować. Cały dzień mi nie dobrze. I myślę czasem że tego nie wytrzymam, że wole umrzeć niż zwymiotować.

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

ble, gastroskopia :P

Mialam jako malutka dziewczynka i z perspektywy czasu stwierdzam, ze bylam bardzo odwazna (moze dlatego, ze nieswiadoma). Teraz juz nie poszloby tak latwo.

Ktos tu napisal, ze mdlosci ma podczas sesji terapeutycznych. Ja mysle nad rozpoczaciem terapii, ale jak ma mnie dodatkowo tam mdlic to ja dziekuje :roll:

Mnie mdli nawet w poczekalni u psychiatry... Raz doslownie widzialam mojego pawia na czystej swiecacej podlodze tam.

Alkoholu nie wiem czy jeszcze kiedykowiek tkne po ostatnim. Mialam odruchy wymiotne po alko 9 miechow temu i od tej pory nie wypilam nawet piwa taki mam uraz.

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Moje sesje terapeutyczne są przyjemne, za pierwszymi dwoma razami denerwowałam się, ale teraz już na luzie. To chyba akurat najprzyjemniejsza część leczenia, więc nie masz się czego obawiać :).

Chociaż z drugiej strony za każdym razem uświadamiam sobie ile jest do zrobienia.. Ale wychodzę taka "oczyszczona".

Mnie również mdliło przy wizytach u psychiatry, zobaczymy jak jutro :P

Mam nadzieję, że nie będę ściskać się kurczowo za brzuch jak zazwyczaj.

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

a wlasnie, wyobrazacie sobie robienie gastroskopii?????? ja chyba wolałabym umrzeć!!!!!!!!

ja miałem jakiś czas temu robioną gastroskopię :) nie było tak źle...

znieczulili mi gardło! najgorzej jak ta rura przechodziła to mnie naciągało ale jak była w środku przez 6min to nic prawie nie czułem ;)

 

Ale i tak nadal mam mdłości po jedzeniu albo nawet jak nic nie zjem :(

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

W innym wątku pisałem o swoim problemem z wymiotowaniem, przekopiowałem tutaj dwa posty, może ktoś ma podobnie:

 

Ja odczuwam szczególne "zagrożenie" wymiotami w miejscach publicznych, wcześniej również w środkach komunikacji. Non stop mam napięty żołądek, prawie odczuwam każdy jego mięsień. Już przeleciałem wszystkie choroby, które mogą powodować nudności i wymioty - *chyba* żadnej z nich nie mam... Oczywiście w domu czuję się w porządku, co by świadczyło o dolegliwościach ze strony dawnej znajomej, oczywiście po benzo nudności przechodzą jak ręką odjął... Kupiłem płyty z autohipnozą, na budowanie pewności siebie, pewnie w tym tkwi pies pogrzebany, może pomoże...

 

Refluks mam - ale biorę na niego tabletki, zwykle przez 2 tygodnie od czasu do czasu (raz na pół roku). Uważam co jem, data ważności musi być conajmniej na tydzień do przodu,a towar pochodzić ze znanego sklepu i chodliwej półki. Mięso jem tylko w weekend, aby *ewentualnie* móc odchorować spożywcze *szaleństwo* jeszcze w niedzielę, przed poniedziałkiem. Przez dłuższy czas nie piłem mleka, bo wmówiłem sobie, że robi mi się od niego niedobrze. Wina czy piwa nie piję od nie-wiem-już-kiedy, aby nie *podrażniać* żołądka.

 

Gdy wstaję rano, pierwsza myśl, to czy nie jestem chory oraz czy nie chce mi się wymiotować... Eh, czasem odechciewa się żyć. Wszystko kręci się wokół wymiotów - jadę szybko samochodem, pierwsza myśl - czy od takiej jazdy nie zacznę wymiotować, jem przyprawioną potrawę - czy napewno nie usiądzie mi na żołądk i czy nie będę wymiotować... Czasem boję się nawet napić wody, choć takie picie chłodnej wody mineralnej wyraźnie pomaga na ten rozgorączkowany żołądek.

 

W sumie cała moja nerwica opiera się tylko na problemach z wymiotowaniem, żoładkiem i pochodnymi, w sytuacjach stresowych albo po prostu nieoczekiwanych - pierwsza myśl - to oczywiście... wymioty, sztywnienie gardła, całego przełyku. Dodam, że oczywiście nigdy nie zwymiotowałem, ostatnie wymioty miałem w zeszłym roku - przy grypie żołądkowej, a poprzednie... 7 lat temu, też przy jelitówce. Mam 24 lata, ręcę opadają.

 

Wiesz co, jest to najbardziej upierdliwa z fobii jaka chyba może się zdarzyć ludzkości. I jest w błędzie ten, kto myśli, że ja boję się wymiocin. Nie! Wymiociny obchodzą mnie tyle co inne płyny ciała człowieka, po prostu nie byłoby mi przyjemnie, gdyby ktoś mnie obrzygał, osikał lub zabrudził kałem czy spermą. Więc nie chodzi o to, że mam wstręt do rzygowin czy się ich boję. Boję się możliwości, że zwymiotuję przy innych i chodzi głównie o wstyd z tym związany, i nikt mi nie przemówi, że to wszystko ludzkie, że nic się nie stanie nawet jak zwymiotuję. Nic tutaj nie pomoże podkładanie sztucznych rzygowin, albo konfrontacja z kimś wymiotującym - to nie ta strona tej fobii, może zatem są dwa rodzaje lęku przed wymiotowaniem - 1. cudzym, 2. swoim. Zresztą wiem, że nie zwymiotuję, bo jak miałem tę wspomnianą grypę żołądkową, to ile musiałem się namęczyć nad sedesem, żeby wreszcie sobie ulżyć i zwrócić.

 

Już nawet czasem się zastanawiam, czy to tylko nerwica lękowa, natręctw z tą myślą o wymiotowaniu... Czy to nie idzie dalej, bo po prostu czuję się jak paranoik, obłąkany, ciągle z rzygowinami w głowie... Latem leciałem samolotem, 13 godzin. Oczywiście nie myślałem o tym, czy dolecę, czy samolot się nie rozbije, czy nie spadniemy, czy nie będzie jakiegoś zamachu - tylko ja oczywiście to swoje, czy od nagłej zmiany ciśnień nie będzie mnie zbierało na wymioty. Jak ostatni debil zamiast podziwiać naprawdę przepiękne krajobrazy czy to w dzień czy w nocy, to ja zasłoniłem okno i modliłem się tylko, żebym nie wymiotował... Nie muszę chyba opisać jazd jakie miałem, gdy samolot wpadł w turbulencje... I nawet wtedy nie martwiłem się czy wpadniemy do oceanu, tylko czy od tego bujania nie dostanę nudności, czy wszyscy nie zaczną wymiotować na raz i wtedy ja też będę musiał... - oczywiście nie zwymiotowałem, choć w swoim mniemaniu wielokrotnie byłem blisko... Koszmar jakiś...

 

Non stop też wymyślam sobie różne choroby, które mogą przebiegać właśnie z wymiotami i mdłościami... Czego ja tu już nie miałem... Ciągle myślę, że oto zbiera mi się na migrenę, chociaż nigdy w życiu jej nie miałem, że mam zapalenie opon mózgowych, sepsę... Lęki o wrzody, zatrucia pokarmowe, czy Helicobacter pylori są jakby to rzec... codziennością. Wiem, jak to brzmi, kiedy to sam czytam, ale myśli te są takie realne.

 

Teraz jeszcze rozpocząłem pracę, a raczej staż zawodowy i oczywiście mnóstwo stresu. Kształciłem się w zawodzie, może i dobrze popłatnym, ale strasznie stresującym... tzn. dla mnie, może dla innych nie. Ale teraz już myślę, że nawet jak nie wyjdzie, to trudno, widocznie się nie nadaję, a można i mieć szczęśliwe życie bez tej kasy, wykonując rzeczy prostsze i mniej frapujące, a jak nie, to jeszcze jest jakieś wyjście.

 

A od czego się zaczęło? Banalnie. Jak pierwszy dzień jechałem do LO, to usłyszałem w autobusie jak dzieciaki się śmiały z jakiejś dziewczyny, która kiedyś zwymiotowała w autobusie. I ta myśl, we mnie zakiełkowała, najpierw mdłości w autobusie, ale sporadycznie, potem częściej, potem też w innych miejscach i dalej poszło już z górki...

 

Wiem, z czego to wszystko wynika, z braku pewności siebie, z niskiej samooceny. Jak ją podnieść? Nie wiem. Stosuję autohipnozę, może coś da... A jak nie to benzo. To życie nas nie rozpieszcza.

 

[Dodane po edycji:]

 

Wiecie, ja przetrzymać mogę wszelkie objawy nerwicowe, drżenia rąk, palpitacje serca, mrowienia w stopach, ale na te rzekome nudności jestem bezsilny. Nie wiem czemu sam tak siebie zadręczam, to co pomoże, jaki jest mechanizm, bo jakiś musi być, ucieczka przed czym? W co?

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

eligojot, muszę powiedzieć, że doskonale Cię rozumiem. I nie dlatego, że się staram, tylko dlatego, że czuję jak bym sam napisał powyższego posta.

Podzieliłeś emetofobię na dwie części i podobnie jak Ty mam lęk 'tylko' przed tym co dotyczy mnie samego. Jeżeli ktoś się przy mnie źle czuje czy wymiotuje, nie czuje, że jest to coś strasznego w przeciwieństwie do tego, gdyby mnie to spotkało.

U mnie ten lęk pojawił się stosunkowo niedawno, około dwa lata temu (wcześniej miałem lęk przed omdleniami). Zaczęło się od grypy żołądkowej właśnie około dwa lata temu. Można powiedzieć, że z dnia na dzień wróciła nerwica lękowa, którą miałem już opanowaną prawie że perfekcyjnie.

Od około tygodnia zacząłem znów się leczyć. Zmieniłem lekarza, dostałem inne leki (poprzednie - sertralina, później wenflaksyna nie dawały rady). Obecnie zaczynam kurację paroksetyną i na rozruch benzodiazepiną o przedłużonym uwalnianiu. Dzisiaj wskoczyłem na wyższą dawkę i zobaczę co to będzie. Psychicznie już się w miarę z tym wszystkim oswoiłem, ale mimo to daleka droga do tego co już osiągnąłem parę lat temu, kiedy udało mi się z tego bagna wyjść.

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

witam mam ten sam problem tak starsznie boje sie wymiotowac:( zaczelo sie od grpy zoladkowej ktora mialam 2 lata temu...wczoraj bylam u siostry ja zlapala grypa zoladkowa jej coreczkę tez i ja tak od wczoraj sie zle czuje nie moge patrzec na jedzenie mysle ze napewno sie od nich zarazilam wkoncu mialam z nimi kontakt i wogole ze pewnie bede strasznie wymiotowac tylkoc zekam az mnie dopadnie to jest starszne narawde az ciegle mi niedobrze mam nudnosci nie moge nic zjesc bo co kolwiek wezme do ust to mnie cofa:( ehh tak sie tego boje najgorzej boje sie w nocy...jesli ktos by chcial porozmawiac to niech napisze wiadomosc do mnie to podam numer gg .POzdrawiam

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Witam. Moja prawie 8-letnia córka od miesiąca też boi się wymiotowania. Zaczęło się od łagodnego wirusa, którego złapała pod koniec września. Zwróciła wtedy 2 razy i na tym koniec chorowania. Od tego czasu zaczęła wpadać w histerie i wrzeszczeć, że boi się wirusów. Potem doszedł strach przed zwracaniem. Znów są histerie, płacz i krzyk. Teraz dodatkowo boli ją gardło, nie muszę chyba pisać co się przy tym dzieje. Jak jej pomóc? Jak na to reagować? Znacie to od jej strony, może mnie nakierujecie. Tłumaczę, przytulam, staram się być cierpliwa (z różnym skutkiem). Jestem po pierwszej wizycie u psychologa. Druga za tydzień, ale ten tydzień jakoś trzeba przetrwać...

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

j12p, dobrze, że wybrałyście się do psychologa. Im wcześniej zajmie się problemem tym lepiej. Czy ten strach powoduje u niej ataki paniki, przez które nie chce wychodzić z domu? Jeżeli tak, polecam mimo wszystko być stanowczym i wyciągać córkę w miarę możliwości często poza dom. Nie pozwól by zamknęła się w domu, bo to będzie się wówczas pogłębiać.

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

j12p, postaraj się wytłumaczyć córeczce że nie każdy ból gardła czy wirus powodują wymioty. Wymioty nie są miłym doświadczeniem a tym bardziej u tak małej osóbki. Utkwiło jej to w pamięci i dlatego teraz boi się każdych objawów na które teraz tak reaguje. Bardzo dobrze zrobiłaś że udałaś się do psychologa. On powinien dotrzeć do przyczyny jej lęku.

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

j12p dobrze chociaz ze corka ma w Tobie oparcie i jestes przy niej bo niestety niektorzy ludzie nie rozumieja tego jak to mozna bac sie wymiotowac albo bac sie wychodzic z domu dla nich jest to smieszne.

 

ja sie zastanawiam czy mam isc do psychologa czy psychiatry bo ja mam tez nerwice lękowa przez ktora boje sie wychodzic sama z domu jak mam gdzies wyjsc odrazu robi mi sie niedobrze slabo...teraz jeszcze ciagle jest mi niedobrze mysle non stop o wymiotowaniu a tym bardziej jak sie dowiem ze ktos ma grype zoladkowa :( jeszcze moaj siostra mowi ze niogo ta grypa nie ominie..dlatego juz odrazu sobie wmawiam ze pewnie ja tez sie zarazilam i bede miala odechciewa sie przez to jesc i robic cokolwiek a tym bardziej gdzies wyjsc z domu:(

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Nati1001, zdecydowanie polecał bym udanie się do psychologa.

Sam nie chodzę obecnie do psychologa tylko zacząłem znów farmakoterapię u psychiatry. Mój stan jest na tyle niestabilny, że nie mógłbym na razie chodzić regularnie na sesje terapeutyczne. Wszystko zależy od Twojego samopoczucia. Skłaniał bym się jednak ku wizycie u psychologa.

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Cześć wszystkim,

Jakiś czas temu przypadkowo wyczytałam na forum, że istnieje takie coś jak emetofobia. Do tej pory, jak większość osób dotkniętych tą fobią, myślałam, że tylko ja jestem jakaś nienormalna, że wariuje, że nikt inny nie cierpi na takie coś.

Zaczęło się od tego, że jak byłam mała poszłam na rynek miasta zobaczyć sztuczne ognie, wtedy zobaczyłam schody pełne wymiocin i pobitego chłopaka całego we krwi. Od tamtej pory coś się we mnie zmieniło. Czuje napady lęku, uczucie gorąca, brak tchu, serce strasznie bije i oczywiście zaciskanie gardła połączone z uczuciem, że zaraz zwymiotuję. W sumie zrezygnowałam z życia towarzyskiego bo przecież na imprezach może ktoś zwymiotować, nie jeżdżę poza miasto bo boję się, że zwymiotuję ( szczególnie w autokarze z innymi osobami ) i nie będę miała jak wysiąść z autobusu, każde zajęcia na studiach to dla mnie katorga, że na oczach wszystkich zwymiotuję, że dostanę ataku paniki i każdy zobaczy, że coś ze mną nie tak:( Już mam tego dość. Mogłabym tyle Wam wymienić, ale nawet się nie da:( Boję się zasypiać wcześnie, bo mam lęk, że się obudzę i będę się źle czuć. Bo przecież jeśli się budzę tzn, że coś jest nie tak. I ten lęk, że wszyscy śpią i ja również muszę być cicho. Mam również lekkie problemy depresyjne, lecz to właśnie emetofobia jest czymś co psuje mi całe życie!! Byłam już u psychiatry. Brałam leki, ale przerwałam bo naczytałam się jak bardzo są niebezpieczne i mogą jeszcze pogorszyć psychike. Chodziłam też do psychologa, ale było to tylko wyrzucanie pieniędzy w błoto, a nie stać mnie na takie wizyty.

Jestem kompletnie załamana. Wiem o tym, że to nic strasznego, że nigdy jak miałam lęk nie zwymiotowałam ( jedynie uczucie wracającego jedzenia w przełyku ), a jednak dostaję tych ataków:( Zastanawiam się, czy znów nie wybrać się do psychiatry. Może jednak to będzie ejdyne wyjście by znów żyć normalnie.

 

Długo się zastanawiałam, aż w końcu postanowiłam napisać na forum o moim problemie. Mam nadzieję, że ktoś tu jeszcze zagląda, bo warto pogadać z kimś kto ma takie same problemy.

 

Pozdrawiam:)

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

majkamajj

 

Wydaje mi sie ze chyba pisalem gdzies na forum o tym jak ja mialem - byc moze w temacie "odezwa na apel o brak wsparcia" albo cos takie... A jak nie to sie powtorze.

 

Strach przed jedzeniem towarzyszyl mi gdzies od 16 roku zycia. Meczylem sie z tym dlugo, a zazwyczaj poprostu unikalem tego jak ognia - udawalem ze ne jestem glody, czasem caly dzien nie jadlem. Co najfajniejsze nigdy nie mialem tego w domu, ale zawsze w jakies restauracji, wsrod znajomych, w miejscu publ. Na sama mysl juz robilo mi sie nie dobrze. Wiem dokladnie jak to jest - poprostu chce ci sie wymiotowac z niczego. Nikt kto tego nie mial nie zrozumie, ze mozna tak miec.

Ale spoko, mozna sobie z tym latwo poradzic. NO.... przesadzam.... poprostu ja juz mam to za soba, i wiem jakie to glupie;D

 

Otorz, zeby sie przestac bac, musisz to zrobic. Co? A no zwymitowac. Nie wiem jaka jestes osoba - moj problem polegal na tym, ze chcialem zawsze byc zbyt dobry, zbyt mily, tak by nie urazic, nie stanac na ogon itd. (Destrukcja niskiej samooceny). Dodatkowo wymagalem od siebie zeby byc perfekcyjnym... no i wiadomo jak jest - im sie bardziej czlowiek stara, tym bardziej sie pieprzy:)

I napiecie jakie sam sobie tworzylem powodowalo, ze bylem tak ze stresowany, ze naprawde chcialo mi sie wymiotowac - no i normalne ze nabawilem sie takiej fobii. Najgorsze co robilem to ZWRACALEM UWAGE na swoje objawy, ciagle omijajac sytuacje i miejsca w ktorych moglbym sie zle poczuc. A poza tym WALCZYLEM z tym. A to jest glupie.... za glupie zeby sie tym przejmowac. Trzeba to zwyczajnie olac.

 

Zeby sie czegos nie bac, musisz to zrobic - przykro mi, nie ma innego sposobu. Tylko tak nauczysz sie, ze ludzie wlasciwie maja cie w D*... i zwisa im to co robisz. Najwyzej cie zle ocenia... i tyle... a co tobie po ich ocenie... a kij im w 4 litery.

 

Ciezko mi swoje doswiadczenie przelac w slowa o tej porze... Ale ja dopiero przestalem sie bac wymiotowania, jak przeszedlem z tym do pozadku dziennego. Przestalem ZWRACAC UWAGE na swoj zoladek i samo przeszlo. O to sie wlasnie rozchodzi - zebys nie obserwowala siebie i nie czekala na 1 objaw wymiotow, ale olala to. Zwymitujesz, to zwymitujesz. Nie 1 i nie ostatni raz.

 

Tez mialem ciezko na poczatku - ale wiedzialem ze to minie - i minelo. Mialem tak, ze ze strachu np wypilem w barze niedaleko domu nieco piwa i juz uciekalem... Ale szedlem jeszcze raz... i jeszcze raz.... az nagle jednego pewniego wieczoru w ogole zapomnialem o tym i wypilem ze 2 albo 3 piwa z kumplami.. i wracajac do domu uswiadomilem sobie to, ze w ogole nic mi nie bylo... ze bylem i zapomnialem ze powinienem sie bac. To jest klucz. Zapomniec o tym, nie przejmowac sie.

I zadziala.

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Dziękuję za słowa od razu człowiek lepiej się czuje:)

Jak napisałeś o tym, że bałeś się co pomyślą inni o Tobie, itd. to zobaczyłam siebie. Mam dokładnie to samo. Martwię się co będzie jak zrobie coś nie perfekcyjnie i inni to zobaczą, albo w czym przyjde ubrana bo przecież zaraz będą mnie obgadywać, martwie się tym co ludzie o mnie myślą i żeby najlepiej myśleli wszyscy o mnie pozytywnie i lubieli. A przecież wiadomo, że nigdy nie będzie tak, że wszyscy Cię będą lubieć. Tak jak wspomniałeś nikogo nie obchodzi to czy teraz drapię się po głowie, czy wstałam i wyszłam z klasy na wykładzie, czy zaśmiałam się głośniej, czy mam takie a nie inne włosy. Czasem wystarczy, że usłyszę jak ktoś wymówił moje imię i coś gada na mnie, a już od razu mam cały dzień popsuty i następne godziny czuję, że każdy się patrzy na mnie i myśli sobie: "ale ona jest jakimś dziwakiem"

 

Cieszę się, że udało Ci się przezwyciężyć martwienie opinią innych i lęk przed wymiotowaniem. Ja też mam takie dni, że już jest lepiej, że mówię sobie: "tak to starsznie głupie bać się tego, to nic strasznego " i jest ok, ale czasem to po prostu przyjdzie i koniec. Jeśli chodzi o takie sytuacje jak wyjście z kumplami to jeszcze czasem umiem to przezwyciężyć (parę razy pójdę do ubikacji z nerwów wypróżnić się) i jakoś to idzie. Na początku mam ściśniete gardło i potem ejst wszystko ok. Ale jeśli chodzi o wyjazd i to do tego bez nikogo to nie wyobrażam sobie. Po prostu bym nie wytrzymała :/ Wiem, że muszę w końcu spróbować zrobić coś co sprawia, że czuję lęk, ale nie mam tak dużej siły psychicznej do tego. Czasem mam wrażenie, że mogłam tyle zrobić (choć życie dopiero pzrede mną bo studiuję), ale i tak czuję się beznadziejna. Mogłabym mieć lepsze oceny gdyby nie nerwy, wyjechać na jakieś praktyki za granicę, które mnie czekają na tych wakacjach, ale boję się co by było, gdybym tam nagle poczuła, że nie dam rady i chciała wróćić do domu:/ A najgorsze nie wiem jak będzie wyglądała moja przyszłość z tymi problemami, po prostu jestem przerażona....!

 

Przepraszam za błędy w pisowni, ale się nie zastanawiam nad nimi pisząc to.

 

Napisz mi proszę dokładnie jak to zwalczyłeś. Coś więcej . Jeśli oczywiście chce Ci się o tym wszystkim pisać.:)

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Witam,

Jestem nowa na forum, nie wiem, czy kogokolwiek zainteresuje moja historia...

Powiem może w skrócie żeby nie zanudzać; cierpię na emetofobię.

Obecnie, gdy popadliśmy w jakąś plagę rotawirusów popadłam w paranoję... Od kilku dni mi niedobrze, wkręcam sobie, że na pewno się zaraziłam, że będę wymiotować... To jest straszne...

Moja fobia trwa od dziecka. Już jako mała dziewczynka panicznie bałam się wymiotów. Trzęsłam się, płakałam, modliłam, żeby nie zwrócić, chodziłam, wychodziłam na powietrze, łykałam aviomarin, krople żołądkowe. Wszystko co mogło zapobiec wymiotom. Rzygałam ostatnio w II klasie podstawówki bodajże. Zważywszy na to że mam 21 lat, jest to godne podziwu. Nie wiem sama jak tego dokonałam, bo nie stronię od alkoholu. Leczę się psychiatrycznie, niestety lekarka też mi się dziwi i nie rozumie moich lęków. Jest jak wszyscy " Pff.. Jak można bać się rzygania? Wiadomo, że to nic przyjemnego ale czasem trzeba..." Ludzie nie rozumieją tego lęku... Paniki. Co ja mam robić? Jak żyć? Jak sobie pomóc?

Doradźcie coś... :(:-|

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Hej!

Na emetofobie cierpię od około 13 lat ( mam 18 lat). Wszystko zaczęło się od momentu, gdy jako pięciolatka uczęszczałam na turnus rehabilitacyjny do CZD, w ramach którego obowiązkowe były zajęcia na pływalni.Któregoś dnia przed zajęciami nie czułam się najlepiej, ale po rozpoczęciu turnusu nie można było zrezygnować z ani jednych zajęć więc musiałam iść. Weszłam do wody. Czuję, że mam potworne mdłości, więc zgłaszam to prowadzącemu zajęcia. Zignorował mnie. Jest mi co raz bardziej niedobrze, ale boje wyjść się z wody, bo jest to wbrew obowiązującemu regulaminowi ( byłam bardzo posłusznym dzieckiem). Proszę o możliwość wyjścia z wody drugiego instruktora, odmawia. Zaraz zwymiotuje, postanawiam wyjść z wody samowolnie. Nie zdążyłam, zwymiotowałam na powierzchnię wody przed samym wyjściem. To było 13 lat temu, a ja pamiętam to wydarzenie w najdrobniejszych szczegółach. Nie mogę zapomnieć szczególnie swojego poczucia winy i obrzydzenia jakie wywoływałam w innych dzieciach poprzez to wydarzenie. Od tamtej pory moim niemalże codziennym towarzyszem są mdłości i lęk, że zaraz zwymiotuję. Z tego względu boję się przebywać w zatłoczonych miejscach( m.in. kino,teatr mimo, że uwielbiam z lęku nie mogę tam wysiedzieć). Komunikacja miejska to dla mnie istny koszmar, boję się że ktoś zwymiotuje, bądź, że ja to zrobię. Nie piję. Trudno mi być na imprezach. Supermarkety i kolejki też jest ciężko. Plamy na chodnikach kojarzą mi się dość jednoznacznie. Nie ruszam się z domu bez torebki foliowej i kliku leków na żołądek.

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Zarejestrowałam się na forum, żeby napisać w temacie, który jest mi bliski~

Od kiedy pamiętam boję się wymiotowania, mam pewne podejrzenia dlaczego (ojciec zawsze reagował dość histerycznie na rzyganie w jego wykonaniu), ale z drugiej strony, nie jest ze mną już tak źle, kiedyś panikę wywoływał u mnie byle ból brzucha, teraz od paru dni jest mi co trochę bez powodu niedobrze i nawet się tym nie przejmuję. Ciekawostka jest taka, że bardziej boję się, że ktoś w bliskim otoczeniu zwymiotuje, niż ja. Może dlatego, że wierzę, że w razie czego będę mogła to powstrzymać, emetofobicy są w tym zadziwiająco dobrzy. No i strach nie towarzyszy mi codziennie, dopiero wtedy, gdy jest prawdziwe niebezpieczeństwo, że to się wydarzy. Jak ojciec (matce się to raczej nie zdarza) rzyga, to u niego jest wrzeszczenie, że umiera, u mnie płacz i histeria, jak mi jest naprawdę niedobrze to czasem też zaczynam ryczeć, ale najczęściej po prostu skupiam się na tym, żeby nie zwymiotować i na przekonywaniu siebie, że nic mi nie będzie. Może i nie boję się tego każdego dnia po kolei, ale gdyby już mi zdarzyło się zwymiotować, to obawiam się, że skończyło by się to jakimś załamaniem nerwowym, skoro już tak skutecznie udało mi się wmówić, że to nie ma prawa się zdarzyć...

Niektórym faktycznie fobia przechodzi po tym, jak zwymiotują i zobaczą, że naprawdę nie ma się czego bać, ale nie wszystkim. No i musi to być naturalne, wywołane chorobą, bo czytałam wiele historii osób, które zdecydowały się (najczęściej po konsultacji z psychiatrą) wywołać u siebie wymioty i w niczym to nie pomagało.

 

Nie wiem czy to nie będzie postrzegane jako reklama, ale jeśli ktoś zna angielski, to w internecie istnieje forum dla emetofobików, pierwszy wynik w Google po wpisaniu "gutreaction". Co ciekawe korzystają z niego głównie kobiety...

 

[Dodane po edycji:]

 

Wybaczcie mi double posta, jakbym tylko zedytowała to nikt nie zwróciłby na to uwagi...

Powyższy post napisałam widocznie w złą godzinę - dzisiaj w nocy zdarzyło mi się rzygnąć 3 razy, cudowny prezent świąteczny, nie ma co. Chyba jeszcze w życiu się tak nie bałam. A przynajmniej mam nadzieję, bo nie pamiętam. Teraz mi lepiej, ale oczywiście panicznie boje się, że to znowu się zdarzy, takie oczekiwanie na niewiadomoco jest najgorsze.

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Ja natomiast mam wrażenie, że moje lęki przed wymiotowaniem sięgnęły max. Wymiotów boję się... hmm, chyba od zawsze. kiedy byłam nastolatką zaczęłam odreagowywać samookaleczeniami, zwyczajnie nie radziłam sobie z tak wielkim strachem i w sytuacjach kiedy choćby mnie mdliło robiłam sobie krzywde. Mama zawlekła mnie do psyhchologa, mialam wtedy ok 13lat. Pomocy nie uzyskalam zadnej. Pani psycholog wykpiła moj strach, mowiac ze jak moge sie tego bac, jesli sie boje to musze zwymiotowac. Znienawidzilam ją wtedy i zadna terapia nie wchodzila w gre. Zatem trwalam w pogłebiajacym sie lęku ktory urosl do skali monstrualnej. Mam 21 lat i moje zycie nie ma zadnego sensu. Moja pierwsza mysl po przebudzeniu to "jezuuu, chyba mi niedobrze". I tak sie ciągnie caly dzien, gdzie boje sie jesc ze mi bedzie niedobrze, schudlam do 39kg i nienawidze swojego wygladu bo jak widze swoje kosci to mnie jeszcze wiekszy szlag trafia... Ale chocbym nie wiem jak chciala przytyc, a chce bardzo, to i tak strach przed wymiotowaniem po jedzeniu (a oz siadzie jakas skorka, czy pomieszam cos nie tak, moze cos w sklepie nie za swierze bylo, moze za ciezko strawne) jest na tyle silny ze nie jestem w stanie zjesc niczego co nie da mi pewnosci ze nic mi po tym czyms nie bedzie. To nie wszystko. Mam male dziecko (rocznego synka). Dramat polega na tym, ze kiedy on wymiotuje to ja wpadam w panike. Czasem nie mam sily sie nim zajac albo irytuje mnie kiedy wymaga jakiejs mojej wiekszej uwagi a ja mam swoje odchyły. No i własnie te moje odchyły... Calymi dniami jest mi niedobrze, nie ma sekundy zebym o tym nie myslala, w sumie to juz tylko czekam kiedy mnie zemdli. Co gorsza, poniewaz mdli mie codziennie to codziennie panikuje, wracam tez do samookaleczania. Po fakcie wszystkiego zaluje ale co z tego... i tak w chwili swych napadów paniki mysle tylko o tym zeby odwrocic swa uwage od mdlosci. Napady paniki mam codziennie, zazwyczaj wieczorem (mam glownie urojone ze rzyga sie zazwyczaj wieczorami lub w nocy). Panika jaka dostaje jest nie do opisania, krzycze, placze, chodze z kata z kat, i czasem sie samookaleczam. Nic nie jest w stanie mnie juz uspokoic,czasem pomagaly tablertki na trawienie, wmawialam sobie po ich zazyciu ze juz nie ma prawa m8i byc niedobrze i pobjawy znikaly jak reka odjal. Teraz i to nie pomaga. Nie wychodze z domu, w zwyklym markecie dostaje dusznosci i musze wyjsc. Kiedys bylam na ulicy obok mojej i bieglam szybko aspowrotem do domu bo sie balam ze bedzie mi niedobrze. teraz wyjscia ograniczam do minimum. wychodze z ogromnego musu. Mam niesamowita nerwice, byle co wyprowadza mnie z rownowagi, zaczynam sie czasc. dochodzi depresja...... Coraz czesciej zastanawiam sie jak ludzie moga cieszyc sie z zycia, jak wogole zyja bo moje zycie odkad pamietam to tylko strach.

 

nie wiem dlaczego ja sie tak boje tego wymiotowania. nigdy nie zdarzylo mi sie nic co mogloby stac sie szokiem, a moze bylo cos tylko nie pamietam...... Wiem tylko ze gdybym miala wymiotowac to juz wolalabym umrzec... stad tez samookaleczenia.

 

W tej chwili jestem za granica, wiec lekarz odpada. W marcu jade do pl na 2 tyg, bede szukac psychiatry bo psycholog mi nic nie da. Zaniedbalam kiedy bylo w miare ok, teraz cierpie katusze.

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

hmm, ja np. jak czuje że mi niedobrze, od razu biorę 2 rapacholiny (tabletki na żołądek) od razu mi przechodzi!!! ostatnio tak miałam że myslalam juz ze "to" nadchodzi, oczywiscie zaczelam sie dusic, nie wiedziałam co ze sobą zrobić, otworzyłam okno, położyłam się, leżałam bez ruchu przez kilka minut, przyniosłam sobie miskę "na wszelki wypadek" (zawsze od dziecka to robię), wpadłam w taką panikę że az nie potrafię tego opisać. Łyknęłam od razu 2x Rapacholin, cały czas piłam wode zeby coś przełykać (specjalnie też zawsze mam przy sobie tic taki, gumy do zucia już nie od kiedy się dowiedziałam jak bardzo aspartam jest niebezpieczny), ale wtedy byłam bez tic taków, czyli MASAKRA podwójna!! na szczęście po kilku minutach, stwierdziłam że Rapacholin pomogl i spokojnie zaczelam ogladac jakiś film.. to było straszne, jedyne co moge wam polecić to RAPACHOLIN!

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
×