Skocz do zawartości
Nerwica.com

Myśli samobójcze


Gość

Rekomendowane odpowiedzi

a mi znow ciezko... znow zle... pojawiaja sie mysli wez tabletki odejdz na zawsze...

kolejna nieprzespana noc... w pracy slady znuzenia juz sa dostrzegane przez wspolpracownikow... nikt mi nie odpowiada na pytanie co bedzie dalej... a ja patrze w jeden punkt i nie widze juz niczego dobrego...

biore leki... bylo dobrze... ale mala rzecz spowodowala ze wszystko co sobie od tygodni poukladalam rozlecialo sie jak domek z kart...

nie chce mi sie jesc... nie chce mi sie zyc... znow nie moge na siebie patrzec...

zyje tylko dla Niego... ale ciagly strach ze i tak odejdzie odbiera mi nadzieje...

wszyscy odchodza...

za tydzien wizyta u lekarza... a w pracy nie wiedza ze jestem chora...

boje sie ze w pracy atak sprawi ze wywala mnie... a tak boje sie przyznac...

ciagle boli mnie glowa... a swiadomosc ze nie mam mysl przytlacza coraz bardziej :(

znow mam ochote tylko spac.

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Marcia odczuwam dokładnie to samo co ty.. przechodze to kazdego dnia.. moje jedyne marzenie to SPAĆ.. tylko bym spała... w sumie wstaje rano i robie wszytsko zeby hmm.. moze poczuc sie lepiej.. teraz mam obecnie kilka dni kryzusu.. myśli samobójcze.. stoje w kuchni i patrze np. na tabletki i mysle hmm moze to znak zeby juz sie nie meczyc... ale chyba jestem Tchórzem.. bo nawet zabić sie nie umiem... ale szkoda gadac..raz jest gorzej raz lepiej ale moze kiedys bedzie lepiej??? Jest mi cieżko bo siora mówi ze udaje bo sie Śmieje... ale to smiech przez łzy w środku wołam o pomoc.. ale nikt mi niechce POMÓC..SadSad:(buziaki dla wszystkich:) którzy mnie rozumieją...

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Ja tez co jakis czas przerabiam na nowo kwestie "samobojstwa", bylem nawet tak glupi ze pare razy probowalem wprowadzac swoje "plany" w zycie, ale ze glupi ma szczescie to jeszcze zyje. Najgorsze co mozna to po prostu sie poddac, zostac i walczyc jest trudniej (wiem,wiem banal)ale na wlasnej skorze sie przekonalem ze nie ma sytuacji bez wyjscia. Predzej czy pozniej wszystko sie uklada, nawet jesli ktos(jak ja ;-) ) ma "wyjatkowy" talent do burzenia swojego "poukladanego" zycia.

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

wpalony... dokładnie to samo odczówam.. kiedys napisałam ze samobójstwo to hmm.. egoizm ale chyba zaczynam byc egoistką.. jestem zmeczona.. obolała życiem.. nic czego chce nie mam.. patrze na ludzi którzy układają sobie zycie a ja nie mam nic kompletnie nic.. jestem sama... no w sumie mam te depresje i nerwice w sumie to samo.. choroba emocji.. brak leku.. kolejne lata życia w zawieszeniu.. codziennie zadaje pytanie dlatego JA?? chce byc szczesliwa nie umiemm.. już nie umiem... pozdrawiam wszystkich:(

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

A ja już nie żyję dla nikogo.

Jeszcze trochę to pewnie potrwa, ale mam nadzieję, że w końcu uda mi się żyć tylko dla SIEBIE.

Ano sam siebie człowiek nie zostawi,to pewna,więc próbuję w osobę własną zainwestować.

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Patti1985: Ja mam wrazenie jakbym 5 lat temu wpadl w jakas petle czasowa, moi znajomi poukladali sobie w tym czasie sensownie zycie, a ja miotalem sie caly czas i wlasciwie jestem w tym samym miejscu co kiedys. Ale coz, podchodzac do tej kwestii "statystycznie" kiedys MUSI sie udac, caly czas staram sie pocieszac ze jeszcze sie pozbieram i dojde do jako takiej normy. A skoro tak beznadziejny facet jak ja moze miec nadzieje to Ty tez nie powinnas jej tracic. Proboj, moze akurat Twoje szczescie czai sie ( :smile: ) gdzies za rogiem i w koncu Cie spotka.

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

moi znajomi poukladali sobie w tym czasie sensownie zycie, a ja miotalem sie caly czas i wlasciwie jestem w tym samym miejscu co kiedys

 

No cóż. Ja sobie jakoś poukładałem to życie. Żona, córka, zaraz będzie drugie, jakaś praca, może nie wymarzona, ale niezła. I w sumie z perspektywy niewiele to zmienia. Stoję jak ten kołek i nie mogę ruszyć z miejsca. Też jestem w tej zabójczej pętli- raz lepiej, raz gorzej. Zewnętrzne oznaki stabilizacji, pozornego szczęścia niewiele dają jeżeli w środku, pod kopułką jest niepoukładane. Nie wiem jak inni, ale ja wiem że jedyny sposób na deprechę to poukładać sobie równo we łbie. I raczej żadne dekokty nic mi nie dadzą (to opinia moja, nie dochtorów).

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Witam.. fakt rodzina dużo daje.. mi bardzo mama pomogło.. teraz tez mi sie jakos układa.. ale to chyba tak jak u kazego z nas raz dobrze- raz zle.. i w sumie za kazdym razem gdy jest zle mam nadzieje ze to ostatni raz.. i ze juz bedzie tylko doobrze... ktos mi kiedys powiedział ze musmy być silni dla tych których kochamy i to prawda...:) ja teraz nie biore leków jest cieko ale walcze bo mam koło siebie kilka osób dla których jestem wazna...:)pozdrawiam wszystkich:)

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

moja historia mam 21 lat.. mogła bym miec wszystko a nie mam teraz już nic... :cry: mam juz dosyć jestem poprostu wykończona.. mama mnie nie rozumie.. hmm mam chłopaka ale nie umiem mu powiedziec ze mi zle przez to sie izoluje...jak mam to przełamać????? niechcce go stracić..wymyslam wymówki :cry: nie moge być szcześliwa :x dlaczego kur.. ja :( jestem na 6 tygodniu psychoterapii na oddziale i szczeze moje życie jest bez sensu.. wykanczają mnie objawy fizyczne :cry: juz niechce wstawać... chce miec spokój:( niewiem tylko jak mam to zrobic??:( nie myslałam ze bedzie mi tak strasznie cieżko:( :cry::cry::cry::cry::cry::cry::cry::cry::cry::cry::cry:

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Ja tez jest po 8 tygodniu terapii i k myslisz ze jest lepiej jest k...wa gorzej o wiele ,ledwo to wytrzymuje,to tak musi byc na poczatku to znaczy terapia daje pierwsze efekty,ja sie dzis wyprowadzilem od swojej dziewczyny tak sie meczylem , nie wytrzymalem tego napiecia.Pomysl dlaczego Ty jestes ze swoim chłopakiem?i jakie masz problemy,bo napewno je znasz.Zacznij je rozwiazywac .

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Hej Patti! Ty nie jesteś tchórzem!! Ty jesteś dzielną dziewczyną, która wybrała życie :). Wierzę, że jest Ci bardzo ciężko i bardzo Ci współczuję. Ta bywa s psychoterapią, że czasem na wstępie powoduje pogorszenie stanu, wywołuje coś w rodzaju dezintegracji ale po tym etapie dezinegracji człowiek się na nowo integruje wewnętrznie i to na nowym, lepszym poziomie.

Ps. Nie wierzę, że nic nie masz ;) Bądź szczera sama ze sobą i zastanów się przed spankiem co tak naprawdę masz...Powodzenia :smile:

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Nigdy z takim oddziałem nie miałem doczynienia więc mogę tylko powiedzieć odwagi patti1985! Nie ma co się łamać skoro ludzie z tego forum mówią, że z pewnością lada chwila twój stan się poprawi. Trzymamy kciuki i pamiętaj, nie jesteś sama. Przecież My na to też chorujemy, rozumiemy co możesz czuć i trzymamy za ciebie kciuki. Pozdrawiam i życzę Ci szybkiego powrotu do zdrowia. :idea:

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Jestem tu nowy. Cześć wszystkim. Nie wiedziałem gdzie to napisach bo miałem już depresję i nerwicę. Więc tak: jestem nie przystosowany do życia w społeczeństwie. Od 8 lat nie mam przyjaciół (a dziewczyny nigdy nie miałem) nie wiem co się stało że nie mogłem się przystosować i być taki jak inni. To że widziałem że nic mi się nie udaje spowodowało że miałem fobię społeczną (bałem się że się skompromituje publicznie) Widząc różnice między tym jak żyją moi rówieśnicy a jak żyję ja przeżywałem frustracje. np. koledzy rozmawiali ze sobą z kim kto ostatnio sypiał, a ja nie miałem na ten temat nic do powiedzenia bo z nikim nie spałem. dlatego wolałem sobie pójść niż czekać aż i mnie o to zapytają. Wpadłem w depresję widząc różnice, miałem ponad 20 lat a moi rodzice zmieniali kanał w tv gdy leciały sceny "erotyczne" w zwykłym filmie sensacyjnym mówiąc że to nie dla dzieci (ale od tego można dostać zahamować w tych sprawach). Później jakieś nastolatki zaczęli uprawiać nocami sex na osiedlu (głośno) miałem taką frustracje (objawiała się kłuciem w sercu i zdołowaniem) że dostałem od tego nerwicy. Potem wyleczyłem już depresję i nerwicę lekami, ale teraz jest tak że są sytuacje (zwłaszcza kiedy widzę innych ludzi którzy żyją udanym życiem) przez które znowu jestem sfrustrowany, mam kłucie w sercu i dół i nie wiem czy nie wpadnę od tego znowu w nerwicę. Nawet telewizja mnie potrafi przygnębić lub czyjś blog. Mam swoje cele ale nie dam rady ich zrealizować i to mnie dobija. Jestem bardzo samotny i przeszkadza mi to, a jednocześnie nie chcę wyjść do ludzi bo wiem że mi się nie uda, jestem nie przystosowany od dawna i tylko bym się ośmieszył. Chyba nawet zaczynam (a może już od jakiegoś czasu ) jestem negatywnie nastawiony do zdrowych ludzi. Chyba dlatego że są zdrowi a ja nie, mogą robić to co chcą a ja nie, mają rzeczy (takie jak np. dziewczyna/żona) a ja nie. Moja samo ocena już chyba nie będzie niższa. Ostatnio marzę o tym jak ginę w wybuchu budynku. Obiektywnie oceniając to dla mnie najlepsze wyjście. Nie wiem czy zrobiłem się bardziej wrażliwi i nie odporny na stres, czy wcześniej kiedy byłem małym dzieckiem moje życie nie odbiegało od normy więc nie wypadałem gorzej przy innych i nie dołowałem się.

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Witaj w klubie, mam bardzo, bardzo podobnie.

 

Mówię z doświadczenia (mam 40 lat): walcz! Otwórz się na ludzi, choć to bardzo trudne! Bądź zawsze szczery - to bardzo pomaga. Wytyczaj sobie małe, łatwe do osiągnięcia cele - mogą być nawet bardzo banalne. Nie rób nic na pokaz, rób wszystko dla siebie.

Pamiętaj, masz prawo być śmieszny, mylić się, nie wiedzieć, nie zgadzać z innymi itd. I tak, jak ty, ci inni mają takie same prawa.

 

Wiem, że to wszystko brzmi jak komunał, ale warto o tym pamiętać.

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

witamy.

tak jak powiedział mój przedmówca - przed Tobą walka - nie możesz się wycofywać z życia. A ono, wbrew pozorom, nie powinno polegać ani na uprawianiu seksu w krzakach na osiedlu w wieku lat 15, ani na oglądaniu telewizji z rodzicami. Gdzieś między tymi dwiema skranościami rozciąga się - czasem cudowny, czasem znów trochę mniej cudowny - obszar życia.

Rodzice - cóż - niektórzy ludzie nie mają pomysłu na to jak traktować własne dziecko, które ma 20 lat... trzeba na to opuścić kurtynę milczenia i iść dalej.

A co poza tym robisz? Praca, nauka?

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Pamiętaj, masz prawo być śmieszny, mylić się, nie wiedzieć, nie zgadzać z innymi itd. I tak, jak ty, ci inni mają takie same prawa.

Tylko że ja nie mogę niestety przeżyć gdy ktoś się ze mnie śmieje (to mnie dołuje), kiedy nazywają mnie lamerem gdy czegoś nie wiem. Kiedy byłem w depresji za każdym razem kiedy ktoś się śmiał w mojej obecności miałem wrażenie że śmieje się za mnie (to mi już przeszło). Wiem że mam prawo się "nie zgadzać z innymi" mieć własne zdanie, ale nie wiem dlaczego w praktyce rzadko kiedy mi się to udaje, zupełnie jak by mi nie wolno było mówić to co myślę i robić to co chcę (niestety) może za dużo zakazów i nakazów usłyszałem w życiu od rodziców i teraz jest tak jak by nie wolno mi było być sobą, być spontanicznym itd.

Rodzice - cóż - niektórzy ludzie nie mają pomysłu na to jak traktować własne dziecko, które ma 20 lat... trzeba na to opuścić kurtynę milczenia i iść dalej.

Tylko że od wychowania zależy to jaki jestem, a ono nie było chyba takie jak w innych domach, może dlatego nie mogłem się przystosować i być takim jak inni :/

Np. sprawy płci: inni rodzice rozmawiają o tym z dziećmi uświadamiając ich o różnych rzeczach a moi nie tylko nie chcieli mi nic na ten temat powiedzieć to jeszcze nie mogłem oglądać "rozmów w toku" kiedy były jakieś rozmowy np. o ciąży, eh czuję że na pewno nigdy nie będę w żadnym związku, to dla mnie bariera nie do pokonania. Chyba nawet czuję przez tym lęk.

A co poza tym robisz? Praca, nauka?

Niestety ale przez depresję musiałem zrezygnować ze szkoły (myśli samobójcze nie pozwalały mi się skupić na lekcjach) nie czuję się na siłach teraz tam wrócić.

 

Co myślicie o psychoterapii? Podobno trwa bardzo długo a i tak wszystko zależy od pacjenta. Jeżeli się nie przełamie to nigdy danej rzeczy w sobie nie zmieni na lepsze.

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Myślę, że psychoterapia byłaby odpowiednia. To nie jest tak, że wszystko zależy od pacjenta. Dobry terapeuta (najlepiej jeszcze trener osobowości), jeśli czuje się na siłach, to narzuca tzw kontrakt, bierze odpowiedzialność za terapię i prowadzi do celu. Niestety, intensywna, dobra, skuteczna terapia jest bardzo kosztowna. (Np w Warszawie standardowa godzina (ok 50 min) kosztuje w granicach 80-100 zł, a powinny być przynajmniej 2 godziny w tygodniu przez kilka miesięcy ze wskazaniem na dłużej.)

Z tego, co wiem, to można także skorzystać z intensywnej terapii grupowej refundowanej, stacjonarnie gdzieś w ośrodku lub na dochodne. To już, moim zdaniem, niestety nie gwarantuje sukcesu.

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
×