Każdy z Was jest.......

... jest dzieckiem.

Psychoanalityk kiedyś mi powiedział, że jestem dzieckiem uwięzionym w ciele dorosłego.

Strasznie mnie to wkurzyło, ale po czasie... Skubany chyba miał rację

I ja, i Ty... Każdy z nas zgrywa macho, osobę dorosłą, pewną siebie, opanowaną. A gó*no prawda.

Jesteście małymi, różowymi króliczkami które codziennie ronią łezki w podusię i pragniecie aby ktoś Was przytulił, pocałował w czółko i wysłuchał.

Mam rację?

No, przyznać się. Wiem, że to wymaga odwagi i czasu, aby dojrzeć do tej myśli...

Ale potem jest z górki.

Kto jest króliczkiem ?

Tak, jestem malusim królisiem, który bardzo potrzebuje ciepła i czułości, zrozumienia.

Czesto mam ochotę przytulic się do kogoś i po prostu pomilczeć. Żeby ktoś pogłaskał po głowie i powiedział, ze wcale nie jestem taka zła i że nie jestem do niczego.

Niestety to są tylko marzenia...

Udaje, ze jestem twarda i zimna jak lód.

Co to ma wspólnego z działem Problemy w związkach i w rodzinie?

Ja jestem dzieckiem, które nigdy nie było chwalone...i z tego powodu szukam uznania u ludzi. Wydaje mi się, ze jeśli nie będę najlepsza to nikt mnie nie będzie kochał i zostanę sama. Każdą życiową porażkę przeżywam wiele razy i analizuję, niepowodzenia odchorowuję.....bo zawsze musi mi się udawać...tak żeby wszyscy mnie lubili i żeby nie sprawiać nikomu więcej problemów.......

To by było na tyle...a jutro terapia na 9.....

Ja również przeżyte porażki analizuje...rozpamiętuje,myśle o nich,każde niepowodzenie to dla mnie olbrzymi cios...problem w tym,że ja ciągle odnosze porażki,na każdym froncie....nie wiem z czego to wynika....może z mojej nieporadności?...Nie umiem sobie poradzić w wielu sytuacjach normalnych dla większości ludzi...Inaczej: pomimo 22 lat,jestem nie zdolny do samodzielnego życia.......

Co to ma wspólnego z działem Problemy w związkach i w rodzinie?

A tak mi się skojarzyło Jestem zaburzona przecie Możecie przenieść, ale nie wiem gdzie.

Cieszę się, że nie tylko ja umiem się przyznać do tego jaka jestem naprawdę, tam w środku.

Wydaje mi się że od chwili kiedy zdałam sobie sprawę z tego jest mi lżej i chyba nerwica ustępuje.

Chociaż chyba powinnam dorosnąć, a może jest mi lżej bo się z tym pogodziłam?

Sama nie wiem.

W sumie oprócz porażek analizuje rozmowy z ludżmi(wszelkie) zastanawiam się gdzie popełniłem błąd,dlaczego osoba postrzega mnie tak a nie inaczej...tak potrafie wiecznie analizować.....

Oj Balbina masz racje. Niestety..

U mnie na koniec terapii bylo takie pozegnanie (oczywiscie jesli ktos chcial), że dostawalo się wirtualne prezenty. Najbardziej pamietam prezent od terepeuty. Dostalam misia, aby dac go małej Ja i żeby małe Ja zylo juz sobie oddzielnie i się tym misiem bawilo i aby dalo zyc doroslemu Ja .

Pomimo wszystkiego czuje sie jak dziecko uwiezione w ciele doroslego. Strasznie sie boje tej doroslosci, mi nawet przez gardlo nie przechodzi slowo kobieta - na okreslenie mnie. zawsze mowie dziewczyna.

Nienawidze siebie za to ze wciaz jestem w srodku malym dzickiem z drugiej strony chcialabym znow nim byc. Przez to wszystko mam problemy w zwiazku ( z cielesnoscia), w relacjach z ludzmi (choc mam mase znajomych)

i az juz mi sie nie chce pisac.

W sumie oprócz porażek analizuje rozmowy z ludżmi(wszelkie) zastanawiam się gdzie popełniłem błąd,dlaczego osoba postrzega mnie tak a nie inaczej...tak potrafie wiecznie analizować.....