My dostrzegamy to czego inni nie widzą...

Od pewnego czasu często zaglądam na to form i zauważyłam, że chociażby w odpowiedzi na moje posty tak samo jak ja jesteście wrażliwi bardziej lub mniej :)

Bardziej przeżywamy krytykę innych, przejmujemy się rzeczami, które wydaję się drobnostkami.

Ale czy zauważyliście, że również bardziej przeżywamy piękno, czy smutek? Potraficie zachwycić się gwiazdami na niebie ? Mocniej przeżywamy szczęscie? Dostrzegamy to czego inni nie widzą Zastanawialiście się kiedyś nad tym ?

Doskonale Cie rozumiem Xerus_Ona. Zanim dopadla mnie depresja bylem zwyczajnym facetem twardo stapajacym po ziemi. Gdy pierwszy raz dostalem "dola" wszystko mnie zaczelo wzruszac.

a ja podobno od dziecka jestem taka wrażliwa, nawet przewrażliwiona - więc albo od dziecka mam nerwicę (całkiem możliwe) albo u mnie to nie ma związku? albo jeszcze coś innego :)

Mnie wszystko wcześniej wzruszało, a teraz nie. Czuje się czasami jak chodząba bryła lodu. No, chyba, że wpadne w stan histeryczny, wtedy ze wzruszenia płaczę jak dziecko.

jak narazie to ja nic nie widze, zadnego piekna, wiem ze ono jest bo jak jestem zdrowy to jestem ekstremalnie wrazliwy na jego widok.to juz moj 2 raz kiedy mam depresje za pierwszym jak z tego wyszedlem to wydawalo mi sie ze jestem lepszy od innych w pewnym sensie bo widzialem rzeczy ktorych oni traktowali za normalne, co dziwne bylem tez dobrym psychologiem lubilem obserwowac i zachwycac sie ludzkimi zachowaniami!!!cos w tym jest napewno jestesmy bardziej wrazliwi,i bardziej zwracamy uwage na szczegoly!!w ooooogole to jestesmy wspanialsi i naj naj naj...

O tak jestesmy najlepsi...a wrazliwosc ..nawet nadwrazliwosc wbrew pozorom otwiera przed nami swiat zamkniety dla reszty..jestesmy magiczni..

Taaaa, jesteśmy aż zanadto magiczni. Nie wiem, jak dla Was, ale dla mnie hipnotyczne wpatrywanie się w gwiazdy jest normą a rozczulanie się to już maskara. Nie tylko nad innymi, ale nad sobą także. Problem w tym, że innym potrafiłoby się pomóc, a sobie nie, bo własne argumenty do nas nie trafiają.

A beksa ze mnie straszna, wzrusza mnie muzyka i obrazy, czasami nie wiem dlaczego.

może kogoś rozczaruję, ale prof. Aleksandrowicz z Krakowa uważa, że "nadwrażliwość" osób z nerwicą nie ma nic wspólnego z wrażliwością czy uzdolnieniami artystycznymi, nerwica nie powoduje rozwoju talentu itp. Nerwica przeszkadza twórcom czy artystom. I pewnie tak jest - "na zewnątrz" wyglądamy raczej na nawiedzonych i zdziwaczałych.

Ja się wzruszam nawet przy reklamie Coca-Coli

Najgorzej jest jak ide na jakiś film. I w najmniej wzruszających momentach (dla reszty publiki) zaczynam chlipać. I tylko staram się byc jak najciszej, bo jakoś tak głupio mi się robi

ja ostatnio ryczę na filmach jak bóbr, na szczęście po cichu i głównie przed telewizorem

łzy leca strumieniami

mój chłop się śmieje że jestem bardzo "wylewna" i ma dziki ubaw

ci mężczyźni - ja wyję a on się brechta na całego

Co tam film w kinie! Ja potrafie się wzruszyć losami bohaterów M jak miłość i tego typu pierdołami. O rekolamach matek z dziećmi nie wspominając... Kupa śmiechu.

w tamtym roku doszłam do wniosku, że moja choroba jest moim błogosławieństwem.

O dokładnie, również wzruszam sie takimi reklamami. Zawsze chce mi się płakać sluchając hymnu xD badź kiedy np tak jak dzisiaj Polska zajmuje drugie miejsce >

Mnie wzruszala reklama APAP-u, ta w ktorej starszawy jegomosc wyciagal babcie na wycieczke Fiatem 125p. To dopiero czad co?

Dwa i pół roku temu byłam całkiem inną osobą..

Nie jakaś tam egoistką,ale mimo wszystko zupełnie inną.

Czułam grunt i mocno stąpałam po ziemi...

Dziś???.....hmm,często słyszę (żyj kobieto(gwoli wyjaśnienia, od męża),zacznij byc realistką)

Staram się ,ale ja nie wiem co sie ze mna porobiło,tzn....no właśnie--szczęscie ,radosc przeżywam "podwójnie"(choc to zdarza się żadko)

ale już smutek...ech..generalnie uwyję sie kilka razy dziennie,nawet bez wyraźnego powodu....a do tego jeszcze nic poza "smutami" nie słucham..

Czsem myslę sobie sama że coś ze mną nie tak... Tak nigdy nie bylo...

Widze że podajecie przykłady,podam przykład mojego dzisiejszego płaczu(chociaż do końca dnia jeszcze daleko),no więc Super nianie sobie oglądałam

i...jej metoda przyniosła oczekiwany efekt..dzieciątko przytuliło mamę ,powiedziało ładnie przepraszam,a ja ....w płacz,heh,ale to tak mnie ścislo totalnie że aż w skroniach czułam dziwne pieczenie...

Najgorsze jest to że znowu przy mężu poczułam się jak "debil"

Ech...rozpisałam się....

Pozdrawiam gusia

a do tego jeszcze nic poza "smutami" nie słucham..

na smutek polecam "santeria" grupy sublime- mi pomaga osobiście bardzo. :) pozdrawiam ciepło

Se sciągłam i se słucham....hehe,,,thx ....no fajne,,,,

A mnie ostatnio przyprawila o płacz "LANckorona". To chyba lepiej niz moj ulubony serial. Robie postepy???

Rycz mała, rycz. Mam wrażenie, że gdyby nie ten wewnętrzny policjant, który mówi co nam wolno a co nie, wszyscy chętnie chlipalibyśmy częściej. Kto wie, może właśnie tak jest normalnie i zdrowo?

[Dodane po edycji:]

Rycz mała, rycz. Mam wrażenie, że gdyby nie ten wewnętrzny policjant, który mówi co nam wolno a co nie, wszyscy chętnie chlipalibyśmy częściej. Kto wie, może właśnie tak jest normalnie i zdrowo?

Od pewnego czasu często zaglądam na to form i zauważyłam, że chociażby w odpowiedzi na moje posty tak samo jak ja jesteście wrażliwi bardziej lub mniej :)

Bardziej przeżywamy krytykę innych, przejmujemy się rzeczami, które wydaję się drobnostkami.

Ale czy zauważyliście, że również bardziej przeżywamy piękno, czy smutek? Potraficie zachwycić się gwiazdami na niebie ? Mocniej przeżywamy szczęscie? Dostrzegamy to czego inni nie widzą Zastanawialiście się kiedyś nad tym ?

Myślę, że coś w tym jest, że nerwica to choroba, która często dopada wrażliwych. Zawsze lubiłem dużo myśleć nad drobnostkami, dostrzegałem szczegóły, których inni nie widzą, też mnie wzruszają proste rzeczy i myślę, że potrafię dostrzec ukryte piękno.

tak, przez 4 lata nic się nie zmieniło....... jesteśmy magiczni i wyjątkowi

tak, przez 4 lata nic się nie zmieniło....... jesteśmy magiczni i wyjątkowi

Yhhuuumm