"JĘCZARNIA"-czyli muszę się komuś wyżalić!

Źle mi... Mam ochotę sobie popłakać...

Ja też juz nie mogę tego znieść.Mdłości i strach przed rzyganiem.Jutro muszę iść do nowego psychiatry,bo lekarz,który prowadził mnie od początku,jest na chorobowym.I teraz na nowo prawić o swoich problemach nieznanemu lekarzowi.Pomijam,że muszę jakoś przetrwać noc.Od soboty nie śpię,bo nie można nazwać spaniem leżenia w łóżku w totalnym napięciu albo przysypiać na godzine lub dwie i budzić się zlana potem.Nie mogę ludzie!Co za paskudna,obrzydliwa,podła,okrutna choroba

A ile trwa pobyt w szpitalu?

Czy to pytanie było do mnie?

Mój poprzedni pobyt trwał miesiąc.

Czuję się tragicznie....brak leków....lęki wróciły....chce mi się płakać serce wali jak oszalałe, boję się znowu się boję Do tego wszystkiego mam jechać jutro do PUPu, rodzice przyciskają....zły moment wybrali...nie dam rady...będzie "wojna".

Witam wszystkich. Kiedyś tutaj zaglądałem, ale zapomniałem danych do logowania.

Dziś kolejny dzień jak poprzednie kilkaset. Bezczynne siedzenie, rozmyślanie o beznadziejnym życiu, smutek nie do opisania. No i ciągle nasówa się te pytanie - ile jeszcze zostało tego koszmarnego życia? Wieczory są dla mnie najgorsze...

A ile trwa pobyt w szpitalu?

Czy to pytanie było do mnie?

Mój poprzedni pobyt trwał miesiąc.

Pomogło? Ja wariuję już ostatecznie, marzy mi się odpoczynek w szpitalu, w domu się duszę, a wyjśc się boję.

Mój pobyt w szpitalu (16 dni) był jak najlepsze wakacje w życiu. Trzeba tylko wybrać ładne i spokojne miejsce... Mieliśmy potańcówki, dużo zajęć, piękną okolicę i poznałem na prawdę wspaniałych ludzi.

W poprzednim życiu lubiłam tańczyc... Nie wiem jak to się stało, że znowu jestem w tym bagnie, gdzie jedyną nadzieją jest szpital.

Potańcówki? : ) jak leżałam na srebrzysku 2 dni na oddziale dla dorosłych (potem mnie prznieśli) to też zrobili tańce.

Nie pomogło. Czuję się gorzej, dużo gorzej. Nie wychodzę z domu ostatnio. Napisałam o tym w temacie 'Chora, nie chora'. Pewnie wrócę do szpitala..

A ja dzisaj postanowiłam że w życiu nie zabiore leków od psychiatry, wole sie sama wyleczyc niż brac kolejne durne leki ;/

a jak planujesz sama się wyleczyć?

Nie wiem.... może robic jakies zajecia które mnie kręcą.

Najlepszym lekarstwem na nerwicę, depresję jest sport

Tylko gorzej jak ten sport odpada ... ;/

Czasami pomaga dobra książka, która pozwala zapomnieć o świecie. Ale i tak pobyt w szpitalu może okazać się najlepszy. Można przeżyć na prawdę wspaniałe chwile

Ja w szpitalu nigdy nie spędziłam wspaniałych chwil.

Zależy, gdzie się trafi. Jaki oddział, jacy ludzie akurat tam przebywają, a z własnych doświadczeń wiem, że także szpital może okazać się koszmarem, który wraca w myślach przez całe życie...

Ja nie jeżdżę do szpitala psychiatrycznego. zreszta dzisaj jak byłam u psychiatry to chciałam uciec... Ja jeżdżę do szpitala na endokrynologie i jak słyszę jak ktoś narzeka na chorobę lub panikuje gdy jest pobierana krew to aż mnie ponosi... zwłaszcza ja mi się trafia lekarz ,,facet" eh...

Juz sie boje tego sierpnia... ja w tym szpitalu wybuchnee.... ;/

Sport byłby świetny, gdybym miała siłę wstac z łóżka, albo wyjśc z domu.. Wszyscy z mojego otoczenia - rodzice, przyjaciele, znajomi powtarzają, że będzie dobrze, kiedy ja wiem, że jeśli nic się nie zmieni będzie tak jak jest albo gorzej.. Jeszcze leki od psychiatry przyniosły odwrotny skutek, nie dośc że czuję się jak na ogromnym kacu, to mam napady lękowe. Koszmar...

a jakie leki zapisał Ci psychiatra?

Seronil. Kiedyś brałam Bioxetin i nie było efektów ubocznych, a samopoczucie świetne, dopóki się nie przyzwyczaiłam.

"a co, już nie idziesz zaliczać"? "dużo Ci jeszcze zostało?" kurwa, chciałabym, ale nie jestem w stanie, chciałabym im powiedzieć co się ze mną dzieje, ale dla nich człowiek musi być ze stali, nawet tonu głosu nie ma prawa mieć podwyższonego, czy westchnąć, a co dopiero coś z psychiką... ja chciałabym być ze stali, ale nie umiem. złamcie komuś nogę i każcie biec w maratonie, ciekawe czy dobiegnie do mety. dobrze, że zaczynam czuć, inna rzecz, że boli, ale znaczy, że jest lepiej, żeby tak coś się stało, żeby mnie nie było, nie chcę żyć

Mi psychiatra kazała uprawiać sport. Że niby wytwarzają się hormony szczęścia, bla bla bla... A ja nigdy nie lubiłam sportu. Po za tym ciężko mi będzie przełamać się i uprawiać sport, bo nie mam siły wychodzić z domu. No i dała mi czas do czwartku by się dowiedzieć co z boksem na który miałam chodzić. Od mamy dowiedziałam się (ona chodzi na boks) że to taki bardziej aerobik.. i nie wiem czy chcę chodzić. I czy chcę walczyć. Bo czuję że już nie mam sił walczyć.

A, i będę chodzić na fototerapię.

Ja bym chciała mamie powiedzieć że byłam u psychiatry ale bałabym się jej odpowiedzi. Czasami czuje że moje problemy się w ogóle nie liczą ale ciesze się że siostra mnie spiera i dodaje otuchy :)

wiem co czujesz, ja też muszę udawać, a już nie daję rady.