Jak wspierać...?

witam wszystkich Was:)zacznę troszkę z innej beczki.. osoba z mojego bliskiego otoczenia ma nerwicę, ja do tej pory nawet nie wiedziałam że taka choroba istnieje...jak pomóc takiej osobie z nerwicą lękową nie chce go urazić w rozmowie.. czy niepotrzebnie zdenerwować...wiem, że każdy tak naprawdę inaczej przechodzi tą chorobę, ale będę bardzo wdzięczna za dobre rady...trzymam kciuki!

Wg mnie wazne jest zrozumienie....ale z drugiej strony, Ty mozesz byc tez dla tej osoby kims kto pokaze, ze czasami po prostu nie ma sie czego bać. Czyli mówiąc inaczej....nie za bardzo ''glaskac'' ale i nie ignorowac.

Przede wszytskim traktowac jak normalnego czlowieka,nie litowac sie.

Starac sie zrozumiec ze czasami mamy po prostu wszytskiego dosc.

I nasze zle samopoczucie nie zawsze ma konkretne podłoże.

Dokładnie - na pewno nie ignorować. Pocieszać, ale i nie użalać się, nie litować się ciągle, gdyż osoba z nerwicą jeszcze bardziej w nią wpada, utwierdza się w swej ułomności.

Niekiedy nawet mocno potrząsnąć (nie dosłownie oczywiście), bywa to bolesne, ale taka terapia szokowa potrafi być bardzo skuteczna (a w niektórych wypadkach konieczna), by nerwicowiec wziął się w garść.

No właśnie o to mi chodziło, żeby czasem nawet potrząsnąć.....na mnie zadziałało:)

a mi wydaje sie ze chodzi o to aby po prostu wysluchac, ja przynajmniej tego najbardziej potrzebuje od drugiej osoby

A ja potrzebuje żeby mnie wysluchać i czasem używać bezporednich słów co do objawów bo sam sie wstydzę mówić często i walcze ze sobą a później mi sie wydaje że moje niektrore problemy sa tamatem tabu aha i potrzebuje tez calkowitej akceptacjii i bezpieczenstwa ktore mam zapewniona i sie czuje dość dobrze

dzięki wam wszystkim za pomoc...chyba trochę pomoglo, bo Maciek się otworzył i szczerze porozmawialiśmy, ale bardzo się martwie, bo ma takie dni, że nie odbiera telefonu nie pisze i nie wiem co mam zrobić...czasem się zastanawiam czy w ogóle chce żeby ktokolwiek się z nim kontaktował....poczytałam na tych forach o nerwicy i lepiej mi zrozumieć mojego przyjaciela

także dziękuję bardzo i jestem z Wami:)pozdrawiam

moim zdaniem juz sam fakt ze on moze na Ciebie liczyc duzo mu daje :) powodzenia.

napewno nie dawać rad typu: weź się w garść, nie przesadzaj, będzie dobrze. To chyba najbardziej dobijające porady dla kogoś w depresji/nerwicy

Już lepiej nic nie mówić

Prawda jest taka, że zdrowy chorego nigdy do końca nie zrozumie chociaż nie wiem jak by chciał. Ale już to, że przy nim jesteś i nie bagatelizujesz jego problemów na pewno bardzo dużo dla niego znaczy!

to jest temat, który mnie interesuje.

Chciałbym wspierać swoją żonę, ale czasem mam wrażenie, że przekraczam granicę wspierania i wchodzę na bezdroża "dobrej rady".

żona choruje już rok. najprawdopodobniej jest to nerwica hipochondryczna i dodatkowo (słaba) depresja. badań zrobiliśmy całe mnóstwo. rozmów przeprowadziliśmy milion. gonimy jakiś cień, nie możemy go dogonić, ale pojawia się nowy, albo stary się zmienia i znów pościg - bez efektów

potrzebuję praktycznych informacji. co Wam, cierpiącym przynosi ulgę, czego oczekujecie od partnera lub bliskich?

przyznam, że jestem zagubiony w tym wszystkim, ale nie będę się poddawał. chcę pomóc żonie. nie mogę patrzeć na jej cierpienie. jestem czasem na siebie zły kiedy podczas rozmowy z nią denerwuję się, bo wiem, że złoszczę się na jej chorobę, a krzywdzę ją samą.

"potrzebuję praktycznych informacji. co Wam, cierpiącym przynosi ulgę, czego oczekujecie od partnera lub bliskich?"

wyrozumiałości i czułości

ostatnio w święta miałam takie dni że nie odbierałam telefonu i nie chciałam się widzieć ze znajomymi.. w takiech sytuacji trzeba zrozumiec i bron Boże się nie obrażać..

Nie wiem jak inni ale ja cenię cierpliwość i przede wszystkim poważne traktowanie.. bo nerwica to nic przyjemnego.. no i lubię się czasem wygadać to wtedy kup smakołyki i niech się wygada.. będzie mu lżej..