Wasze pytania |depresja|, czyli '' CO ZROBIć?''

oj ja tez jestem chodzącą płaczką płaczę jak mi smutno, jak jestem zdenerwowana, jak się boję, nawet z radości, najgorzej jest jak nie potrafię zapanować nad łzami w miejscach publicznych, w szkole często mi się to zdarzało i rówieśnicy mieli kolejny powód żeby się ze mnie wyśmiewać

To ja się przyłączę, Dziś się zarejestrowałam i napiszę, że też fatalnie.

Chcę żeby to się skończyło, Chcę przestać się bać i ryczeć.

Ciągle się boję, że jestem chora. Mam fobię na punkcie wysokiego ciśnienia, które się pojawia, kiedy mam napady lęku.

Teraz mam prawie ciągły lęk, więc i ciśnienie też. Jest ono dziwne np. 12/90. Bywa jeszcze ciut wyższe.

Zaczęłam wizyty u psychologa. Mam drugą za tydzień. Czekam na nie od ponad 5 tygodni, a stan się pogarsza.

Mam dzieci 2 lata, i drugi 5 miesięcy. Chcę być dla nich. Boję się, że będę fatalną matka. Boję się, że coś się stanie i będę musiała je opuścić. Ciągle płaczę.

Szukam przyjaciół. Jestem całe dni sama, bo w tym mieście, w którym mieszkam od 10 lat nie nawiązałam znajomości.

Koniec użalania. Czy ktoś mi powie coś na otuchę?

Just, A o lekach myślałaś?

Jeśli to trwa miesiąc, to powinnaś się wybrać do lekarza, co dopiero kilka lat.!

smutna86, Dzięki, teraz jest jakoś chwilowo lepiej.

Mam przyjaciółkę na dobre i złe, to wiele dla mnie znaczy, choć jest moją byłą dziewczyną i to boli.

nawet nie chcę o tym słyszeć.

dlaczego nie chcesz o tym słyszec?

Witam wszystkich mam nerwice/depresje, moje objawy: tracę na wadze (mam 60kg) + brak apetytu, boję się otoczenia głównie ludzi i psów! nadmiernie się pocę, miałem próbę samobójczą w tym byłem dwa razy w zakładzie psychiatrycznym, mam od dwóch lat natręctwa, drżą mi kończyny, trzęsę się niekiedy. Boję się że już nigdy nie będę normalny. Byłem już u psychiatrów i dalej to samo, chwila dobrze a potem nawrót i to samo. Odnoszę też wrażenie że ktoś mnie śledzi, z nerwów skubię się po ciele i kołyszę na boki po powrocie do domu nawet przez dwie godziny w miejscu tak jest od dwóch lat. Nie mogę spać, zadręczam się myśląc o tym wszystkim. Nic z tego co napisałem nie jest zmyślone. Mam 22 lata i jestem dobrym, fajnym chłopakiem i wydaję mi się że nie brzydkim, ale jaka dziewczyna mnie zechce gdy na dzień dobry podam jej spoconą dłoń... proszę o kontakt z kimkolwiek. (Nie piszę tego dla litości bo rzadko proszę kogokolwiek o pomoc, raczej sam pomagam jeśli mogę).

wita j chory mówisz ze leczysz sie u psychiatry i niewiele to daje a powiedz mi jestes tez na terapii u psychologa? z tego co wiem leki plus terapia mogą wiecej wiec jesli nie chodzisz do psychologa to moze warto zacząć? twoje problemy nie wzieły sie same z siebie maja jakies podłoże i może warto do niego dotrzec przez terapię?

Jak sam napisałem boję się ludzi więc na terapie nawet nie zamierzam iść.

I błąd ja wiem ze sie mozesz bać ale przecie chodzisz do psychiatry i nie pogryzł cie? psycholog tez tego nie zrobi zobaczysz czase nasz lęk jest większy i wydaje nam sie ze cos jest nierealne ale tak nie jest to tylko nasza psyche nam płata figle

Co konkretnie zdiagnozowali Ci psychiatrzy? Bo nie słyszałam nigdy aby ludzie z depresją czy nerwicą myśleli że ktoś ich śledzi itp to jest typowe dla schizo.

I nie dubluj tematów w każdym dziale, wystarczy raz napisać.

A ty kim jesteś? Psychiatrą? Pocenia stóp i dłoni nie wymyśliłem, tak jak niczego innego, powoli tracę możliwość racjonalnego myślenia, mylę się w głosie. Jeśli chcesz to przyjdź do mnie i się przekonaj.

Nie nie jestem psychologiem jestem osoba chorą mam depresje i nerwice i jestem na terapii i wiem ile mi dała a to dopiero poczatek

Od razu mi się nie podobasz! Jeśli chcesz wiedzieć doktor powiedziała mi że "nie można cię zaliczyć 'zaszufladkować' do żadnej konkretnej choroby". Poza tym boję się i wstydzę się wszystkich osób, w dodatku jeszcze te pocenie się dłoni i stóp, Boże!

Poczekaj rok po terapii i daj mi odpowiedź czy pomogła.

wiesz ja zyje w przemocy domowej i fakt ze juz umiem sie postawic i obronic ze czynie kroki ku temu zeby sie uwolnic to dla mnie duzo terapia daje mi wiedze a to silny oręż

Więc jesteś silna, CHWAŁA ci za to. Pozdrawiam

dlatego zamierzam dalej wspolpracowac i mam nadzieje ze sie uda bo ycie w przemocy łatwe ie jest a jedyne czego pragne to stabilizacji i spokoju

chory, ale po co od razu nerwy jakies dziwne?

Piszesz tutaj bo jak rozumiem potrzebujesz jakiegos wsparcia, twoje objawy sa bardzo chaotyczne.

Co oznacza, że mylisz się w głosie?

Nikt z nas nie jest psychiatrą tutaj, każdy z nas jakoś cierpi. A leczysz się jakimiś lekami?

Co oznacza, że boisz się ludzi? Wstydzisz się? Obawiasz się och oceny? Czy tego że zrobię ci krzywdę?

A co do terapii to tam będzie tylko psycholog, bo możesz wybrac się na indywidualną.

Wiesz co boję sie wszystkiego ze strony ludzi ;(

Gościu, malo konkretny jestes. Popatrz jak jestes odbierany: wszedles na forum i zarzuciles je smieciami. No oki, Ktoś posprzatal, załóżmy ze jest czysto. Potem, na dobre slowo Kogoś wyzej reagujesz jakąś nerwową postawą obronną. Ktoś inny pyta o diagnoze a Ty sie wykrecasz, dopiero w któryms kolejnym poscie stwierdzasz, ze diagnozy nie znasz. Negujesz czyjes dzialania i sukcesy w leczeniu, a to żle swiadczy o Twoim wychowaniu. Ogarnij sie czlowieku, bo z takim nastawieniem do ludzi to otoczenie bedzie mialo fobie przed Tobą a nie odwrotnie. Podobno nie raz kontaktowales sie z psychiatrami, wiec osobiscie nie wierze w te Twoje "diagnozy". Lekarz raczej zawsze mowi pacjentowi co mu dolega. U Ciebie najprawdopodobniej nerwica z fobią, ale jako zem nie lekarz, to autorytatywnie sie nie wypowiem. Jesli odrzucasz oficjalne, uznane metody kroczenia scieżką ku zdrowiu, to pozostaje Ci piąty zamek na drzwiach wejściowych. Powodzenia i pozdrowienia

No sorry ale dla mnie to koles podpada pod albo zaburzenia osobowosci albo z rodzaju schizy./psychozy(nie diagnozuje tylko to moje myslenie). Skoro nie mozna go zaszufladkowac do zadnej choroby/zaburzenia - to swoja droga jakos malo (zeby nie powiedziec wcale) profesjonalny ten lekarz. ALe zachowanie typowe dla wyzej wymienionych zaburzen/chorob psychicznych.

a w jakim mieście mieszkasz?

to super że zaczełaś wizyty u psychologa

ja też mam dwujke dzieci nawet w podobnym wieku.i równierz boję się że będę złą matka

choc moje problemy są troche inne

ale rozumiem Cię

pozdrawiam

sokole, Wybierz się do psychologa i lekarza po leki a wygrasz z tymi zaburzeniami!

todoynada napisała:"Czy ktoś mi powie coś na otuchę?" a mozna cię przytulić? niestety tylko wirtualnie pomyśl sobie, że już nie jesteś sama, bo masz nas, forumowiczów

serdecznie pozdrawiam