Skocz do zawartości
Nerwica.com

Nie potrafię żyć


basia123

Rekomendowane odpowiedzi

Monika piszesz, ze trzeba szukac... tylko jak szuakc, gdzie? ja juz wykorzysalam wszelkie sposoby, jakie mi przyszly do glowy. I probowalam zarowno duzymi krokami, jak i malymi kroczkami. Ale teraz juz nie mam siły postawic nawet malenkiego kroczku, tym bardziej, ze nie wiem, wktora strone mialabym go stawiac. I tym bardziej, ze wiem, jakos to czuje, ze niczego on nie zmieni....

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Basiu123...nie masz pracy to zrozumiałe że każdy krok do przodu jest niemożliwy,piszę tak, bo uważam, iż podobnie jak Ty tak myślałabym, gdybym była bez pracy

 

zdaje się mi, że jeśli poszłabyś do pracy -wiadomo że nie za wszelką cenę- było by już trochę inaczej wręcz lepiej, poczułabyś się 'potrzebniejsza' wiem po sobie...każde dłuższe zwolnienie lekarskie sprawia że bardziej się pogrążam nie sposób jakkolwiek mi wtedy pomóc

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Gdyby to było takie proste... Niestety, to nie brak pracy powoduje, że czuję się tak jak się czuję... Choć faktycznie, jest to jeden z problemów na mojej "liście". Ale podobnie, jak inne, nie do rozwiązania dla mnie...

 

Ale nie masz wyjścia. Musisz przeskoczyć jakoś niedogodności finansowe. Poprostu musisz. Ekstremalnym objawem tej choroby jest samobójstwo. Jakie leki brałaś i jak długo?

To co teraz masz w głowie. Te wszystkie objawy to majaczenie chorego umysłu. Ktoś kto choruje np. na anginę to boli go gardło itd... Ty masz objawy jakie pisałaś. To nie jest tak, że jesteś inna czy gorsza.

Jeśli Cię to pocieszy to ja przy odstawianiu pewnych leków miałem niezlą depresję. Przychodziły mi do glowy najgorsze rzeczy. Ale wiedziałem, mimo że nie było to łatwe, że to wszystko tylko przejściowe i przejdzie.

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Leki to wcale nie jest wyjście. Lekarz o tym powinien decydować, a nie wy.

"Twoje samopoczucie wynika z zaburzenia neuroprzekaźników w mózgu". Występowanie i przyczyna zaburzeń psychicznych nadal nie jest do końca poznana. Psychiatria nadal działa trochę po omacku, dlatego jest wiele technik leczenia i jest to takie trudne.

Co do leków to one nie leczą, mają skuteczność równą placebo. Przykład "tabletki szczęścia", czyli prozac i głośne całkiem nie tak dawno badania nad skutecznością. Można równie dobrze poradzić sobie bez nich, lecz wymaga to dużo większej siły woli. Można brać tabsy latami, ale jeśli nie wyeliminujemy problemu to zawsze będziemy chorzy.

Poziom serotoniny można zwiększać nie tylko przez tabsy. Najzdrowszym rozwiązaniem jest np. sport. Choćby 30 min biegu z samego rana, sprawia zwiększenie poziomu serotoniny (w ten sposób organizm nagradza samego siebie za wysiłek). Kolejny plus to zwiększenie zapotrzebowania kalorycznego i przyspieszony metabolizm. Po jakimś czasie poczujesz, że masz o wiele więcej siły, ochoty do działania, a do południa nie dasz rady spać, bo organizm sam się będzie dopraszał, żeby ruszyć dupę z miejsca. Wzmacniasz też swoją siłę woli, bo nie zawsze jest ochota na bieg, ćwiczysz też systematyczność. Zaczyna Ci coraz bardziej na tym zależeć, bo jeśli robisz coś poświęcając się, to nie chcesz stracić wypracowanych efektów. Zobaczysz, że po jakimś czasie zacznie też zależeć Ci na zmianach w innych dziedzinach życia.

Najważniejsze to zacząć. Skoro uważasz, że nie ma już żadnego wyjścia z Twojej sytuacji, to znaczy, że nie masz nic do stracenia. Wstań jutro rano i zmuś się do wysiłku. Zapisz się też do psychologa. Nie pracujesz, ale może w Twoim mieście są kliniki współpracujące z NFZtem. Nie masz ubezpieczania, to szoruj zarejestrować się do urzędu pracy jako bezrobotna. Poprzedni psychiatra powiedział Ci, że musisz teraz sobie poradzić z tym sama. Fakt jest taki, że mało jest dobrych lekarzy i tamten równie dobrze powiedział tak, bo nie umiał Ci pomóc. Jeśli nie czujesz się na siłach walczyć z kolejnym dniem sama, to miej w dupie zdanie tamtego lekarza i idź do innego. To Ty najlepiej wiesz co by było dobre dla Ciebie. Życie jest tylko jedno, nie ma reinkarnacji, nie ma Boga, nie czeka na nas lepszy świat (jakby było inaczej to będzie to miła niespodzianka, ale nie można się teraz na to nastawiać) i trzeba go stworzyć sobie tutaj.

 

Tak na zakończenie...reklamuję tak sport, bo znam wiele przykładów, gdzie pomógł w "ogarnięciu się", czy nawet całkiem odmienił życie. Takie moje małe marzenie, żeby w przyszłości otworzyć taki ośrodek wspomagający osoby chore po przez wysiłek fizyczny w każdej postaci :)

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Leki to wcale nie jest wyjście. Lekarz o tym powinien decydować, a nie wy.

Co ty nie powiesz?

"Twoje samopoczucie wynika z zaburzenia neuroprzekaźników w mózgu". Występowanie i przyczyna zaburzeń psychicznych nadal nie jest do końca poznana. Psychiatria nadal działa trochę po omacku, dlatego jest wiele technik leczenia i jest to takie trudne.

Co do leków to one nie leczą, mają skuteczność równą placebo. Przykład "tabletki szczęścia", czyli prozac i głośne całkiem nie tak dawno badania nad skutecznością. Można równie dobrze poradzić sobie bez nich, lecz wymaga to dużo większej siły woli. Można brać tabsy latami, ale jeśli nie wyeliminujemy problemu to zawsze będziemy chorzy.

 

Mi tablety uratowały życie. Co ty na to?

Poziom serotoniny można zwiększać nie tylko przez tabsy. Najzdrowszym rozwiązaniem jest np. sport. Choćby 30 min biegu z samego rana, sprawia zwiększenie poziomu serotoniny (w ten sposób organizm nagradza samego siebie za wysiłek). Kolejny plus to zwiększenie zapotrzebowania kalorycznego i przyspieszony metabolizm. Po jakimś czasie poczujesz, że masz o wiele więcej siły, ochoty do działania, a do południa nie dasz rady spać, bo organizm sam się będzie dopraszał, żeby ruszyć dupę z miejsca. Wzmacniasz też swoją siłę woli, bo nie zawsze jest ochota na bieg, ćwiczysz też systematyczność. Zaczyna Ci coraz bardziej na tym zależeć, bo jeśli robisz coś poświęcając się, to nie chcesz stracić wypracowanych efektów. Zobaczysz, że po jakimś czasie zacznie też zależeć Ci na zmianach w innych dziedzinach życia.

 

Ten temat był wałkowany 100 tys razy. W przypadku gdy czujesz wszechogarniającą cię smutę, z bezsilnością, fobią społeczną to myślisz, że pomachanie sztangami coś da? Gdyby to było takie proste to psychiatrzy leczyli by tylko schizofreników.

 

Najważniejsze to zacząć. Skoro uważasz, że nie ma już żadnego wyjścia z Twojej sytuacji, to znaczy, że nie masz nic do stracenia. Wstań jutro rano i zmuś się do wysiłku.

 

Po wysiłku będziesz nie dość, że zdołowany to jeszcze zmęczony. Gdy się nie czerpie przyjemności z niczego to robienie czegoś jest katorgą.

 

Zapisz się też do psychologa. Nie pracujesz, ale może w Twoim mieście są kliniki współpracujące z NFZtem. Nie masz ubezpieczania, to szoruj zarejestrować się do urzędu pracy jako bezrobotna. Poprzedni psychiatra powiedział Ci, że musisz teraz sobie poradzić z tym sama. Fakt jest taki, że mało jest dobrych lekarzy i tamten równie dobrze powiedział tak, bo nie umiał Ci pomóc.

 

Skąd wiesz czy był dobry czy nie? Może była tylko u niego i tak jak napisałeś lekarz będzie po omacku próbował leku który się najlepiej sprawdza wg. jego/jej uznania.

 

Życie jest tylko jedno, nie ma reinkarnacji, nie ma Boga, nie czeka na nas lepszy świat (jakby było inaczej to będzie to miła niespodzianka, ale nie można się teraz na to nastawiać) i trzeba go stworzyć sobie tutaj.

 

Jedyne zdanie z którym się zgodzę.

 

Tak na zakończenie...reklamuję tak sport, bo znam wiele przykładów, gdzie pomógł w "ogarnięciu się", czy nawet całkiem odmienił życie. Takie moje małe marzenie, żeby w przyszłości otworzyć taki ośrodek wspomagający osoby chore po przez wysiłek fizyczny w każdej postaci :)

 

Sport w każdej postaci jest jak najbardziej wskazany ale nie jest to sposób na wyleczenie się.

Amen.

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

"Po wysiłku będziesz nie dość, że zdołowany to jeszcze zmęczony. Gdy się nie czerpie przyjemności z niczego to robienie czegoś jest katorgą."

 

W tym rzecz, że po takim wysiłku jesteś mniej zdołowany. Poza tym to jest całkiem inny rodzaj zmęczenia, niż tyrając cały dzień w pracy. Ćwiczenia to nie tylko podnoszenie hantli, czy bieganie i każdy może znaleźć coś co sprawi mu przyjemność i nie będzie się zmuszał. Jeśli uważasz inaczej to znaczy, że masz nie wiele z tym styczności.

 

"Mi tablety uratowały życie. Co ty na to?"

 

Ale nie wyleczyły Cię, tylko wspomogły leczenie. Uratowały, bo poprawiły samopoczucie w chwili największego załamania. Mam rację? Sam brałem psychotropy, wiec wiem jak działają i co dają.

 

"Sport w każdej postaci jest jak najbardziej wskazany ale nie jest to sposób na wyleczenie się."

 

Psychiatrzy sami przyznają, że wysiłek nawet trzy razy w tygodniu jest w stanie mieć równie duża skuteczność co leki, czy psychoterapia przy leczeniu depresji o umiarkowanym natężeniu. Poza tym nie twierdze, że leczenie można oprzeć tylko na tym. Dlatego właśnie nadal zachęcam do pójścia do psychiatry.

 

"Skąd wiesz czy był dobry czy nie? Może była tylko u niego i tak jak napisałeś lekarz będzie po omacku próbował leku który się najlepiej sprawdza wg. jego/jej uznania."

 

Nie stwierdziłem jednoznacznie, że tamten lekarz był dobry, czy też zły. Druga część tej wypowiedzi jest niejasna, więc nie ustosunkuje się do niej. Wydaje mi się, że wynika z tego, że znowu nadinterpretowałeś moje słowa.

 

Nie twierdzę też, że leki nie są potrzebne. Czasami, gdy brakuje już całkowicie siły to może być jedyna rzecz, która powstrzyma ten ból który może doprowadzić do samobójstwa. Ale tylko silna wola jest w stanie rozprawić się z przyczynami choroby, a leki w większości przypadków są przepisywane lekką ręką przez lekarzy.

 

Bluźnierco, próbujesz na siłę przedstawić jedyny słuszny sposób na leczenie. Ja staram się zaproponować alternatywę, nie odrzucając normalnego leczenia. Jesteś zaślepiony swoimi racjami i do tego wypowiadasz się w mało kulturalny sposób - np. "Co ty nie powiesz? ".

Czytaj uważnie wypowiedzi innych i miej trochę szacunku do swojego rozmówcy.

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

W tym rzecz, że po takim wysiłku jesteś mniej zdołowany. Poza tym to jest całkiem inny rodzaj zmęczenia, niż tyrając cały dzień w pracy. Ćwiczenia to nie tylko podnoszenie hantli, czy bieganie i każdy może znaleźć coś co sprawi mu przyjemność i nie będzie się zmuszał. Jeśli uważasz inaczej to znaczy, że masz nie wiele z tym styczności.

 

Miałem z tym styczność. Nie sprawdzało sie to ani trochę w moim przypadku. Co nie oznacza, że mam zamiar z tego rezygnować. Teraz nie widząc wszystkiego w czarnych barwach mogę inaczej podejść do tego.

 

 

Ale nie wyleczyły Cię, tylko wspomogły leczenie. Uratowały, bo poprawiły samopoczucie w chwili największego załamania. Mam rację? Sam brałem psychotropy, wiec wiem jak działają i co dają.

 

Wyleczyły. Bylem wrakiem człowieka. Teraz żyć, nie umierać. Efekt terapeutyczny się utrwalił.

 

 

Psychiatrzy sami przyznają, że wysiłek nawet trzy razy w tygodniu jest w stanie mieć równie duża skuteczność co leki, czy psychoterapia przy leczeniu depresji o umiarkowanym natężeniu. Poza tym nie twierdze, że leczenie można oprzeć tylko na tym. Dlatego właśnie nadal zachęcam do pójścia do psychiatry.

 

Nie wierze w to. Możesz podać źródło naukowe którym sie kierowałeś?

 

 

 

Nie stwierdziłem jednoznacznie, że tamten lekarz był dobry, czy też zły. Druga część tej wypowiedzi jest niejasna, więc nie ustosunkuje się do niej. Wydaje mi się, że wynika z tego, że znowu nadinterpretowałeś moje słowa.

 

Nie nadinterpretowałem tylko sam się zamieszałeś w tym co piszesz. Informacje jakie podała były nieścisłe a ty wydałeś jednoznaczną opinie.

 

Nie twierdzę też, że leki nie są potrzebne. Czasami, gdy brakuje już całkowicie siły to może być jedyna rzecz, która powstrzyma ten ból który może doprowadzić do samobójstwa. Ale tylko silna wola jest w stanie rozprawić się z przyczynami choroby, a leki w większości przypadków są przepisywane lekką ręką przez lekarzy.

 

Uprawianie sportu gdy ktoś nie widzi sensu chociażby we wzięciu prysznicu gdyż i tak się znowu pobrudzi powstrzyma taką osobę od samobójstwa? Silna wola nie ma nic do przebiegu depresji. Jedynie może popchnąć nas do przodu przy próbie wyjścia z niej.

 

Bluźnierco, próbujesz na siłę przedstawić jedyny słuszny sposób na leczenie. Ja staram się zaproponować alternatywę, nie odrzucając normalnego leczenia. Jesteś zaślepiony swoimi racjami i do tego wypowiadasz się w mało kulturalny sposób - np. "Co ty nie powiesz? ".

Czytaj uważnie wypowiedzi innych i miej trochę szacunku do swojego rozmówcy.

 

Nie przedstawiam w przeciwieństwie do Ciebie jedynego i słusznego sposobu na wyjście z depresji. To co ty opisujesz jest to taki wspomagacz który nie zastąpi psychoterapi i farmakoterapi. To tak jakby łykać jakieś spalacze tłuszczu chcąc schudnąć. Bez diety i ćwiczeń możesz sobie wsadzić je w d.

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Wkurzasz już mnie, czytaj powoli i uważnie to co jest napisane.

 

"Uprawianie sportu gdy ktoś nie widzi sensu chociażby we wzięciu prysznicu gdyż i tak się znowu pobrudzi powstrzyma taką osobę od samobójstwa? Silna wola nie ma nic do przebiegu depresji. Jedynie może popchnąć nas do przodu przy próbie wyjścia z niej."

Nie napisałem, że sport powstrzyma od samobójstwa. Mało tego, przyznałem, że w takim wypadku leki są potrzebne :)

 

"To co ty opisujesz jest to taki wspomagacz który nie zastąpi psychoterapi i farmakoterapi."

Dokładnie tak, sam to przyznałem w poprzednim poście, dokładnie w tym zdaniu - "Ja staram się zaproponować alternatywę, nie odrzucając normalnego leczenia".

 

"Nie nadinterpretowałem tylko sam się zamieszałeś w tym co piszesz. Informacje jakie podała były nieścisłe a ty wydałeś jednoznaczną opinie."

Jeszcze raz podkreślam, że nie wydałem jednoznacznej opinii i proszę byś czytał ze zrozumieniem! A do Twojego zdania co do którego sensu nie mam pewności nie dałeś wytłumaczenia, tylko znowu atakujesz mnie.

 

Widzisz, ja nie studiowałem psychiatrii i staram się otworzyć umysł na wszelkie możliwości leczenia. Jeśli chodzi o sport jako ważny czynnik wspomagający leczenie to każdego dnia widzę przykłady gdzie sprawdził się w 100 proc. Nie jeden odosobniony przypadek, ale znam ich bardzo wiele. Ze mną włącznie. Mało tego, gdyby nie to, że wpadłem w wir ćwiczeń, to pewnie już bym zrobił sobie krzywdę.

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Wkurzasz już mnie, czytaj powoli i uważnie to co jest napisane.

Nie podskakuj bo pstryczka w nos dostaniesz. Czytam uważnie i w przeciwieństwie do Ciebie czytam jeszcze raz co napiszę.

 

"Uprawianie sportu gdy ktoś nie widzi sensu chociażby we wzięciu prysznicu gdyż i tak się znowu pobrudzi powstrzyma taką osobę od samobójstwa? Silna wola nie ma nic do przebiegu depresji. Jedynie może popchnąć nas do przodu przy próbie wyjścia z niej."

Nie napisałem, że sport powstrzyma od samobójstwa. Mało tego, przyznałem, że w takim wypadku leki są potrzebne :)

 

Z tego co pisałeś wynika, że faworyzujesz ćwiczenia nad psychoterpie i farmakoterapię.

 

"To co ty opisujesz jest to taki wspomagacz który nie zastąpi psychoterapi i farmakoterapi."

Dokładnie tak, sam to przyznałem w poprzednim poście, dokładnie w tym zdaniu - "Ja staram się zaproponować alternatywę, nie odrzucając normalnego leczenia".

 

Umiesz forumułować jasno myśli i przelać je na papier? Wiesz co to jest alternatywa, a co wspomagacz? Może przestudiuj najpierw słownik języka polskiego?

 

"Nie nadinterpretowałem tylko sam się zamieszałeś w tym co piszesz. Informacje jakie podała były nieścisłe a ty wydałeś jednoznaczną opinie."

 

 

Jeszcze raz podkreślam, że nie wydałem jednoznacznej opinii i proszę byś czytał ze zrozumieniem! A do Twojego zdania co do którego sensu nie mam pewności nie dałeś wytłumaczenia, tylko znowu atakujesz mnie.

 

W czym nie widzisz sensu? Co mam wyjaśnić?

 

Widzisz, ja nie studiowałem psychiatrii i staram się otworzyć umysł na wszelkie możliwości leczenia. Jeśli chodzi o sport jako ważny czynnik wspomagający leczenie to każdego dnia widzę przykłady gdzie sprawdził się w 100 proc. Nie jeden odosobniony przypadek, ale znam ich bardzo wiele. Ze mną włącznie. Mało tego, gdyby nie to, że wpadłem w wir ćwiczeń, to pewnie już bym zrobił sobie krzywdę.

 

Whatever works for you man. Jesli na Ciebie to działa to nic tylko działać.

Widzę, że dyskusja idzie w kierunku ''jak jebać kotka za pomocą młotka''. Pisząc jak chłop krowie na rowie, mam na myśli, że jestem za sportem jak najbardziej na tak ,natomiast jest to tylko coś co może wspomóc inne formy terapi.

Podejrzewam, że osoby które pisały na począku tego tematu już biegną na siłownie, żeby wyciągnąć sie na prostą.

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Cóż, chyba na Ciebie ta Twoja terapia źle podziałała, bo kultury pokazujesz coraz mniej.

"Nie podskakuj bo pstryczka w nos dostaniesz." Czujesz się silny siedząc przed komputerem - typowe.

 

"Z tego co pisałeś wynika, że faworyzujesz ćwiczenia nad psychoterpie i farmakoterapię."

Nad farmakoteriapię, poza na prawdę poważnymi przypadkami. Co do psychoteriapii to sam w pierwszym poście napisałem, żeby poszła do psychoterapełty. Czytaj uważnie...

 

"W czym nie widzisz sensu? Co mam wyjaśnić?"

Przeczytaj od początku naszą rozmowę - uważnie....

 

"Umiesz forumułować jasno myśli i przelać je na papier? Wiesz co to jest alternatywa, a co wspomagacz? Może przestudiuj najpierw słownik języka polskiego?"

Tu masz rację. Źle się wyraziłem. W lżejszych przypadkach może być to alternatywą. W poważniejszych ważny wspomagacz terapii, bo można wyłączyć dzięki temu leki.

 

Jak trochę poduczysz się czytania ze zrozumieniem i kultury to daj mi znać, może dokończymy wtedy dyskusję.

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Cóż, chyba na Ciebie ta Twoja terapia źle podziałała, bo kultury pokazujesz coraz mniej.

"Nie podskakuj bo pstryczka w nos dostaniesz." Czujesz się silny siedząc przed komputerem - typowe.

 

Możesz mi tylko wierzyć, że poza kompem robię to samo.

 

"Z tego co pisałeś wynika, że faworyzujesz ćwiczenia nad psychoterpie i farmakoterapię."

Nad farmakoteriapię, poza na prawdę poważnymi przypadkami. Co do psychoteriapii to sam w pierwszym poście napisałem, żeby poszła do psychoterapełty. Czytaj uważnie...''

 

No i tu się mylisz. Nawet ''średnie'' przypadki można tym nie wyleczyć. Ośmielę się powiedzieć, że nawet psychoterpia może tu zawieść. Najlepszym środkiem jest psychoterapia i farmakoterapia jednocześnie (a jeśli ktoś do tego ćwiczy to jak najbardziej chwała mu za to).

 

 

"Umiesz forumułować jasno myśli i przelać je na papier? Wiesz co to jest alternatywa, a co wspomagacz? Może przestudiuj najpierw słownik języka polskiego?"

Tu masz rację. Źle się wyraziłem. W lżejszych przypadkach może być to alternatywą. W poważniejszych ważny wspomagacz terapii, bo można wyłączyć dzięki temu leki.

 

Jak trochę poduczysz się czytania ze zrozumieniem i kultury to daj mi znać, może dokończymy wtedy dyskusję.

 

Do czego zmierzam? Otóż na miejscu osób, które pisały przed nami czułbym się podirytowany Twoimi złotymi radami. Ktoś kto nie ma pracy, przyjaciół, większego sensu bytu czyta, żeby iść poćwiczyć to będzie znacznei lepiej no i odwiedzić psychoterapeute. Na terapię składała się wiele czynników. Po zastosowaniu leków/psychoterapi powinni troszkę inaczej spojrzeć na rzeczywistość, gdyż mają ją ostro zniekształconą przez chorobę/ zaburzenia. Wtedy powinno się wziąść za pracę, jakąś naukę/zainteresowania/hobby itd.. i ćwiczenia. I te wszystkie składowe powinny, po zakończeniu leczenia powinny podtrzymać efekt terapeutyczny. Czy teraz się rozumiemy?

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

"Możesz mi tylko wierzyć, że poza kompem robię to samo."

To lepiej, żebyśmy nie mieli okazji rozmawiać na żywo, bo na brak kultury reaguje agresywnie. Cóż, wiem, że to źle ale nie mam zamiaru tego zmieniać.

 

"Najlepszym środkiem jest psychoterapia i farmakoterapia jednocześnie (a jeśli ktoś do tego ćwiczy to jak najbardziej chwała mu za to)."

Skończyłeś na studiach psychologie? Ale jeśli nawet jesteś lekarzem, to i tak możesz co najwyżej powiedzieć, że twoim zdaniem takie leczenie jest najlepszym środkiem.

 

Mnie irytują za to twoje wypowiedzi. Uważasz się za wszystko wiedzącego.

"Widzę, że wszyscy macie wspólny mianownik - bardzo niskie poczucie własnej wartości. Przerabiałem to kiedyś. Powód jest prosty: niedobór serotoniny."

A ta wypowiedz przebija wszystko. Poczucie niskiej wartości spowodowane niedoborem serotoniny :P Wiesz ile może być przyczyn niskiego poczucia wartości?

Najzabawniejsze jest to, że psychologia to nadal nauka, gdzie jest więcej znaków zapytania, niż odpowiedzi. A ty uważasz się za znawcę, mimo, ze sami lekarze nie mają pewności co do żadnej z teorii.

 

A ja jako chory od 10 lat na depresję mam duże prawo, żeby wyrażać swoje opinie. Bo właśnie słuchając innych w okół, zwalając wszystko na barki lekarza i leków zamiast samemu zabrać się do roboty i zacząć działać choćby zmuszając się, tkwiłem w tym tak długo. I też nie mam przyjaciół, chwilo (mam nadzieje) pracy, nie mam nikogo bliskiego i żadnego oparcia. Najlepsze lata życia zostały zaprzepaszczone bezpowrotnie i przez to całe życie mam tylko jedno jedyne pozytywne wspomnienie.

Jak tylko można uniknąć leków, to nie powinno się ich brać i lepiej próbować innych metod. Będę się tego trzymał, bo żeby na prawdę wyjść z depresji trzeba umieć się temu postawić, trzeba wyrobić w sobie siłę. Nie można iść na łatwiznę, bo to nic na dłuższą metę nie daje.

 

Koniec dyskusji z mojej strony.

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

"Możesz mi tylko wierzyć, że poza kompem robię to samo."

To lepiej, żebyśmy nie mieli okazji rozmawiać na żywo, bo na brak kultury reaguje agresywnie. Cóż, wiem, że to źle ale nie mam zamiaru tego zmieniać.

 

Skąd wiesz, że lepiej dla kogo? Możesz sobie kozaczyć tutaj do woli. Zamknijmy ten wątek bo będą padać tylko puste slogany.

 

"Najlepszym środkiem jest psychoterapia i farmakoterapia jednocześnie (a jeśli ktoś do tego ćwiczy to jak najbardziej chwała mu za to)."

Skończyłeś na studiach psychologie? Ale jeśli nawet jesteś lekarzem, to i tak możesz co najwyżej powiedzieć, że twoim zdaniem takie leczenie jest najlepszym środkiem.

 

Najlepszym środkiem są ćwiczenia, akupunktura, medytacja itd... Kto by zwracał uwagę na takie bzdety jak psychoterpia i farmakoterapia.

 

Mnie irytują za to twoje wypowiedzi. Uważasz się za wszystko wiedzącego.

"Widzę, że wszyscy macie wspólny mianownik - bardzo niskie poczucie własnej wartości. Przerabiałem to kiedyś. Powód jest prosty: niedobór serotoniny."

A ta wypowiedz przebija wszystko. Poczucie niskiej wartości spowodowane niedoborem serotoniny :P Wiesz ile może być przyczyn niskiego poczucia wartości?

 

Z punktu widzenia biochemi jest to najczęstsza. Pewnie jest masa innych. Aż na tyle tematem się nie interesowałem.

 

Najzabawniejsze jest to, że psychologia to nadal nauka, gdzie jest więcej znaków zapytania, niż odpowiedzi. A ty uważasz się za znawcę, mimo, ze sami lekarze nie mają pewności co do żadnej z teorii.

 

 

A ja jako chory od 10 lat na depresję mam duże prawo, żeby wyrażać swoje opinie.

 

Czyli siłownia cie nie uzdrowiła w cudowny sposób? :(

 

Bo właśnie słuchając innych w okół, zwalając wszystko na barki lekarza i leków zamiast samemu zabrać się do roboty i zacząć działać choćby zmuszając się, tkwiłem w tym tak długo. I też nie mam przyjaciół, chwilo (mam nadzieje) pracy, nie mam nikogo bliskiego i żadnego oparcia. Najlepsze lata życia zostały zaprzepaszczone bezpowrotnie i przez to całe życie mam tylko jedno jedyne pozytywne wspomnienie.

 

Niestety coś wiem o tym.

 

 

Jak tylko można uniknąć leków, to nie powinno się ich brać i lepiej próbować innych metod. Będę się tego trzymał, bo żeby na prawdę wyjść z depresji trzeba umieć się temu postawić, trzeba wyrobić w sobie siłę. Nie można iść na łatwiznę, bo to nic na dłuższą metę nie daje.

 

Tu się zgodzę, że jak da się bez leków to omijać jak ognia. Czasem inaczej się nie da. Mi psychoterpia, ćwiczenia (pisze to bez ironi, także próbowałem), NLP (ale nie wytrwałem w tym) nic nie dały. Dopiero farmakoterapia. Ale nie twierdze, że w przypadku innych się to sprawdzi.

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

"Czyli siłownia cie nie uzdrowiła w cudowny sposób? :( "

Dochodzę do wniosku, że jesteś debilem...ale to nie Twoja wina, nie każdy rodzi się inteligentny.

 

"Skąd wiesz, że lepiej dla kogo? Możesz sobie kozaczyć tutaj do woli. Zamknijmy ten wątek bo będą padać tylko puste slogany."

Stawiam, że nie miał byś szans z 93 kg facetem, cholerykiem, na sterydach walczącym amatorsko na ringu. Cóż, mogę się mylić :)

 

"Dopiero farmakoterapia. Ale nie twierdze, że w przypadku innych się to sprawdzi."

Tak walczyłeś, że to jedyna słuszna metoda, a teraz przyznajesz, że może się nie sprawdzić :) No i o to mi chodziło :)

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

jasio25 oraz Bluźnierca - to nie jest temat na wasze prywatne dyskusje. jak chcecie się obrzucać błotkiem to na pw.

jasio25 - dostajesz ost. za obrażanie innego użytkownika

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

"Czyli siłownia cie nie uzdrowiła w cudowny sposób? :( "

Dochodzę do wniosku, że jesteś debilem...ale to nie Twoja wina, nie każdy rodzi się inteligentny.

 

Widzę, że jesteś kumaty jak kilo gwoździ. Nie każdy rodzi się tak inteligenty jak ty. Fakt.

"Skąd wiesz, że lepiej dla kogo? Możesz sobie kozaczyć tutaj do woli. Zamknijmy ten wątek bo będą padać tylko puste slogany."

Stawiam, że nie miał byś szans z 93 kg facetem, cholerykiem, na sterydach walczącym amatorsko na ringu. Cóż, mogę się mylić :)

Waże 105 . Ok. Niech Ci będzie. Wystraszyłeś mnie. Więcej nie będę nie miły. (pozdrawiam normalnych)

 

"Dopiero farmakoterapia. Ale nie twierdze, że w przypadku innych się to sprawdzi."

Tak walczyłeś, że to jedyna słuszna metoda, a teraz przyznajesz, że może się nie sprawdzić :) No i o to mi chodziło :)

 

Pisałem, że próbowałem różnych metod i dopiero farmakoterpia mnie postawiła na nogi. Czy tak cięzko ci to skumać?

Edytowane przez Gość

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Chłopaki!

 

Szkoda czasu na licytowanie się. Każdy z Was ma rację. Każdemu pomoze cos innego, ale trzeba próbować. Jeśli zauważymy,że coś....cokolwiek przynosi efekty.....to przenosimy to nieświadomie, albo świadomie na inne dziedziny zycia. Zaczynamy dostrzegać swiatełko w tunelu.

Jeśli lekarz mówi,ze nie umie nam już pomóc.......nalezy pójść do innego.

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

jeszcze parę postów od chłopaków nie na temat i znowu zostaną przyznane ostrzeżenia.

 

którego wyrazu z

to nie jest temat na wasze prywatne dyskusje. jak chcecie się obrzucać błotkiem to na pw.

nie rozumiecie?

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Przepraszam za offtopa osoby co rozpoczeły ten wątek.

 

[Dodane po edycji:]

 

Przepraszam, poniosło mnie trochę. Koleś jest na prawdę denerwujący. Kończę dyskusję i jestem grzeczny.

P.S.

105 kg, z czego większość to tłuszcz, strach się bać :)

 

Tobie raczej ktoś z dyplomem nauczania początkowego by się przydał albo egzorcysta a nie psychiatra/psycholog. Dżizysss...

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

jasio25 kiedyś biegałam... tylko byłam wtedy młodsza i normalniejsza. A teraz jak czytam, że wystarczy trochę silnej woli, żeby systematycznie biegać (czy wykonywać jakieś inne ćwiczenia), to mam dziwne odczucia - bo może i wystarczy trochę. Ale ja nie czuję, bym miała tej silnej woli choć odrobinkę, nie tylko na bieganie, ale nawet na zwykłe wyjście z domu...

Monika1974 pewnie masz rację, że należy pójść do innego lekarza - tylko jak już pisałam za bardzo nie wierzę w to, że mi pomoże, więc nie potrafię się zmusić... Tym bardziej, że mieszkam na wsi i zbyt wielkiego wyboru nie mam (nie mówiąc już o kosztach, które mnie obecnie przerastają:( )

Przepraszam, że tak negatywnie się nastawiam na Wasze rady, ale na prawdę nie potrafię przeskoczyć tych wszystkich przeszkód, jakie widzę przed sobą... :(

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Przepraszam, że tak negatywnie się nastawiam na Wasze rady, ale na prawdę nie potrafię przeskoczyć tych wszystkich przeszkód, jakie widzę przed sobą... :(

moja droga, nie przepraszaj za to - to właśnie efekt/objaw depresji.

w końcu wszystko jest beznadziejne i bez sensu, tak?

 

mimo tego, ze jest, chodzi o Twoje zdrowie. a jesli Ty sama o nie nie zadbasz nikt tego za Ciebie nie zrobi!

pomyśl, że to co się teraz z Tobą dzieje miałoby trwać dłużej.. jak wyobrażasz sobie swoje życie? pewnie nie wyobrażasz.

 

więc proszę, zbierz się, wstań i zrób ten pierwszy krok - znajdź (nawet przez neta) jakiegoś lekarza, do którego będziesz mieć w miare łatwy dojazd.

skoro sama sobie nie dajesz z tym co się dzieje rady, to przyda się ktoś do pomocy. ale to już wiesz ;)

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Basiu z twoich postów płynie takie poczucie klęski i poddania się, że aż się rozpłakałam ze współczucia...mam wiele wspólnego z Tobą: brak pracy, kasy, żadnych znajomych, koleżanek. Ale się lecze...podjęłam ten krok nie dla siebie, ale dla swojego chłopaka, bo moja osoba była mi obojętna. On był dla mnie czynnikiem, dzięki któremu zdecydowałam się poszukać pomocy...Wiem, że Tobie jest naprawdę trudno się zmobilizować, bo nie masz nikogo koło siebie żeby Cię wsparł, ale proszę Cię spróbuj jeszcze poszukać pomocy. Ja próbowałam wiele razy, byłam u wielu psychologów i psychiatrów, aż w końcu znalazłam takich, którzy jakoś mi podeszli, choć na pierwszych wizytach było ciężko..z nerwów ciągle się zacinałam, trudno mi było się wypowiedzieć...Teraz chodzę już tam prawie rok i jest lepiej, więc niestety trzeba próbować i nie poddawać choć to najtrudniejsze. Proszę spróbuj :smile: jakby co zawsze możemy pogadać, gdybyś miała taka potrzebę.

pozdrawiam

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
×