Witam!

Więc tak,

jak trudno się domyślić mam na imię Marcin

Od wakacji zmagam się z nerwica lękowa.

Mam 20 lat, od października studiuje sobie

Wszystko zaczęło się już jakiś czas temu od tego ze nie mogłem ,,nabrać" powietrza do końca. Ale w tedy nie łączyłem jeszcze tego z tym wszystkim.

Pierwszy raz przegrałem z nerwica podczas pierwszego ataku, było to na sporym koncercie, byłem tam z dziewczyna. Ogromny strach towarzyszył moim ,,dusznością" i zawrotom głowy. Nie miałem pojęcia co się ze mną dzieje, wylądowałem na pogotowiu, dostałem jakiś lek i mi przeszło.

Później utrzymywały się zawrotu głowy, duszności a ja panicznie szukałem pomocy.

Najpierw lekarz rodzinny, gdybym tylko czuł sie lepiej rozszarpał bym go, stwierdził ze udaje...

Od łaski dostałem skierowanie na wyniki,

z wynikami poszedłem już do innej lekarki która przynajmniej normalnie mnie potraktowała.

Tam dostałem masę skierowań:

-neurolog

-kardiolog

-ekg, masę wyników krwi(na tarczyce, poziom mg, itp).

Wyniki były okej poza tarczyca, stwierdzono niedoczynność. Zrobili mnie usg i następne wyniki odnośnie tarczycy ale wszystko jest okej.

Masę badan u neurologa, kardiolog założył mi Holtera.

I tu zaczęła się moja kolejna tragedia, jestem chory, ale na co...

Każdy mówił to raczej nerwica... Ale dlaczego do cholery tak się czuje?! Nie potrafiłem sobie wyjaśnić tego wszystkiego.

Później wizyta u Psychologa, oczywiście w innym większym mieście (mieszkam w małym miasteczku).

Wyszedłem zadowolony i uśmiechnięty od ucha do ucha. Zostałem uswiadomiony co mi jest.

Niestety mimo tego ze nabrałem większego dystansu i mowie sobie ze to tylko nerwica to takie objawy jak:

-zawroty głowy

-bóle głowy, klatki

-zmęczenie

-osłabienie organizmu

-złe samopoczucie

-lęk

i tak mógł bym wymieniać co się ze mną dzieje.

Wybrałem się do psychiatry, przepisał mi Zortal 50mg, przygotował mnie ze na początku może być źle, no i czułem pogorszenie.

Po jakimś czasie poczułem sie tak normalnie.... i to chyba było najcudowniejsze co spotkało mnie od kiedy zmagam się z tym wszystkim.

Teraz zdarzają się gorsze chwile. Ale można powiedzieć ze wszystko wraca do normy. Panuje nad tym wszystkim i mam siłę do walki.

Jednego czego się nauczyłem to nie wolno poddawać się i ustępować nerwicy. Raz tylko wymiękłem ale wtedy nie wiedziałem co mi jest.

Gdy raz się postawiłem, następnym razem było mi znacznie łatwiej.... :)

Przepraszam za błędy i styl mojej wypowiedzi :)

Witam na forum!

Marcin20, witaj!

Pisze ten post bo w sumie jak to wszystko się zaczęło brakowało mi tej wypowiedzi.

Wiec to już ponad 2 lata mojej nerwicy. Można z tym normalnie żyć Leki brałem i pomogły załagodzić objawy i się pozbierać, od czasu do czasu nerwica mnie testuje. Ale mogę śmiało powiedzieć ze czuje się normalnie.

Dla mnie są 2 podstawowe czynniki walki z nerwica:

-uświadomienie sobie co to jest i zwrócenie się do odpowiednich osób o pomoc. Ja wybrałem ta ponoć łatwiejsza drogę- psychiatra i leki.

- ruch, nie znoszę biegać ale mimo wszystko jak poczułem sie lepiej po lekach to zacząłem biegać. Najpierw z ogromnym lękiem ze i tak tam upadnę, ale poszedłem, przebiegłem. Trochę sie pokręciło w głowie ale przeszło. Teraz w zimie siłownia jest dobra opcja Po każdym wysiłku czuje jak wszystko ze mnie ,,wychodzi" a ja nabieram więcej mocy do czucia sie normalnie.

Uwierzcie w siebie i w to ze to tylko nerwica. Nie jest to łatwe, ale realne