Przyczyny nerwicy

a gdzie ten Wgryz:P

[ Dodano: Wto Maj 16, 2006 7:56 pm ]

Wiem wiem:) sorka moze ja poprostu trzymajac sie swoich zasad pozostane sobą

Protestuję. Strusie jest piegowate, a moje lico jest czyste jak pergamin Wink

co prawda to prawda , jest czyste jak pergamin ,eliptyczne i pozbawione brwi

nawet ten trendy stylowy zielonkawy moherowy beret jest oryginalnie zalozony

Kochający Alez on ma brwi.....

Ach, nie mówmy już o mnie, bo czuję się zakłopotany tym nadmiarem uwagi

Kochający Alez on ma brwi.....

anies28 ja mam problem z ich dostrzezeniem

wiec wyjscia sa dwa

albo ja musze isc do okulisty

albo avatar Fauna przedstawia kraglego pana bez owych brwi

Melisa nie dam sie pozdrowionka 4 U nie dam zmienic tego co jeszcze we mnie dobre i nie skazone)

[ Dodano: Wto Maj 16, 2006 8:09 pm ]

KOchający ma brwi proponuje Ci poprostu okularki albo lupe:)bo tak to rzeczywiscie ciezko dostrzec..:) ale zapewniam są:)

to znaczy ze moze mi podło na oczy .....Melisa ja zaczynam widziec rózne rzeczy ...buuuuu

Żeby ugasić zarzewie narastającego konfliktu - brwi są (choć mizerne).

Tak gwoli ścislości, jest to pewna nobliwa dama

Dla zainteresowanych oryginał w Prado (Madryt).

Ech nie mam zwidzen uffffff:)

Tak gwoli ścislości, jest to pewna nobliwa dama Wink

pelne zaskoczenie

czesc powiedzcie co mi mzoe byc wyniki dobre aja sie boje ze mam raka i przezuty do kosci bo mnie kosci wszystkie bola czy to jest nerwica jakas urojona moja choroba rak moje gg 3701299 oddzywajcie sie prosze

Witam! Na tym forum uderza mnie to,że nikt nie mówi o przyczynach nerwicy,depresji i innych zaburzeń.Ludzie przecież to wszystko dzieje się przez wyparty lęk.Boimy się czegoś i wolimy o tym nie myśleć i skupiać się na objawach (w 99% wymyślonych przez naszą psychikę).I chce Wam powiedzieć,że te objawy fizyczne nie miną dopóki się nie skonfrontujecie ze swoim lękiem.Taka jest prawda-a lęki mamy przeróżne.Bo był pogrzeb,bo mamy toksycznych rodziców,bo czujemy się samotni itd.I dopiero jak to sobie uświadomimy to i będziemy sobie to "układać" w głowie to wszystko inne mija.Ale niestety co niektórzy wolą sie prześcigać w postach co im jest,że mają raka,guza,i przepraszam za wyrażenie nasrane.Trzeba się wziąść za siebie i nie mówie tego jako osoba wolna od problemów,ale osoba świadoma siebie i swoich lęków.POZDRAWIAM

P.S.Nerwica to konflikt wewnętrzny to powinno wszystko tłumaczyć.

no tak ale jednym uswiadomienie tego zajmuje miesiąc innym lata....cały problem polega na tym ze trudno sobie wytłumaczyc ze to tylko nerwica gdybysmy umieli nie byłby potrzebny lekarz ani leki ani psychoterapia..to oni NAM POMAGAJĄ ZNALESC PRZYCZNY.... I WYDAJE SIE ZE NIKOMU NIE JEST ŁATWO TAK ZYC MI NA PEWNO NIE ....

[ Dodano: Pią Maj 26, 2006 11:57 am ]

ACHA DLA MNIE TO LOGICZNE ZE JAK CZŁOWIEK CZEGOS SIE BOI TO SZUKA ODPOWIEDZI ALBO POMOCY PISZE O TYM CO MU DOLEGA CZEMU NIE NA FORUM?

Magnolia niektórzy juz znaja przyczyne swojej nerwicy ,znowu byc może nie każdy chce o tym mówić z reguły jest to omawiane na psychoterapi(co prawda ja doszukuje się juz od dawna przyczyny nerwicy i nie mogę znaleźć, jak widać nie jest to łatwe) przeciez nie bede opisywać całego swojego życia na forum ,raz że miejsca by nie starczyło a dwa że od tego jest psycholog

Chciałam zaznaczyć,że ja od nikogo nie oczekuje,żeby opisywał swoje życie na forum może źle się wyraziła.Chodziło mi tylko o to,że niektórzy za bardzo koncentrują się na swoich objawach,a powinni poszukać ich przyczyny.

Oczywiście ja tez myśle że przyczyna jest najważniejsza, ale jak ja znaleźć?Nie którym zajmuje to nawet całe lata, u mnie minęły juz dwa lata i dalej nie moge jej znaleźć!

Ja wiem skąd się wziela moja nerwica, i co z tego Magnolia w jednym wypadku ma rację że są osoby które piszą posty w stylu dziś zabolało mie to , póżniej nie mogę ruszyć nogą, a jeszcze póżniej że już chyba umierają mając w garści swoje wyniki badań, które nie potwierdzają że są na coś chorzy. Dla mnie to jest paranoja żeby leżeć , wsłuchwać się w siebie co mnie zabolało i potem o tym pisać. Niech ruszą d... i zaczną coś robić aby nie myśleć tylko o sobie. Być może tymi słowami narażę się komuś , ale takie jest moje zdanie. Piszę z kilkoma osobami z forum i niektóre osoby powiedziały że przestały tu wchodzić , bo stawały sie gorzej chore. A przecież nie taki cel jest forum. Pozdrawiam wszystkich

Zgadzam sie z Anies,

samo założenie, że trzeba sobie uświadomić przyczynę lęku to tylko połowa sukcesu (ta łatwiejsza), o wiele trudniej jest taką przyczynę zidentyfikować i zneutralizować. Powiem więcej, u osoby z silna nerwicą, to w zasadzie nie wykonalne "na własną rękę". Po to właśnie są ludzie zwani psychoterapeutami, aby pomagli nam do niej dotrzeć, nazwać ją, zrozumieć, zaakceptować i niejako przeżyć na nowo. Wiele z tych przyczyn ma swoje korzenie we wczesnym dzieciństwie, duża część to pochodna naszych relacji z rodzicami etc etc.

Nie dziwi mnie Magnolio, że na forum dominują posty o coraz to nowych objawach i lękach, gdyż to jest właśnie to, co ludzi najbardziej boli, dotyka i przeraża. Naturalną reakcją jest podzielenie się tym z kimś, a że charakter choroby jest taki a nie inny, anonimowe forum ludzi , którzy odczuwaja podobnie jest do tego odpowiednim miejscem.

Chorowanie na nerwicę jest procesem, najpierw przychodzi etap rozpaczy i krzyku o pomoc, ludzie są z reguły zaskoczeni, wręcz zaszokowani, nerwica w dodatku czesto faluje raz lepiej raz gorzej, niekiedy potrzeba dużo czasu aby ktoś zreflektował, że potrzbuje profesjonalnej pomocy, podjęcia terapii itp. Im.in temu służy to forum, aby podzielić się swoim bólem i cierpieniem (to zawsze przynosi ulgę) oraz docelowo aby dzielić się swją drogą do wolności, swoimi doświadczeniami w walce z tą chorobą, metodami, obserwacjami etc. Nie należy się jednak frustrować tym,że najczęściej pojawiają się posty typu "piecze mnie w klatce piersiowej, czy umrę na zawał?" gdyż to jest po prostu normalne i większość z nas reagowała/uje w podobny sposób.

pozdrawiam

Przyczyna może być bardzo oczywista, np. w przypadku PTSD, ale sama jej świadomość nic nie daje.

Czasem też nie da się zidentyfikować wyraźnej, jednoznacznej przyczyny, a psychonaliza to, generalnie, wróżenie z fusów...

Myślę, że ważniejsza jest (głęboka) świadomość teraźniejszości.

Hollow myślę, że zbyt syntetycznie odniosłeś się do problemu ;-), a porównanie PTSD z problemem szukania przyczyny jest wg mnie raczej nieadekwatne.Fakt ,że w tym przypadku jest ona oczywista, nie tyle nic nie daje ile właśnie dostarcza problemów:)

PTSD ma niewiele wspólnego z nerwicą lękową, z wyjątkiem objawów które są często identyczne. Działa raczej jako tzw. wyzwalacz ale wówczas nie jest ową oczywistą przyczyną, ale raczej momentem wydostającym problem spychany do podświadomości na zewnątrz, problem który jawi się jako zaburzenie lękowe. Najczęściej jednak występuje jako zjawisko osobne, wywołując silny wstrząs psychiczny i ustępuje po pewnym okresie (w zależności od konstrukcji psychicznej 1mc, 3mc, rok),z reguły bez nawrotów.Osoba z PTSD może być leczona poprzez farmakologie, terapię lub łącznie. Jeśli chodzi o terapię to różni się zasadniczo od tej stosowanej przy nerwicy lękowej. Oczywiście , każdy człowiek ma swoją własną historię, własny bagaż doświadczeń i konstrukcja psychiczna każdego z nas jest unikalna i jedyna w swoim rodzaju, jednak schematy, które powodują zaburzenia są często podobne lub wręcz takie same. Dlatego ogólnie uważa się, że znalezienie przyczyn nieuświadomionych konfliktów, lub po prostu pomoc w ich nazwaniu i wyrażeniu są niezmiernie istotne. Zgadzam się z Tobą,że świadomość teraźniejszości jest bardzo istotna, ale żeby ją stale rozwijać i wzmacniać należy zmierzyć się z przeszłością, w której najczęściej leżą źródła naszych problemów.Myślę, że bardzo dużo racji ma Melissaa pisząc o deficytach emocjonalnych z dzieciństwa. Osobiście uważam,że najlepszą metoda to terapia mieszana z naciskiem na behavioralno - poznawczą. Moje zdanie na ten temat ugruntowało się na kanwie rozmów z ludźmi, którzy pośród różnych innych metod walki z nerwicą, właśnie takiej terapii zawdzięczają stały powrót do zdrowia. Ogólnie odnoszę wrażeni,że po dłuższym doświadczeniu problemów nerwicowych, większość z nas intuicyjnie wyczuje i empirycznie stwierdzi,że same leki lub też pojedyncze sesje u psychologa nie pomagają. Jeśli chodzi o mnie, to terapię rozpoczynam 20licpca i będzie wtedy szansa na to, żeby zweryfikować moje dotychczasowe zdanie na ten temat. Nie boję się go jednak wyrażać w takiej formie już teraz, gdyż wiele na ten temat czytałem a przede wszystkim rozmawiałem z ludźmi, którzy przez to przeszli od początku do KOŃCA, czego każdem z nas życze!

pzdr[/url]

Czasami trudno jest dojść do przyczyny swojej nerwicy...ja nadal próbuję się jej doszukać gdzie popełniłam błędy co było nie tak...teraz już wiem że przyczyną była moja nadwrażliwość, otoczenie w jakim przebywałam, załamanie psychiczne i samotność...to się trudno leczy każdy zdrowy myśli prostymi kategoriami psycholog, psychiatra leki..sprawa załatwiona...sprawa...nasze cierpienie to nie jest sprawa i myślę że kilkoma wizytami u psychologa ani łykaniem tabletek nie da się odwrócić najgorszych zdarzeń z życia...niektóre przeżycia pozostawiają trwałe urazy i ślad...ja wiem że u mnie wszystko się nakladało..jedno zdarzenie nie wpędziło mnie w nerwicę wszystko narastało aż stało się to co mogło stać się najgorszego...ktoś kto wyzdrowiał nie rozumie...wiele osób jest już zdrowych albo w trakcie leczenia...są na drodze do wolności...tylko że pojawia się nowy problem przestają coraz mniej rozumieć tych nadwrażliwych którzy niestety nie wyleczyli się albo przychodzi im to z trudem i nadal mają nerwicę...

[ Dodano: Pią Maj 26, 2006 11:12 pm ]

Dopiero po bardzo kryzysowym okresie z mojego życia nerwica się nasiliła...wcześniej bylam nadwrażliwa i nadal jestem miałam skłonności do nerwicy...byłam lękliwa, nigdzie nie moglam się odnaleźć..w domu było trochę nerwowo, pogubiłam się...przeżylam silne stresy...ale nadal żyję pomimo wszystko...

ja również znam przyczynę swojej nerwicy i mój psycholog też, ale zgadzam sie z Arkiem i szukam takiej terapii, ale w mojej mieścinie cięzko bedzie znalezc.

A ja na przykład podziwiam ludzi, którzy potrafią napisać o tym, co im dolaga, co ich boli, co czują. Mnie jest niezwykle trudno, bo raczej zawsze wszystko dusiłam w sobie.

Co do znalezienia przyczyny, to też mam problem, bo cięzko mi mówić o sobie otwarcie i do końca.

A fakt, że ktos pisze o tym, co mu dolega wcale mi nie przeszkadza. Po pierwsze dlatego, że właśnie czytając takie posty zrozumiałam, ze nie jestem sama, a po drugie dlatego, że cieszy mnie ich zaufanie, to że znaleźli miejsce, gdzie mogą być szczerzy i wierzą, że ktoś ich zrozumie.

Ufff, strasznie pogmatwane mi wyszło to ostatnie zdanie...

jak tu mówić o przyczynach jeśli nawet jak ją znajdziemy samą przyczyną jest to co było tego co sie przezyło na początku choroby nie da sie zapomnieć

i cały czas robimy coś żeby już tak nie było myślimy o tym i niestety to jest przyczyna powtórnych leków

każdy ma jakieś ataki nerwu ale po poważnym przeżyciu jest inaczej że nie potrafimy sobie poradzić, niby jesteśmy normalni tylko że zamiast walczyć ze stresem się poddajemy i dajemy działać nerwom stąd te trtzesienia wymioty itd.

Ja mam od 3 miesięcy i choć jest coraz lepiej tym coraz gorzej bo tak blisko do normalności miewam tygodnie gdy jest dobrze a potem znów wraca ale żyje i próbuje o tym nie myśleć, ucze sie na nowo cieszyć, przebywac z ludzmi, pracować choć nie jest łatwo najgorzej jest jak są to nowe osoby których nie znam nie mam do nich zaufania.

To ja Wam coś teraz napisze.Miałam fobie-BARDZO silną fobie.Po pogrzebie kumpla miałam taki zespół stresu pourazowego,że na widok karawanu serce biło mi jak oszalałe,drętwiała mi cała lewa ręka,bóle w okolicy serca przyśpieszony oddech,wrażenie,że zaraz strace wzrok,trzęsienie ciała, klucha w gardle,szczękościsk i ból skóry na całym ciele.To były wszystkie moje objawy które następowały jak widziałam cos co ma związek z pogrzebem.Później było coraz gorzej,nie moglam patrzeć na wiązanki kwiatów,jak widzialam grupke ludzi to już myślałam że to idzie kondukt pogrzebowy.Każdy dzwięk z zewnatrz oznaczał "marsz" pogrzebowy.Męczyły mnie tzw flash-backi czyli obrazy z pogrzebu.Isny horror.Później już nawet nie mogłam spokojnie chodzić na cmentarz w Święto Zmarłych.Trwało to ...3,5 roku.Męczyłam się nieprzeciętnie.Zero normalnego życia.Poszłam do psychologa.Kiedy kazał mi przerobić te uczucia,myśli i objawy fizyczne jeszcze raz myślałam,że umre.Stworzył mi nawet w gabinecie "scenke" z pogrzebu.Myślałam,że nie wyrobie.Ale kiedy już przetrawiłam całe to miażdzące uczucie które odczuwałam na pogrzebie...wszystko minęło.Po 3,5 roku spokojnie pojechałam na grób kumpla i nic mi nie było.Niedawno miałam "bliskie spotkanie" z pogrzebem i nawet oddech mi się nie przyśpieszył.Totalny spokój.Więc prosze nie mówcie mi,że stękanie co nas dzisiaj boli jest dobre i trzeba zapominać o przyczynie.NIE! Przyczynę trzeba przerobić i tak naprawdę każdy z nas wie co go trapi i skąd te objawy,ale mało z nas ma na tyle odwagi żeby się z tym zmierzyć.I prosze nie mówcie mi,że to jest niewykonalne bo to co przeszłam tylko ja wiem ile mnie kosztowało.Pozdrawiam