Samotność

oblivion,

Nasz problem jest taki, że to my sami stwarzamy sobie problemy. Gdyby tak w jednej chwili odrzucić całe negatywne myślenie, zresetować umysł i zacząć działać, wszystkie nasze problemy przestałyby istnieć. Nie zniknęłyby sprawy związane z realnym życiem, jak np. komornik na karku, brak pracy, itd. Zniknęłyby za to problemy emocjonalne, które nas paraliżują i blokują możliwość działania. Nigdy nie poznasz nowych przyjaciół, jeśli będziesz zaprzątać sobie głowę starymi pseudoprzyjaciółmi. Olej to wszystko i po prostu zacznij działać. Kto się nie rozwija ten umiera, a skupianie się nad tym co było wczoraj to właśnie brak rozwoju. Trzeba myśleć nad tym co jest dzisiaj, w tej chwili. Pomyśl co realnie możesz zrobić, by poznać nową osobę i jak rozwinąć relację.

Nauczyć się odrzucać negatywne myślenie...wlasnie tak bym chciała. Choć faktycznie ptoblemy nie znikaja, ale niby jest łatwiej. Slyszę weź się w garść i zacznij działaś..no wlaśnie jak zacząć działać?

wiadomo, z innym mózgiem, inaczej by się działało, ale mózgu nie da się wymienić :)

co do mnie, to przywykłem do samotności na tyle, że nie odnajduje się w towarzystwie bez wspomagaczy, ale nie na tyle by mi było dobrze.

A czy jeśli nie potrzebuje się zbytnio obecności znajomych, bo jest się raczej osobą samotną to źle? To są złe osoby?

to nie jest źle, niektórzy mają mniejsze potrzeby towarzystwa, ale jakieś tam mają wszyscy.

no dokładnie. samych potrzeb jako takich nie można przecież sztucznie wywołać, sobie/komuś narzucić, nakazać dążyć do celu nie naszego, zaspokajać nie swoje pragnienia. brak potrzeby = brak problemu (cierpienia) <- problem zawsze boli. zresztą czym innym jest rzeczywisty BRAK potrzeb, czym innym NIEUMIEJĘTNOŚĆ potrzeb zaspokajania, nie wspominając już o wyparciu, racjonalizacji, tłumieniu, zaprzeczaniu (itd).

jak rozumiem Tella, masz małą/znikomą potrzebę kontaktu z innymi ludźmi? właściwie to ja chyba też, tzn. niezaprzeczalnym faktem jest, że czuję się lepiej sama (ze sobą) niż przebywając "pośród i wśród" a każdy kontakt z nimi wszystkimi "innymi" męczy mnie przeogromnie wręcz czysto fizycznie męczy i po każdej próbie zbliżenia, otwarcia się "na" - bo czasami próbuję, zdarza mi się próbować pozwalając, dopuszczając, czuję się (...) sama nie wiem, to trochę tak, jakby każdy człowiek był wampirem czyhającym na to by wyssać ze mnie krew.

Ale to, że nie ma się grona wielu znajomych i się nie wychodzi to od razu trzeba piętnować?

Albo naśmiewać się, że popiszesz z kimś kogo znasz na fb?

nie no, piętnować, naśmiewać się nie trzeba, a nawet się nie powinno. każdy ma swoje życie, swoje potrzeby, niepotrzeby i możliwości/umiejętności potrzeb/niepotrzeb tych zaspokajania/unikania. a wszystkim innym się śmiejącym, szydzącym, gówno o nas wiedzącym WARA od naszego świata w ogóle - wara od tego, co w nas.

Tella,

Ale to, że nie ma się grona wielu znajomych i się nie wychodzi to od razu trzeba piętnować?

Albo naśmiewać się, że popiszesz z kimś kogo znasz na fb?

nie powinno się tak robić, a jak ktoś tak robi to źle o nim świadczy.

chociaż z drugiej strony to chyba naturalne ... tzn. jasne, że się nie powinno - piętnować, naśmiewać - w ogóle, za przeproszeniem wpierda*ać się w nie swoje życie, nie swoje sprawy, ale im bardziej zachowanie jednostki odbiega od ogólnie przyjętego, od normy tak zwanej, tym bardziej "ogół" do "normy" daną "jednostkę" stara się, czasem brutalnie, na siłę, często atakiem werbalnym właśnie, przybliżyć - musisz być jednym z nas! a jeśli nie jesteś/być nie chcesz lub (być) nie potrafisz to my ci pokażemy jak beznadziejnie żałosny, jakże śmieszny jest twój żywot i droga, którą obrałeś w nienormalności swej.

(czuję na sobie wzrok sąsiadów na przykład i znam ich myśli, słyszę ich śmiech)

To jest takie mitomaństwo, ponieważ żyjacy w społeczenstwie ludzie odziaływuja na siebie, czasem swiadomie czasem nie, więc takie "nie twoja sprawa, nie wpiedalaj sie mi w zycie" to tylko jedna z zagrywek, chwyt na rozbicie oponenta.

...więc w sumie (i w praktyce) chyba bardziej skutecznym "chwytem na rozbicie oponenta" powinno być coś w rodzaju: no to się wpierda*aj... oto moje DNO. moje prywatne PIEKŁO, do którego uparcie i wytrwale dążyłam, do którego dobiegłam szybciej niż sądziłam, gratuluję więc sobie, tobie dziękuję. (w sensie "nie widzę problemu - w sobie/w tobie/w was").

zależy czy ktoś wtyka nosa z dobrymi intencjami, chce się zbliżyć, robi to taktownie czy chce szydzić bezceremonialnie.

jak to drugie to walcie w pisde bez orientu i nie słuchajcie neona :>

jezu no co wy

jak mozna sie komus wpierdalac w liczbe znajomych

i jeszcze z tego powodu pietnowac

ile wy macie lat

12?

mnie taka sytuacja nigdy nie spotkała, odniosłem się tylko do tego co napisała Tella

Jestem samotna, bo mój kot umarł, a chyba tylko on mnie kochał.

mój kot też kiedyś umarł, wszyscy kiedyś umrą, wydaje mi się, że człowiek przez całe życie jest samotny, będąc wśród ludzi, którzy mnie nie rozumieją też czuję się samotna, ostatnio rozmawiałam ze znajomym o reinkarnacji, o życiu w poprzednim wcieleniu, który zna się na Obe - out-of-body experience, pierwszy raz mi się zdarzyło, że ktoś mnie dobrze rozumie, na poziomie duchowym a nie cielesnym.

Jak mogę liczyć na to, że ktoś mnie pokocha i będzie szanował skoro ja sama siebie nie mogę znieść. Nawet trochę siebie nie lubię. Dopóki tego nie zmienię zostanę sama...

oblivion,

nie mam przyjaciela do przytulania i kochania, i nie wiem, czy ktokolwiek chciałby nim być

Kto mnie ukocha tak, żebym była ukochana?

Kto mnie ukocha tak, żebym była ukochana?

Może nie jest to rada której pragniesz, którą chcesz wysłuchać. Ale najpierw, postaraj się chociaż trochę, pokochaj samą siebie. Wiem że to może być dla Ciebie trudne. Dla mnie jest. Ale konsekwentnie zaczynam wierzyć w siebie. A przyjaźń i druga połówka na pewno się znajdzie.

Kto mnie ukocha tak, żebym była ukochana?

 

Może nie jest to rada której pragniesz, którą chcesz wysłuchać. Ale najpierw, postaraj się chociaż trochę, pokochaj samą siebie. Wiem że to może być dla Ciebie trudne. Dla mnie jest. Ale konsekwentnie zaczynam wierzyć w siebie. A przyjaźń i druga połówka na pewno się znajdzie.

Nie zgodzę się, czasami potrzebujemy drugiej osoby by zrozumieć ze DA się nas kochać, ze JESTEŚMY coś warci i dopiero wtedy rozkwitamy..

By zobaczyć że mimo demonów w głowie i mroku w środku będziemy dla kogoś swiatłem, przecież o to chodzi by znależć kogoś kto cie podniesie gdy nie potrafisz już wstać.

/Stay strong.

RepairMySoul, W sumie racja, choc czesto slyszy sie, ze to trzeba znalezc w sobie ale jak to znalezc jak czlowiek jest jednym wielkim deficytem a aby nim nie byc musi wiedziec, ze jest wazny, potrzebny.

Ja na ten przykład za sobą,nie przepadam.Ale już w czasach mej młodości.Wmawiano mi,że jestem do niczego.

i potym postanowiłeś zostać wiejskim filozofem ?