Żona nigdy nie przeprasza.

Witam,

jesteśmy razem pięć lat. Moja żona to wspaniała, kochana kobieta. Jak to w związkach, ludzie ranią się mniej lub bardziej różnymi sytuacjami. Jednakże moja żona nigdy nie przeprasza z własnej inicjatywy. Wręcz przeciwnie zawsze znajduje winę we mnie i atakuje mnie. Nawet jeżeli ta wina jest to nie adekwatna do sytuacji w których Ona mnie rani. Ja przyznaję się do błędu jeżeli coś zawinie ,przepraszam i staram się zadośćuczynić. Rozmawialiśmy wielokrotnie na ten temat. Jak grochem o ścianę. Wszystkie te sytuacje kumulują się we mnie i czasami wybucham złością. Wtedy ja przepraszam, a żona dalej nie. Nie potrafię wybaczyć, bo niby czemu jak nie czuję skruchy i żalu z przewinienia mojej żony.

Cześć

Przykro mi to stwierdzić, jednak sam przyczyniasz się do jej postępowania. Widocznie jest na tyle nieświadoma relacji intra- i interpersonalnych, że trzeba jej pokazywać jak krowie na rowie, gdzie popełnia błędy. Najprostszym sposobem powinna być zwykła konsekwencja, tj. nieprzepraszanie jej za jej ewidentną winę.

Żona nigdy nie przeprasza tylko wali wałkiem po łbie

Cześć

Przykro mi to stwierdzić, jednak sam przyczyniasz się do jej postępowania. Widocznie jest na tyle nieświadoma relacji intra- i interpersonalnych, że trzeba jej pokazywać jak krowie na rowie, gdzie popełnia błędy. Najprostszym sposobem powinna być zwykła konsekwencja, tj. nieprzepraszanie jej za jej ewidentną winę.

Zgadzam się Reynevan, swoim postępowaniem przyczyniasz się do tego jak zachowuje się żona.

W afekcie kumulacja wszystkich moich nerwów z tylu lat jest dużo większa niż załóżmy ostatnie przewinienie żony. Zaczyna robić się błędne koło. Macie rację, od jakiegoś czasu mam tą świadomość i staję twardo przy swoim. Nie zmienia to faktu braku przeprosin i zrozumienia własnego przewinienia.

Nie zmienia to faktu braku przeprosin i zrozumienia własnego przewinienia.

Zatem może należy użyć radykalnych środków? Stawiać sprawy jasno: ,,albo pracujesz nad komunikacją, albo żegnaj".

Nie zamierzam używać tak mocnych szantażów emocjonalnych.

Poniekąd jest to szantaż, jednak powinieneś mieć na uwadze swoje dotychczasowe porażki w komunikacji z żoną. Być może gra jest warta świeczki.

Witam,

jesteśmy razem pięć lat. Moja żona to wspaniała, kochana kobieta. Jak to w związkach, ludzie ranią się mniej lub bardziej różnymi sytuacjami. Jednakże moja żona nigdy nie przeprasza z własnej inicjatywy. Wręcz przeciwnie zawsze znajduje winę we mnie i atakuje mnie. Nawet jeżeli ta wina jest to nie adekwatna do sytuacji w których Ona mnie rani. Ja przyznaję się do błędu jeżeli coś zawinie ,przepraszam i staram się zadośćuczynić. Rozmawialiśmy wielokrotnie na ten temat. Jak grochem o ścianę. Wszystkie te sytuacje kumulują się we mnie i czasami wybucham złością. Wtedy ja przepraszam, a żona dalej nie. Nie potrafię wybaczyć, bo niby czemu jak nie czuję skruchy i żalu z przewinienia mojej żony.

Nie przeprasza, nie okazuje skruchy, a też się nie poprawia?

Bo uważam, że poprawa jest ważniejsza niż werbalne przeproszenie, które nie zawsze musi za sobą pociągać zmianę złych zachowań.

Ergo, jeżeli nie przeprasza, ale się poprawia - pół biedy. Jeżeli ani nie przeprasza, ani się nie poprawia - to jest duży problem.

Żona nigdy nie przeprasza.

kluczowe pytanie czy nie przeprasza tylko ciebie i czy przed innymi [dziecmi/rodzicami/znajomymi/pracodawcami itede] tez nie potrafi przyznac sie do bledu?

W afekcie kumulacja wszystkich moich nerwów z tylu lat jest dużo większa niż załóżmy ostatnie przewinienie żony. Zaczyna robić się błędne koło.....

To silnie destruktywny stan. Błędem jest do niego dopuszczać.

....

kluczowe pytanie czy nie przeprasza tylko ciebie i czy przed innymi [dziecmi/rodzicami/znajomymi/pracodawcami itede] tez nie potrafi przyznac sie do bledu?

Dlaczego uważasz, że ma to znaczenie?

Witam,

jesteśmy razem pięć lat. Moja żona to wspaniała, kochana kobieta. Jak to w związkach, ludzie ranią się mniej lub bardziej różnymi sytuacjami. Jednakże moja żona nigdy nie przeprasza z własnej inicjatywy. Wręcz przeciwnie zawsze znajduje winę we mnie i atakuje mnie. Nawet jeżeli ta wina jest to nie adekwatna do sytuacji w których Ona mnie rani. Ja przyznaję się do błędu jeżeli coś zawinie ,przepraszam i staram się zadośćuczynić. Rozmawialiśmy wielokrotnie na ten temat. Jak grochem o ścianę. Wszystkie te sytuacje kumulują się we mnie i czasami wybucham złością. Wtedy ja przepraszam, a żona dalej nie. Nie potrafię wybaczyć, bo niby czemu jak nie czuję skruchy i żalu z przewinienia mojej żony.

i po 5 latach zaczeło Ci to doskwierac? Zony nie zmienisz skoro rozmowy nie daja efektu, widac ze u Was w zwiazku to zona przeciaga line na swoja strone. Pozostaje Ci sie z tym pogodzic, a jak sie pokłocicie spokojnie wyłozyc swoje racje i zapomniec. Jak jest kochana, dobra itd, to nie ma co kruszyc kopii o to kto przeprasza, skoro sie kłocicie o bzdury. Fakt, nie jest to sprawiedliwe ale nikt nie jest ideałem i człowiek do drugiego nie zawsze sie dostosuje...

Żona nigdy nie przeprasza tylko wali wałkiem po łbie

U nas na osiedlu nożem w klatkę piersiową.Ona lat 53 on lat 58.

Dlaczego uważasz, że ma to znaczenie?

bo zanim wydam osad chce wiedziec w czym konkretnie tkwi problem

Dlaczego uważasz, że ma to znaczenie?

bo zanim wydam osad chce wiedziec w czym konkretnie tkwi problem

W sumie racja.

Żona nigdy nie przeprasza.

 

kluczowe pytanie czy nie przeprasza tylko ciebie i czy przed innymi [dziecmi/rodzicami/znajomymi/pracodawcami itede] tez nie potrafi przyznac sie do bledu?

Nie przeprasza nikogo, poza naszym małym dzieckiem. Jest osobą dość skrytą, nie okazującą uczuć. Nie zmienia to faktu, iż po przewinieniu szuka winy we mnie i karze ciszą.

Oj,to współczuje.Już lepiej głośne wrzaski niż milczenie.

mkdestiny, Powszechnie kobiety grzeszą straszliwą zaciętością i pazernością nie darują niczego i chcą posiadać wszystko. Odzywa się to w ten sposób że zacięta pani potrafi 10, 15 lat 100razy wypominać mężowi krzywdę przykrość jaką on zrobił 15 lat temu setki razy powtarzają, od tego są wolni mężczyźni oni wogólne nie pamiętają i wogóle się nie czepiają tak jak kobiety. /dr. Wanda Półtawska psychiatra. Od niemal samego początku swojej działalności zawodowej pracuje w Poradniach Młodzieżowych i Małżeńskich. Od 1955 roku prowadziła wykłady z medycyny pastoralnej na Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie, w której od 1967 roku kierowała Instytutem Teologii Rodziny. W latach 1981-84 wykładała w Instytucie Jana Pawła II przy Uniwersytecie Laterańskim w Rzymie. Od 1983 roku jest członkiem Papieskiej Rady Rodziny i członkiem Papieskiej Akademii Pro Vita - ("W Obronie Życia"). Została odznaczona papieskim medalem Pro Ecclesia et Pontefice ("Za zasługi dla Kościoła i papieża"), a także Złotą Odznaką "Za pracę dla miasta Krakowa". Od wielu lat jest członkiem Unii Pisarzy Medyków i Stowarzyszenia Dziennikarzy Katolickich. Jest autorką licznych publikacji, m.in.: "I boję się snów (wspomnienia z obozu w Ravensbruck, po raz pierwszy opublikowane i wydane w 1961 roku i przetłumaczone na język angielski i niemiecki), "Stare rachunki" (wydane po raz pierwszy w 1969 roku), Przygotowanie do małżeństwa (1993), Samo życie (1994). Beskidzkie rekolekcje - Dzieje Przyjaźni Karola Wojtyły z Rodziną Półtawskich. Dr Wanda Półtawska W czasie wojny była harcerką Szarych Szeregów, za co w 1941 roku została aresztowana przez gestapo. Została skazana na śmierć i wysłana do obozu koncentracyjnego w Ravensbruck, gdzie była poddana okrutnym

eksperymentom medycznym. Obóz opuściła na początku 1945 i wróciła do kraju./.

mkdestiny, Powszechnie kobiety grzeszą straszliwą zaciętością i pazernością nie darują niczego i chcą posiadać wszystko. Odzywa się to w ten sposób że zacięta pani potrafi 10, 15 lat 100razy wypominać mężowi krzywdę przykrość jaką on zrobił 15 lat temu setki razy powtarzają, od tego są wolni mężczyźni oni wogólne nie pamiętają i wogóle się nie czepiają tak jak kobiety. /dr. Wanda Półtawska psychiatra. Od niemal samego początku swojej działalności zawodowej pracuje w Poradniach Młodzieżowych i Małżeńskich. Od 1955 roku prowadziła wykłady z medycyny pastoralnej na Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie, w której od 1967 roku kierowała Instytutem Teologii Rodziny. W latach 1981-84 wykładała w Instytucie Jana Pawła II przy Uniwersytecie Laterańskim w Rzymie. Od 1983 roku jest członkiem Papieskiej Rady Rodziny i członkiem Papieskiej Akademii Pro Vita - ("W Obronie Życia"). Została odznaczona papieskim medalem Pro Ecclesia et Pontefice ("Za zasługi dla Kościoła i papieża"), a także Złotą Odznaką "Za pracę dla miasta Krakowa". Od wielu lat jest członkiem Unii Pisarzy Medyków i Stowarzyszenia Dziennikarzy Katolickich. Jest autorką licznych publikacji, m.in.: "I boję się snów (wspomnienia z obozu w Ravensbruck, po raz pierwszy opublikowane i wydane w 1961 roku i przetłumaczone na język angielski i niemiecki), "Stare rachunki" (wydane po raz pierwszy w 1969 roku), Przygotowanie do małżeństwa (1993), Samo życie (1994). Beskidzkie rekolekcje - Dzieje Przyjaźni Karola Wojtyły z Rodziną Półtawskich. Dr Wanda Półtawska W czasie wojny była harcerką Szarych Szeregów, za co w 1941 roku została aresztowana przez gestapo. Została skazana na śmierć i wysłana do obozu koncentracyjnego w Ravensbruck, gdzie była poddana okrutnym

tak a kazdy facet jak widzi kobiete to mysli jakby wygladała na golasa

mkdestiny, Powszechnie kobiety grzeszą straszliwą zaciętością i pazernością nie darują niczego i chcą posiadać wszystko.

Kolejny osobnik (osobniczka) na poziomie ortalionowego seby, który (która) głosi swoje mądre inaczej tezy.

mkdestiny, możliwe, że Twoja żona traktuje przepraszanie jako oznakę słabości. Nie tylko nie chce przepraszać, ale też stara się zwalić winę na Ciebie. Nie ma czasem niskiego poczucia własnej wartości? W takim wypadku swoje "przewinienia" może traktować nie tylko, jako błąd, który zdarza się każdemu popełnić, ale też np. myśleć, że przez to, że coś źle zrobiła jest beznadziejna. Wtedy włącza się reakcja obronna - "nie, to nie moja wina, tylko Twoja".

Oczywiście to nie jedyna możliwość, ale podejrzewam, że tak jest w tym przypadku, bo piszesz, że poza tym jest dobrą osobą i potrafi też przeprosić Wasze dziecko.

"nie, to nie moja wina, tylko Twoja"

Albo: "jestem tak beznadziejna, że będę szła w zaparte i się utwierdzała w tym przekonaniu", lecz to już jest czysto wyabstrahowana hipoteza.

Koci wątek

mkdestiny, Powszechnie kobiety grzeszą ...

...ale nie z każdym dupkiem.

Co kobiety to jej, co mężczyzny to wspólne, tak to się kręci. Jeżeli ktoś ma w swoim otoczeniu kobietę która nie mówi np. razem wyremontowaliśmy mieszkanie gdy w rzeczywistości mężczyzna pracował fizycznie a damulka zrobiła mu pić i wskazała fuszerki to piona, namów ją do występu w tv śniadaniowej, jest tego warta.