ot

Eh... iiwaa, muszę Ci powiedzieć, że trochę przesadzasz. Często się nie zgadzam z NN4V, ale tym razem muszę przyznać mu rację. Na Ciebie może to działa, na innych nie musi. Są ludzie, którzy czerpią siłę życiową z intensywnej aktywności, są tacy, którzy ją czerpią z mniej intensywnych działań. Człowiek, który ma depresję, myśli samobójcze itd. oczywiście potrzebuje podejmować jakąś aktywność, ale zaharowywanie się może przynieść skutek odwrotny do zamierzonego. Już nie mówiąc o tym, że niektórzy dostają depresji z przepracowania.

Chodzi nie o myślenie, a o rozczulanie się nad sobą.

(...)

Zresztą takie rozmyślanie i niechęć do działania jest oznaką słabości i bezsilności, a to najgorsze co może być.

Depresja może dopaść każdego, silnego i słabego. "Rozczulaniem się nad sobą" bym tego nie nazwała, tak to można nazwać zwykły dołek, który dopada każdego.

iiwaa, masz wyższe wykształcenie w pierwszym pokoleniu?

Eh... iiwaa, muszę Ci powiedzieć, że trochę przesadzasz. Często się nie zgadzam z NN4V, ale tym razem muszę przyznać mu rację. Na Ciebie może to działa, na innych nie musi. Są ludzie, którzy czerpią siłę życiową z intensywnej aktywności, są tacy, którzy ją czerpią z mniej intensywnych działań. Człowiek, który ma depresję, myśli samobójcze itd. oczywiście potrzebuje podejmować jakąś aktywność, ale zaharowywanie się może przynieść skutek odwrotny do zamierzonego. Już nie mówiąc o tym, że niektórzy dostają depresji z przepracowania.

 

Chodzi nie o myślenie, a o rozczulanie się nad sobą.

(...)

Zresztą takie rozmyślanie i niechęć do działania jest oznaką słabości i bezsilności, a to najgorsze co może być.

Depresja może dopaść każdego, silnego i słabego. "Rozczulaniem się nad sobą" bym tego nie nazwała, tak to można nazwać zwykły dołek, który dopada każdego.

Ale to, że osoby regularnie uprawiające sport są mniej narażone na choroby psychiczne, to nie mój wymysł, tylko wynik badań naukowych.

iiwaa, masz wyższe wykształcenie w pierwszym pokoleniu?

pochodzę z patologii, to nie jest moja rodzina. moją rodziną jest mój mąż, jego siostrzeniec i siostrzenica.

Mój mąż co roku puszcza 30 procent

Nie o zachowanie chodzi, moja droga. O wiedzę i wykształcenie. Zachowanie jest bardzo zróżnicowane.

Znieważenie to troszkę co innego. A Stonoga jest osobą publiczną.

Nabijanie się a konstatacja faktu to co innego.

1. Nie uważam się za wyższosferową

2. Sama siebie tak nazywasz

3. To chyba normalne, że ludzie przebywaja przede wszystkim w swoim środowisku

. rozmowa a integracja to zupełnie co innego

...

Nietrudno w ten sposób zrobić się bezrefleksyjnym automatem.

Myślę, że jak w niemal wszystkim, najlepsza jest równowaga - czyli coś pomiędzy.

 

Kwestia podzielności uwagi. Mogę myśleć myjąc zęby i szczotkując kota

Chodzi nie o myślenie, a o rozczulanie się nad sobą. Kiedy myślenie idzie w tym kierunku, należy je przerwać jaką mocno absorbującą aktywnością. Najlepiej zjechanie się fizycznie tak, że ma się ochotę wypić wodę nawet z psiej miski (moja metoda).

Nie bez przyczyny osoby regularnie uprawiające sport o wiele rzadziej cierpią na depresję.

Zresztą takie rozmyślanie i niechęć do działania jest oznaką słabości i bezsilności, a to najgorsze co może być. Złość, gniew, nienawiść są już lepsze, bo rodzą działanie - trzeba je tylko właściwie ukierunkować. Zresztą dlatego zazdroszczę Wam testosteronu (a mam niski poziom estrogenu ze względu na tryb życia i sposób odżywiania, a i tak zazdroszczę ) i dlatego wolę Wasze towarzystwo, niż - często powodujące "dołki" przez te bezsensowne rozmyślanie nad tym, co jest źle - towarzystwo innych kobiet.

U mnie niestety myślenie jest ściśle powiązane z działaniem - jest jego fundamentem. Dlatego zupełnie obcy jest mi Twój punkt widzenia. Sport jest nudny - można zajmować się wieloma bardziej wkręcającymi zajęciami.

No i mój kot jest zdecydowanie mało chętny do współpracy przy szczotkowaniu.

iiwaa, ale ja się do kompletnie czego innego odniosłam. Sama aktywność fizyczna jest dobra, jej nadmiar jest zły. Zależy też, jakie kto ma możliwości, wydolność. Gdybym ja robiła tak jak Ty:

Najlepiej zjechanie się fizycznie tak, że ma się ochotę wypić wodę nawet z psiej miski (moja metoda).

To wcale bym się lepiej nie czuła, a wręcz gorzej. Nie na każdego to działa. Trzeba dostosowywać wysiłek do swoich możliwości.

A chodziło mi przede wszystkim o to, że wyjście z depresji nie jest takie proste, że jak chcesz, to wstaniesz i wszystko będzie ok. Skoro ja nie mam ciężkiej depresji i czasem mi się trudno funkcjonuje, to wyobrażam sobie jak ci, którzy ją mają muszą się czuć i jak muszą mieć pod górkę.

Ale to, że osoby regularnie uprawiające sport są mniej narażone na choroby psychiczne, to nie mój wymysł, tylko wynik badań naukowych.

A swoją drogą, jakby nie ta ludzka skłonność do "rozczulania", wyszukiwania tego co złe, to do dziś siedzielibyśmy w jaskiniach i wpieprzali jakie upolowane..no mamutów, to teraz już nie, to może te dzisiaj czesane koty ?

Ale to, że osoby regularnie uprawiające sport są mniej narażone na choroby psychiczne, to nie mój wymysł, tylko wynik badań naukowych.

Zgadza się, ale to jeszcze nie dowodzi związku przyczynowo-skutkowego, bo może po prostu być tak, że to osoby mniej skłonne do depresji, bardziej energiczne itd, chętniej sięgają po sport. Popatrz z resztą na autorkę tematu, jej sport przed wpadnięciem w dół nie uchronił, ani Justyny Kowalczyk, mnie z resztą też nie, a wierz mi, że w przeszłości życia sobie bez tego nie wyobrażałam( bez sportu, bo teraz nie wyobrażam sobie bez doła i bez moich "rozczulań" ) owszem, ja nie mówię, że sport nie pomaga, ale bywają takie sytuacje, że nie pomaga.

A swoją drogą, jakby nie ta ludzka skłonność do "rozczulania", wyszukiwania tego co złe, to do dziś siedzielibyśmy w jaskiniach i wpieprzali jakie upolowane..no mamutów, to teraz już nie, to może te dzisiaj czesane koty ?

Gdyby nie upór, odwaga i chęć działania, to tym bardziej byśmy siedzieli w jaskiniach. Ba, nawet mamuta by nie było, bo wszyscy by tylko płakali, że głodni, a polowanie na mamuta niebezpieczne.

Twierdzę, że tu nie o skłonność do rozczulania chodzi, a o dostrzeżenie potrzeby - czyli braku czegoś - i o działanie w kierunku wyeliminowania tego braku. Ergo, gdy ktoś rozczula się, że nie ma pieniędzy, to jeszcze nie powoduje, że stan konta mu wzrośnie. Gdy zauważa potrzebę i idzie do pracy, to nawet bez rozczulania jego stan się potrafi.

Związku przyczynowo-skutkowego dowodzi wydzielanie endorfin w trakcie wysiłku fizycznego.

Michellea, ja nie uważam że ktoś ma się rzucać na trening dla zaawansowanych, jeśli nigdy nie ćwiczył Jedynym skutkiem tego będzie pewnie niemożność poruszania się przez następnych kilka dni wysiłek fizyczny trzeba dostosować do poziomu zaawansowania

Kolejny wątek-śmietnik :/

Mój mąż co roku puszcza 30 procent

Tylko co w związku z tym? tam gdzie ja studiowałam, po pierwszym roku wyleciała połowa, a po drugim może z 40% procent w stosunku do stanu początkowego zostało. Bynajmniej nie było to "wyjątkowe" prawo.

Po pierwsze nie uważam, że prawo jest wyjątkowe. Kiedyś może było, teraz nie. Ale cechą tych studiów jest konieczność 1) poświęcenia czasu 2) opanowania dużej ilości materiału. A wykładowcy są czepialscy. Ja akurat nie tak bardzo, bo chcę mieć spokój, więc 3 dam, ale widzę po innych. Nie jak na komunikacjach wizerunkowych, "pijarach" czy innych dyrdymałach.

A, widzisz, u nas nie wylatują, ale płacą za warunki. Dzięki temu i nowa winda jest, i nowe łazienki, i gabinet mi wyremontowali, i łączniki robią, cobym się nie musiała w zimie ubierać i latać z budynku do budynku. Nasz wydział jest najnowocześniejszy ze wszystkich na tej uczelni tablice interaktywne, projektory i komputery w każdej sali, No i coraz więcej sal jest już klimatyzowanych. A im więcej warunków.... Żartuję oczywiście

 

Nie o zachowanie chodzi, moja droga. O wiedzę i wykształcenie. Zachowanie jest bardzo zróżnicowane.

Jeśli mowa o zadęciu, nadęciu do zawsze chodzi o zachowanie. Bo samą wiedzą można dzielić się z innymi zarówno w sposób nadęty, jak i pokorny. Bynajmniej samo posiadanie dużej wiedzy nie czyni człowieka nadętym, już prędzej właśnie raczej pokornym, bo mu uświadamia ile jeszcze nie wie.

Między zadęciem a pokorą jest jeszcze wiele stanów pośrednich.

 

Znieważenie to troszkę co innego. A Stonoga jest osobą publiczną.

No właśnie, czyli można go chyba tym bardziej znieważyć nazywając głupim? Pytam serio, jak to jest z tymi zniewagami, mógłby Stonoga to zgłosić jakby przeczytał i poczuł się urażony? są jakieś podstawy?

Moim zdaniem 23/24 k.c. Acz to nie jest znieważenie.

 

Nabijanie się a konstatacja faktu to co innego.

Opinie o kimś, to nie fakty. Faktem to może być co najwyżej samo wyrażenie przez kogoś opinii, a nie ona sama.

Zależy o które z moich słów konkretnie Ci chodziło.

 

1. Nie uważam się za wyższosferową

A za jaką?

Jedynie za wykształconą.

Do "wyższych sfer" mi daleko.

 

2. Sama siebie tak nazywasz

No, stwierdzam fakty

To też sama mówisz.

 

3. To chyba normalne, że ludzie przebywaja przede wszystkim w swoim środowisku

Trudno żeby przebywali w nie swoim...zwłaszcza, gdy mogą sobie wybrać i przebywać tam gdzie się po prostu dobrze czują :)

A więc po co chcesz na siłę integrować kogoś z pijakami? Wystarczył mi ojciec nierób i alkoholik, dziękuję.

 

. rozmowa a integracja to zupełnie co innego

Czyli nie chcesz się jednak ze mną integrować? eh przywykłam już do odrzuceń, może jakoś i to przeboleję

Żeby się integrować, to trzeba kogoś poznać twarzą w twarz.

 

 

Ale to, że osoby regularnie uprawiające sport są mniej narażone na choroby psychiczne, to nie mój wymysł, tylko wynik badań naukowych.

 

Nie do końca.Owszem na pewne choroby/zaburzenia zdrowy tryb życia,regularna aktywność fizyczna ma wpływ.Np. uprawiając sport są mniejsze szanse że taka osoba wpadnie w depresje.Jednak są pewne choroby psychiczne sctricte choroby na które nie ma to zupełnego wpływu.Bo decyduję biochemia mózgu oraz genetyka.Znam wiele osób jak również sam byłem osobą uprawiającą sport od kiedy pamiętam.Mimo to nie przeszkodziło mi to w zachorowaniu na chorobę dwubiegunową.Grałem mecz w klubie piłkarskim by za kilka miesięcy w obłędzie już leżeć w szpitalu psychiatrycznym 4x pod rząd.Tyczy się to zarówno zawodowych sportowców jak i amatorskich.Często choroba psychiczna właśnie chcąc nie chcąc przerywa kariery.Choroba nie wybiera.

Tak z twojej czy tam twojego meża branży również : http://wyborcza.pl/1,76842,14718035,Prokurator_chora_psychicznie__ale_pracowac_musi.html

Ha ha. Faktycznie, dobra sytuacja dla obrony

Owszem, acz w tym wątku jest chyba mowa o depresji. Zobacz, autorka odrzuciła aktywność fizyczną i skarży się na tarczycę. Więc można zacząć od zbadania jej stanu fizycznego.

Związku przyczynowo-skutkowego dowodzi wydzielanie endorfin w trakcie wysiłku fizycznego.

Skoro ćwiczenia powodują wydzielanie endorfin, czy fenyloetyloaminy, to niedziwne, że powodują polepszenie nastroju. Co nie oznacza, że jak ktoś podniesie się z łóżka i zacznie codziennie ćwiczyć, to wyleczy się z depresji.

Zobacz, autorka odrzuciła aktywność fizyczną i skarży się na tarczycę. Więc można zacząć od zbadania jej stanu fizycznego.

Skoro wie, że ma niedoczynność, to zapewne bierze leki. Jeśli ma dobrze dobraną dawkę, to szukałabym gdzie indziej.

Związku przyczynowo-skutkowego dowodzi wydzielanie endorfin w trakcie wysiłku fizycznego.

Skoro ćwiczenia powodują wydzielanie endorfin, czy fenyloetyloaminy, to niedziwne, że powodują polepszenie nastroju. Co nie oznacza, że jak ktoś podniesie się z łóżka i zacznie codziennie ćwiczyć, to wyleczy się z depresji.

 

Zobacz, autorka odrzuciła aktywność fizyczną i skarży się na tarczycę. Więc można zacząć od zbadania jej stanu fizycznego.

Skoro wie, że ma niedoczynność, to zapewne bierze leki. Jeśli ma dobrze dobraną dawkę, to szukałabym gdzie indziej.

Zapobiegają raczej :) Ale mogą pomóc na tzw. stany depresyjne. No i wspomóc leczenie.

O tych lekach nie wspominała, miejmy nadzieję, że dobrze zdiagnozowana. W ogóle bardzo dużo młodych ludzi ma problemy z tarczycą

Ja bym szukała winy "chłopa" (to oczywiście pół żartem - pół serio).

Powinna iść do psychologa, niekoniecznie do psychiatry - bo oni potrafią przepisać leki zdrowej psychicznie osobie.

Czyli jeśli mój pradziadek był baronem, to ja jezdem wyższa sfera.

iiwaa, ja z tą integracją to półżartem, doskonale sobie zdaję sprawę, że nawet jeśli się o tym nie mówi głośno, to w społeczeństwie istnieje taki niepisany podział na klasy lepszych i gorszych, bardziej wykształconych i mniej, biednych i bogatych, ludzi z klasą i bez klasy, a przed wszystkim na tych którzy coś osiągnęli w wymiarze czy to społecznym czy osobistym oraz nieudaczników i wielu tym grupom nie po drodze, żeby się integrować. Natomiast dla mnie osobiście brakiem klasy jest, żeby wchodzić na forum gdzie pisze cała ma ludzi z problemami psychicznymi, drwić sobie z ich wydumanych problemów tylko głowie, nie rozumiejąc ich. Bo ja rozumiem, że ktoś może tego nie rozumieć i dlatego może go to nawet śmieszyć, że dla kogoś osiągnięciem jest wstanie z łóżka ( bo przecież dla niego samego, to jest takie oczywiste i łatwe) ale gdyby miał odrobinę taktu, to zamknąłby dziób na kłódkę, a nie infantylnie takie coś komentował. Ogólnie naprawdę nie mam nic do Ciebie i jestem zaskoczona, bo całkiem znośnie mi się z Tobą rozmawia i naprawdę jak dla mnie możesz sobie do woli ujadać na Stonogę, czy innych nieudaczników życiowych w Twoich oczach, masz pełne prawo żeby sobie tworzyć własne drabinki społeczne i wyznaczać własnymi opiniami innym miejsce w szeregu, ale serio znajdź w sobie chociaż tę odrobinę taktu i od tych ludzi z problemami w głowie się po prostu odczep, tym bardziej, że jak sama piszesz tego nie rozumiesz

Żeby się integrować, to trzeba kogoś poznać twarzą w twarz.

Moim zdaniem 23/24 k.c. Acz to nie jest znieważenie.

art.216 § 2. Kto znieważa inną osobę za pomocą środków masowego komunikowania, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku.

To kiedy zwyzywanie kogoś w internecie przy użyciu pejoratywnych epitetów, tylko pod Kc podpada a kiedy pod Kk?

Zapobiegają raczej :)

Gadanie ze ślepym o kolorach

iiwaa, mam do Ciebie pytanie, ale nie będące tematem wątku. taki mały ofc

Jak wiadomo rząd Polski w sierpniu 1953 zrzekł się reparacji wojennych od Niemiec. Teraz coraz częściej spotykam się z zdaniem, że oświadczenie szefa rządu, wygłoszone podczas obrad sejmu wg sporej części prawników nie jest wiążące w prawie międzynarodowym. Kwestie wzajemnych zobowiązań finansowych powinny być regulowane umowami międzynarodowymi. A takiej umowy nie ma i nigdy nie było. Według Ciebie takie zrzeczenie reparacji jest coś warte, czy nie

A co do Stonogi, to według mnie jest pajac.

iiwaa, ja z tą integracją to półżartem, doskonale sobie zdaję sprawę, że nawet jeśli się o tym nie mówi głośno, to w społeczeństwie istnieje taki niepisany podział na klasy lepszych i gorszych, bardziej wykształconych i mniej, biednych i bogatych, ludzi z klasą i bez klasy, a przed wszystkim na tych którzy coś osiągnęli w wymiarze czy to społecznym czy osobistym oraz nieudaczników i wielu tym grupom nie po drodze, żeby się integrować. Natomiast dla mnie osobiście brakiem klasy jest, żeby wchodzić na forum gdzie pisze cała ma ludzi z problemami psychicznymi, drwić sobie z ich wydumanych problemów tylko głowie, nie rozumiejąc ich. Bo ja rozumiem, że ktoś może tego nie rozumieć i dlatego może go to nawet śmieszyć, że dla kogoś osiągnięciem jest wstanie z łóżka ( bo przecież dla niego samego, to jest takie oczywiste i łatwe) ale gdyby miał odrobinę taktu, to zamknąłby dziób na kłódkę, a nie infantylnie takie coś komentował. Ogólnie naprawdę nie mam nic do Ciebie i jestem zaskoczona, bo całkiem znośnie mi się z Tobą rozmawia i naprawdę jak dla mnie możesz sobie do woli ujadać na Stonogę, czy innych nieudaczników życiowych w Twoich oczach, masz pełne prawo żeby sobie tworzyć własne drabinki społeczne i wyznaczać własnymi opiniami innym miejsce w szeregu, ale serio znajdź w sobie chociaż tę odrobinę taktu i od tych ludzi z problemami w głowie się po prostu odczep, tym bardziej, że jak sama piszesz tego nie rozumiesz

Ale to było w zupełnie innym kontekście Jeśli chcesz wiedzieć w jakim - to tylko w tzw. "priv". Nie było to o osobach z depresją, a o 2 osobach - wspomniałam zresztą nie o SUKCESIE wstania z łóżka, a o infantylnym opisywaniu całego dnia (wstałam z łóżka, otworzyłam torebkę, wyciągnęłam batonika Milky Way). Nie zamierzam wskazywać paluchem, o kogo chodzi, acz skoro te osoby (na poziomie rozwoju 6-latka) uważają się za kompetentne do komentowania związków (w których nigdy nie były), to nie uszło to mojej uwadze. To nie są osoby z depresją, dla których wstanie z łóżka jest sukcesem, ale osoby tak infantylne, że opiszą Ci cały dzień tak, jak robi to uczeń zerówki. One problemu ze wstaniem z łóżka nie mają, podobnie jak nie ma 6-latek, on po prostu podkreśli Ci, że jak wstał z łóżka, to założył fajowe kapcie w kształcie piesków, potem zjadł płatki, umył ząbki, a potem pani pochwaliła go za rozwiązanie zagadki w szkole. I o ile u dziecka to oczywiście w pełni zrozumiałe, o tyle u 30latka nie. Są tu osoby chore - np. Michellea - a wypowiadają się jak normalni, dorośli ludzie - zresztą większość się tak wypowiada, a Michellea całkiem na poziomie.

A, co do rozmowy - większość osób twierdzi, że dobrze się ze mną rozmawia, acz mamy z mężem "kontrowersyjne poglądy" Zależy jeszcze jaki temat rozmowy sobie wybierzesz. Tak się złożyło, że wychowałam się w rodzinie chłopo-robotnika-alkoholika, w mieszkaniu socjalnym i mam nie tylko o rodzinie, ale i o otoczeniu jak najgorsze mniemanie.

Stonoga nie jest w moich oczach absolutnie nieudacznikiem życiowym. On sobie właśnie bardzo dobrze radzi. Osoba, która pajacuje, nie musi być nieudacznikiem życiowym. Nieudacznikiem życiowym to jest syn mojej znajomej, który ma 40 lat, mieszka z mamusią, nie ma pracy, nie ma nawet statusu bezrobotnego, bo go w PUPie wykreślili. A Stonoga całkiem dobrze się na tym świecie odnalazł i urządził. Wykorzystał pewnie to, co wykorzystał mój mąż - szansę wczesnych lat 90. Mój maż co prawda miał dobry "start", ale rodzice - nauczycielka i nauczyciel akademicki (brak dodatkowych profesji) - zagwarantują dziecku wykształcenie, ale nie odnalezienie się na wolnym rynku.

To kiedy zwyzywanie kogoś w internecie przy użyciu pejoratywnych epitetów, tylko pod Kc podpada a kiedy pod Kk?

mhm, po pierwsze jedno nie wyklucza drugiego. Zupełnie inne postępowania. Nawet jeżeli oskarżysz kogoś z k.k., możesz mieć roszczenie również z k.c. (co sam k.c. zresztą wprost stanowi).

Przy k.k. zwykle jest większa "tolerancja". Nazwanie kogoś głupim - zwłaszcza gdy jest osobą publiczną - rzadko kiedy zostanie uznane przez sąd karny za znieważenie. Za to nazwanie kogoś "kur..." już tak.

Za to przez sąd cywilny nazwanie kogoś głupim może już zostać uznane za naruszenie dóbr osobistych. Ale to tylko powództwo cywilne - przegrana sprawa nie rodzi konsekwencji w postaci kary, bo prawo cywilne pojęciem kary się nie posługuje.

Nie ma wyraźnej granicy, dużo zależy od interpretacji sędziego.

iiwaa, mam do Ciebie pytanie, ale nie będące tematem wątku. taki mały ofc

Jak wiadomo rząd Polski w sierpniu 1953 zrzekł się reparacji wojennych od Niemiec. Teraz coraz częściej spotykam się z zdaniem, że oświadczenie szefa rządu, wygłoszone podczas obrad sejmu wg sporej części prawników nie jest wiążące w prawie międzynarodowym. Kwestie wzajemnych zobowiązań finansowych powinny być regulowane umowami międzynarodowymi. A takiej umowy nie ma i nigdy nie było. Według Ciebie takie zrzeczenie reparacji jest coś warte, czy nie

 

A co do Stonogi, to według mnie jest pajac.

Problemem jest to, że rząd sowiecki być może- kwestia interpretacji - mial prawo tylko do zrzeczenia się reparacji do NRD, a nie od całych Niemiec, jak to wówczas ujęto w komunikacie.

I to nie jest tak, że Polska nic nigdy nie dostała

A co do umów - ludzie myślą, że umowa to dokument, papier, coś namacalnego. Prawo międzynarodowe nigdzie nie stanowi, że umowa międzynarodowa musi mieć formę pisemną (zresztą w prawie krajowym, naszym, ZASADĄ jest forma USTNA, zawsze bawi mnie, kiedy ktoś mówi - "nie było umowy", gdy nie było formy pisemnej. Nie bez powodu mówimy "forma ZWYKŁA ustna i formy szczególne: forma pisemna i formy pisemne kwalifikowane). To że zwykle umowy międzynarodowe mają formę pisemną nie znaczy, że ustne są z automatu nieważne.

Acz pamiętaj, że ja nie zajmuję się prawem publicznym międzynarodowym i nigdy się nim nie zajmowałam. Wiem tyle, ile ze studiów i ile przy okazji przeczytałam.

Zapobiegają raczej :)

Tylko widzisz, jak ktoś ćwiczył a pomimo tego nie zapobiegło, to raczej nikłe szanse, że wyleczy się w taki sposób.

Niekoniecznie dziewczyna ma depresję, zwłaszcza tą, którą leczyć trzeba farmakologicznie, bo nie wiemy nawet, jak ze stanem jej zdrowia fizycznego.

Ja nie uważam, że na pewno jej NIE MA, uważam jedynie, że powinnam sprawdzić również INNE OPCJE.

Bo pójdzie do psychiatry, nafaszeruje ją otumaniającymi lekami, które niekoniecznie muszą pomóc. A przynajmniej można najpierw WYELIMINOWAĆ inne możliwości. Np. takie, że tarczyca bardziej wariuje. Albo że cierpi na niedobory dopaminy. Albo jeszcze coś innego.

Gadanie ze ślepym o kolorach

A Ty jesteś lekarzem - diagnostą?

Bo jak zauważyłam, niektórzy tutaj mają szczególne upodobanie do przypisywania innym chorób, które sami posiadają.

Ergo, ktoś będzie nie w formie przez tydzień i wyślą go do psychologa, zakupoholiczce przypiszą manię w CHAD, a anemikowi depresję.

iiwaa, kompletnie mnie to obchodzi jakie konkretnie miałaś osoby na myśli, nawet jeśli Twoje wszystkie wypowiedzi odnosiły się nie do ogółu ludzi z problemami psychicznymi, tylko do konkretnych jednostek, bo to czy Ci ludzie mają depresję, nerwicę, czy są niedojrzali emocjonalnie, czy w jakikolwiek sposób inny sposób upośledzeni nie ma żadnego znaczenia dla tego o czym pisałam. Nie, nie jest tak, że jak w stosunku do kogoś kto ma Twoim zdaniem poważny problem zachowasz powagę, a w stosunku do kogoś kto ma mniej poważne, problemy "tylko w głowie", sobie poszydzisz to nagle będzie świadczyło o tym, że masz takt. Takie jest przynajmniej moje zdanie , którego bynajmniej podzielać nie musisz :) A odnośnie Twojego krytycznego stosunku do wypowiadania się osób niedojrzałych emocjonalnie, to sama o sobie pisałaś, że jesteś również niedojrzała emocjonalnie: http://www.nerwica.com/czy-nie-poci-gam-swojego-m-a-t59046-224.html?hilit=niedojrz*%20emocjo*#p2262820 co jakoś dla Ciebie samej nie stanowi problemu żeby się wypowiadać na temat rzeczywistości czy komentować takie czy inne zachowania innych, więc odrobinę samokrytycyzmu, gdy innym odmawiasz wartości ich wypowiedzi z powodu ich niedojrzałości czy innych niedomagań

Osoba, która pajacuje, nie musi być nieudacznikiem życiowym. Nieudacznikiem życiowym to jest syn mojej znajomej, który ma 40 lat, mieszka z mamusią, nie ma pracy, nie ma nawet statusu bezrobotnego, bo go w PUPie wykreślili.

Jestem Stonogą sukcesu życiowego...

Nazwanie kogoś głupim - zwłaszcza gdy jest osobą publiczną - rzadko kiedy zostanie uznane przez sąd karny za znieważenie.

A Ty jesteś lekarzem - diagnostą?

A skąd to pytanie?