depresja endogenna - ktoś to ma?

dopamine,

Ale w podpisie antydepresant widnieje Czyżby natura nie pomogła?

To bylo dawno temu .

Natura dobre xD Co wy z tą naturą? Guz mózgu też jest naturalny więc co nie wycinać? Złośliwy rak jest naturalny więc co nie leczyć?

Jak ktoś ma naturalnie choćby przez geny biochemie mózgu taką że ta naturalna chemia mózgu to np. cieżka depresja,mania,epizod psychotyczny,epizod mieszany to nie leczyć?

Choroby degradujące układ nerwowy i inne układy też są naturalne i co nie leczyć zostawić umierać?

Jednak leczenie wszelakich "zdechlaków" osłabia rasę ludzką - to niezgodne z naturą

Leki nie są idealne ale często zwyczajnie nie ma innego wyjścia niż się pogodzić z braniem leków nawet przez całe życie.

Jest - nie brać ich i liczyć na naturę

Swego czasu miałem kilka razy przypadki depresji endogennej i za każdym razem gdy się ona pojawiała bez jakichkolwiek zewnętrznych przyczyn tak samo znikala po ok. dwóch miesiącach ;zaznaczam ze nie brałem wtedy żadnych leków przeciwdepresyjnych.

U mnie też tak było, do czasu..... aż wizja własnoręcznie zadanej sobie śmierci zagnała mnie do psychiatry

Magic, mam dom, rodzinę i muszę to ogarniać

 

 

I jak sobie z tym radzisz?

No cóż, lekko nie jest. Jak czuję się lepiej, to działam. Jak gorzej, to zdycham. Dzieciaka już odchowałam, więc ważnych obowiązków mniej i jakoś wlekę ten "wóz"

Właśnie po raz kolejny jestem w trakcie przeżywania objawów odstawiennych po leczeniu antydepresantem i jest dokładnie tak jak piszesz Stracona100. Po przeszło miesiącu czasu od przyjęcia ostatniej dawki depresja nasiliła się maksymalnie, więc od tygodnia zdycham z nadzieją, że uda mi się przetrwać to cierpienie. Jeżeli będzie to trwało bardzo długo to oczywiście rozważę powrót na inny "znieczulacz", po którym też najczęściej nie czuję się sobą.

Natrętek oby Ci się udało!

Ja też tak próbuję walczyć, ale moja psychiatra nie jest z tego zadowolona. Ona twierdzi, że doprowadzanie się do takich stanów nie przynosi niczego dobrego, bo wtedy (w razie kompletnego doła) trudniej wyjść na prostą (na lekach). Wg. niej najlepiej znaleźć odpowiedni lek i na odpowiedniej dawce żyć w jako-takim komforcie. Hmmm, tylko ile można szukać???

Mój lekarz mówi podobnie, tyle, że mam za sobą już trochę przetestowanych leków i póki co żaden z nich nie okazał się na tyle dobry by żyć w jako takim komforcie. Oczywiście jeszcze nie próbowałem wszystkich, więc jeżeli ten stan będzie się przedłużał to lekarz zaproponuje mi kolejny antydepresant.

I znowu to samo! - kolejny lek nie działa. Czuje się koszmarnie, a za chwilę będę miała efekty odstawienne

Nie biorę leków od ponad 2 tygodni. Czuję się źle i wiem, że będzie jeszcze gorzej. Nie wiem czy chcę się jeszcze ratować a jeśli tak, to z pewnością nie dla siebie. Dziś nie chcę żadnych leków i lekarzy. Myślę, że dotknę kolejnego dna. Czy uda mi się od niego dobić? Czy będę jeszcze chciała? Czy będę jeszcze mogła? Czas pokaże...

Minął siódmy tydzień bez leków.

I jak?

Właściwie ostatnio czuję się tak samo jak na lekach - ani dobrze, ani źle. Funkcjonuję sobie raz lepiej, raz gorzej. Są dni, kiedy nawet "chce" mi się coś robić, a są takie, gdy nie mogę wyleźć z pidżamy. Czyli klasyka :)

Jednak nie zaliczyłam jeszcze doła z poważnymi myślami s. i jak na razie uważam to za sukces.

Jednak czuję się jakbym siedziała na "bombie" - cały czas czujna i wyczekująca złowrogiego tykania zegara inicjującego zapłon...

Ale po żadne leki na razie się nie wybieram...

Nadal czuję się na tyle dobrze, że nie myślę o wizycie u psychiatry - nie jest mi to potrzebne.

Mam wrażenie "oczyszczonego mózgu" i dobrze mi z tym - teraz wiem, że to co czuję i myślę, to jestem "ja" a nie jakaś pieprzona "pigułowa chemia".

Nie wiem co zrobię, jak zacznę spadać na dno - ale chcę się przekonać czy na pewno znowu tak się stanie...

Nie wiem co zrobię, jak zacznę spadać na dno - ale chcę się przekonać czy na pewno znowu tak się stanie...

Skąd masz przekonanie, że spadniesz na dno? Myślisz życzeniowo.

Nie wiem co zrobię, jak zacznę spadać na dno - ale chcę się przekonać czy na pewno znowu tak się stanie...

Skąd masz przekonanie, że spadniesz na dno? Myślisz życzeniowo.

Z doświadczenia. Nie myślę życzeniowo, wręcz przeciwnie - żyję nadzieją.

Ale takie myślenie jest bardzo szkodliwe, ponieważ z góry zakładasz słabość...

Ale takie myślenie jest bardzo szkodliwe, ponieważ z góry zakładasz słabość...

Nie zakładam, jestem słaba - to niestety fakt. Ale nadal mam nadzieję, że moje ciało (mózg) zacznie się bronić.

Stracona100, Twój mózg sam z siebie nie będzie się bronić, ponieważ jest tylko narzędziem.

Stracona100, Twój mózg sam z siebie nie będzie się bronić, ponieważ jest tylko narzędziem.

Zabrzmiało dziwnie - nie wiem co masz na myśli. Czyim narzędziem? Moim? Raczej nie bardzo. Boga??? Może.

Twoim. Czemu to takie dziwne?

Twoim. Czemu to takie dziwne?

Bo to nasz mózg steruje naszymi zachowaniami a nie odwrotnie :)

Tak, owszem, jednak ten biedny mózg musi stworzyć jakąś ścieżkę neuronową, by reakcja została utrwalona.

Mówiąc obrazowo, to nie Ty jesteś niewolnikiem swego ciała, lecz ono Twoim.

PS Wybacz, że użyłam skrótu myślowego. :)

O to chodzi: https://pl.wikipedia.org/wiki/Neuroplastyczno%C5%9B%C4%87.

Tak, owszem, jednak ten biedny mózg musi stworzyć jakąś ścieżkę neuronową, by reakcja została utrwalona.

Mówiąc obrazowo, to nie Ty jesteś niewolnikiem swego ciała, lecz ono Twoim.

Gdyby tak było, to byłabym zdrowa i szczęśliwa, bo tak chcę. I wielu, wielu innych.

To nie takie proste, bo niestety nie zawsze mamy wpływ na tworzenie i utrwalanie swoich "ścieżek neuronowych".

Właśnie staram się Tobie ukazać, że szukasz tego szczęścia na zewnątrz. Żyjesz ciągle poza teraźniejszością, czekając na cud. Czynisz z siebie ofiarę, która potrzebuje współczucia.

Brakuje Tobie poczucia własnej wartości.