"JĘCZARNIA"-czyli muszę się komuś wyżalić!

Już się wygadywałem różnym osobom, ale tutaj też chcę. A dawno nie wchodziłem tutaj.

Czuję się okropnie. Pewna osoba strasznie mnie zraniła, zwykłe słowa doprowadziły mnie do stanu płaczu. Nie wiem już, nie mam siły, a sesja się zbliża, a ja nie mam głowy do nauki... Do tego mam nowe tabletki.

Moje życie ucieka w zastraszającym tempie. Tik tak tik tak tik tak tik tak tik tak ...

Mam 21. No może przesadziłam z tą 13. Zazwyczaj słyszę, że nie wyglądam na tyle i jest zdziwienie jak mówie ile mam. Wiele osób już komentowało, że wyglądam jak z gimnazjum przez co zawsze czuję się idiotycznie. Czyli chyba dają mi nie wiem 15-16. Chociaż ostatnio byłam we Włoszech to pewna bardzo już starsza siostra zakonna stwierdziła, że ona myślała, że mam lat 10, także dobiła mnie już całkiem.

za 10 lat zaczniesz to doceniać

Od ponad roku czekam aż ktoś pomoże mi z depresją

Nie chodzcie po polach i lasach zkolebami 6,7 lat starszymi a zreszta chodzcie ja cqhodzilam i chyba nie jestem do konca trzezwa,eeee, sama juz nie wiem

Nie chodzcie po polach i lasach zkolebami 6,7 lat starszymi a zreszta chodzcie ja cqhodzilam i chyba nie jestem do konca trzezwa,eeee, sama juz nie wiem

Poniósł Cię melanż.

Kurcze mam już dosyć codziennie mam okropny lęk nieziemski gorączkę i bezsenność w dodatku czuje cały czas samotność.. Mam wrażenie że jestem sama i każdy ma.mnie w tyłku.. Ze jestem.zdana sama na siebie.. Brrrr

Ze jestem.zdana sama na siebie.. Brrrr

No bo jesteś w rzeczy samej, nie ma co się czarować że nie.

Dzięki za słowa otuchy..

Jestem otoczony przez złych ludzi, którzy mają mnie za debila, nieudacznika, fałszywca. Nie pomaga tłumaczenie, nikt mnie nie rozumie... Chociaż z drugiej strony jestem nieudacznikiem, więc niby dlaczego ktoś ma mnie szanować w jakikolwiek sposób.

Jestem otoczony przez złych ludzi, którzy mają mnie za debila, nieudacznika, fałszywca. Nie pomaga tłumaczenie, nikt mnie nie rozumie... Chociaż z drugiej strony jestem nieudacznikiem, więc niby dlaczego ktoś ma mnie szanować w jakikolwiek sposób.

Chociażby po to by cię wyciągnąć z tego dołu.

Mam wielki żal do ludzi. Do mojej rodziny. Czuję się ludzkim wrakiem.

Czuję się jak ameba umysłowa. Totalna pustka. Wegetuję każdego dnia. Jest coraz gorzej. Jeśli leki nie zaczną działać chyba całkowicie się poddam. Gdyby nie strach i szczątki nadziei zabiłabym się.

Nie umiem ruszyć z miejsca. Cofam się. Tak jak było rok temu tak jest teraz. . Nic kompletnie się nie zmieniło. Żałosne. Problem w tym, że nie wiem jak mam ruszyć. Jedyne co jeszcze każe mi myśleć o działaniu to wstyd. Wstyd, że "nie daję rady" jak inni. Nie mam prawa jazdy, nie mam studiów, nie pracuje. No i niby takie oczywiste, że pieprze sobie życie, że powinnam zacząć coś w tym kierunku robić. Takie oczywiste, że jestem nic nie wartym pasożytem . I rzeczywiście myślę o tym nieustannie. Planuje jutro zrobię to, to i to. Ale kończy się na tym, że przekładam na kolejny dzień. 2 tydzień idę zrobić zdjęcie. Może mi to wszystko na rękę? Może to wszystko co było jest tylko usprawiedliwieniem do tego by nie żyć?

A może na serio "wd.. sie poprzewracałoodobrobytu;wygodnictwo;pasożytnictwo;wmawianeproblemy"?

Mnie wszystko dołuje za duzo by wymieniac ale czuje sie prosto mówiąc do niczego Mam wrazenie ze nic dobrego mnie juz nie czeka. Nie mogę sie zabrać za sport który wczesniej dawał mi masę radości i był sensem mojego zycia. Ale czuje takiego doła niesamowitego oraz czuje takie osłabienie mięśni. Następna rzecz , zawsze wydawało mi sie ze pasujemy do siebie z moją dziewczyną ale od wielu miesięcy czuje niesamowitą pustkę emocjonalną w stosunku do niej. Boje sie ze sie odkochałem ale kazda powazniejsza mysl o zerwaniu konczy sie płaczem. Juz wolałbym naprawdę sie odkochać bo zerwałbym i po problemie ale nie potrafie tego zrobić. Chciałbym ją kochać jak dawniej ale nie potrafię nie wiem czemu, nie wiem co sie stało.

Jestem otoczony przez złych ludzi, którzy mają mnie za debila, nieudacznika, fałszywca. Nie pomaga tłumaczenie, nikt mnie nie rozumie... Chociaż z drugiej strony jestem nieudacznikiem, więc niby dlaczego ktoś ma mnie szanować w jakikolwiek sposób.

Mam podobnie do kolegi. Z tego powodu nie mam żadnych przyjaciół, oprócz jednego kolegi który odezwie się raz na miesiąc.

Kolejne życie stracone...

Dzisiejszy dzień zaczął się okropnie, ehh. Od przedwczoraj jestem osłabiona, miałam stan podgorączkowy, przytkane lewe ucho, lekki ból gardła i zatkany nos. Do tego ból serca i jakieś takie dziwne duszności. Nie dusi mnie tak żebym miała zaraz paść, ale tak ciężko mi się oddycha. Już zdążyłam się naczytać w Internecie i wmówić sobie zapalenie mięśnia sercowego. To nie pierwszy raz kiedy jestem przekonana o jakiejś chorobie - wcześniej były wścieklizna, ostra białaczka szpikowa, ziarnica złośliwa, nowotwory kości. Im straszniejsza i trudniejsza do wyleczenia choroba, tym bardziej jestem przekonana że ją mam. I zawsze diagnozuję sobie tą najgorszą odmianę. Przez to wmawianie sobie chorób znam już tyle organów i pojęć medycznych że głowa mała, a mam dopiero 17 lat. Nie dość że czuję się wyczerpana fizycznie, to psychicznie jest jeszcze gorzej. Przestałam wychodzić z domu (poza wyjściami do szkoły, w której i tak nie jestem w stanie wytrzymać dłużej niż cztery lekcje), ciągle chce mi się spać i najchętniej nie wychodziłabym z łóżka. Mam stwierdzone depresję, hipochondrię, fobię społeczną i zespół lęku napadowego. Czasami siadam na łóżku i zastanawiam się "Mój Boże, skąd u mnie się tyle tego wzięło kiedy jestem w takim wieku?" Odpowiedzi nigdy nie znalazłam. Boję się być sama w domu. Teraz moja mama, chora na reumatoidalne zapalenie stawów, jest w ośrodku rehabilitacyjnym w innym mieście a ja zostałam sama z tatą, który większość czasu spędza w pracy albo majsterkuje coś w piwnicy albo przy samochodzie, więc moje lęki wyjątkowo biorą górę. Dzisiaj chyba serio przejdę się do lekarza bo bardzo niepokoi mnie to serce. Naczytałam się o tym zapaleniu mięśnia sercowego i teraz aż mną telepie z nerwów. Chociaż moje "objawy" nie są do końca takie o jakich czytałam, to i tak okropnie się martwię. Hipochondria to okropny "przyjaciel" i nie życzę go nawet najgorszemu wrogowi. Im dłużej z nią żyję, tym boleśniej odczuwam jej obecność. Jedyne czego naprawdę się boję to to, że umrę młodo, nie spełniwszy żadnych marzeń ani nic nie osiągnąwszy. Że inni ludzie w moim wieku będą rozpoczynać pracę, kupować mieszkania, zakładać rodziny i jeździć na wakacje, a ja będę leżeć martwa głęboko w ziemi, aż wreszcie zostanie po mnie tylko proch i wszyscy zapomną że istniał ktoś taki jak ja. W takich chwilach jak ta przypominam sobie, jak bardzo bezbronna i słaba jestem. Przepraszam że moja wypowiedź zajęła tyle miejsca, ale pisanie pomaga mi wyrzucić z siebie wszystie złe emocje, a właśnie przeszłam jeden z silniejszych ataków paniki. Pozdrawiam wszystkich i życzę Wam aby Wasz dzień był lepszy niż mój.

Czuje sie chujowo. Mam wrazenie ze dziewczyna niedługo ze mną nie wytrzyma i zerwie ze mną bo coraz częsciej kłócimy sie z powodu mojego stanu. Niby nie czuje do niej zadnych emocji ale mysl o zerwaniu powoduje u mnie dodatkową załamkę. Sam nie wiem czy ją kocham czy nie. Skoro nie kocham to czemu mysl o zerwaniu mnie dobija. Ale z drugiej strony gdybym kochał to bym czuł jakies emocje. Co jeszcze mnie wnerwia, sport który zawsze był moją radoscią tez powoduje u mnie smutek. Zawsze sie uzalam dodatkowo nad sobą jesli cos mi w treningu nie wyjdzie więc sport to nie jest jakies dobry sposób na depresję. Zakładając ze mam depresję bo moze jestem po prostu nieudacznikiem który nie potrafi sie ogarnąć

Moze po prostu depresją usprawiedliwiam swoje nieudacznictwo kazda nawet najmniejsza przeszkoda wydaje mi sie mega problemem

Ludzie, którzy mnie otaczają są okropni, sami materialiści, tylko pieniądze ich interesują, jak można być tak zepsutym do szpiku kości.

Odczuwam wyraźnie spadek nastroju...

Trochę się dzieje, a psychika natychmiast wpada w dołek Słabo

Wszystko co teraz robię to zamykanie oczu na to ile straciłam i jak bardzo się zamknęłam. Bo się boję, że jak sobie to całkowicie uświadomię to całkiem się zapadnę. Ale zrozumiałam, że to jest to. Być może dlatego boję się iść do psychologa. Zresztą wstyd i żenada powiedzieć jej, że jeszcze 5lat temu żyłam. W między czasie umarłam a mój umysł tam się zatrzymał.

Do tego myślę o osobach, które znałam 5lat temu. Wszystko byleby mieć iluzje. Mieć iluzje, że coś mam, że coś wiem, że coś się niby dzieje, żeby chyba mieć o czym myśleć. Byleby się czegoś trzymać. Szlag by trafił tą wyobraźnie. Zawsze żyłam we własnym świecie, zawsze łatwiej było zakopać się we własnej głowie niż wyjść do ludzi i zaprzyjaźnić się z kimś.

Do tego teraz jakbym miała pamięć jak sito.. Zostają tylko złe wspomnienia z ludźmi. Mam wrażenie, że teraz wszyscy dawni mnie nienawidzą. Że wszyscy się ze mnie śmieją, że wszyscy źle mi życzą. I tak wiem, że nikt mnie nie pamięta i o mnie nie myśli, ale boję się ich spotkać. Chore.

Czuje się chora psychicznie..

Czuję się kompletnie samotna. Nie mam nikogo. Mieszkam sama w dużym mieście, w kawalerce. Jeśli wychodzę z domu, to wychodzę sama. Nie istnieję dla innych. Istnieję jedynie dla dwóch osób. Wszystko to moja wina. Nie umiem stworzyć z nikim głębszej relacji. Moje kontakty są powierzchowne, pozbawione poczucia bliskości. Ale wyjdę z tego piekiełka. Pojdę na terapię, będę chodzić na grupę wsparcia DDA. Nie poddam się bez walki, nawet jeśli miałaby ona trwać przez 50 lat, do śmierci.

pierdolone upały. jeszcze się dobrze nie zaczęły , już mam ich dość. :/