"JĘCZARNIA"-czyli muszę się komuś wyżalić!

obiecuje sobie, ze od jutra zaczne żyć. kto mi pomoże

jak nie ja sam

Boję się ludzi bez powodu, czuję się słaba

coś jak ja.

na słabość piję mocną kawę, a ludzi unikam.

Cześć wszystkim. Jestem tu pierwszy raz, w sumie już w takim dołku poszukałam tego forum, bo.. nie wiem, co ze sobą zrobić.

Moja historia jest długa, jak każdej osoby. Każdy ma swoje wzloty i upadki, uniwersalne historie i katastrofy. Ja zwyczajnie sobie z tym nie radzę.

To trwa od 7 lat, a ostatnimi czasy się nasiliło. Mam 21 lat, byłam w związku (tego czerwca byłoby 2 lata), miesiąc temu poroniłam 2 miesięczną ciążę, niedługo po tym umarł mój kot, z którym byłam od małego dziecka. Chłopak rozstał się ze mną, z mojej decyzji, bo traktował mnie jak powietrze po moich wybrykach, sądzę, że może i zasłużenie, ale świata po nim nie widzę. Odkąd straciliśmy dziecko nie mam żadnej witalności w sobie. Rozmawiałam o tym z najbliższymi, ale potrzebuję wsparcia od mojego jedynego, który aktualnie sobie gdzieś wyszedł ze znajomymi, a potrzebowałam by mi pomógł z kartą graficzną. Za każdym razem, gdy on wychodzi, czuję się jak gówno. Dosłownie. Nie dlatego, że jestem zazdrosna, bo nie jestem. Ale on jest takim samym introwertykiem, jak ja. I po jego "naładowaniu" potrzeby wyjścia, już nie chce, a ja dalej jak ten chodzik potrzebuję, by ze mną gdzieś wyszedł. Niestety nasza relacja posunęła się do tego stopnia, że do siebie przeklinamy typu "spierdalaj", a on w szczególności. Czuję się beznadziejnie, bo nawet nie mogę się do mojego kota przytulić, bo już go nie ma. A był przy mnie całe życie, i nie umiem się z tym pogodzić. Brakuje mi jego wsparcia, gdy mu o tym mówię, to uważa, że nie jest mi nic winien, że sama spierdoliłam ten związek żaląc się innemu facetowi, gdy leżałam w szpitalu na zanim ciąża umarła. Uważał, że z nim flirtowałam, chociaż jestem osobą, która nie widzi świata poza swoim partnerem. Dosłownie. Wiem, że to źle, że uzależniam się od jednej osoby, ale wszystkie moje potrzeby "zawiesiłam" na nim. Nie chciałam robić niczego z innymi ludźmi, tylko z nim, bo po prostu taka jestem. Mój psychiatra zdiagnozował u mnie zaburzenie osobowości i możliwe, że to jest z tym związane, ale ja kompletnie sobie nie radzę. Piję hydroksyzynę, taką mi dały na wszelki wypadek pielęgniarki z szpitala psychiatrycznego, bym mogła sobie wypić przy większym kryzysie emocjonalnym. Problem tkwi w tym, że nienawidzę swojego życia. Nienawidzę, że mnie tak zostawił z tym wszystkim, że jak jestem u niego, to jest wszystko super, ale nie zaprasza mnie nigdzie, zamyka w swoim pokoju, tam istniejemy, a gdy chcę z niego wyjść z nim, to słyszę, bym spierdalała, bo straciłam swoją szansę. Każdy mi mówi, bym brała się do życia, ale to wszystko traci na znaczeniu, gdy tylko zobaczę, albo sobie znadinterpretuję, że dla niego mogę gnić w tym pokoju. Oddałam mu wszystko, całą swoją duszę, życie, a on mnie kocha tylko fizycznie, nie pokazuję mu jak cierpię, bo uważa, że jestem słaba i że to wszystko stan umysłu. Nie widzę w swoim życiu żadnego sensu. Nie mam już do kogo gęby otworzyć. Nie mam kota, nie mam dziecka. Nie mam jego. Nie mam nic. Moja mama się bardzo stara, wybaczyła mi tyle rzeczy, tak mnie wspiera, a ja nie potrafię się odwdzięczyć, bo jestem zapatrzona w swojego ojca, który krzywdził mamę i mnie. Chciałam jechać do szpitala na leczenie terapią, bo wiedziałam, że sama z siebie po dwóch spotkaniach, albo pierwszych lepszych zapewnieniach ze strony życia zrezygnuję. I zrezygnowałam ze szpitala, bo powiedział mi, że nie jest mi to potrzebne, że nie powinnam robić z siebie wariatki, bo nią nie jestem. Pewnie ma rację, ale ja sobie nie radzę od dłuższego czasu, on mi nie pomaga. Nie wiem już sama. Za dużo żalu we mnie, a ja nie mam żadnych odpowiedzi. Dziękuję każdemu komu chciało się to przeczytać.

Nie chce soboty, tysiace mysli jak tego wszystkiego uniknac. To nie moj swiat.

salir, czego chcesz uniknąć?

salir, czego chcesz uniknąć?

Pewnej uroczystosci na sama mysl o niej mi niedobrze, kontaktu z pewnymi osobami ktorzy budza ciezkie wspomnienia, ich spojrzen w ktorych widze w jaki sposob mnie postrzegaja, ich blahych spraw, glupich pytan na ktore nie chce odpowiadac, falszywych usmiechow. Tego, ze musze sie pokazac, odegrac pokazowke z nozami w plecach.

salir, nie idź tam,jeżeli tak bardzo nie chcesz

Nie ma nadziei.

Nie ma nadziei.

ja staram sie tej myśli do siebie nie dopuszczać wiem ze jest ciężko ale od czasu do czasu udaje sie.

Źle ulokowałem swoje uczucia

salir, nie idź tam,jeżeli tak bardzo nie chcesz

Nie poszlam.

Nie mam już siły tego ciągnąć, z roku na rok jest tylko gorzej, tak bardzo żałuje że się urodziłem

Życie mnie po prostu przerasta.

Mam już dosyć życia w pojedynkę w na walizkach.Wynajmowania kolejnych mieszkań, mieszkania z obcymi ludźmi. Ten etap powinien już dawno się skończyć. Coś czuję, że zbliża się kolejna przeprowadzka.

jestem zalosna

moje zycie to porazka

Jestem tu nowy ale też się pożalę. Depresję mam od ponad pół roku. Olbrzymią ulgą było dla mnie podzielenie się tym niedawno z moim najlepszym przyjacielem. Namówił mnie na zapisanie się do psychiatry, mam jeszcze 3 tygodnie do wizyty. Obecnie nie potrafię już rozmawiać z nikim innym. Ale pojutrze leci on do USA na niemal pół roku. Boje się, że będę musiał sobie wymyślić przyjaciół w mojej głowie, żeby mieć z kim rozmawiać

dirtyharry witaj. pól roku to nie na zawsze to jeden plus,a drugi ze za 3tyg masz wizyte, a to tez pewnie cos zmieni.

dirtyharry witaj. pól roku to nie na zawsze to jeden plus,a drugi ze za 3tyg masz wizyte, a to tez pewnie cos zmieni.

On tak właśnie myśli, że zobaczymy się za te pół roku w związku z czym uznał, że nie będziemy się żegnać. To się zdziwi

Dlaczego w tym wypadku to ja nie zginelam a bylam tak blisko..."ktos" sie pomylil..

W piątek będę sam w dziale informatycznym, znając moją beznadziejność, to może się wysypać cały system informatyczny i potem dyrektor urzędu "obetnie mi głowę".

W sobotę wyprowadzka z domu, nie mam czasu wybrać się do psychiatry po leki oby mnie to wszystko nie przerosło.

Przynajmniej po wyprowadzce będe miał spokój i będe mógł żyć w samotności spokojnie chociaż druga strona mózgu mówi,że będe miał łatwiej się zabić.

Źle ze mną. Cofam się w rozwoju.

Źle ze mną. Cofam się w rozwoju.

Też tak się czuję. Odkąd mam depresję wszystko mi wypada z rąk, zapominam o rzeczach, robię się zupełnie nieporadny

Chcę: się bawić, uśmiechać, tańczyć, podróżować, interesować się tym co mnie otacza, wyjść do ludzi, zakochać się z wzajemnością, chodzić nad wodę, na koncerty, żyć tak jak na 20latkę przystało, pracować, tworzyć.

Jak jest: nie wiem kim jestem, świat jest dla mnie nierzeczywisty i szary, jestem wiecznie zmęczona, nie mam motywacji, odizolowałam się od wszystkich, boję się iść do pracy, do ludzi, brzydzę się sobą, mam natrętne myśli-ciągle te same, w koło, nie uśmiecham się bo mam progenię(dopiero za 1,5, 2 lata będę mieć operację), jest wyczekana przeze mnie, ładna pogoda, a ja siedzę w pokoju całe dnie...

Muszę się tym podzielić, bo głowa mi eksploduje od myśli.

" A co ty masz oprócz tego do roboty?"