Co trzyma was przy życiu?

Jedynie to że kocham życie pamiętam czasy gdy byłem zdrowy lub gdy byłem w hipomanii i było miło.I to że mam złudną nadzieję że kiedyś wszystko się ułoży chociaż wiem że to nie możliwe to i tak jakoś podświadomie wierze.Gdyby nie to,to sznurek i do zobaczenie po drugiej stronie.

kebaby i pizza z biedroki :)

Wreszcie długo oczekiwana nadzieja, która przyszła wraz z odstawieniem leków.

chyba najbardziej to praca ,rodzina

Mnie najbardziej przy życiu trzyma moja 2 letnia kochana córeczka :) Ona w najgorszy dzień potrafi mnie rozbawić.

Leki które biorę na Chad.

Brak odwagi na jego zakończenie.

Brak odwagi na jego zakończenie

Pokóki serce bije w piersi są marzenia które każdego dnia z moją ciężką

pracą mogą się spełnić

Mnie przede wszystkim świadomość, że jestem potrzebna swojej rodzinie.

Inercja.

nędzna mucha świeci mi przykładem odwagi do walki o życie

umierająca nadzieja

A co mam sobie strzelić w łeb... a czym z procy... nawet procy nie mam.

Zarcie i tlen.

Zarcie i tlen.

Ból umierania i świadomość dalszego nie istnienia (miliardy, biliony lat)

abrakadabra xx, niefajna perspektywa tych bilionów lat

rolosz,

no właśnie, mamy szansę zaistnienia wlaśnie teraz a później przez biliony lat nie będziemy obecni przy "tym wszystkim" cokolwiek to znaczy, ba, nigdy już nie będziemy obecni... To jest niesamowite, że już nigdy po śmierci nie dowiemy się niczego, miliardy, biliony itd lat w przyszłość, tylko teraźniejszość. Chyba, że ktoś zna rozwiązanie tego problemu (może w przyszłości uda się zaniechać śmiertelności naszego mózgu)

Jak ktoś jest samotny to nic go nie trzyma przy życiu a życie po śmierci może być jeszcze lepsze niż życie na ziemi. W końcu dusza ludzka jest nieśmiertelna.

alone05, rozumiem cie, z tym, że ja pójdę dalej. Nie jest tak przejebane jak myślisz, jest gorzej, nie ma duszy, i z tym nie może pogodzić się większość...

abrakadabra xx, może to i lepiej, że nie będziemy obecni przy tym wszystkim? Nie wiadomo w jaką stronę zmierza świat.

jest gorzej, nie ma duszy, i z tym nie może pogodzić się większość...

Też tak myślę. Po śmierci zamienimy się w bilardy cząsteczek. I tyle.

rolosz, nie jest lepiej, zawsze lepiej widzieć "to wszystko" i ewentualnie mieć na to pogląd, czy dostosować się do tego jeśli trzeba. Czyli lepiej być niż nie być. Chyba, że musem jest być wśród skurwysyństwa ludzi... Tak wtedy lepiej jest nie być wcale. Jeżeli potrafisz być ponad to i być może (kto wie) doświadczać emocji innych istot, wtedy życie może stać się piękne. No co, pomarzyć zawsze można .

- Pasja dzięki której otworzyły mi się oczy na to co się dzieje w domu,

- Intuicja której zaczęłam ufać,

- Jedzenie i tlen to też

- To że powoli zaczynam mieć gdzieś opinie rodziców. Nie akceptują tego, że kobieta może interesować się motoryzacją. A ja wiem jedno. Mam gdzieś co oni myślą na ten temat.

abrakadabra xx, marzyć nawet trzeba . Generalnie ciężki temat zarzuciłeś. Mnie przeraża świadomość nieistnienia w bardziej egoistycznym sensie - że umrę i finito. I nie zrobię czegoś, co bardzo bym chciał zrobić za życia, a już nie zdążę. Umierając nie będzie czego wspominać. Że kogoś zostawię i już z nim nie będę. A co się będzie działo z "tym wszystkim" - wolałbym już tego nie wiedzieć

Chyba odbiegam od tematu. W końcu to wątek o tym, co nas trzyma przy życiu.