Polubiłem smutek

Tym razem jeszcze skromniej. Fajnie się cieszyć, uwielbiam to jednak jak już się nacieszę, to lubię oddawać się smutnym chwilom w samotności i przeżywać swój zły los w złym świecie. Czy to przyzwyczajenie, czy sposób radzenia sobie z problemami, lubię smutek, choć go nienawidzę.

Oczywiście jak mi przejdzie to żartuję, myślę pozytywnie i stwarzam sobie sytuacje odpowiednie aby przeżywać radość, radość lubię bardziej. Jednak dla smutku też trzymam swoją przestrzeń...

Żeby była jasność, nienawidzę smutku ale w jakimś tam stopniu czuję, że smutne przemyślenia są dla mnie ucieczką od świata w, którym sobie nie radzę i czasem w "rozsądnej" dawce smutek stał się dla mnie niezbędny do funkcjonowania, po czym znów powracam do normalnego życia. Choć w depresji trudno nazwać to normalnym życiem.

A może to bardziej melancholia a nie smutek ?

W jakimś sensie cię rozumiem. W zasadzie w smutku nie ma nic złego. Emocja jak każda inna. U mnie każde prawie przeżycie podszyte jest smutkiem i też już jakoś do tego przywykłam.

SrebrnaSowa, Nie wiem jak wyjaśnić "okienka" w życiu osobistym kiedy to człowiek słucha smutnej muzyki, rozmyśla w depresyjny sposób, kiedy to żali się sam przed sobą jak on to ma źle, czy w ogóle jaki to świat jest zły czy bezsensowny. Jeśli to nie jest zbyt częste to jest ok, jednak gdy nie ma tego wcale to czegoś brakuje...

Dam przykład, muzyka, wiem, wiem mam pierdolca na punkcie Akiry Yamaoki, jednak czy w tych smutnych piosenkach nie ma czegoś pięknego? Tak samo w pewnych przemyśleniach, o świecie, o błachych sprawach czy o bardziej poważnych jak o np,. dramacie, rozstaniach, radościach, samotnościach czy idąc dalej o śmierci ludzkości czy jeszcze dalej śmierci wszystkiego... Czy szczęście połączone z odrobiną smutku nie jest ciekawsze???

A oto Akira Yamaoka:

Czy śmierć wszechświata nie jest czymś pięknym a za razem smutnym?

Czy bezsens świata nie jest smutny a za razem jego istnienie nie jest piękne?

Albo jeszcze inny przykład, czy nie można się smucić a za razem radować z życia? Wrzucić do życia oby dwa spektra i masę innych?

Albo jeszcze inny przykład, czy nie można się smucić a za razem radować z życia? Wrzucić do życia oby dwa spektra i masę innych?

Jak mam melancholijne okienko , to zassysa mnie ta nutka...

https://www.youtube.com/watch?v=KsMEBEcxzYA

Tak.. leci sobie cztery godziny... zapętlona.

abrakadabra xx, ja też tak mam..no jestem do tego stopnia zżyta z tymi moimi smutami, że na tym etapie życia już nie wyobrażam sobie, żeby tego mogło nie być. Nawet jak mnie jakaś nastrojowa głupawka chwyci, to potem mam wręcz nieraz wyrzuty sumienia, że stan nastrojowego doła opuściłam. Mówię tu o nastroju, czyli o czymś bardziej zewnętrznym psychicznie, bo wewnątrz, to tylko szał smuty. No wyjątek u mnie stanowi muza, bo tu, jak już czegoś słucham to, to nie są smęty, tylko raczej coś co daje mi kopa :)

Nawet jak mnie jakaś nastrojowa głupawka chwyci, to potem mam wręcz nieraz wyrzuty sumienia, że stan nastrojowego doła opuściłam

A może to nie nastrojowa głupawka, tylko zew normalności/dobrego nastroju powraca? Może to dobre/radosne uczucie jest normalnością?

A może i to wnętrze potrzebuje radości? Jednak myślę, że smutek jest częścią ludzkości, czasem może być nasilony.

ego napisał(a):

Nawet jak mnie jakaś nastrojowa głupawka chwyci, to potem mam wręcz nieraz wyrzuty sumienia, że stan nastrojowego doła opuściłam

 

 

A może to nie nastrojowa głupawka, tylko zew normalności/dobrego nastroju powraca? Może to dobre/radosne uczucie jest normalnością?

A dyskomfort odczuwasz dlatego, że deprecha utrzymywała się zbyt długo?

No wyjątek u mnie stanowi muza, bo tu, jak już czegoś słucham to, to nie są smęty, tylko raczej coś co daje mi kopa :)

Nie myśl, że ja smutów słucham Wręcz przeciwnie i to właśnie u mnie jest podstawą. TY pewnie jakiegoś rocka słuchasz (zgaduję) ja techniawki, mega pobudzającej

smutek jest zajebiscie pozyteczny dla psychy tylko trza nauczyc sie odpowiednio go przezywac

najgorsze co mozna zrobic to go unikac/nie pozwalac se na niego wmawiajac sobie ze jest "zly"

Ja uciekam od smutku, gdy najdzie mnie smutek, to czuję się bardzo kruchy i że zaraz się "rozsypię", dlatego "odganiam" go.

mark no to moze popracuj nad tym na terapii bo obecnie tylko sie krzywdzisz

zobaczysz jaka ulge odczujesz jak zaczniesz sobie pozwalac przezywac emocje

Nie myśl, że ja smutów słucham Wręcz przeciwnie i to właśnie u mnie jest podstawą. TY pewnie jakiegoś rocka słuchasz (zgaduję) ja techniawki, mega pobudzającej

abrakadabra xx, no ja to bardzo różnie, przez rocka, ale i punckrocka, do metalu tzw symfonicznego i power metalu ( ale metal bez growlingu), na "czterech porach roku" kończąc, no a chyba najbardziej to mam zajawkę na punkcie muzyki epickiej, filmowej. W ogóle mam wielką słabość do muzyki, gdzie obok typowych instrumentów- że tak ujmę- nowoczesnych, jak perkusja czy gitara elektryczna, masz wlepione skrzypce, flet czy fortepian, dużo instrumentów, najlepiej cała orkiestra i najlepiej sama muzyka( ew. z dodatkiem chóru) bez słów (ale za wspomnianym techno to akurat nie przepadam). I wiadomo, że generalnie to musi być to coś, co współgra z człowiekiem, jak dla mnie może być dowolnego gatunku od popa po klasykę, byleby miało w sobie to coś, co Cię chwyta.

A może to nie nastrojowa głupawka, tylko zew normalności/dobrego nastroju powraca? Może to dobre/radosne uczucie jest normalnością?

edit: A czemu smutek, miałby być nienormalny?

abrakadabra xx, no ja to bardzo różnie, przez rocka, ale i punckrocka, do metalu tzw symfonicznego i power metalu ( ale metal bez growlingu), na "czterech porach roku" kończąc, no a chyba najbardziej to mam zajawkę na punkcie muzyki epickiej, filmowej. W ogóle mam wielką słabość do muzyki, gdzie obok typowych instrumentów- że tak ujmę- nowoczesnych, jak perkusja czy gitara elektryczna, masz wlepione skrzypce, flet czy fortepian, dużo instrumentów, najlepiej cała orkiestra i najlepiej sama muzyka( ew. z dodatkiem chóru) bez słów (ale za wspomnianym techno to akurat nie przepadam). I wiadomo, że generalnie to musi być to coś, co współgra z człowiekiem, jak dla mnie może być dowolnego gatunku od popa po klasykę, byleby miało w sobie to coś, co Cię chwyta

No, no ciekawe, jak się więcej dowiem to się wypowiem:)

edit: A czemu smutek, miałby być nienormalny?

No chyba radosny umysł lepiej funkcjonuje. Depresyjne stany chyba ograniczają jego możliwości???

No chyba radosny umysł lepiej funkcjonuje. Depresyjne stany chyba ograniczają jego możliwości???

smutek jest zajebiscie pozyteczny dla psychy tylko trza nauczyc sie odpowiednio go przezywac

najgorsze co mozna zrobic to go unikac/nie pozwalac se na niego wmawiajac sobie ze jest "zly"

Otototo

mark no to moze popracuj nad tym na terapii bo obecnie tylko sie krzywdzisz

zobaczysz jaka ulge odczujesz jak zaczniesz sobie pozwalac przezywac emocje

Ulgę to odczuję, jak zrobię coś z totalną infantylnością i irracjonalnością swoich emocji, a pozwolenie sobie na przeżywanie emocji będzie wtedy tylko "formalnością".

Ja nie umiem przeżywać smutek. Właściwie to go unikam i kiedy już czuję, że nadchodzi bronię się przed tym obojętnością. Wole to niż smutek. Być może boje się tego uczucia, tego co może przynieść. Nie wiem jak pozostali, ale mam wrażenie, że gdyby dopuściła do siebie smutek, zniszczyłoby mnie to kompletnie. Rozsypałabym się. Dlatego trwam w błędnym kole wściekłość-obojętność.

Ja czasem lubię smutek. Mam w sobie kilka rodzajów smutku. Jedne lepsze, drugie gorsze. Np. oglądałem bardzo smutny filmik na YT i mi się zrobiło szkoda bohatera. Ale jednocześnie czułem współczucie i jakiś taki nastrój, który tak wypełniał głowę, na chwilę opuściła mnie pustka, a pojawiła się jakaś historia.

W religii też jest motyw płaczącej niewiasty i raczej można go uznać za pozytywny. Zawiera element zadumy nad życiem i jego kruchością, pozwalając wypłynąć na wierzch elementowi duchowemu. Podobnie z Matką Bożą bolesną. :-)

Z deistycznym pozdrowieniem. ;-)