"JĘCZARNIA"-czyli muszę się komuś wyżalić!

Gdyby ktoś chciał mi pomoc to niech napisze do mnie cokolwiek w prywatnych wiadomościach... Nie mam z kim rozmawiać już.

Łaknę chwili spokoju

Chwili oddechu

Wytchnienia

Przestrzeni tylko dla siebie

By się nie udusić

Własnym krzykiem

Dławionym w krtani

Najpilniej strzeżony więzień

Mego ciała

Łaknę chwili spokoju

Łzy nie lecą

Pustka

Nie potrzeba mnie nikomu

Otchłań mnie pochłania

Nie ma światła

Tylko ona

Cisza

Gdyby ktoś chciał mi pomoc to niech napisze do mnie cokolwiek w prywatnych wiadomościach... Nie mam z kim rozmawiać już.

jakbys potrzebowala jeszcze pogadac to do mnie mozesz zawsze uderzyc

Szaro, smutno, samotnie, bez wiary w przyszłość, w siebie, w cokolwiek... Zaburzone wszystko w co kiedyś wierzyłam, jakie wartości uznawałam. Nie ma nic stałego, nic pewnego. Nie umiem żyć - a karzą - nie wiem po co.

"Nie przesadzaj" "weź się w garść" "pora zacząć żyć" "zamiast się użalać bierz życie jakim jest" "po prostu bądź, trwaj, działaj, ciesz się z tego co masz" - jakby po chińsku to było...

"Kiedyś będzie lepiej" "wszystko się ułoży" "przestaniesz być sama" - słyszę od lat - dopóki nie doświadczę - nie uwierzę. A że szans na doświadczenie niewiele - w dodatku wszystko psuję i niszczę w każdych relacjach - słowa paplane w kółko wokół nie mają znaczenia...

Nie wiem nawet po co tu piszę.

Wybaczcie.

@up

Te słowa zna wiele osób z tego forum także spokojnie...

kolejny napad smutku glebokiego,wyplakac sie nie da.Boze czy to kiedys moze sie skonczyc.

Od 3 lat żywię w sobie złudne nadzieje, że moja sytuacja w końcu się poprawi. Tymczasem co chwila coś się psuje, coś nie wychodzi, zamiast ulgi odczuwam przytłoczenie. Nawet na okres przerw od wszystkiego. Zaczynam mieć wrażenie, że moje życie nigdy nie ulegnie zmianie, że będę podatna na porażki.

Może jednak pomysł z odebraniem sobie życia 3 lata temu nie był taki zły...? Powoli tracę nadzieję. I cierpliwość.

Moja bezsensowna praca przytłacza, moje bezsensowne życie przeraża.

już uważaj bo kupuje takie drogie ciuchy

Haotyczna, Jeśli się leczysz to miej cierpliwość i nadzieję, ja trzy razy podchodziłem do odebrania sobie życia i za każdym razem było to po przerwaniu leczenia. Leczę się na chad, więc naprawdę trudno jest dobrać leki, dopiero po jedenastu latach zdiagnozowali mi chad i od czterech lat dopasowali w miarę dobre leki, chociaż i tak ciągle są jakieś drobne zmiany, w zależności od fazy. Najważniejsze przy takich myślach, to iść do lekarza i leczyć się, a świat powoli sam zmieni się na lepsze, głowa do góry.

Haotyczna, Jeśli się leczysz to miej cierpliwość i nadzieję, ja trzy razy podchodziłem do odebrania sobie życia i za każdym razem było to po przerwaniu leczenia. Leczę się na chad, więc naprawdę trudno jest dobrać leki, dopiero po jedenastu latach zdiagnozowali mi chad i od czterech lat dopasowali w miarę dobre leki, chociaż i tak ciągle są jakieś drobne zmiany, w zależności od fazy. Najważniejsze przy takich myślach, to iść do lekarza i leczyć się, a świat powoli sam zmieni się na lepsze, głowa do góry.

Wiem, że muszę być silna itd. Jednak trudno jest zachować w sobie nadzieję, jeśli wszystko co mnie otacza staje po przeciwnej stronie. Hej, od 3 lat nie podejmowałam żadnej próby samobójczej. To już coś, nie?

Tak 3 lata to już coś, ale z takimi myślami może się to stać w każdej chwili. Najlepiej byś poszła do dobrego psychiatry, odpowiednie leki ci pomogą i znowu zajaśnieje słońce na niebie. Cierpliwości.

Prawda jest taka, że od 3 lat leczę się na depresję, na którą mogłam "zachorować" już wcześniej. Dość ciężki okres od zerówki, przez podstawówkę i gimnazjum, liceum (w którym nie dałam sobie rady... tia, moja chora chęć pokazania wszystkim, że nie jestem nikim ), aż do teraz. Dodatkowo rodzice, którzy myślą, że wszystko co robią jest dla mnie dobre, a w tym czasie sprawiają, że nie potrafię normalnie funkcjonować i często popadam w stan wyczerpania psychicznego co kończy się u mnie wręcz płaczem i wyciem jak pies do księżyca. W takim momencie zaczynają dostrzegać, że ich córka nie jest maszyną do sukcesów, a tylko człowiekiem. Szkoda, że takie ich nastawienie trwa w najlepszym wypadku miesiąc. Potem leci od nowa. Teraz swoim postępowaniem i niepoczytalnością sprowadzali mnie w ostry stan depresji, na mojego byłego też to wpływało, do takiego stopnia, że płakał z bezradności i nie potrafił zmrużyć oka ze strachu. W końcu ze mną zerwał, bo stwierdził, że nie był do końca ze mną szczęśliwy, a moi "kochani" rodzice... nagle się opamiętali. Szkoda, że tak późno, kiedy ich córka dniami ryczy, ledwo je i znowu ma koszmary

jak myslicie o samobojstwie to co Wa m dokladnie przychodzi na mysl? jakies wnioski czy tylko sposoby?

Jeśli chodzi o mnie to i wnioski, i sposoby. I chęci.

Jeśli chodzi o mnie to i wnioski, i sposoby. I chęci.

a co dokladnie? mozesz opisac swoje wnioski sposoby i checi?

kiepsko

Sąsiedzi zrobili fajne ognisko i mnie nie zaprosili. Chyba w galerii handlowej minęłam któregoś z nich, ale chciało mi się płakać i szłam szybko nie oglądając się. Miałam słuchawki na uszach i głośno muzykę. Boję się, co jeśli była okazja, abym poszła na to ognisko, a ja powtórzyłam błędy przeszłości - udawanie, że nie widzę ludzi wokół bo się boję rozmawiać. Z tym, że już się nie boję, tylko chciałam szybko wyjść z galerii zatłoczonej dziećmi. Czuję się taka samotna. Paliłam z matką przed domem i widziałam ich z drogi, mam nadzieję, że oni mnie nie. Mam tylko faceta, który pracuje. Chcę rozmawiać, słuchać osób innych niż on, moi rodzice czy przyjaciółka z fobią społeczną.

Matka mnie uraziła sugerując, że nie wierzy, że ja naprawdę zjadłam tę zupę. To, że ma problem z nadwagą i nie może schudnąć nie znaczy, że ja muszę się głodzić.

Weekendy są chyba najgorsze.. Już nawet nie umiem udawać, że coś robię tylko się tak snuje z kąta w kąt. Wszystko wydaje się być nie tak, nienawiść do siebie się uaktywnia, wszystkie głupie rzeczy, które w życiu zrobiłam począwszy od zerówki nagle są tak żywe jakby się wydarzyły wczoraj; jest wstyd, poczucie winy, bezsens, złość, agresja, samotność, poczucie, że wszyscy mnie nienawidzą i wszystkiego się odechciewa. W takich momentach chciałabym mieć obok kogoś kto miałby wtedy trochę lepsze zdanie o mnie niż ja sama..

jest tu ktoś po próbach samobójczych? chodzi mi mianowicie o podcinanie sobie żył itp, bo chcę się czegoś dowiedzieć/wymienić wnioskami. jak co to na priv proszę...

Weekendy są chyba najgorsze.. Już nawet nie umiem udawać, że coś robię tylko się tak snuje z kąta w kąt. Wszystko wydaje się być nie tak, nienawiść do siebie się uaktywnia, wszystkie głupie rzeczy, które w życiu zrobiłam począwszy od zerówki nagle są tak żywe jakby się wydarzyły wczoraj; jest wstyd, poczucie winy, bezsens, złość, agresja, samotność, poczucie, że wszyscy mnie nienawidzą i wszystkiego się odechciewa. W takich momentach chciałabym mieć obok kogoś kto miałby wtedy trochę lepsze zdanie o mnie niż ja sama..

Skad ja to znam... Natrectwa mysli nasilaja sie wielokrotnie.

Najgorsze są dla mnie noce...raz, że ciężko zasnąć przez pierwszą godzinę, akurat wtedy muszą przychodzić najgorsze myśli. Co mogłem zrobić lepiej x lat temu, czemu zachowałem się tak a nie inaczej, czemu nie mogę się opanować, czemu nie idzie ku lepszemu....normalnie powrót do przeszłości.

Codziennie popełniam ten sam błąd i codziennie nie potrafię powstrzymać się by nie popełniać go. Głupi jestem. Do jasnej ch.... dlaczego ja muszę żyć i się tak męczyć.

Odkąd biorę Clonazepamum śpię dobrze.

czyli uważasz że tylko religia katolicka jest w stanie zapewnić czlowiekowi 'swiety spokoj''? a co z resztą? co z inną wiara?nie wszedzie sie odmawia rozance..