"JĘCZARNIA"-czyli muszę się komuś wyżalić!

Nie muszę, ale jednak to robię, bo też mi wolno - to publiczne forum. I jak mnie coś wkurza, to piszę, że wkurza.

Mogłabym być obojętna wobec Ciebie, ale nie jestem. Najwyraźniej mnie jakoś obchodzisz, skoro poświęcam z własnej woli (co podkreśliłaś) swój czas, żeby się tu wnerwiać. Obojętnością się nikogo nie denerwuje, jest łatwa i przyjemna, to reakcja z wyboru. Ale mam to gdzieś.

Możesz uznać, że to miło, że somebody gives a sh*t, możesz uznać, że czepialska pinda ze mnie. Whatever helps you sleep at night.

A wnerwiaj się do woli, skoro daje Ci to jakiś rodzaj satysfakcji. Co czuję, to czuję i Twoje nerwy niczego tu nie zmienią, ale jeśli chcesz mi coś przekazać, to pisz w naszym ojczystym języku.

 

A wnerwiaj się do woli, skoro daje Ci to jakiś rodzaj satysfakcji.

A jednak się wkurzyłaś - good for you Teraz tylko zbuduj w sobie tyle nienawiści do mnie, żeby na złość tej głupiej Morphine poczuć się lepiej i będzie super

Satysfakcję daje mi moje życie, wnerwianie się to jego najmniej przyjemna część

Satysfakcję daje mi moje życie

Czyżby na pewno ?

Satysfakcję daje mi moje życie

Czyżby na pewno ?

Czyżbyś wiedział coś o czym ja nie wiem?

Nie rozumiem z czego wnioskujesz, że się zdenerwowałam? Nie powinnaś mierzyć wszystkich własną miarą

Wydaję mi się, że ostatnio masz dobry humor dzięki terapii i masz satysfakcje z życia. Nie tak dawno z twoich postów można było wywnioskować brak satysfakcji.

Wydaję mi się, że ostatnio masz dobry humor dzięki terapii i masz satysfakcje z życia. Nie tak dawno z twoich postów można było wywnioskować brak satysfakcji.

W szponach anhedonii nikt nie ma satysfakcji, wiadomo

Ale fakt, terapia przynosi rezultaty i od kilku dni znowu jestem w dobrym trybie Poza tym wszystko się jakoś zaczyna układać, za rok ślub i w ogóle - jest się czym cieszyć

W szponach anhedonii nikt nie ma satysfakcji, wiadomo

i dlatego łatwo sobie poprawić humor dokopując mu. Brawo

W szponach anhedonii nikt nie ma satysfakcji, wiadomo

 

i dlatego łatwo sobie poprawić humor dokopując mu. Brawo

Zupełnie nie jesteś zła, kompletnie

I nie dokopywałam Ci w żadnym razie - napisałam Ci co JA CZUJĘ kiedy czytam to, co piszesz. Tak, istnieje perspektywa inna niż Twoja i czasem ktoś ma ochotę się nią podzielić. To Twoja projekcja - sama sobie dokopujesz uważając, że nie zasługujesz na życie i projektujesz to na wszystkich naokoło. Nie wiem jak można dokopać komuś kto sam życzy sobie raka, myślę, że ciało złożone ze wszystkich dotychczasowych noblistów, by tego nie wymyśliło Sama sobie źle życzysz i sama siebie krzywdzisz.

To, że tak się teraz rzucasz na mnie i kontynuujesz rozmowę, chociaż ja już dawno się do Ciebie nie zwracam, pokazuje, że masz jednak sporo witalności i pewności siebie - to jest dobra prognoza dla Twojego wyleczenia.

Widzę, że jesteś tu po to, by denerwować ludzi. Lubisz to? Muszę Cię zmartwić, nie udało Ci się. W moim stanie naprawdę trudno mnie zdenerwować.

Odzywam się, bo uważam, że zachowując się w ten sposób nikomu nie pomożesz, a czasem możesz zaszkodzić.

Poza tym zdaje się, że ten wątek nie służy do tego typu komentarzy i krytyki, lecz do wylania tego, co komu na duszy leży.

Widzę, że jesteś tu po to, by denerwować ludzi. Lubisz to? Muszę Cię zmartwić, nie udało Ci się. W moim stanie naprawdę trudno mnie zdenerwować.

Odzywam się, bo uważam, że zachowując się w ten sposób nikomu nie pomożesz, a czasem możesz zaszkodzić.

Poza tym zdaje się, że ten wątek nie służy do tego typu komentarzy i krytyki, lecz do wylania tego, co komu na duszy leży.

Ciąg dalszy Twojej projekcji Nie prowadzi Cię to daleko. No ale skoro chcesz mieć raka, no to daleko się nie wybierasz, zaiste.

Widzę, że jesteś tu po to, by denerwować ludzi.

Ja tam lubię czytać jej posty są ciekawe.

 

Ciąg dalszy Twojej projekcji Nie prowadzi Cię to daleko. No ale skoro chcesz mieć raka, no to daleko się nie wybierasz, zaiste.

Zaiste, nic z tej rozmowy nie zrozumiałaś. Przykre Przydałoby się popracować trochę nad empatią.

Powodzenia w dalszym leczeniu.

Widzę, że jesteś tu po to, by denerwować ludzi.

Ja tam lubię czytać jej posty są ciekawe.

Być może, jestem tu od niedawna i nie znam ich.

a ja Wam powiem ze swojej strony coś takiego...

otóż moje życie jest aż tak do dupy, że nawet tu, na forum dla ludzi, którzy są z depresją za pan brat, każdy ma mnie w dupie i nikt mnie nie zauważa.

serce mi ledwo zipie - dawno już wiadomo, że z nim mam coś nie tak (przerośnięta lewa komora, puls w spoczynku około 130, zasłabnięcia itp itd...)

powiem tylko, że czekam na zwrot podatku by spłacić resztki długu, a potem do lasu, i jeśli z żyletką się nie uda (znowu) to będę miał w zapasie sznur (może być z tym męczarnia, ale raz sie żyje i raz się umiera...) ewentualnie jeszcze myślę o benzynie i zapalniczce na wszelki wypadek... myślę, że jak już się ma takie plany to w końcu musi się udać - w końcu mam z tym już trochę doświadczenia...

a potem do lasu, i jeśli z żyletką się nie uda (znowu) to będę miał w zapasie sznur (może być z tym męczarnia, ale raz sie żyje i raz się umiera...) ewentualnie jeszcze myślę o benzynie i zapalniczce na wszelki wypadek

a ja się rzucę pod pendolino... powodzenia bracie.

Znowu ryczę. Narasta strach. Bez sensu.

Rodzice nie chcą nawet słyszeć tematu szpitala. Nie dociera do nich, że czuję się naprawdę źle, a nie mam odwagi powiedzieć o natrętnych myślach samobójczych. Potrzebuje ich wsparcia właśnie teraz. Sama cholernie się boję.

tendou

Dobrze że udało Ci się to opisać - dusić w sobie takie myśli - strasznie męczące. Nie będę mówić, że nie warto - sama mam nie raz takie myśli - i wkurzają osoby mówiące "masz tego i tamtego - pomyśl o nich" - oni przynajmniej mieli by zadany prze ze mnie ból po raz ostatni... "tyle jeszcze możesz zdziałać, tyle przed Tobą" - jednak po co kiedy wszystko niszczę i zawsze schrzanię i tylko ktoś cierpi przez to... To trzeba samemu poczuć, że jeszcze jednak cokolwiek dobrego jestem w stanie zrobić - a jeśli choć jedna taka rzecz jest - warto poczekać i tą rzecz zrobić...

chce_sie_zayebac

To co wyżej pisałam - mogłabym i Do Ciebie napisać... mój sposób jest inny - mniej zachodu wymaga niż wyprawy gdziekolwiek i nie wpłynie na samopoczucie innych - kierujący takim pociągiem i pasażerowie na pewno w jakiś sposób przeżywali by całą sytuację... ale może znajdzie się coś, co zamiast rzucania się można zrobić, co niekoniecznie nawet pomoże nam, ale komuś innemu...

Expresia

A próbowałaś zostawić karteczkę/list - z zapytaniem jak sobie poradzić z pragnieniem śmierci, proszę o pomoc? (Czy cokolwiek w ten deseń) - może by ich to zastanowiło, a Ty nie będziesz przy tym, jak to przeczytają - może będzie łatwiej?

Nie wiem - taka mi tylko myśl przyszła....

Expresia

A próbowałaś zostawić karteczkę/list - z zapytaniem jak sobie poradzić z pragnieniem śmierci, proszę o pomoc? (Czy cokolwiek w ten deseń) - może by ich to zastanowiło, a Ty nie będziesz przy tym, jak to przeczytają - może będzie łatwiej?

Nie wiem - taka mi tylko myśl przyszła....

Hmmm, to ciekawy pomysł...

... a potem do lasu, i jeśli z żyletką się nie uda (znowu) to będę miał w zapasie sznur (może być z tym męczarnia, ale raz sie żyje i raz się umiera...) ... myślę, że jak już się ma takie plany to w końcu musi się udać ...

Od dawna mam taką wizję (ale bez żyletki): pojadę ze sznurem i stołeczkiem w głąb dużego lasu, znajdę odpowiednie drzewo i w tych przyjemnych okolicznościach przyrody pożegnam się z tym światem.

Nie mam siły, nie mam ochoty. Jestem zmęczona. Mój umysł mnie zabije, całe to myślenie mnie po prostu zabije. Mam wrażenie, że moje życie to było od początku przegrana sprawa. Bo dwa razy trafić do domu gdzie jest uzależnienie? To raczej nie przypadek. Bóg mnie nienawidzi albo jestem przeklęta. Zresztą do tego od zawsze byłam głupia, robiłam głupie rzeczy, nie umiałam myśleć normalnie i logicznie, więc nie było szans. Poddaje się. Nadzieję już straciłam, nic z tego nie będzie.

Totalna beznadziejność mnie dopadała z rana i teraz też. Wydawało mi się ostatnio, że może już od leków mam jakoś odrobinkę więcej energii, może lepszego humoru, cokolwiek, ale tak na zimno, racjonalnie, zdaję sobie sprawę z własnego beznadziejnego położenia - ze swoich skrzywień, z drogi, którą muszę przejść, żeby to choćby trochę naprostować. A ja totalnie nie mam motywacji, nie widzę sensu, nie mam nadziei. Po co ja tak uparcie żyję? Na co ja czekam, na co ja liczę? Nie potrafię już nawet marzyć i planować. Całe nastoletnie lata spędzone u psychologów, psychiatrów, tyle lat - na nic. Zaczynam dwudziesty rok życia kompletnie poturbowana. Marnuję młodość, ale jakie to ma znaczenie? Nie sądzę, że czeka mnie jakaś sensowna przyszłość.

Iść do pracy czy wpierniczyć się pod pociąg

Co raz lepiej mi odbija

a potem do lasu, i jeśli z żyletką się nie uda (znowu) to będę miał w zapasie sznur (może być z tym męczarnia, ale raz sie żyje i raz się umiera...) ewentualnie jeszcze myślę o benzynie i zapalniczce na wszelki wypadek

a ja się rzucę pod pendolino... powodzenia bracie.

nie wiem ile macie lat i co wam dolega ale smutno mi ze macie takie myśli.

a ja Wam powiem ze swojej strony coś takiego...

otóż moje życie jest aż tak do dupy, że nawet tu, na forum dla ludzi, którzy są z depresją za pan brat, każdy ma mnie w dupie i nikt mnie nie zauważa

nie przyzwyczaiłes sie jeszcze? Jak ja założę jakiś wątek czy napiszę koma to szybko obumiera a zobacz ile lat juz tu jestem. Na forum jak w zyciu, jesli nie nalezysz do jakiejs grupy to nie bedzie ludzi ktorzy Ci zawsze odpowiedza...