"JĘCZARNIA"-czyli muszę się komuś wyżalić!

Follow_, ja Cię mogę przytulić...

a ja już nawet ryczeć nie umiem, chociaż chce mi się wyć...

Pierdolona bezsenność

Lethality, napisałeś historię jak z mojego życia.

Follow_, szkoda mi ciebie . Nie jesteś sama. Czasami łatwiej wyrazić swoje potrzeby anonimom w internecie niż w swoim otoczeniu.

Chcialbym usunąć poprzedni post, ale nie mogę, ponieważ napisałem go do człowieka, który wzbudził moje zaufanie. Napisał (odpisał mi)na jęczarni , że nie będzie miał dziewczyny, bo jest śmieciem. W pierwszym swoim poście na forum napisał , że jest gejem. Nie można ufać ludziom. To ostatni mój post na tym portalu. Jak łatwo manipulować ludźmi. Bardzo nieładnie Jakubie, czy jakoś inaczej jak masz na imię.

Wydawało mu się, że jest gejem...

Równia pochyła, nie mam szans.

Nie doczekam tej terapii, nie dam rady.

Nie umiem, nie mogę i nie chcę TAK żyć!!!

Wokół mnie jest tyle fajnych, pięknych, interesujących rzeczy, a ja je widzę i ryczę z żalu, że one już nie dla mnie

Nie dla mnie radość, przyjemność i poczucie szczęścia! Bez tego człowiek nie jest już człowiekiem i nie ma sensu utrzymywać czegoś takiego przy życiu.

Dostałam diagnozę w końcu... Ciekawe, jak mam nie odczuwać lęku przed odrzuceniem, jak wszystko, co ludzie robią, to odrzucanie mnie. Co jest ze mną nie tak?

gdyby śmierć była końcem, a nie początkiem

nie trzeba by się było długo zastanawiać

ludzi tylu na świecie - i nikt nie jest niezastąpiony - niewiele by się stało

Co za śmieci, aby komuś dopierdolić...

Dostałam diagnozę w końcu... Ciekawe, jak mam nie odczuwać lęku przed odrzuceniem, jak wszystko, co ludzie robią, to odrzucanie mnie. Co jest ze mną nie tak?

za bardzo się ludźmi przejmujesz a za mało o sobie samej myślisz, może. Może ci ludzie nie chcą być Twoimi przyjaciolmi?

Niedawno temu całkiem zastanawialam sie dlaczego nikt mnie nie lubi i nikt nie interesuje się mną, nikt ze mną nie gada. Kluczowe pytanie było- a czy ja się interesuję czyimś losem? oczywiście że nie

Ten smutek mnie dobija.. Nie mogę już. Nie mam w co już uciekać. Nic nie pomaga.. Mam dosyć samej siebie.. Nie mogę wytrzymać

Ja pier dole, zle mi jest, dlaczego ja wszystko niszcze czego sie dotkne.... Czy tak juz zawsze bedzie? Chyba jestem skazana na samotnosc. Jak tu zyc? Jak ma tak byc jak jest to ja nie chce...

Znowu urodziny. Znowu smutek. Nie lubię urodzin. W ten dzień czuje się jakbym była niewidzialna, zbędna, tak po prostu żyjąca dla nikogo.. sama sobie. Prezenty, tort, świeczki, niespodzianki, czyjaś obecność, życzenia od których robi się ciepło na sercu... - czysta abstrakcja.

Znowu urodziny. Znowu smutek. Nie lubię urodzin. W ten dzień czuje się jakbym była niewidzialna, zbędna, tak po prostu żyjąca dla nikogo.. sama sobie. Prezenty, tort, świeczki, niespodzianki, czyjaś obecność, życzenia od których robi się ciepło na sercu... - czysta abstrakcja.

Wszystkiego najlepszego, zycze Ci jak najwiecej powodow do usmiechu i radosci w zyciu , oraz zebys przezyla nastepne urodziny w takiej atmosferze w jakiej bys chciala je przezyc

Znowu urodziny. Znowu smutek. Nie lubię urodzin. W ten dzień czuje się jakbym była niewidzialna, zbędna, tak po prostu żyjąca dla nikogo.. sama sobie. Prezenty, tort, świeczki, niespodzianki, czyjaś obecność, życzenia od których robi się ciepło na sercu... - czysta abstrakcja.

 

Wszystkiego najlepszego, zycze Ci jak najwiecej powodow do usmiechu i radosci w zyciu , oraz zebys przezyla nastepne urodziny w takiej atmosferze w jakiej bys chciala je przezyc

Dziękuję, zawsze to coś pozytywnego :)!

Witaj :) Przykro mi to mówić, ale czasami zdarza się, że ludzie nie chcą nas słuchać, gdyż sami sobie na to zapracowaliśmy. Czasami wydajemy się dla nich po prostu mało interesujący. Pocieszajace jest jednak to, że w bardzo łatwy sposób możemy to odwrócić i stać się dla nich na nowo kimś z kim zawsze chętnie porozmawiają. Zapraszam do przeczytania artykułu "sztuka mówienia". Jestem pewna, że pomoże Ci on zyskać wielu bliskich przyjaciół. https://krotkieanalizy.wordpress.com

Dostałam wyniki MRI kręgosłupa piersiowego. Od dłuższego już czasu zmagam się z problemami z kręgosłupem, to już mój trzeci rezonans, trzeciego odcinka kręgosłupa. Czy ten koszmar sie kiedyś skończy? Wyniki znowu mało zadowalające, ciśnienie mi skoczyło, nogi jak z waty, policzki mi drętwieją. Wpadam w nerwa i panikę. Super!

On wciąż ma na mnie wpływ - bo wciąż ma władzę rodzicielską i opieka naprzemienna - nawet prawnik mówi o znęcaniu się psychicznym. Nie potrafię być obojętna - szczególnie na reakcje dziecka odnośnie manipulacji ojca.

A ja? idiotka nie potrafiąca odnaleźć się we własnych myślach. Gdzie jest świat prawdziwy, już trudno stwierdzić - chciałoby się tam, gdzie bezpiecznie - a jest tam, gdzie co chwila jest coś nie tak, gdzie wymaga się by ogarnąć w samotności wszystkie sprawy i jeszcze do tego nie zwariować. to chyba nie jest możliwe - albo coś się rozsypuje i godzę się na niepowodzenie wiedząc, że nie dam rady, jestem słaba, albo wszystko się trzyma ledwo kupy, ale do przodu - a ja dostaję na głowę i boję się czego popadnie.

Masakra

Znowu urodziny. Znowu smutek. Nie lubię urodzin. W ten dzień czuje się jakbym była niewidzialna, zbędna, tak po prostu żyjąca dla nikogo.. sama sobie. Prezenty, tort, świeczki, niespodzianki, czyjaś obecność, życzenia od których robi się ciepło na sercu... - czysta abstrakcja.

Wszystkiego co najlepsze życzę Ci.

Wytrwałości i jak największej chęci do życia by wszystko szło w dobrym kierunku

Znowu urodziny. Znowu smutek. Nie lubię urodzin. W ten dzień czuje się jakbym była niewidzialna, zbędna, tak po prostu żyjąca dla nikogo.. sama sobie. Prezenty, tort, świeczki, niespodzianki, czyjaś obecność, życzenia od których robi się ciepło na sercu... - czysta abstrakcja.

Wszystkiego najlepszego! Dużo zdrówka, pomyślności i spełnienia marzeń. I niech każdy dzień napawa Cię radością i nadzieją na lepsze życie.

Trzymaj się cieplutko

Znowu urodziny. Znowu smutek. Nie lubię urodzin. W ten dzień czuje się jakbym była niewidzialna, zbędna, tak po prostu żyjąca dla nikogo.. sama sobie. Prezenty, tort, świeczki, niespodzianki, czyjaś obecność, życzenia od których robi się ciepło na sercu... - czysta abstrakcja.

Wszystkiego najlepszego! Zdrowia, szczęścia, kiedyś na pewno wszystko się ułoży! Tego Ci życzę!

Prawie nic mi się nie udaje.

Jestem potworem...

Jestem na dnie emocjonalnym. Nienawidzę siebie, moje ciało jest mi obce, ohydne zresztą, mój umysł przestaje funkcjonować, nie jestem w stanie zapamiętywać najprostszych zagadnień, tracę ludzi wokół siebie, nie potrafię zrobić kroku w przód, mam gównianą pracę, ale nie jestem w stanie podjąć innej, nie umiem wybaczyć mojej mamie syfiastego wychowania mnie, paradoksalnie do ojca się tak nie czepiam, choć mieszkał z nami a go nie znałam tak naprawdę i nie znam do dziś, mój Narzeczon nie jest zainteresowany pomocą mi - łatwiej uciec przecież. Dno. Nie umiem opisac słowami tego wszystkiego co czuję. Nie umiem przelać na wersy tej goryczy, która mnie toczy. Myślę, że mam raka. Nooo paranoja też się wkradła. Ból ducha, ból wszystkiego co może boleć. Ostatnio nawet pięta mnie boli, pewnie przez to gówno w mojej głowie.

Dno dno dno.

Mam tego dosyć wszystkiego. Może to wszystko jakaś klątwa. Może to od początku nie miało żadnego sensu tutaj, może całość tutaj była od razu skazana na porażkę.. Jestem zmęczona. Jestem zmęczona tym, że jestem tak cholernie zmęczona. Jestem młoda, powinnam ŻYĆ, cieszyć się, bawić, śmiać.. A siedzę w jakimś popieprzonym układzie, zamkniętym kręgu z którego nie umiem wyjść. Mam tego dosyć. Mam dosyć bycia przerażoną wszystkim. Mam dosyć tego strachu, tego wstydu za coś co nie jest moją odpowiedzialnością i nigdy nie było. Mam dosyć, że widzę normalnych ludzi tylko przez chwile, przez moment, mimochodem i nigdy ich nie poznam.. Mam dosyć tego, że jestem taka smutna. Wychodzę do ludzi i od razu przychodzi smutek, smutek i strach, bo ciągle czekam na ATAK. Zawsze. Dlatego jestem smutna. Tak. Boję się być szczęśliwa, radosna, bo mam wrażenie, że ktoś będzie chciał mi ten uśmiech zetrzeć z twarzy.

Mam dosyć siebie, mam dosyć tego narzekania. Mam dosyć tej wegetecji. Mam dosyć strachu przed wyjściem z domu. Mam dosyć tego, że tak bardzo wstyd mi za siebie. Mam dosyć swojego umysłu, mam dosyć tego że nawet jeśli zaczyna być "lepiej" to i tak nie jest dobrze, bo nagle zaczyna braknąć momentów gdy było źle.

Mam dosyć swojego jęczenia..