"JĘCZARNIA"-czyli muszę się komuś wyżalić!

Znowu czuję przeszywający ból.Taki ból emocjonalny który zmienia się w fizyczny.

Bark znowu nawala i poczucie samotności, braku przytulania z kimś, dziś brakuje...

Znów depresja. Aż bez powodu chce mi się płakać. A może mam powód, sama nie wiem. Cały dzien sie meczyłam cos robiac a i tak albo czegos zapomniałam(znowu!) albo jak coś zrobiłam to rezultaty mnie nie zadowalają i mam ochotę to zostawic w niedokonczonym stanie. Nie wiem czego sie jutro spodziewac. Będzie trudno i pewnie cos sie stanie. Mam złe przeczucia(zawsze mam złe przeczucia ale teraz nasilony niepokój) i przez to najchętniej bym nie kładła sie spac by nie wstawac. Tak mi wali serce jakby wszystko mialo sie zawalić choc moze sie nic nie wydarzyc.. Mam jakies dziwne mysli ktore rodzą u mnie te chore przeczucia. Naprawde mam wrażenie że wszystko ulegnie zniszczeniu, ze znów bede taka okropna, że bede miec mysli samobojcze którym się nie oprę, że totalnie spadnę na dno i nic mnie nie uratuje, nawet ludzie bo nikogo już nie bede znac i bede zapamietana jako ta co wszystkich skrzywdziła i jest pojebana i dobrze jej tak- niech ma za swoje..

Ostatnio ile bym nie spał ciężko mi się wyspać

jestem rozdarta... między życiem a śmiercią...

Follow_,

Znalazłem sobie pracę na trzy dni w przyszłym tygodniu. Jeszcze nie wiem czy ją dostane. Od trzech tygodni żyję tylko myślą że mi się uda i coś się zmieni w moim życiu. Nie wiem co zrobię jak mi nie wyjdzie......

tak sobie jęczę bo nie mam siły...

.....

Może trzeba trochę urlopu?

Strasznie brakuje mi ludzi. Rozmowy. Z drugiej strony jednak mam w sobie jakiś opór, bo co ja mam im do zaoferowania? Nic... Nie cierpię samego siebie

Follow_, wpadnij w sobotę naładujesz akumulatory :)

taki jest plan :)

Wczoraj mój chłopak zdecydował o rozstaniu, a jest jedyną bliską mi osobą w mieście, w którym studiuję.

Nie mam tu żadnych przyjaciół czy znajomych.

Boję się wyjść do ludzi, od 2 tyg. staram się umówić na wizytę do psychologa, ale nie potrafię wykonać tego telefonu.

Nie cierpię swojego kierunku studiów i większości ludzi, którzy są na moim roku.

Jestem samotna, siedzę w pustym mieszkaniu i wstydzę się wyjść,choćby do sklepu z zapuchniętymi od płaczu oczami.

To zrób to teraz wiem, że jest ciężko, ale zobaczysz jaką ulgę poczujesz, że ten pierwszy krok masz już za sobą :)

Wczoraj mój chłopak zdecydował o rozstaniu, a jest jedyną bliską mi osobą w mieście, w którym studiuję.

Nie mam tu żadnych przyjaciół czy znajomych.

Boję się wyjść do ludzi, od 2 tyg. staram się umówić na wizytę do psychologa, ale nie potrafię wykonać tego telefonu.

Nie cierpię swojego kierunku studiów i większości ludzi, którzy są na moim roku.

Jestem samotna, siedzę w pustym mieszkaniu i wstydzę się wyjść,choćby do sklepu z zapuchniętymi od płaczu oczami.

w jakim mieście studiujesz? jeśli nie chcesz mówić na forum, to daj znac na priv.

Zawsze, jak muszę załatwić jakąś sprawę przez telefon, to się denerwuję i układam całą rozmowę w głowie, ewentualnie zapisuję sobie pytania na kartce. Kiedy już skończę to czuję ulgę, ale zaraz potem ogarnia mnie takie uczucie niepokoju, że rozmówca wziął mnie za idiotkę... Czy to mija z wiekiem?

Dlaczego mam tak na wszystko wyjebane... a najbardziej na siebie.

dociera do mnie, że nigdy się nie zmienię...

jestem skazana na porażkę...

Follow_, a moze to dobrze, ze sie nie zmienisz, czemu chcesz sie zmienic?

bo jestem nieszczęśliwa...

Follow_, ale to nie ma tak, że się zmienisz i zaczniesz być szczęśliwa, raczej może być tak, że zorganizujesz sobie środowisko/otoczenie w taki sposób aby pasowało do Ciebie jaką jesteś i wtedy będziesz szczęśliwa.

Zawsze, jak muszę załatwić jakąś sprawę przez telefon, to się denerwuję i układam całą rozmowę w głowie, ewentualnie zapisuję sobie pytania na kartce. Kiedy już skończę to czuję ulgę, ale zaraz potem ogarnia mnie takie uczucie niepokoju, że rozmówca wziął mnie za idiotkę... Czy to mija z wiekiem?

Follow_, ale to nie ma tak, że się zmienisz i zaczniesz być szczęśliwa, raczej może być tak, że zorganizujesz sobie środowisko/otoczenie w taki sposób aby pasowało do Ciebie jaką jesteś i wtedy będziesz szczęśliwa.

już tak w dużej mierze jest...

nie ma tego co mnie tak dołowało i wyprowadzało z równowagi...

teraz jest spokojnie i samotnie...

mniej samotnie będzie jak ktoś się znajdzie... a znajdzie się jak się zmienię...

Mam dość ludzi z mojej grupy na studiach. Wczoraj w przerwie między zajęciami, ciągle plotkowali, obgadywali innych. Dobrze, że ja prawie nic o sobie nie mówię, nie spotykam się z nimi oprócz uczelni, to nie mają tematów do plotek na mój temat. Czasami jedna dziewczyna spytała, czy coś nie tak, gdy byłam w tragicznym stanie psychicznym i to było po mnie widać. Ale co miałam jej powiedzieć, że mam myśli samobójcze? Że nie mam siły żyć? Że niedawno prawie weszłam pod samochód? Wtedy dopiero by wybuchła fala plotek.... I tak sobie cierpię w ciszy.... Pewnie jakbym dokonała tego samobójstwa, to dopiero wtedy by zaczęli się zastanawiać i żałować, że nie reagowali, jak widzieli, że było ze mną źle.

No i co.. Studia rzucone.. Albo musze wracać do Pup albo iść do pracy.. I jedno i drugie jest przerażające. Do pracy bym chciała pójść.. problem jest taki, że wciąż boję się ludzi. Jak pójde do pup do mojego miasta to będą mi szukać pracy w moim miescie - a tu to już w ogóle nie umiem funkcjonować. Mam nawet problem z wychodzeniem z domu tutaj. Czuję się jak kompletne zero, strach że spotkam kogoś znajomego z dawnych szkół mnie paraliżuje. Do tego jak widze ich profile na portalu spolecznościowym i jak każdy z nich świetnie sobie radzi. A ja? Zero. Rzucam wszystko co chwile. Nie mam znajomych. Nie mam życia.. Gdybym mogła stąd wyjechać i wiedzieć, że mogę spokojnie spacerować, bo nikt mnie nie zna to byłoby ze mną lepiej.. ale tak to masakra. Nie wiem jak to dalej będzie wyglądać. Poważnie nie wiem. Jest problem.. Bo jeżeli tak jak jest teraz ma być przed następne 5 czy 10 lat to po co tak żyć? Po co żyć jeżeli jedyne miejsce gdzie czuję się dobrze to mój pokój? Po co to dalej ciągnąć skoro NIC się nie zmieni? Po co? Dalej samotność, dalej komputer, dalej marzenia i fantazje, które pozwalają zapomnieć jakim zerem jestem. Wstyd mi za siebie. Wychodzę na leniwą idiotkę.. Pewnie wszyscy myślą, że ze mnie rozpieszczona księżniczka..

Disaster123, A o czym marzysz,księżniczko?