Stosunek rodziny do waszych problemów

Dlaczego lepiej byłoby, abym się nie rozmnażał? Jeżeli ze względu na choroby psychiczne (które mogą być genetyczne), to rozumiem taką obawę. Ale jeżeli ze względu na moje poglądy miałbym się nie rozmnażać (np. ze względu na podejście do seksualności), to nie zgadzam się.

Nawet gdybyś był zdrowy umysłowo, to i tak ze względu na twoje poglądy i ryzyko, że mógłbyś je wpoić swoim dzieciom nie powinieneś tego robić.

Ja osobiście nie chciałbym mieć żony, która wcześniej miałaby za sobą współżycie z kimś innym. Dla mojej mentalności lepszy już celibat niż niedziewicza żona.

Powodzenia w szukaniu zacznij od Arabii Saudyjskiej

zgadzam się z Mae

ps. Take.. religia to najgorsza zaraza tego świata

Moja mentalność oburza się na niektóre elementy religii (np. możliwość bycia torturowanym za grzechy, obowiązek rachunku sumienia i wyznawania grzechów).

Dlaczego lepiej byłoby, abym się nie rozmnażał? Jeżeli ze względu na choroby psychiczne (które mogą być genetyczne), to rozumiem taką obawę. Ale jeżeli ze względu na moje poglądy miałbym się nie rozmnażać (np. ze względu na podejście do seksualności), to nie zgadzam się.

khaleesi szuka zaczepki.

khaleesi szuka zaczepki.

Wyślij jej Ważną Wiadomość.

Nie będę aż tak okrutna.

EDIT: dodała mnie do ignorowanych, więc tak czy siak nie mogie.

Moja rodzina raczej mnie wspiera i jest do mnie przychylnie nastawiona, choć zdarzają się spięcia. Czasami przez targające mną emocje staję się drażliwy i niesamowicie nerwowy co wywołuje kłótnie.

To, jak mama podchodzi do mnie, oburza mnie. Jakiś niski impuls we mnie ma ochotę ją po prostu stłuc. Wręcz maltretuje dzieci, zwłaszcza mnie i siostrę. W tamtym tygodniu podczas sprzeczki z siostrą dziewczynka tak zrobiła mamie, że naruszyła jej ciało, mama wyła przez jakiś czas. Mama wulgarnie i głośno się zachowywała wobec siostry, bo ta nie chciała iść do kościoła (nie była to niedziela). Może to jakaś kara na mamę za jej "karygodne" zachowanie w stosunku do dzieci... Nie wiem, czy moja siostra nie ma czegoś spokrewnionego z moim zaburzeniem... Ja (niepełnosprawny) i siostra (najmłodsza, nieletnia) jesteśmy tu największymi ofiarami (brat, młodszy ode mnie, ma dziewczynę i prawo jazdy).

Kontakt z mamą może mi raczej szkodzić niż pojawiać. Jakbyśmy byli na siebie "uczuleni". Dla mojej mentalności wiele z jej zachowania jest "głupie". Krzyczenie na dzieci, wulgarność... Ja i siostra możemy być zastraszeni. Rodzina jest dysfunkcyjna. Ja się nie nadaję do życia rodzinnego. Niestety, celibat bywa dla mnie niemiły. Tak pociąg do płci przeciwnej jest moim kolejnym życiowym problemem.

Ja też mam pociąg do płci przeciwnej.I też dużo o tym myślę.

To masz trudniej, niż gdybyś tego pociągu nie miał. W takiej sytuacji dobrze jest nie doświadczać tego typu pragnień.

Ja i moja mama powinniśmy siebie unikać. Jestem dla niej tak irytujący, że łatwo wychodzi coś niemiłego. Trudno ze mną porozmawiać. Myślę, że nie zdaje sobie sprawy z tego, że moja sytuacja jest bardzo poważna. O doktoracie czy drugim kierunku studiów powinienem zapomnieć. Prawo jazdy też nieprędko, jeśli w ogóle. Potrzebuję terapii (lepiej, aby była nią nieśmieciowa praca, a nie leżenie w psychiatryku). Przez rodzinę mam jeszcze większe zacofanie. Samemu załatwiałem sobie orzeczenia. Dzięki nim mam kolejne dowody powagi moich problemów.

Dziś rano mama znowu naużywała wulgaryzmów, bo najmłodsze jej dziecko nie chciało do szkoły. Nazwała je nawet w pewnym momencie schizofrenikiem i sugerowała, że jest chore psychicznie. Wydaje mi się, że to dziecko może mieć poważny problem psychiatryczny, ale raczej byłby to jakiś niestandardowy rodzaj całościowego zaburzenia rozwoju, nie psychoza.

Mi dziś "rano" mama powiedziała, że zamierza jutro jechać ze mną po nowe ubranie kilkadziesiąt kilometrów, a ja nie chcę takiej podróży, wolałbym jutro "siedzieć w domu", może chociaż bym coś do pracy dyplomowej zrobił, a tak "popsuła" mi motywację czy humor, "podcięła mi skrzydła"(?) i dziś nie zajmowałem się pracą dyplomową jak do tej pory. Szkoda mi czasu i pieniędzy na podróż po nowe ubranie (w starym i tak chodzi się wygodnie, a "krytycznie" nie wygląda"). Teraz jestem w trudnym momencie życia. Może uda mi się skończyć pracę w terminie, ale jak mama zamierza mi "rzucić kłodę pod nogi", to szanse zdają się maleć. Niektórzy mówili, abym powiedział mamie więcej o moich problemach. Ja boję się jej o tym powiedzieć. Mogłaby się zdenerwować czy "załamać". Dla mojej mentalności podejście mamy jest głupie. Moja psychika ma "w głębokim poważaniu" kupowanie nowych ubrań, bo stare powodują, że komuś jest wstyd... Lepiej byłoby zrobić coś w sprawie pracy dyplomowej w tym czasie niż chodzić za nową odzieżą. Tę podstawę mamy moja mentalność nazywa "entectwem" (od NT ("neurotypowości" - "bycia osobą bez autyzmu"), a kupowanie nowych ubrań z powodu tego, że chodzić w starych to wstyd, jest dla niej "entecką stratą czasu i pieniędzy".

tejk do kurwynedzy ile ty masz lat

24

Na szczęście mama powiedziała, że jutro będę mógł zostać w domu. Pojedzie pewnie sama. Mam nadzieję, że zrobię postęp w sprawie pracy dyplomowej przez te parę godzin.

Matka chyba zaakceptowała, że mam problemy psychologiczne, jedynie wkurza ją, że coraz bardziej siada mi pamięć i koncentracja i że od rana do wieczora bez przerwy skupiam się na powietrzu w żołądku. Ale nie potrafię nie skupiać się na czymś, co mi fizycznie bardzo przeszkadza, więc chyba dopóki nie ustąpią moje problemy z niemożnością odbijania, to będę ją coraz bardziej wkurzał.

U mnie mama nie chce wierzyć, że jestem chory. Patologia. Myślę, że już od długiego czasu de facto jestem w stanie, który kwalifikuje się do szpitala. Ale dla rodziny to mógłby być duży szok, gdybym leżał w szpitalu psychiatrycznym. Mogliby się zezłościć i zesmucić bardzo.

Nikt oficjalnie w rodzinie nie wie o moich problemach. Chociaż każdy widzi, że coś jest ze mną nie tak po tym jak funkcjonuje. Rodzina praktycznie nic o mnie nie wie. Nie zna moich preferencji, upodobań, poglądów. Nic. Nie wiedzą gdzie wychodzę, z kim się spotykam, z kim rozmawiam. U mnie w rodzinie się nie rozmawia. Zresztą moja cała rodzina ma problemy.

dobrazmiana2016, u mnie jest tak samo. Raz czy dwa próbowałam mojej mamie wyjaśnić swoją fobię społeczną. Na moment ją zatkało, pokiwała głową i od tego czasu nie rozmawiamy na ten temat, jakby tamto w ogóle nie miało miejsca, jakbym nic jej nie powiedziała, jakbym była zdrowa. Nie uwzględnia tego, że mogę mieć jakiekolwiek zaburzenie. Natomiast moje brata notorycznie usprawiedliwia aspergerem.

Ja nie wyjaśniałem matce, na czym polegają moje zaburzenia, nie chce mi się, no i kiepski jestem w tłumaczeniu komuś czegoś. Powiedziałem tylko, co mi zdiagnozował psycholog i tyle.

mark123, ja nikomu nie powiedziałam, że chodzę do psychologa. Wtedy do dotychczasowych oskarżeń doszłoby jeszcze to, że histeryzuję, przesadzam i próbuję zwrócić na siebie uwagę w chory sposób, że próbuję usprawiedliwić swoje nieodpowiedzialne zachowanie.

Ja mam matke, ojciec zabil sie kilka lat temu. Od tamtego czasu matka ulozyla sobie zycie z kims, z kim ja w ogole nie mam kotaktu, a matka tak chce zapomniec, że mną się nie interesuje. Kiedy próbowałam szukać u niej pomocy w najgorszych dniach/chwilach, wiązało to się nie tyle, ze z brakiem zrozumienia, a wręcz niechęcią do słuchania jak własne dziecko cierpi. Okropne uczucie, kiedy pewnego dnia dociera do Ciebie jak najbliższa rodzina nie chce Cie w jakiś sposób. Odrzucenie i zapomnienie...