Nerwica a praca

Witam. Niedawno zaczęłam staż w wymarzonej branży (tłumaczenia). To, że branża wymarzona to super. Mniej super, że jest to praca tzw. in-house, czyli w biurze, do których z zasady mam awersję ze względu na ściany pomalowane na kolor szpitalny, niewygodne krzesła od których kręgosłup zwija się w harmonijkę oraz tandetne biurowe intrygi rodem z "Mody na sukces". To moja niechęć poza nerwicowa, ale jest też hmm dyskomfort związany już z samą nerwicą - pracuję z czterema osobami w pokoju (niezbyt dużym) i oczywiście cierpię na przeróżne lęki. Moje pytanie do Was jest takie: jak sobie radzicie w tej kwestii, czy raczej szukacie pracy zdalnej, czy zagryzacie zęby i myślicie o ojczyźnie? Czekam na Wasze opinie.

Pozdrówki serdeczne.

Ale hardkor .

ze względu na ściany pomalowane na kolor szpitalny, niewygodne krzesła od których kręgosłup zwija się w harmonijkę oraz tandetne biurowe intrygi rodem z "Mody na sukces".

Ostra patologia . Czy czasem takie krzesła nie są niezgodne z przepisami BHP?

Sorrow, sa niezgodne, ale co z tego???

Wez przy takim bezrobociu i kryzysie powiedz ze Ci sie nie podoba

Dokładnie. Choć project managerka pisała ostatnio, że dostaniemy nowe krzesła oraz uwaga... piłki rehabilitacyjne! Aczkolwiek ja jestem człowiek małej wiary jeśli chodzi o miłość pracodawcy do pracownika, zatem nie spodziewam się jakiejś spektakularnej zmiany w tej materii. A jak u Was z pracą, pracujecie w domach czy walczycie z nerwami w biurach? Swoją drogą niech szlag trafi ten nieszczęsny kryzys.

Pzdr.

Niech szlag trafi tych podludzkich pracodawców .

Witam

To może i ja opisze mój problem związany właśnie z pracą.

Pracuje fabryce która zatrudnia ok 200 osób.Jestem zatrudniony od początku istnienia tej firmy,początkowo pracując jako operator na lini produkcyjnej ok 2lata, a od ok 4miesięcy jestem brygadzistą.

Pracując jako operator zawsze starałem wykonywać swoje obowiązki jak najlepiej potrafiłem,pracowałem ciężko i sumiennie i moi przełożeni to zauważyli przez co właśnie awansowałem.

Byłem wtedy bardzo szczęśliwy,jako że jestem osobą młodą i była to dla mnie szansa.

Generalnie jestem osobą lubianą,chętnie pomagającą innym ,ale mam jeden poważny problem przez który w zasadzie się leczę i nie wiem czy słusznie robię biorąc leki.??

Mój problem to brak asertywności, nie potrafię się sprzeciwić:powiedzieć nie,często ulegam a później tego bardzo żałuje.Wydaje mi się ,że osoby z którymi pracuję już o tym wiedzą i niestety to wykorzystują.Tracę poczucie własnej wartości.

Nie lubię być w centrum uwagi.Mam obawy że podczas jednego ze spotkań strzele gafę i będę spalony.

Przychodząc do domu wypominałem sobie różne rzeczy, które miały miejsce w pracy do tego stopnia ,że bałem się kolejnego dnia w firmie ,kolejnej kompromitacji ..

Zaczeły się problemy ze snem ,złe samopoczucie ,na nic nie miałem ochoty.

Stwierdziłem ,że muszę wybrać się do psychiatry i poprosić o lekarstwo które mi pomoże przezwyciężyć własne słabości, uwierzyć w siebie ,być asertywnym , nie bać się zabierać głos w grupie.

Lekarz przepisał mi Citronil i mam nadzieję że mi pomoże,że stanę się osobą silniejszą psychicznie.

Myślicie ,że w moim przypadku Citronil mi pomoże??

Co do zasady Citronil w Twoim przypadku to dobry pomysł, chociaż rzecz jasna 100% gwarancji nie ma. Citalopram generalnie wzmaga napęd, więc jest dobry dla ludzi spowolnionych, ospałych itp. Jeśli ktos natomiast jest nadpobudliwy, "nerwowy", to lepszy może być któryś z antydepresantów działających zarazem sedatywnie [branych na noc!] - mirtazapina, trazodon, mianseryna. Możliwe jest również łączenie: "nakręcacza" rano i "spowalniacza" na wieczór - co zastosował lekarz w moim przypadku. Poprawiło mi to niesłychanie kontakty z ludźmi w pracy i w rodzinie. Dostaję sygnały zwrotne, że zmieniłem się na korzyść itp.