Samotność

Wszyscy w moim wieku mają już po setki znajomych, a ja nie mam nikogo, po prostu nikogo, nikogo nie interesuje. Jest mi tak smutno, każdy mnie odrzuca, a ja nic nikomu nie zrobiłam. Jestem sama i nigdy nie będę mieć przyjaciół. To chyba ze względu na mój wygląd, albo dziwne dla nich zachowanie. To tak rani. Zazdroszczę wam przyjaciół.

Też się nie spotykam z żadnymi znajomymi, mam tylko trochę internetowych "przyjaciół".... Zawsze mi się wszelkie kontakty urywały po jakimś czasie, ludzie często i łatwo nagle "ot tak" zrywają ze mną kontakt, widocznie jestem fatalny z utrzymywaniu znajomości...

Jestem słabym beznadziejnym człowiekiem.

Jestem słabym beznadziejnym człowiekiem.

a ja jestem twoją kopią, która jest kopią kogoś jeszcze innego i tak dalej.

samotnośc mnie pożera i uzależnia, truje i zabija.

Więc witaj w grupie samotnych ludzi.

Podpinam się pod topic jako kolejna samotna osoba. Praktycznie nie mam znajomych. Mam nierzadko wrażenie, że ludzie się do mnie odzywają głównie wtedy, gdy mają do mnie jakiś interes. To jest przykre. A ja marzę o tym, żeby ktoś mi napisał esemesa z prostym i banalnym pytaniem: "Co słychać"? Chciałabym, żeby ludzie czuli się dobrze w moim towarzystwie, żeby nie spoglądali się nerwowo na zegarek, żeby nie kończyli ze mną spotkania tłumacząc się jakimś banalnym powodem. Inna kwestią jest to, że ja z kolei czuje się źle w towarzystwie innych osób. Chcę być bardziej wyluzowana i spontaniczna, mniej zalękniona. Nie chcę przejmować się, gdy pojawia się niezręczna cisza. Nie chcę myśleć o sobie w ten sposób: "ale Ty jesteś głupia, nudna itp."

Może i użalam się nad własną osobą, ale z obserwacji wiem że zostanę sam na zawsze. Nie ma drugiej osoby na świecie której bym pasował.

To takie prawdziwe, że aż zabawne, ta chwila, w której po poznaniu ogroma ludzi spod naprawdę wielu gwiazd uświadamiasz sobie, że prawdziwego zrozumienia ani uczucia, które mogłoby ignorować twoje wady nie doznasz NIGDY, że zawsze będziesz sam, więc lepiej jest ignorować wszystkich innych i porzucić nadzieję. To jest tak przytłaczające, że we mnie wywołuje już tylko pusty uśmiech.

jestem sama na tym swiecie, nikogo nie obchodzi moje istnienie, przypuszczam, ze nawet ten post kazdy zignoruje. nawet go nie przeczyta. nie ma wiekszej samotnosci niz ta ktora przezywam aktualnie. czasem chcialabym zeby pewni ludzie czytali w moich myslach. zeby wiedzieli ze potrzebuje ich. ich obecnosci, czasami potrzeby wysluchania, przytulenia sie... eh

jestem sama na tym swiecie, nikogo nie obchodzi moje istnienie, przypuszczam, ze nawet ten post kazdy zignoruje. nawet go nie przeczyta. nie ma wiekszej samotnosci niz ta ktora przezywam aktualnie. czasem chcialabym zeby pewni ludzie czytali w moich myslach. zeby wiedzieli ze potrzebuje ich. ich obecnosci, czasami potrzeby wysluchania, przytulenia sie... eh

Podpinam się pod topic jako kolejna samotna osoba. Praktycznie nie mam znajomych. Mam nierzadko wrażenie, że ludzie się do mnie odzywają głównie wtedy, gdy mają do mnie jakiś interes. To jest przykre. A ja marzę o tym, żeby ktoś mi napisał esemesa z prostym i banalnym pytaniem: "Co słychać"? Chciałabym, żeby ludzie czuli się dobrze w moim towarzystwie, żeby nie spoglądali się nerwowo na zegarek, żeby nie kończyli ze mną spotkania tłumacząc się jakimś banalnym powodem. Inna kwestią jest to, że ja z kolei czuje się źle w towarzystwie innych osób. Chcę być bardziej wyluzowana i spontaniczna, mniej zalękniona. Nie chcę przejmować się, gdy pojawia się niezręczna cisza. Nie chcę myśleć o sobie w ten sposób: "ale Ty jesteś głupia, nudna itp."

Mam podobnie z tym że u mnie takie rzeczy są już niemal pewne. Kiedy ktoś się do mnie odzywa z reguły 1 pytanie jakie pada to czego potrzebujesz? Szkoda tylko że potem zostaję tylko ja i gdyby nie takie fora to już w ogóle nie miałbym się do kogo odezwać. A co do reszty to mam już jakąś psychoterapię grupową ale jak na razie nie widzę różnicy między przeszłością i przyszłością :/

Może i użalam się nad własną osobą, ale z obserwacji wiem że zostanę sam na zawsze. Nie ma drugiej osoby na świecie której bym pasował.

 

To takie prawdziwe, że aż zabawne, ta chwila, w której po poznaniu ogroma ludzi spod naprawdę wielu gwiazd uświadamiasz sobie, że prawdziwego zrozumienia ani uczucia, które mogłoby ignorować twoje wady nie doznasz NIGDY, że zawsze będziesz sam, więc lepiej jest ignorować wszystkich innych i porzucić nadzieję. To jest tak przytłaczające, że we mnie wywołuje już tylko pusty uśmiech.

Też się bardzo z tym zgadzam, to takie przytłaczające...

Mam dość już, ciągle jestem zmęczony, ciągle mi coś nie pasuje, ciągle ludzie mnie robią w balona.

obłąkany, dlatego lepiej zostawić tych ludzi w cholerę

obłąkany, dlatego lepiej zostawić tych ludzi w cholerę

Ale jak mam ich zostawić skoro po nich pojawiają się nowi.

A co do reszty to mam już jakąś psychoterapię grupową ale jak na razie nie widzę różnicy między przeszłością i przyszłością :/

Ja też miałam psychoterapię grupową w trybie stacjonarnym na oddziale nerwic. Do dzisiaj sobie wyrzucam, że nie zżyłam się bardziej z ludźmi z mojej grupy terapeutycznej. Hamowały mnie lęki, obawy przed tym, jak zostanę odebrana. Mój stan po tej psychoterapii nie uległ poprawie, co najwyżej miałam lepszy wgląd w to kim jestem i jakie są powody moich zachowań, skąd się biorą moje emocje. Mimo to nie żałuję, że podjęłam się tej krótkiej (trwała tylko 10 tygodni) terapii grupowej, bo zyskałam dzięki niej większą wiedzę na swój temat, tak więc teraz na terapii indywidualnej korzystam z tego.

Semir, daj sobie czas. Może na razie nie widzisz żadnej różnicy, ale kto wie może za tydzień albo dwa albo pod sam koniec terapii coś się ruszy...

Bertha Wiem jak na razie mam terapię w szpitalu a co potem to nie wiem dojdzie jeszcze praca i inne obowiązki a to wiadomo że jest ważniejsze. Nie wiem czy nie będę musiał zrezygnować jak się okaże że nie będę miał na to czasu. Tylko jedno spotkanie ze znajomymi pozwoliło mi uwierzyć że jestem jeszcze do odratowania :)

Bertha Wiem jak na razie mam terapię w szpitalu a co potem to nie wiem dojdzie jeszcze praca i inne obowiązki a to wiadomo że jest ważniejsze. Nie wiem czy nie będę musiał zrezygnować jak się okaże że nie będę miał na to czasu. Tylko jedno spotkanie ze znajomymi pozwoliło mi uwierzyć że jestem jeszcze do odratowania :)

Semir, nie znam Cię, ale wierzę, że jesteś do odratowania. Obyś częściej spotykał się z takimi pozytywnie nastawionymi znajomymi.

Terapia w szpitalach jest zbyt krótka, by przeprowadzić "gruntowny remont" własnej osoby. Jestem jeszcze studentką, dlatego mam czas na terapię indywidualną dwa razy w tygodniu po 50 minut. Nie mam tak naprawdę innych obowiązków poza nauką. Ale jak już pójdę do pracy, to nie wiem jak to będzie z terapią. Czas pokaże.

Ja się postaram o to by terapię załatwić sobie w pewnym miejscu ale jak na razie czekam na nią już od Sierpnia tamtego roku. Potem się zobaczy jak to będzie dalej. Poza tym skoro udało mi się przetrwać bez ucieczki wśród tamtych ludzi to pewnie uda mi się i z innymi :)

Też chodziłem na psychoterapię grupową do szpitala... Ale około dwa tygodnie-tydzień przed końcem mi się zaczęły śnić codziennie samobójstwa, zgłosiłem to tam i mi dali skierowanie na oddział zamknięty. Heh.... Chyba jestem jakiś wyjątkowo nienormalny.

Poza tym skoro udało mi się przetrwać bez ucieczki wśród tamtych ludzi to pewnie uda mi się i z innymi :)

Miałam taki krytyczny moment w terapii grupowej, że chciałam zrezygnować (na 4 tygodnie przed końcem), ale mama mnie wybłagała, żebym została na terapii. I ukończyłam terapię.

Też chodziłem na psychoterapię grupową do szpitala... Ale około dwa tygodnie-tydzień przed końcem mi się zaczęły śnić codziennie samobójstwa, zgłosiłem to tam i mi dali skierowanie na oddział zamknięty. Heh.... Chyba jestem jakiś wyjątkowo nienormalny.

filip133, nie myśl o sobie, że jesteś wyjątkowo nienormalny. Podobnie pomyślałam o sobie, kiedy terapeutka stwierdziła, że musi ze mną pracować dwa razy w tygodniu (a zwykle terapie indywidualne odbywają się raz w tygodniu). Dziwne, że tylko na podstawie snów o samobójstwie śniło dali Ci skierowanie na oddział zamknięty.

filip133 Czasem i ja miałem ochotę się zabić przez to co się tam nasłuchałem no i czasem nie widzę sensu tego dalej przeciągać widząc beznadzieję w postępach. Ale jednak warto nawet i z takich sytuacji wyciągać wnioski w końcu człowiek uczy się na własnych błędach :)

Bertha co do mnie to bardziej czas a raczej jego potencjalny brak daje o sobie znać. Na głowie mam właściwie wszystko związane z moim życiem i zwyczajnie nie wiem czy znajdzie się miejsce na kolejny obowiązek. Jak na razie staram się sam wychodzić do ludzi ale samo przebywanie jest dla mnie bardzo trudne taki nagły skok z samotności do bycia towarzyskim .

Też chodziłem na psychoterapię grupową do szpitala... Ale około dwa tygodnie-tydzień przed końcem mi się zaczęły śnić codziennie samobójstwa, zgłosiłem to tam i mi dali skierowanie na oddział zamknięty. Heh.... Chyba jestem jakiś wyjątkowo nienormalny.

 

filip133, nie myśl o sobie, że jesteś wyjątkowo nienormalny. Podobnie pomyślałam o sobie, kiedy terapeutka stwierdziła, że musi ze mną pracować dwa razy w tygodniu (a zwykle terapie indywidualne odbywają się raz w tygodniu). Dziwne, że tylko na podstawie snów o samobójstwie śniło dali Ci skierowanie na oddział zamknięty.

To może dlatego, że około pół roku wcześniej wyszedłem z oddziału zamkniętego, na który trafiłem po tym jak chciałem się utopić w Wiśle... Powiedzieli, że skierują mnie na oddział na wszelki wypadek, dla bezpieczeństwa żebym sobie nic nie zrobił

Jak na razie staram się sam wychodzić do ludzi ale samo przebywanie jest dla mnie bardzo trudne taki nagły skok z samotności do bycia towarzyskim .

Może masz wrażenie, że przebywanie wśród ludzi jest dla Ciebie czymś nienaturalnym. Ja wychodzę z założenia, że im częściej będę przebywała wśród ludzi tym bardziej stanie się to dla mnie naturalne i tym mnie lęku będzie generowało.

To może dlatego, że około pół roku wcześniej wyszedłem z oddziału zamkniętego, na który trafiłem po tym jak chciałem się utopić w Wiśle... Powiedzieli, że skierują mnie na oddział na wszelki wypadek, dla bezpieczeństwa żebym sobie nic nie zrobił

Smutna historia. Pewnie coś siedziało w Twojej podświadomości, co ukazywało się w Twoich snach, co mogło by Ciebie popchnąć do kolejnej próby samobójczej.