Nie potrafię utrzymać kontaktu wzrokowego.

Cześć, od kiedy pamiętam mam problem z utrzymywaniem kontaktu wzrokowego z moim rozmówcą, bez względu czy jest to obcy czy osoba, którą znam od dziecka.

Czuję się, jakbym w ogole nie nabył umiejętności patrzenia na rozmówce, i tak:

-raz staram sie utrzymac kontakt, mówie, mówie po czym następuje chwila, w której wzrok mojego rozmówcy "mnie przeraża" i wtedy zaczynam mieszać gdzieś oczami, bardzo często w takiej chwili łapie coś w ręke i się tym bawie. W efekcie nie skupiam się na tym co mówie, staram sie jak najszybciej skończyc.

-w innych sytuacjach chyba "zbyt bardzo patrze" w oczy i po chwili rozmowy widzę jak to rozmówca speszony zaczyna odwracać wzrok, lub mi przerywa.

Moim zdaniem problem tkwi w dziecinstwie, dokładniej w zachowaniu ojca wobec mnie. Zawsze gdy coś mówiłem nie utrzymywał ze mną prawie żadnego kontaktu wzrokowego (oglądał TV, krzyzowki).

Co najgorsze zawsze ostro patrzył mi w oczy gdy mi coś rozkazywał lub na mnie krzyczał (co robił baaardzo często).

Do dziś nadal mimo tego że mam 21 lat, zawsze gdy wyładowuje na mnie nerwy (w sumie to na całej rodzinie) czuje strach przed jego spojrzeniem.

Pomocy

-- 22 sty 2014, 15:40 --

Up.....

-- 22 sty 2014, 15:41 --

Prosze o pomoc

Możliwa przyczyna: niski poziom pewności siebie. Zmienić dietę, zapisać się na zajęcia sportowe/siłownia.

Jak mówią ból to słabość która opuszcza twój organizm. Ciężki trening. Przyzwyczaisz się do bólu fizycznego (przestaniesz się go obawiać, bo przecież jest wiele gorszych rzeczy). Wzrośnie pewność siebie. Co niby ktoś jest w stanie Ci zrobić? Uderzyć?

Z tego co wiem, problem z utrzymaniem kontaktu wzrokowego jest charakterystyczny dla lęku społecznego, nieśmiałości, osobowości unikającej. Pytanie czy u Ciebie wiąże się on z lękiem przed oceną, blokada przy nawiązywaniu bliższych relacji, unikaniem spotkań/zabaw w większych grupach. To że łapiesz coś w rękę też wskazuje na jakiś niepokój przy rozmowie.

Drugie pytanie czy są osoby z którymi utrzymujesz normalny kontakt (wzrokowy), np. jakiś dobry kolega, rodzeństwo. Kiedy jest normalny to prawdopodobnie nie zwracasz na niego uwagi.

Tez mam ten problem szczegolnie w kontaktach z lekarzami (obojga plci), gdzie powodem jest...wstyd i poczucie winy, no i w kontaktach z mezczyznami, gdzie powodem jest niewiara w siebie... brrrr

Też mam ten problem. Tylko nie wiem co u mnie jest powodem bo normalnie mogę patrzeć w oczy tylko rodzicom i siostrze a np. wieloletniemu przyjacielowi czy znajomej już nie.

Możliwa przyczyna: niski poziom pewności siebie.

Masz racje, dodatkowo bardzo często towarzyszy mi strach przed byciem ocenianym. Przejmuję się tym co ktoś inny o mnie pomyśli.

Dziwne, bo ja jestem raczej niesmiala, na pewno introwertyczna, a zawsze patrze prosto w oczy. Nawet obcym osobom. Nie lubie tylko, jak obca osoba zbyt dlugo sie w ten sposob patrzy, bo nie wiem wtedy o co chodzi i zaczynam sie denerwowac.

peter1993, Tobie patrzenie w oczy kojarzy sie ze strachem, dlatego tego unikasz. Musisz sie pozbyc tego strachu.

Też to mam od prawie zawsze. Choć dziś jest lepiej, to jednak nie ma bata bym zbyt długo wytrzymał. Robię wtedy małe przerwy, udaje np. że coś poprawiam, coś mnie swędzi, coś odwraca moją uwagę itd i wracam spojrzeniem do rozmówcy. Gdy za długo patrzę ogarnia mnie strach i to uczucie, że ten ktoś patrzy na mnie, NA MNIE, patrzy mi w oczy, koncentruje się na mnie i to narasta coraz szybciej, aż w końcu nie mogę znieść tego lęku i robię unik, ale zawsze staram się za sekundę znowu patrzeć. Innej metody nie znam.

Niestety nie wiem jak się z tym uporać. Niska samoocena, brak wiary itp. - no od tego trzeba pewnie zacząć.

Mi dzisiaj znajomy, którego znam 2 lata, powiedział, że nie patrzę się w oczy, dosłownie uciekam wzrokiem, w ogóle na niego się nie patrzę. On ze mną rozmawia a ja się patrzę w książkę albo w przestrzeń i tak jest zawsze, on często śmieje się z mojego zachowania, bo on jest pewny siebie i nie ma takiego problemu.

Ja kiedyś nie umiałem, dziś patrzę prosto w oczy.

ja mam tak samo.nawet boje się popatrzeć na psa bo też się na mnie rzuci

Cóż, mam ten sam problem, z tym że ja generalnie chodzę z głową raczej spuszczoną w dół. Patrzenie komuś w oczy wydaje mi się dość nienaturalne. Jak już ktoś napisał - trzeba zacząć od tego skąd to się wzięło.

ja tak samo.inaczej czuje spojrzenia innych na sobie kiedy mnie obcinają

A ja patrzę ludziom w oczy, dzięki temu myślą, że jestem pewna siebie i że mam wysoką samoocenę. Takie małe oszustwo.