Widzę światełko w tunelu

Witam wszystkich!od lipca 2008 roku choruję na zaburzenia lękowe!miałam straszne objawy łacznie z tak zwanymi zawałami,dusznościami itp!leżałam w szpitalu na oddziale nerwic 3 miesiące i nie żałuję tego bo ta terapia bardzo mi pomogła no i oczywiście biorę lęki w małych dawkach!na samym początku nie wiedziałam co się ze mną dzieje,bałam się że umrę ,a to z tego względu że mam chorobę genetyczną trombofilię i przez to się wszystko wzięło jakby tego było mało!!!!! a poza tym to chyba jestem za wrażliwa i przejmuję-przejmowałam się wszystkim-ze szpitala wyszłam silniejsza i już z mniejszymi objawami.Zaczęłam rozumieć skąd tak naprawdę się bierze ta nerwica!W szpitalu miałam terapię grupową na życiorysie i przekonałam się że wszystko tkwi w dzieciństwie i w teraźniejszości wszystkie problemy które się nakładają,gromadzą!wiadomo że w końcu musi to wybuchnąć gdzieś wyjść-objawami!dziś czuję się w miarę dobrze ale nie tracę nadziei,poznałam tam wspaniałych ludzi i teraz wspieramy się nawzajem!jest o niebo lepiej,widzę że jest lepiej ale tak naprawdę nie czuję jeszcze satysfakcji bo boję si że to powróci i znów będę musiała przez to przechodzić!ale nie tracę nadziei!bądźmy silni!

moniczka8602 witaj,

Cieszę się, że pomogła Ci choć w pewnym stopniu terapia. Ja też niedługo zaczynam terapię na oddziale dziennym, mam nadzieję, że mi pomoże, choć wiem, że to zależy ode mnie.

Gratuluje i zazdroszczę. :)

Jesteś innymi słowy żywym dowodem na to , że terapia i pobyt w szpitalu potrafią pomóc, no i także tego, że nawet człowiek znerwicowany , który nie widzi dla siebie nadzieji, może czuć się lepiej !

Witaj Wenus!

przede wszystkim zależy to od nas samych,od nas zależy czy uwierzymy w siebie,uwierzymy, że objawy są tylko wskaźnikiem tego co w nas się dzieje,co przeżywamy,którędyś muszą one wyjść!mi akurat poszło całkowicie w objawy somatyczne ale teraz tak bardzo się już nie boję,wiem że to przejdzie,nie wpadam w panikę!wiadomo są dni gorsze i lepsze ale trzeba mieć nadzieje ja ja miałam i jest naprawdę lepiej!w kwietniu mam podobno próbować odstawiać leki,boję się tego czy dam radę sama????????????dam napewno dam!a zapytam z jakiego miasta jesteś?ja byłam w szpitalu w lublinie na tzn turnusie,ale właśnie słyszałam niedawno,że tam właśnie mają otworzyć dzienny turnus!trzymaj się cieplutko!

[*EDIT*]

Witaj Carlos!

tak teraz mam odwagę powiedzieć że jestem dowodem na to że mozna z tego wyjść!choć czasami mam gorsze dni tak jak ostatnio a to spowodowane wizytą ojca !ale ważne że zaczynam pojmować dlaczego mam te objawy-bo coś w sobie dusze trzymam-i stąd np.duszności!Carlos napisz coś o sobie!pozdrawiam

Witaj Wenus!

przede wszystkim zależy to od nas samych,od nas zależy czy uwierzymy w siebie,uwierzymy, że objawy są tylko wskaźnikiem tego co w nas się dzieje,co przeżywamy,którędyś muszą one wyjść!mi akurat poszło całkowicie w objawy somatyczne ale teraz tak bardzo się już nie boję,wiem że to przejdzie,nie wpadam w panikę!wiadomo są dni gorsze i lepsze ale trzeba mieć nadzieje ja ja miałam i jest naprawdę lepiej!w kwietniu mam podobno próbować odstawiać leki,boję się tego czy dam radę sama????????????dam napewno dam!a zapytam z jakiego miasta jesteś?ja byłam w szpitalu w lublinie na tzn turnusie,ale właśnie słyszałam niedawno,że tam właśnie mają otworzyć dzienny turnus!trzymaj się cieplutko!

moniczko jestem z okolic Szczecina-także jak widać kawałek drogi ode mnie do Lublina

Ja mam najgorszy problem z tym, ze dobrze wiem, że mój organizm wyrzuca nagromadzone w nim emocje, a ja się doszukuję ciągle nie wiem czego i przez to jest jeszcze gorzej. ale to chyba natura nerwusów.

Jednak muszę coś w końcu z tym zrobić, gdzieś muszę znaleźć siłę by się z tego poddźwignąc, bo szkoda życia. A teraz je chyba doceniłam Pozdrawiam