Co trzyma was przy życiu?

Chyba niewiele...

Wygram w totka, kupie firme gdzie pracuje i wszystkich wyp"£&"$&LE, tzn zwolnie :)

Co mnie trzyma? Teraz już większość rzeczy. Choć jeszcze kilka miesięcy temu nic... Bo to nie rozwiązanie problemów... Przestałam się użalać przy czym wzmocniłam siły i trzyma mnie każda miła myśl.

Może odrobina nadziei, że kiedyś będzie lepiej. Moje zwierzątka, którymi muszę się opiekować bo beze mnie pozdychają no i szaleństwa na motorze, które dają mi radość. Mam nadzieję, że to wystarczy żeby ze sobą nie skończyć.

nadzieja

koteczka

terapia

przyjaciele

wspomnienia

nadzieja

głos, dotyk, wzrok bliskiej osoby

Mnie trzyma przy życiu rodzina, zwłaszcza moje dorosłe dzieci, szczególnie syn który mnie najbardziej rozumie, no i oby dwoje są za mną. Nikt nie wyrzyguje mi życiowych błedów, wystarczy że sam muszę z nimi żyć, bo tego się nie zapomina. Wiem że nie dopełniłem roli dobrego ojca głuwnie z powodu alkoholizmu i ChADu. Zato teraz prubuję im to trochę wynagrodzić.

Chyba mam jeszcze resztki nadziei, że kiedyś będzie lepiej. Poza tym jestem na swój sposób wierzący i wierzę w życie po śmierci. Skończenie ze sobą nie wchodzi w grę z powodu strachu przed tym co będzie.

Pragnienie miłości i szczęścia i nadzieja, nadzieja że Jolantka jeszcze wróci i nie będę musiał chodzić i wypatrywać jej jak kundel na przystanek po autobusie swego pana.

nadzieja. mimo wszystko nadzieja. mam przy kluczach taki tekst: dopóki walczysz, jesteś zwycięzcą. durne ale czasem pomaga.

strach, to że nie potrafiłabym raz a porządnie zakończyć swojego życia

Moja kochana córeczka :) rodzice i rodzenstwo.Reszta mnie nie obchodzi.

moje dzieci

moje pchły

ciekawość tego co nastąpi jutro...

Tak się zastanawiam właśnie i w sumie nie wiem.

Jak mam wybrać czy żyć z nerwica, czy się zabić to wolę jednak życie. Zawsze jest szansa, że się kiedyś wyleczysz. Śmierć ( pomijając fakt ze nie wiadomo gdzie trafisz) zawsze jest przegraną.

Przy życiu trzyma mnie lenistwo. Musiałabym skonstruować jakąś zapadnie, bo mnie żadna gałąź nie utrzyma.

- świadomość że nie zrobiłam w życiu ( jeszcze) nic , co pozwoliłoby mi żyć w pamięci innych .

- kilka podróży w miejsca które MUSZĘ zobaczyć .

- moja rodzina i chłopak ( rodzeństwo - najbardziej )

Sam nie wiem co mnie trzyma jeszcze przy życiu. Życia towarzyskiego nie mam w ogóle, rodzina już dawno mnie oszczała o związkach już nie wspomnę,Odkąd pamiętam tonę w długach które przy moich możliwościach będę spłacał chyba przez całe życie i nie stać mnie na remont mieszkania za to ciągle walam się po jakiś pieprzonych ośrodkach i na zewnątrz wychodzę właściwie tylko wtedy kiedy muszę czyli albo za urzędami albo za robotą a jednak coś mnie kurwa trzyma na tym jebanym świecie a ja zastanawiając się latami i dzisiaj nie wiem co to dokładnie jest :-/

Rodzina, znajomi, paraliżujący strach przed śmiercią i światopogląd.

Jestem ciekawa świata, najchętniej oglądałabym go z pozycji ducha, bo siebie i swojej sytuacji życiowej nienawidzę. Ale w duchy nie wierzę. Miażdży mnie, że świat będzie się toczył dalej beze mnie. Wiem względnie dużo o paru tysiącach lat przed moimi narodzinami, a nie dowiem się niczego o cholernym miesiącu po mojej śmierci. To mnie śmiertelnie, hyhy, przeraża. Myślę często, że skoro i tak umrę, to chociaż zobaczmy, co się w międzyczasie wydarzy, dla beki, a co tam. Niby wegetuję, przede wszystkim z perspektywy społeczeństwa i boję się wszystkiego 24h na dobę, ale jest sporo rzeczy, które chcę zobaczyć i przeżyć.

Efekt: miotam się szalenie między desperackimi próbami życia pełnią życia, a totalnym brakiem umiejętności realizacji tej ambicji.

Rodzina, znajomi, paraliżujący strach przed śmiercią i światopogląd.

Jestem ciekawa świata, najchętniej oglądałabym go z pozycji ducha, bo siebie i swojej sytuacji życiowej nienawidzę. Ale w duchy nie wierzę. Miażdży mnie, że świat będzie się toczył dalej beze mnie. Wiem względnie dużo o paru tysiącach lat przed moimi narodzinami, a nie dowiem się niczego o cholernym miesiącu po mojej śmierci. To mnie śmiertelnie, hyhy, przeraża. Myślę często, że skoro i tak umrę, to chociaż zobaczmy, co się w międzyczasie wydarzy, dla beki, a co tam. Niby wegetuję, przede wszystkim z perspektywy społeczeństwa i boję się wszystkiego 24h na dobę, ale jest sporo rzeczy, które chcę zobaczyć i przeżyć.

Efekt: miotam się szalenie między desperackimi próbami życia pełnią życia, a totalnym brakiem umiejętności realizacji tej ambicji.

Nie spodziewałem się, że spotkam na tym forum ludzi, którzy mają tak podobnie jak ja. To podnosi na duchu.

Jw., bliscy i upór

Rodzina i pewna doza optymizmu, ciekawości jutra