Czy miłość/zakochanie pomaga w depresji?

Moim zdaniem nie warto szukać na siłę, .....

Co to znaczy "na siłę"?

Chciałabym żeby ktoś mnie kochał, ale też trochę się tego boje...Mam niską samoocenę i czasami zastanawiam się, czy w ogóle ktoś byłby w stanie mnie pokochać.

Mimo wszystko czasami w ciężkich stanach jest we mnie ogromna potrzeba miłości

Może nie całkiem odmówić, tylko że nie wiem, czy to dobre w moim przypadku...Zresztą poznanie dzisiaj kogoś wyrozumiałego, kogoś kto pokocha Ciebie takim jakim jesteś (czyli w chorobie również!) wydaję się trudne No, ale właśnie jak pisałam wyżej człowiek nie jest w stanie zahamować w sobie potrzeby miłości.

Mam identyczne odczucia, choć wiem że miłość i wsparcie tej drugiej osoby nie rozwiązałyby moich problemów, mimo to wolałbym teraz mieć kogoś przy sobie, samotność boli podwójnie gdy spadamy na dno. Czasem oszukuję się że miałbym dla kogo się starać i walczyć gdy przestaje mi już zależeć na sobie, ale pewnie w rzeczywistości by tak nie było. Nie pomaga fakt że leci mi już 7 rok walki z depresją i nerwicą i końca nie widać, do tego samoocena leży gdzieś pod poziomem dna, w takim stanie ciężko uwierzyć żebym jakimś cudem znalazł drugą połówkę, więc nawet staram się nie rozmyślać nad tym tematem.

Ciężko sprawić żeby nas ktoś pokochał, gdy przynajmniej sami nie lubimy siebie.

Moim zdaniem nie warto szukać na siłę, .....

 

Co to znaczy "na siłę"?

Chodziło mi o to, aby nie szukać desperacko miłości i aby nie zakochiwać się w pierwszej lepszej napotkanej osobie... (mam taką znajomą, może nie ma depresji, ale coś z nią w kwestii związków jest nie tak).

Nie pomaga. Kiedyś mi się wydawało, że tak, ale to było przed terapią. Wydawało mi się, że jeśli tylko mnie ktoś pokocha wszystkie moje problemy znikną. Ale to nie prawda. Ja się po prostu chciałam przeglądać w czyimś zachwycie i sądziłam, że to mi wystarczy. No nie wystarczy. Teraz patrzę realnie na swoje odbicie w lustrze i to co widzę mnie nie zachwyca, chociaż mam teoretycznie ten zachwyt drugiej osoby, który ma znaczenie, to jasne, ale z punktu widzenia mojej osoby dla mnie ma znaczenie marginalne. Ważne jest to jak ja siebie widzę, a nie to jak widzą mnie inni. Ludziom potrzebna jest akceptacja innych, a mnie już nie. Wciąż nie do końca czuję się dobrze, ale doświadczenie nauczyło mnie żeby nigdy nie ufać na 100%, podchodzić do związków z dużym dystansem i nie przyzwyczajać się, to najważniejsze. Mieć świadomość, że jutro znów mogę być sama. Życie to twarda szkoła, a ludzie są najmniej pewnym punktem we wszechświecie.

Chciałabym żeby ktoś mnie kochał, ale też trochę się tego boje...Mam niską samoocenę i czasami zastanawiam się, czy w ogóle ktoś byłby w stanie mnie pokochać.

 

Mimo wszystko czasami w ciężkich stanach jest we mnie ogromna potrzeba miłości

 

Może nie całkiem odmówić, tylko że nie wiem, czy to dobre w moim przypadku...Zresztą poznanie dzisiaj kogoś wyrozumiałego, kogoś kto pokocha Ciebie takim jakim jesteś (czyli w chorobie również!) wydaję się trudne No, ale właśnie jak pisałam wyżej człowiek nie jest w stanie zahamować w sobie potrzeby miłości.

 

Mam identyczne odczucia, choć wiem że miłość i wsparcie tej drugiej osoby nie rozwiązałyby moich problemów, mimo to wolałbym teraz mieć kogoś przy sobie, samotność boli podwójnie gdy spadamy na dno. Czasem oszukuję się że miałbym dla kogo się starać i walczyć gdy przestaje mi już zależeć na sobie, ale pewnie w rzeczywistości by tak nie było. Nie pomaga fakt że leci mi już 7 rok walki z depresją i nerwicą i końca nie widać, do tego samoocena leży gdzieś pod poziomem dna, w takim stanie ciężko uwierzyć żebym jakimś cudem znalazł drugą połówkę, więc nawet staram się nie rozmyślać nad tym tematem.

 

Ciężko sprawić żeby nas ktoś pokochał, gdy przynajmniej sami nie lubimy siebie.

Fajnie, że ktoś czuje podobnie. Myślałam, że tylko ja czasem bujam w obłokach, jak to cudownie by było...Ale właśnie dochodze do wniosku, że w rzeczywistości wcale nie byłoby tak kolorowo.

To nie do końca tak jest, że te motylki itd. i depresja przechodzi. Niestety. Ale miłość, bliskość, wsparcie drugiej osoby pomaga. Znaczy nie wiem czy znalazłbym jakiś sens życia, gdyby teraz nie było przy mnie ukochanej osoby. Pewnie nie. Jest jednak i druga strona medalu. Miewam wyrzuty sumienia, że wciągam drugą osobę w mój chory świat, przytłaczam swoimi nastrojami, niemal wyciągam z niej soki żywotne dla siebie. Wchodząc w ten związek doskonale zdawałem sobie sprawę, że moja choroba przez to nie zniknie, że nie powinienem się wiązać. wiem, że to dość egoistyczne z mojej strony, że nie potrafiłem / nie potrafię z niej zrezygnować. Chyba nie umiałbym bez niej żyć teraz. Chyba bym nie miał potrzeby życia.

Znaczy nie wiem czy znalazłbym jakiś sens życia, gdyby teraz nie było przy mnie ukochanej osoby. Pewnie nie.

Chyba nie umiałbym bez niej żyć teraz. Chyba bym nie miał potrzeby życia.

Takie przypadki są piękne..

To nie do końca tak jest, że te motylki itd. i depresja przechodzi. Niestety. Ale miłość, bliskość, wsparcie drugiej osoby pomaga. Znaczy nie wiem czy znalazłbym jakiś sens życia, gdyby teraz nie było przy mnie ukochanej osoby. Pewnie nie. Jest jednak i druga strona medalu. Miewam wyrzuty sumienia, że wciągam drugą osobę w mój chory świat, przytłaczam swoimi nastrojami, niemal wyciągam z niej soki żywotne dla siebie. Wchodząc w ten związek doskonale zdawałem sobie sprawę, że moja choroba przez to nie zniknie, że nie powinienem się wiązać. wiem, że to dość egoistyczne z mojej strony, że nie potrafiłem / nie potrafię z niej zrezygnować. Chyba nie umiałbym bez niej żyć teraz. Chyba bym nie miał potrzeby życia.

Czyli to nie miłosc a uzaleznienie...

arminn, takie przypadki są żałosne a nie piękne.

Agusia masz rację, jestem uzależniony jak od narkotyku. Odwyk mógłby być bolesny

Nicholas1981, no właśnie! Nie można się tak przywiązywać do nikogo. A co się stanie, jeśli Twojej pani się odwidzi? Kurna, dlatego nie chciałbym się już zakochiwać.

No dobra, ja wiem, że to nie jest właściwe ani normalne. Ona też mi to mówi. Tylko co z tego wynika? No nic właśnie... Nie potrafię zmienić swojego sposobu odczuwania. A jak jej sie odwidzi i mnie zostawi to się wyloguję z życia i tyle

Na miłości nie znam się kompletnie, zakochana byłam raz i na dodatek dzisiaj nie jestem już taka pewna, ze to było zakochanie. Ale też lubię czasami udawać, że to mogłoby być prawdą, że jakbym nie była sama, miałabym więcej siły by walczyć, by się starać, bo miałabym dla kogo, że łatwiej byłoby mi się z tego wszystkiego wygrzebać. Ale myślę też, że to wszystko bajki, nie wierzę, że miłość jest lekarstwem, chociaż byłoby fajnie gdyby była.

A ja wierzę,że zdrowa miłość jest najlepszym lekarstwem na zranioną duszę i wszystkie te

depresje,nerwice biorą się z niedostatku lub braku tej miłości a zakochanie to naprawdę fajny stan.

A ja wierzę,że zdrowa miłość jest najlepszym lekarstwem na zranioną duszę i wszystkie te

depresje,nerwice biorą się z niedostatku lub braku tej miłości a zakochanie to naprawdę fajny stan.

Amen

Przyszło mi do głowy, że może też być odwrotnie - w sensie, że nieszczęśliwa miłość może wpędzić w depresję. Pamiętam, że po rozstaniu z narzeczoną (sto lat temu to było) nie tak prosto mi było dojść do siebie. To rozstanie było zresztą jedną z przyczyn (nie jedyną), że prawie strzeliłem samobója. No ale jestem nadwrażliwcem. Wtedy młody jeszcze byłem, ale pewnie dzisiaj w analogicznej sytuacji byłbym w stanie zrobić tak samo

Miłość taka prawdziwa istnieje, ale u osób, które nie są neurotykami. Tylko takie osoby są w stanie stworzyć szczęśliwy związek i załozyć rodzine.

A jak sie jest zaburzonym/chorym, to niestety, ale gdzies ta miłość nie do końca jest spontaniczna i szczera. Często są zgrzyty i osoba zaburzona nieświadomie a czasem i świadomie chce skupiać na sobie całą uwage swojego partnera.

Największą miłość można poczuć,jak się niepodziewanie zachoruje po wielu latach normalnego życia i druga osoba jest z nami na dobre i na złe.

Swoista próba związku i uczuć

Miłość taka prawdziwa ....

Czym się różni miłość "prawdziwa" od zwykłej?

A jak sie jest zaburzonym/chorym, to niestety, ale gdzies ta miłość nie do końca jest spontaniczna i szczera.....

A musi być spontaniczna?

Szczerym to można być w komunikacji - nie wiem jak się ma szczerość do miłości.

A co z osobami u których główną przyczyną depresji jest długotrwała samotność? Czy nie jest tak, że w ich przypadku znalezienie miłości likwiduje przyczynę choroby?

"Czy miłość/zakochanie pomaga w depresji?" -myślę że pomaga -to tak jakby zapytać komu bardziej przyda się ciepło kominka? :

1) zmarzniętemu,

2) czy takiemu któremu jest ciepło.

Miłość to najpotężniejsza sprawa z jaką miałem do czynienia ! -potrafi przekraczać barierę śmierci -często nadal kochamy kogoś kogo już nie ma na tym świecie No ale jak coś ma tak ogromną moc to może działać też b.niszczycielsko -np : nieodwzajemniona miłość. Zgadzacie sie ze mną?

"A poszukiwania wpędzą w depresję, koklusz i frustrację" -z tym to jest często tak że miłość przytrafia sie sama ,przypadkowo ,bez poszukiwania

Natomiast wydaje mi sie że DECYZJE czy spędzić resztę życia z tą osobą można podjąć sensownie dopiero po min 2 latach mieszkania razem... Dlatego najfajniej by było od razu zakochiwać sie w tych właściwych osobach

Myślę że każda prawdziwa miłość jest jak uzależnienie /działa jak narkotyk

TEN świat jest tak niegościnnym i pojeb__nym miejscem że bez Anioła (czyt. drugiej połówki) u boku egzystencja jest męczarnią ,jest nie do zniesienia...

A ja wierzę,że zdrowa miłość jest najlepszym lekarstwem na zranioną duszę i wszystkie te

depresje,nerwice biorą się z niedostatku lub braku tej miłości a zakochanie to naprawdę fajny stan.

Cudownie mi się czytało ten wątek jak to leciało w tle:

Miłość taka prawdziwa istnieje, ale u osób, które nie są neurotykami. Tylko takie osoby są w stanie stworzyć szczęśliwy związek i załozyć rodzine.

A jak sie jest zaburzonym/chorym, to niestety, ale gdzies ta miłość nie do końca jest spontaniczna i szczera. Często są zgrzyty i osoba zaburzona nieświadomie a czasem i świadomie chce skupiać na sobie całą uwage swojego partnera.

Krótko: życie tak czy tak lekkie nie jest, ale razem jest "bardziej" :).

Odwzajemniona miłość pewnie pomaga, ale kiedy ta druga osoba nie kocha to może doprowadzić do samobójstwa.

khaleesi, czyżbyś się zakochała?